Hey, mijn zoontje is inmiddels 15 maanden. Over het algemeen een ontzettend makkelijk kereltje. Kan zichzelf goed vermaken, heeft een goed dag en nacht ritme, slaapt goed, ontwikkeld zich prima. Een ruime maand geleden begon hij met wat je echt driftbuien kunt noemen. Zich languit op de grond gooien, maaien met armen en spartelen met benen. Niet te troosten, niet te corrigeren. Goed, hoort erbij. Maar negeren helpt niet. Ik las hier vandaag nog in een onderwerp van iemand wiens kind na enige tijd weer bijdraaide, contact zocht en de bui te boven kwam. Mijn zoontje had vanavond weer een bui. Het begon met het eten. Boos bestek weggooien, bord om willen kiepen, gieren, brullen enz. Prima, dan maar niet aan tafel. Dus hem in het midden van de kamer op de grond gezet, gezegd dat je zo niet aan tafel kunt zitten om te eten (niet dat hij dat snapt volgens mij, maar goed) en om hem te laten uitrazen. Een goede 20 minuten later waren mijn man en ik klaar met eten en meneer lag nog op de grond te brullen. Negeren schijnt het beste te werken, dus maar gewoon de afwas gaan doen, mijn man is de hond uit gaan laten, maar toen de boel allemaal opgeruimd was lag hij daar nog steeds verschrikkelijk boos te zijn. Toch maar naar hem toe gegaan maar dit resulteerde alleen maar in nog een tandje harder schreeuwen, krijsen en brullen. Maar laten gaan, maar na tien minuten had ik het wel gehad eigenlijk. Ik vond het zielig om het zo tekeer te zien gaan, maar had ook geen idee wat te doen. Mijn man ook niet. Op een gegeven moment de draad van de dag maar weer opgepakt, hem meegenomen naar boven om te douchen en de pyjama aan te doen. Hij heeft de hele tijd zitten spartelen, maaien, brullen enz. En ik maar rustig benoemen wat gingen doen, haren wassen, afdrogen, pyjama aan, en maar uitermate mijn best doen om zelf rustig te blijven (een ware beproeving). Toen hij uiteindelijk zijn pyjama aan had en zijn knuffel had werd het wat beter. Eenmaal beneden leek de boosheid zo goed als verdwenen en wilde hij in elk geval weer op schoot zitten, nog heftig aan het naschokken. Ik kon wel janken (tja, zwanger, hormonen. Geen goede combi). Ik heb werkelijk geen idee wat ik hier mee moet. Hij heeft laatst een keer midden in de nacht zo gigantische driftbui gehad. Toen waren we ook de wanhoop nabij. Lag hij bij ons op bed 20 minuten uit te razen. Je kunt op zo'n moment gewoon helemaal niks met hem, want proberen te kalmeren heeft een averechts effect. Ik weet dat die boosheid eruit moet en je dat ook beter kunt laten gaan, anders komt het op een later moment alsnog, maar ik kan nergens info vinden op het net over langdurige driftbuien bij kinderen die nog niet in de peuterpubertijd zitten. Want daar is hij gewoon echt nog veel te jong voor. Iemand tips hoe hier mee om te gaan, of zelf een dreumes met zulke driftbuien en hoe gaan jullie hier mee om?
