Het gaat een heel verhaal worden, maar wil het van mij afschrijven omdat dit gevoel niet weg gaat. Ik ben 6,5 maand geleden bevallen van een heerlijke dochter, het is een plaatje, en ik voel me schuldig, dat begon na de bevalling. Mijn dochter is geboren met koorts en wij moesten 2 nachten in het ziekenhuis blijven. Na de geboorte heeft zij 20 minuutjes bij me gelegen en moest daarna mee voor verder onderzoek, daar lig je dan alleen (haar vader was met haar me) net bevallen, zonder baby en man. Op dat moment ging het redelijk omdat ik het belangrijk vond dat ze werd onderzocht. Ze werd uiteindelijk op de neonatale afdeling geplaatst (ondanks dat haar gewicht goed was en ze bijna 2 weken te laat geboren is) Ze lag dus niet bij mij, en daar begint het voor mij. Laat ik voorop stellen dat er veel ergere situaties zijn, maar het gevoel zit er nog steeds Ik moest voor het voeden steeds naar een andere kamer, waar mijn kleintje lag. Mijn borstvoeding kwam niet op gang, moest aan de tepelhoedjes en nog lukte het voeden niet goed. Daarnaast lag ze aan de monitor omdat haar zuurstofgehalte te veel schommelde. Iedere keer die piep van die monitor.... schrok me telkens een ongeluk. Hierdoor 'durfde'ik op een gegeven moment niet meer die kant op. Werd er zo onzeker van! Op een gegeven moment kwam ik weer bij haar aan en toen had ze een sonde en daar had ik dus niet op gerekend. Puntje bij paaltje, ik werd steeds onzekerder, was bang wanneer ik naar haar toe ging dat er iets aan de hand zou zijn met haar, wat een gedoe. Uiteindelijk mochten we na 2 dagen samen naar huis, gelukkig, maar die start, daar heb ik tot op de dag van vandaag nog moeite mee. Gek want als ik relativeer, vind ik dat ik mij niet moet aanstellen omdat er veel en veel ergere gevallen zijn dan die van mij. Vervolgens na een week of 4 huilde mijn dochtertje alleen maar. Gelukkig kwamen we er snel achter dat ze reflux had, maar voordat het helemaal onder controle was, waren we weken verder. Ik zag het op een gegeven moment niet meer zitten. Alles wat ik probeerde, ik kon haar niet troosten, zo zielig!! Als ik nu naar haar kijk is het zo'n heerlijk meisje en kan ik mij van het huilen bijna niets meer voorstellen. Waar ik nu alleen maar heel erg bang voor ben, is dat ze geen band met mij heeft. Omdat ik haar niet kon troosten, ben ik bang dat zij haar troost ook niet meer bij mij gaat vinden. Vaak hoor je en zie je dat wanneer een baby huilt, de moeder haar stil krijgt. Dat gevoel heb ik bij ons niet en ik ben bang. Verdrietig omdat ik denk dat door de 'slechte' start na de bevalling en de reflux, zij geen mamagevoel heeft naar mij toe. