Ikzelf merk dat ik moeilijk tegen het huilen van onze baby kan. Even lukt wel, maar als het langer duurt, merk ik dat ik er moeilijker tegen kan. Het gaat me door hart en ziel, zeg maar. Ik knuffel hem wel, maar daardoor geeft hij zich niet over aan zijn slaap. Mijn vriend zegt dat ik hem af en toe moet laten huilen, omdat baby's nu eenmaal huilen. En omdat sommige baby's zich in slaap huilen. Ik merk dat ik er gefixeerd op raak. Als hij weinig/niet huilt, kan ik genieten. Maar als hij veel huilt raak ik zenuwachtig. Ik hou dan ook constant in de gaten of hij huilt. Beetje lastig uit te leggen dit. Maar is er iemand die het herkent? Ik weet niet zo goed hoe ik het aan moet pakken. Men zegt: volg je gevoel. Maar soms zegt mijn gevoel: Hij moet maar even huilen. Maar als ik dat dan doe, dan voel ik me een slechte moeder. Ik wil zo graag dat mijn kleintje begrijpt dat hij altijd op me kan rekenen, maar daarnaast wil ook rust en regelmaat. Ik weet dat baby's huilen, maar het voelt vreselijk. Ik kan er niet zonder emotie naar luisteren.
misschien kun je naast zijn bedje gaan zitten en hem over zijn buikje/rugje strelen maar niet uit bed halen, dan voelt hij je aanwezigheid en je troost, maar kan hij zich wel overgeven aan de slaap. dat deed ik als lars langer als 10 minuten huilde. hij huilde zichzelf vaak in slaap, maar meestal duurde dat niet langer als 5 minuutjes
Ik snap precies wat je bedoelt. Tyler heeft in het begin ook heel erg gehuild en ik wilde maar troosten en troosten. Je wilt niet dat je kindje huilt! Dat heeft geduurt tot hij 7 weken oud was en bijna de hele dag aan het huilen was. Toen hebben we hem al huilend in slaap laten vallen (duurde bijna een half uur, ging door merg en been en ik zat echt met de tranen in mijn ogen, ow wat voelde ik me een slechte moeder!) Het huilen werd steeds minder lang tot hij uiteindelijk zonder huilen in slaap viel, na een paar weken. En iedere keer weer sneed het gehuil door mijn ziel. Maar nu ben ik echt blij dat ik toen heb doorgezet! Het is nu zoveel gezelliger overdag. Hij is vrolijk en ik ben vrolijk. Heel veel sterkte om hierdoorheen te komen, maar geloof me, het word beter!
Hier duurt het wel langer dan 5 minuten. Soms kan hij wel een uur huilen (met tussenpozen). Ik weet dan echt niet wat ik moet doen. Ook buikje/rugje wrijven helpt dan niet. Hij blijft dan huilen. Het is ook een erg wakkere baby. Moeilijk is het.
Is hij ook erg onrustig als hij moet slapen? Tyler maaide zichzelf met zijn armen wakker. Nadat we zijn begonnen met begrenzen ging het stukken beter.
Begrenzen is eigenlijk hetzelfde als inbakeren alleen iets makkelijker. Hiervoor hoef je niet langs het cb en niet "op cursus" Wij hadden van die stevige katoenen luiers, aan de bovenkant de flap omgeslagen, ongeveer 10 cm. Tyler met de bovenkant schouders ter hoogte van de vouw. Een armpje langs zijn lichaam en de ene kant over het armpje vouwen en aan de andere zijden onder het lichaam slaan. De andere kant precies zo. Wij hadden de doek vastgemaakt met duck-tape. Zo lagen zijn armen langs zijn lichaam maar lag hij met zijn heupjes in principe vrij. Als je kijkt op http://www.wompie.beebiesite.nl nij de foto's tot maand 2 zie je het eindresultaat. Tyler vond het insnoeren zelf helemaal niet leuk, maar hij sliep er wel door.
Mmm, dat begrenzen vind ik er ook zielig uit zien. Eerst maar eens kijken hoe het gaat met de voeding. We hebben soms de indruk dat hij te weinig voeding krijgt en dus honger heeft. Dus zijn daar ook nog een beetje aan het zoeken. Morgen gaan we hem ook af en toe laten huilen, om eens te kijken hoe dat uitpakt. Dat wordt wel moeilijk. Misschien dat ik af en toe wel even de deur uitvlucht en het even aan mijn vriend overlaat.
Het ziet er inderdaad wel zielig uit, vooral zoals hij op de foto kijkt met z'n pruillipje We hebben tegenwoordig een bakerzak, dan liggen z'n armpjes iets vrijer maar kunnen nog steeds niet heel erg heen en weer. Succes ermee! En af en toe even de deur uit is niet slecht hoor! een "uitgeruste" moeder kan veel meer hebben dan een gestreste moeder!