Niet echt tips dan wat je al doet. Mijn zoontje begon ook al vroeg met driftbuien en dat werd echt niet minder na maten hij ouder werd. Ja na zijn 4 de jaar. maar daar voor pfffffff. Het zou ook een sprongetje kunnen zijn of er zit hem wat dwars word ziek of wat dan ook maar het kan ook al gewoon uit proberen zijn. Ik zou hem zelf niet tijdens het eten uit zijn stoel halen aan tafel is aan tafel wel het eten uit zijn buurt want dat is natuurlijk gooien., Maar hij is nog zo klein en ja wat je zelf al zegt ze snappen het zelf ook nog niet. Hier was het wel op een gegeven moment dat hij iets bedoelde wat ik toen nog niet snapte bijvoorbeeld wilde hij drinken maar hij kon natuurlijk nog niet praten en werd natuurlijk boos op een gegeven moment benoemde ik dingen die hij dan zou willen en dan was het wijzen met het vingertje van ja die. En dat leek een drifbui te kunnen voor komen. Dus misschien wil hij iets wat jullie op dat moment nog niet snappen? Is ook erg lastig als ze zo klein zijn. Sterkte. En hoop dat het niet erger woord voor je
Herken het wel, we hadden en soms nu nog driftbuien van een uur. Was geen land mee te bezeilen op dat moment. Wat soms nog wel eens kon helpen, is hem op schoot nemen, en hem helemaal vast klemmen, en dan zachtjes heen en weer wiegen en ssssssss, ssssssssssss, ssssssssss doen. Maar jemig daar kreeg ik een armspieren van. Maar we lieten hem vaak gewoon gaan, ja ook al duurde het een uur. Bleef wel in de buurt, dee de dingen die ik moest doen, ook om te laten weten dat ik/wij nog wel in de buurt waren. Het word wel minder, zeker als de taal beter gaan berijpen, maar dan nog, kunnen er hier soms flinke buien uitkomen hoor. Negeren is hier toch het beste wat helpt
ik lees even mee hier is t ook wel eens zo , vaak na t eten .... en ook tijdens t bad en daarna pas over . ben benieuwd wat iedereen zegt of tips heeft
Heel herkenbaar. Finn had zijn eerste driftaanval met 9 maanden (!!!) Het is nu alleen maar erger geworden...zelf nog heftiger als wat jij benoemd. Dinsdag na de Kerst is er iemand van ons cb komen kijken. Ze hebben een speciale pedagogische afdeling. Deze week word ik gebeld over dat bezoek. De dame die is geweest wilde het graag in het team bespreken...dit omdat het heftiger en erger is dan gemiddeld. Ik weet soms niet wat ik moet doen zo erg is het! Nu is het dus afwachten wat de volgende stap is. We krijgen nog een gesprek over tips. En misschien komt er nog een pedagogisch werker. Dat ligt aan hun bevindingen. Ze kon nu iig nog niet veel tips geven doordat het zo heftig gaat! Als je echt zelf vastzit zou ik als ik jou was ook kijken of er zoiets aangeboden wordt bij jullie in de buurt! Ik het het idee dat we echt serieus genomen worden en dat dit echt wat op kan leveren!
Joh wat vervelend. Luca is ook wel boos en heeft buien, maar nooit zo wat jij verteld. Iemand gaf de tip van het benoemen, dat lijkt me wel een goed idee, vaak worden ze boos uit onmacht. Ook het vastklemmen van ikke 1981 is een hele goede tip. Wat ikzelf deed/doe met luca is hem op de hondenmand (eigen plek om boos te zijn en hij kan zich er niet bezeren) leggen en hem zeggen dat hij best even boos mag zijn en dat mama ondertussen even gaat stofzuigen, maar dat het niet erg is dat hij boos is. Na een minuut ga ik even kijken en op mijn hurken /ooghoogte bij hem zitten en hem vragen of mama een knuffel mag. Soms mag dat al en soms niet. Dan zeg ik weer dat hij boos mag zijn. enz. Ik denk dat ik het makkelijk heb, dus bij mij werkt dit, maar misschien heb je er toch wat aan, wat betreft een eigen plekje en dat dat helpen kan.
Dat vasthouden gaven ze hier in eerste instantie ook als tip...maar dat werkt hier iig niet! Dan wordt ie hysterisch en zelfs agressief! DAt benoemen doen we ook! Ik zeg dan dat ik wel even wacht tot hij rustig is...maar dat hij best boos/verdrietig/enz. mag zijn. Verder moesten we extra consequent zijn...zodat het niet verwarrend wordt. Dat geld voor de dingen die niet mogen..maar ook voor de dingen die juist wel mogen! En we kregen de tip om extra met hem te gaan wandelen e.d. Nou is dat nog niet echt gelukt dankzij het weer...maar dat komt goed! Het stomme is dat Finn er op het KDV helemaal geen last van heeft!
