Zodra we onze kleine man in bedje leggen enz weg willen gaan is het schreeuwen en huilen. Denk zelf gezien zijn leeftijd (8,5mnd) aan verlatingsangst....maar hoe moeten we hiermee omgaan? Hoe deden jullie dit? Ik wil reactie van de moeders die wat nuchterder zijn. Tips als op een matrasje erbij gaan liggen of erbij zitten tot hij slaapt, daar wil en ga ik niks mee doen. Sta daar echt niet achter....
Wij hebben zoveel mogelijk als het kon geprobeerd ons zoontje in bed te houden en dus elke paar minuten er even naartoe en zo laten voelen dat je er bent maar dat hij wel in bed moest blijven. Als het echt niet werkte dan even op de arm in de kamer rondlopen en toch weer terug leggen (uit dat huil cirkeltje halen). Wat vaak ook hielp is dat papa er even naartoe ging ipv mama. Bij mij had hij het nog veel erger dus als ik er naartoe ging dan kwam ik niet meer de kamer uit en als papa ging ging het een stuk rustiger. En in de nacht ook niet meteen naartoe gegaan want vaak viel hij na een minuut of 5 huilen zelf weer in slaap. Ik maakte het vaak veel erger door er naartoe te gaan dus in die tijd niet meteen naar hem gegaan. Dit werkte goed en na een tijdje was het vanzelf weer beter en kon ons mannetje ook weer goed zelf gaan slapen als hij wakker werd. Nooit ernaast gaan liggen of hem bij ons in bed genomen.
Overdag ook een goede balans vinden tussen ruimte geven voor die extra behoefte aan mama en ook wel dingen zelf blijven doen/zelf spelen. Als ie in z'n wakkere tijd die behoefte goed kan voldoen, scheelt dat met slapen weer.
Mijn dochter heeft er ook erg last van.. Savonds rond 23u word ze huilend wakker en dan wilt ze bij ons zijn. We nemen haar dan mee en ligt ze bij een van ons ..na 20minuten proberen we haar weer in bed te leggen en dat helpt meestal dat ze ons even gezien heeft
Hier helpt het soms om even te laten huilen, max 5 minuten. Soms een kiekeboe spelletje achter de deur. Soms een stokje water in zijn eigen bed. Soms even knuffelen en na 10 min weer in bed. Soms in de draagzzak soms in de kinderwagen . Elke meer helpt iets anders, ik ga beetje op gevoel af en meestal komt het dan wel goed. Ik houd me vast aan het idee dat het een fase is
Mijn zoontje heeft deze periode al gehad (hoop ik ) Wij hebben het zo aangepakt: - papa in bed laten leggen als het kon want bij hem want het drama veel minder als hij wegliep - heel langzaam de slaapkamer uit lopen zodat hij ziet dat je weggaat en het geen vervelende verrassing is - lampje met knipperende sterretjes aan doen om af te leiden (zonder muziekje, wel rustig dus) - indien nodig (hevig huilen) ongeveer om de 10 minuten naar boven om het ritueel te herhalen (zonder te praten of oogcontact, wel een aai over de bol) Gelukkig was het na anderhalve week weer helemaal over en gaat hij nu weer heerlijk rustig, zelf slapen.. Hopelijk heb je hier iets aan! Succes..
Ooh en niet te vergeten, ik zal hem nooit uit bed halen.. Alleen bij grote paniek til ik hem even op om te knuffelen en kalmeren maar dan blijf ik nog dichtbij zn bedje staan
Hier nu ook zo'n 2 weekjes.... in de avond gaat het nu goed. We hebben het naar bed gaan iets verlengd door ook een verhaaltje voor te lezen als hij in bed ligt, dit werkt goed want nu kunnen we bijna altijd gewoon rustig zijn kamertje uitlopen en gaat hij slapen. S nachts is het wat lastiger... maar hij is nooit een goede slaper geweest in de nacht.. dus ik denk niet dat het alleen aan de verlatingsangst ligt. Overdag vertel ik telkens wat ik ga doen en gaat het thuis goed. Bij andere en ik ben uit zijn gezichtsveld is het wel even hard huilen maar na 1 minuut is het weer over (als de pers. in kwestie even met hem gaat lopen en grappig gaat doen).