Ja als ik jou was zou ik ook gaan proberen in te bakenen! Het ziet er idd een beetje zielig uit. Maar weet je hoe hij op het laatst in je baarmoeder zat? Dat was voor hem een geborgen gevoel! Met inbakeren laat je ze een beetje dat gevoel herbeleven. Devon huilde de eerste week ook best veel. Toen kwam ik erachter dat ik nog een bakerzak had liggen (gekregen) heb hem uitgeprobeert en hij veel echt meteen in slaap! Heel veel succes!
Ik weet precies hoe je je voelt! Het snijdt gewoon door je ziel als je kleintje huilt. Je wordt er ontzettend onzeker van, doe ik het wel goed? Wat is er aan de hand? Enz... Wij hadden hetzelfde met Merel. Ze huilde 10 uur op een dag en we wisten het op het laatst niet meer. We zijn toen begonnen met inbakeren (doe dit altijd in overleg met cb, want er kunnen dingen zijn waarom het niet zou mogen!) en dat werkte wel, maar nog niet afdoende. Bij Merel waren het hele erge krampjes. Ze bleek koemelk allergie te hebben (ze had ook uitslag op gezicht) en toen we overstapte op andere melk, was het zo goed als over. Maar dan nog huilt je kindje wel. Je moet doen wat voor jou goed voelt, maar ik heb Merel nooit alleen laten huilen. Ik haalde haar altijd uit bed als ze huilde en troostte haar dan. Dat doe ik nog steeds. Ik wil ook het beste voor mijn kindje en bij Merel is dat zeker niet laten huilen. Dan raakt ze helemaal overstuur. En jou kleintje is nog zo jong, die heeft geborgenheid, veiligheid, liefde en warmte nodig. Kortom, mama. Al die maanden in de warme buik en dan ineens op dezxe grote boze wereld, waar het koud en stil is.....Lekker oppakken zou ik zeggen. Laat maar bij jou in slaap vallen en leg je kindje dan in bed. Ik wil je niet ontmoedigen, maar het huilen duurde bij ons zeker 8 weken, daarna werd het langzaam minder. Het is het enige communicatie middel wat dei kleintjes hebben! Heel veel succes ermee.
Mijn kindje zwaaide in het begin ook heel erg met zijn armpjes en kon daardoor moeilijk in slaap komen. Wij kregen het advies hem met zijn armpjes onder de dekens strak in te stoppen. Eigenlijk hetzelfde idee als begrenzen, maar wat makkelijker. Op een gegeven moment kon hij er wel onderuit komen, maar toen kon hij ook gewoon inslapen als zijn armpjes een beetje zwaaide (hij deed het zelf bewust zeg maar). Hij is nu nog steeds druk met zijn armen in de box enzo, maar zo is ie gewoon Wat bij mij trouwens ook helpt is de regels van rust en regelmaat aanhouden, vaak hoef je dan niet in te bakeren. Hoe je dat doet staat ook in het boekje (rust, regelmaat en inbakeren). Huilen vind ik ook vreselijk. Moet er altijd even doorheen (nou duurt het bij ons niet een uur, maar is wel hetzelfde gevoel als jij beschrijft). Krijg ook altijd het gevoel dat ik niet meer kan denken Bij ons is het bij het inslapen, eigenlijk helpt niets hij moet gewoon even 5 tot 10 minuten huilen. Meestal wordt het zelfs erger als ik er bij blijf en over zijn hoofdje aai, maar als ik naar beneden ga dan is het vaak over als ik in de woonkamer kom. Heel veel sterkte en succes met het laten huilen! Hoop dat het werkt Groetjes Rosa
Kan me voorstellen dat je je naar voelt.. het is zo vervelend als je kleine hulpeloze poepie moet huilen en je weet niet wat er is, of hoe hem te troosten.. Bedenk je wel.. het gaat voorbij. Ik weet zeker dat als ze tussendoor even tegen je aan ligt en relaxed, of straks als er over een weekje of 2 misschien al lachjes en herkenning gaan komen, het alles weer 100.000x goed maakt. Het is ook even wennen samen de eerste weken, en van elkaar uitvinden hoe het werkt allemaal.. gewoon goed naar je kindje kijken, dan wordt misschien toch nog duidelijk wat het is.. opnrust, krampjes, honger, te veel gegeten (Anne kreeg teveel, had krampjes en maaide zichzelf wakker met haar armen!).. Hier heeft na onderzoeken en testen uiteindelijk rust en regelmaat, sab simplex druppes tegen de krampjes en een bakerzakje geholpen. Anne huilt echt bijna nooit meer, alleen als ze gaat slapen en haar speentje kwijt is, of als ze wakker word en ik haar uit bedje moet komen halen. Ik laat haar zelf nooit huilen, kan dat net over mijn hart verkrijgen, maar ga gewoon even troosten terwijl ze wel in bedje blijft. Aai over de bol, speentje.. Succes, het komt vast goed met jullie!