Wat wij ook trouwens hebben gedaan is, veel praten met Quinn, vertellen wat je gaat doen, en waarom, en hoe, en awt het is ect ect Maar ook wanneer je iets gaat doen, 5 min aankondigen, dus wij deden Quinn over 5 min gaan we eten Over 5 min gaan we je jas aan doen en gaan we boodschappen doen. Het is heel veel praten, maar na een maandje merkte we verschil, je kind snapt namelijk mee dan je denkt, en kennen we oorzaak gevolg. Het valt dan minder rauw op zijn dak dat er iets gaat gebeuren, en waarom het gebeurd enzo. Voor ondersteuning hebben we Quinn ook Sleepzz junior gegeven, dit haalde bij hem de onrust een beetje weg, Hopelijk kom je er een beetje uit, en anders inderdaad hulp inschakelen
Als Ties een enorme driftbui heeft zet ik hem in bed, wel met deur open enzo, dus hij weet dat hij niet gaat slapen. daar kan hij veilig uitrazen en meestal is het dan ook sneller over. misschien omdat zijn bed een vertrouwde begrensde plek is? bij Ties begonnen de buien met 8 maanden al.... navraag bij mijn ouders leerde dat hij dat van mij heeft
Mijn stiefzoon was er zo eentje en die pakten we dan bij kop en kont en zetten we op een rustige plek neer. Even geen prikkels, dat hielp het beste. Verder is het op deze leeftijd handig om dingen voor te structuren: daarmee kun je een hoop voorkomen. Dat betekent dat je dingen zoveel mogelijk altijd hetzelfde probeert te doen. Als dat eenmaal in alle rust werkt, kun je langzaam maar zeker weer meer gaan improviseren Maar voorstructureren betekent dat je steeds op tijd aankondigt wat er gaat gebeuren. We gaan zo eten, dus je kunt nog even spelen, (zorg dat je dat 5 minuten van te voren doet en 2 minuten vooraf nog even herhaalt). Bij bepaalde dingen is het oo handig om dan steeds weer even te vertellen hoe je dat gaat doen, (bijv: als we gaan eten ga jij in je stoel en dan krijg je je slab om). Verder moet je kind ook ruimte krijgen om dingen zelf uit te maken. Wil hij niet met bestek eten? Prima, dan eet ie met z'n handen toch? Je begrenst dat soort dingen door bijvoorbeeld wel weer te zeggen dat hij pas uit de stoel kan als zijn handjes schoongemaakt zijn. En: reageer niet overal op. Bepaal voor jezelf wat 'harde' regels zijn dei ALTIJD gelden: daar hou je hem heel consequent aan. 'Zachtere' regels gelden in principe ook, maar daarbij kun je ook wat ruimte nemen in je reactie. Dus in plaats van dan te benoemen: nee, dat mag niet/nee, dat doen we niet zo, leid je dan eerder wat af met een grapje of een speeltje ofzo. of zet je hem enkel even aan de kant/verleid je hem ergens anders naartoe te komen. En, een belangrijke: op deze leeftijd snappen ze nee en niet vaak nog niet zo. Dus in plaats van te benoemen wat je niet wilt, is het handiger om te zeggen wat je wel wilt. In plaats van te zeggen: niet gooien met je eten, kun je bijvoorbeeld beter zeggen: laat je eten op je bord liggen. Daarmee kun je een hoop voorkomen. NIet alles, dus er zullen heftige driftbuien blijven. Mijn advies is dan altijd om te troosten en je kind even bij je te nemen. Geef even een minuut of 5 de tijd om er zelf uit te komen, maar als dat niet werkt, (of je weet op voorhand al dat dat niet gaat gebeuren, bijvoorbeeld bij vermoeidheid of ziekte), dan neem je hem lekker op schoot, armen stevig om hem heen en lekker wiegen. Niets zeggen, hoogstens wat sussende geluidjes of wat neurien, maar hoe meer je zegt, hoe meer prikkels hij krijgt die hij ook nog eens moet zien te verwerken, wat niet lukt, waardoor frustratie oploopt, enz enz.... Succes!