Dat nooit uit bed halen snap ik nooit zo. Prima als dat bij je kind past hoor, maar hier twee dames die daar helemaal niet goed op reageren en echt even die knuffel nodig hebben. We blijven gewoon op hun kamer, dus de boodschap is duidelijk voor ze: ze gaan weer terug in bed. Maar wij troosten gewoon tot ze gekalmeerd zijn en dan weer terug in bed. Duurt dat langer dan 5 minuten, troosten bij ons, dan is er vaak meer aan de hand en halen we ze soms even bij ons, krijgen/kregen ze een voeding, even uit bed en dan even later gewoon opnieuw naar bed. Er zijn een hoop mensen die dan direct bang zijn dat je daar dan voor eeuwig aan vast zit, maar echt: als je je kind goed observeert, zie je wanneer de echte angst en paniek weer wegtrekt en als je dan gewoon weer duidelijk en beslist de normale lijn trekt, voegen ze zich gewoon weer, is onze ervaring, (en ja, we zijn door de medische klachten regelmatig heel fors van de normale lijn afgeweken, omdat het niet anders kon, en toch altijd weer terig naar normaal bij goed-in-hun-vel).
Bedankt voor jullie reacties! Ik merk inderdaad dat als papa hem naar bed brengt dat het beter gaat, ook als hij gaat troosten gaat het beter. Het niet uit bedje halen probeer ik ook, al doe ik het wel bij echte paniek. Maar dat zie je wel net zoals Rozemarijke zegt. Maar het laten huilen lijkt nog wel het best te werken, telkens als we bij hem komen begint hij namelijk weer van voorafgaan met zijn verdriet. Ik hou nu daarom 10 minuten aan en dan ga ik weer even. Of ik moet merken dat het verdriet al minder word dan wacht ik langer....
Klopt maar in dit geval ging het om verlatingsangst (niet over pijn, angst oid) en om hem hier doorheen te helpen probeer ik hem zo min mogelijk uit bed te halen. Daar wordt hij zelf erg onrustig van en is onduidelijk voor hem. Maar iedereen pakt dit natuurlijk anders aan! Fijn dat het beter gaat!
Ik snap dqt niet uit bed halen ook niet. Ik neem haar liever even een kwartiertje bij me en dat ze daarna gelijk weer gaat slapen dan dat ik haar laat huilen. Maar dat verschilt idd per kind bij sommige werkt dat averechts Hier gaat t het nu weer 2 avonden beter ! Hopelijk zijn we nu de fase voorbij
Een kwartiertje uit bed was helaas geen kwartiertje dan maar zeker 2 uur of langer uit bed. Buiten de verlatingsangst periode om ging dat wel hoor maar niet in die paar weken.
't Was ook meer algemeen bedoeld hoor, omdat ik sommige moeders ook anderen dan altijd hoor adviseren: wat je ook doet, haal je kind nooit uit bed. Maar voor elk kind werkt toch weer een specifieke manier, dus eind van het verhaal blijft altijd: kijk naar je kind en wat je kind nodig heeft en doe dat vooral. Wees niet te bang om te proberen: als je aanpak van vandaag dramatisch uitwerkt, is er morgen weer een nieuwe dag met nieuwe kansen Hier dus twee meiden die echt volledig over de zeik gaan als ik ze niet uit bed haal, (ook dus als ze gewoon op bed gaan en na 2-5-10 minuutjes nog huilen). Even oppakken, knuffelen tot ze rustig zijn en hup, weer terug in bed. Werkt hier als een tierelier En idd heerlijk dat het beter gaat Momenteel weer even tandjes door, dus overdag slecht eten en dan 's nachts wakker van pijn en honger, dus weer even een nachtvoeding erin, maar goed... 't is nu echt flesje en dan weer slapen. Dat is goed te doen