Weet je hoe je ook goed kan troosten? Met een draagzak. Lekker geborgen en jouw zoontje ruikt je geur. Dat geeft hem een veilig gevoel. Veel baby's zijn de eerste weken onrustig. En dat is ook niet gek: van een veilige baarmoeder naar de grote wereld. Hij wil zijn waar het vertrouwd voor hem is: bij jou! Na een week of 8 a 10 is het vele huilen vaak over. Yara moest ook veel huilen. Soms ook nog bij mij in de draagzak. Was soms erg moeilijk, regelmatig huilde ik zelf ook mee. Ik herken wel wat je zegt over jouw gevoel als hij huilt. Als Yara ging huilen sloeg mijn hart vaak een slag over, ik werd er erg gespannen en zenuwachtig van. Ik denk dat het ook te maken heeft met het 'kersverse' moeder zijn. Je bent pas bevallen, de hormonen gieren nog door je lijf en je lichaam én geest moeten nog herstellen. Vertrouw er maar op dat het over een aantal weken al heel anders is!
Ik vind het fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Ik was al bang voor een postnatale depressie of zo, terwijl ik me verder prima voel. Behalve vermoeid. Ik ben er nog niet helemaal uit, hoe ik het ga aanpakken, dat ga ik misschien ook nog even met het cb overleggen. Misschien dat ik deze week af en toe aan mijn schoonmoeder vraag, om te helpen. Dan kan ik misschien tussendoor wat bijslapen, dat helpt ook altijd goed bij me. Mijn vriend zei ook al dat de hormonen niet echt helpen. Ik ben mezelf ook nog niet, maar dat is natuurlijk ook niet gek. Het gekke vind ik dat hij 's nachts geen moeite heeft. Hij huilt dan praktisch nooit. Het is gewoon nog even wennen en zoeken. Ik kijk nu al uit naar dat het huilen minder wordt.
Ik laat Eva nooit huilen, ik kan er ook echt niet tegen. Ik laat haar wel jengelen als ze gaat slapen, dat gaat uiteindelijk altijd over in echt huilen, dan geef ik haar speentje en dan slaapt ze snel. Ik heb wel eens geprobeerd haar te laten huilen, maar ze werd helemaal hysterisch en dat kan ik echt niet. Ik wil haar een gevoel van geborgenheid geven en in mijn ogen lukt dat niet als ik haar laat huilen. Als ze echt ontroostbaar is, neem ik haar bij me. Maar dat wordt steeds minder, al ligt ze wel bijna elke avond op schoot omdat ik dat zo fijn vind .
Ik laat haar ook zelden huilen, behalve soms als ze in bed ligt en gaat slapen, dan wil ze nog wel eens 5 minuutjes alles verwerken door te huilen, maar verder troost ik haar altijd. Nu weet ik vaak wel wat er is en in het begin niet of het waren steeds maar krampjes, om gek van te worden. Ik word er ook zenuwachtig van, maar goed, dat zal wel bij je moederinstinct ofzo horen dat je dan gelijk in actie komt. Het heeft hier tot 6 weken geduurd voor we erachter waren waar het door veroorzaakt werd, bij haar reflux. Toen we daar wat aan konden doen, is het echt stukken minder geworden. Maar ik zou gewoon reageren als je dat zo voelt, na een tijdje leer je wel wat je kindje bedoelt.
We hebben vandaag meer voeding in de fles gedaan, omdat we dachten dat hij honger had (wel in overleg met cb). Nu heeft hij vandaag veel minder gehuild. Inderdaad wel even jengelen voor het slapen gaan, maar dat kon ik goed hebben. Als hij honger heeft, kan hij echt krijssen, en dan kan ik hem echt niet laten liggen. Hij wordt dan echt overstuur, boos en ongeduldig. Ik hoop nu dat dit de oplossing is, maar ben er nog niet geheel zeker van. Vandaag is moeder zijn echt leuk!
Ook ik ken dit gevoel! Ik dacht ook dat ik een postnatale depressie kreeg ofzo terwijl ik mij ook zeer goed voel. Ik voel mij ook erg hulpeloos. Als Sanne halverwege de fles is begint ze ook met haar hoofdje te draaien en met haar armen te zwaaien. Meestal spuugt zij ook na het flesje, meestal een mondje. Wij "bakenen" haar ook in als ze in bedje gaat, dmv een hydrofiele luier zoals al eerder beschreven staat, anders zwaait zij zichzelf wakker. Ik laat haar ook niet te lang huilen, dat gaat me door merg en been. Morgen moet Sanne voor het eerst naar het cb, ik zal daar eens vragen of ze nog tips hebben.