Onze dagen zijn eigenlijk al heel voorspelbaar. Maar misschien inderdaad nog beter benoemen wat er gaat komen. Ik ga het in elk geval proberen. Dat van dat ziek zijn, tja, dat kan ook. Hij is net ziek geweest, maar heeft ook zulke buien als hij niet ziek is/wordt. Mijn zoontje was er ook vroeg bij. Met een maand of 9 liet hij zich al theatraal op de grond vallen als iets niet wilde lukken en begon dan ook al te trappelen en te maaien. Maar dat was altijd snel weer over. Het probleem nu is ook gewoon dat ik geen idee heb wat nou de trigger is. Het is er ineens. De tafel was gedekt, meneer kwam regelmatig even in de keuken om in de pannen te kijken (vind hij leuk). Op zich niets aan het handje en we zetten hem aan tafel en het is mis. Had mijn moeder gisteravond nog gebeld. Die herkende dit ook niet van ons. (wij waren thuis met vier kids) Een neef van mij wel. Die kon ook zo kwaad worden dat hij stopte met ademen en flauw viel. Die kreeg dan een tik voor zijn billen van mijn tante en dan kwam hij weer bij stuk. Ging hij weer ademen en dan was hij er weer. Zo extreem is het gelukkig ook nog niet, maar hij raakt erin en komt er gewoon niet meer uit. En vasthouden hoeven we hier ook niet te doen. Wordt 'ie helemaal hysterisch. Misschien toch maar naar zijn slaapkamer brengen en in bed leggen. Zoveel mogelijk prikkels weghalen en dan maar wachten tot het over is. Ik neem jullie tips mee en als het niet veranderd bel ik gewoon het CB. Bedankt voor jullie tips.
Je kunt idd altijd even een pedagoog mee laten kijken. Het is voor jezelf altijd lastig om te zien of er een trigger was voor de driftbui, terwijl er een dikke kans is dat die er wel was, (iets heel stompzinnigs waarschijnlijk, waar je zelf echt nooit aan gaat denken). Zo'n buitenstaander kan dat beter zien en dan is het vaak met simpele tips een stuk verholpen Daarnaast speelt karakter ook wel een rol, en jouw reactie erop. Jouw zwangerschap en onzekerheid die door de hormonen in je lijf op komt zetten, zullen er ws niet veel goeds aan doen Mijn man had ook zo'n karaktertje, (alhoewel bij hem wel meespeelde dat zijn vader nogal driftig en agressief was en hij dus geen goed voorbeeld kreeg) en zijn moeder wist er helemaal geen raad mee, die kon er helemaal niet tegen optreden. Zijn zoon reageerde dus met een kleine anderhalf precies zo op situaties, (volgens mijn schoonmoeder ging het net zo, dus daar gaan we maar van uit ), en wij werden er niet zo warm of koud van, wat al een eind scheelde Waarschijnlijk ga je ook, (zeker met die heerlijke hormonsters in je lijf ) lopen piekeren over wat jij fout doet? Moet je niet doen hoor! Word je erg onzeker van en dat helpt niet erg in dit soort situaties! Houd jezelf vooral voor dat dit heel erg bij de leeftijd hoort en dat het ws wat sterker is omdat ie er vroeg bij is. Als ze ietsje ouder zijn dat ze die driftbuien zo krijgen, kunnen ze ook al iets beter zelf reguleren en dat is nu nog onvoldoende ontwikkeld.... tja, en dan komt ie er zelf gewoon niet uit Daarbij vraag ik me nog even af: heeft hij erg een karaktertje van zelf-willen-doen? Dan zou je nog even kritisch kunnen kijken naar hoe alles gaat: krijgt hij voldoende gelegenheid om dingen zelf te doen? Hier kan ik echt een kribbige reactie verwachten als ik Thirza teveel help. Soms is het niet om aan te zien hoe ze zefl moddert, maar ik laat haar dan toch maar (en calculeer ook zoveel mogelijk in dat daar tijd voor nodig is), en dat helpt ook Nou kan dat niet overal natuurlijk, dus ik probeer juist op de momenten dat ze zelf niet zo 1-2-3 even het zelf wil doen, maar hulp vraagt, te stimuleren dat ze dingen zelf doet. Dan wil ze ook weer meer geholpen worden op de momenten dat dat echt even niet anders kan
Wauw wel heftig hoor. Als ik je verhaal lees denk ik dat je al heel veel doet, ik zou niet veel meer tips kunnen geven eigenlijk. Oja, misschien is hij al toe aan een soort beloningssysteem? Of misschien kun je de dag voorspelbaar maken dmv een bord met verplaatsbare plaatjes waar hij op kan zien wat er vervolgens gebeurt: ontbijten, tanden poetsen, spelen, op bezoek, boodschappen, eten, slapen, fruit eten, spelen, eten, douchen, bed, enz. Of misschien kun je hulp inschakelen, kijken of zij advies hebben. Veel succes ermee. Ps: erg knap dat je zo rustig blijft!!
@ Rozemarijke: Mijn zoontje heeft idd wel een pittig karaktertje. Kun je ook zien in zijn spel. Als het even niet lukt, wordt het speelgoed aan de kant geschoven met een boze kreet, om het vervolgens twee tellen later weer te pakken en het met frisse moed nog een keer te proberen. Het is wel een doorzettertje. Ook dingen zelf doen is een hobby van hem. Maar dat wat hij kan of denkt te kunnen, mag hij ook gewoon lekker zelf doen of proberen. Daar waar de situatie het toe laat. En tuurlijk levert dat frustraties op, maar die zijn zo weer over. Als de klus geklaard is, is meneer weer blij en gaat hij door naar het volgende. Ik had ook wel een pittig karaktertje, maar niet zulke driftbuien. In ieder geval duurden ze niet zo lang. En idd dat piekeren over wat ik allemaal wel niet fout doe. Heb een slechte nacht gehad, niet zozeer omdat ik denk dat ik de hele situatie verkeerd heb aangepakt (samen met manlief ), maar gewoon ook omdat ik me geen raad wist met de situatie. Iedereen heeft het over driftbuien met als doel zin door drijven. Maar dit had (volgens mij) niks met zin door drijven te maken. En dat stoort me, dat ik niet weet wat het wel was. Ik heb het gewoon gemist. Net als die nacht dat hij zo tekeer ging. Maar goed, niemand heeft gezegd dat opvoeden makkelijk is. We komen er vast door, moeten alleen de goede afslag nemen.
Tja, zijn zin krijgen is wel een erg negatieve benaming voor het feit dat hij natuurlijk wel wil dat het gaat zoals hij het in zijn koppie heeft. Ik vind dat niet altijd synoniem aan elkaar... Kids hebben op deze leeftijd voorspelbaarheid en vaste structuur nodig en bedenken veel in hun koppie van hoe het vast zal gaan, en als het dan maar iets afwijkt, heb je bij een pittig karaktertje een leuke driftbui te pakken. Ik vertaal de driftbui dan maar liever als: frustratie waarvan ze nog niet zelf in staat zijn die te reguleren. Lijkt mij altijd een betere omschrijving, dat echte zin doordrijven, dat is er natuurlijk ook wel, maar veel vaker zijn driftbuien gewoon frustratie die eruit komt... en dat is dus niet zozeer het gevolg van dat je het als ouder fout doet. Vriendin van mij heeft een zoontje dat, toen hij dus nog klein was, werkelijk waar alles zelf wilde doen. Nu hij ouder is, is het ook duidelijk dat hij zowel heel perfectionistisch is, als ook heel faalangstig. Zit gewoon in zijn karaktertje. Zorgde er destijds wel voor dat hij perse zelf de rits van zijn jas bijvoorbeeld open moest maken als ze thuiskwamen. Lukte dan niet, dus drama, driftbui, enz. Zij met haar handen in d'r haar, (afgestudeerd orthopedagoog! ), zich maar afvragen wat ze toch fout deed. Deed ze niet, was gewoon het kind zelf, dat zichzelf vreselijk in de weg zat. Nu hij ouder is, heeft hij die buien nog steeds, maar kan ze er beter met hem over praten, (dan kun je dus benoemen van: schat, lukt het niet zoals jij het wilt? Vind je dat erg vervelend?), en hem dan nu ook sturen in hoe hij daarmee om kan en moet gaan, (hem leren dat niet alles hoeft te lukken, dat je niet altijd alles maar kunt en zeker niet zomaar in 1 keer). Maar dat was af en toe een waar drama daar... ben er wel eens bij geweest en dat was echt niet grappig. Zij liet hem dan maar even begaan op een rustige plek en dan koelde het op een gegeven moment ook wel weer af...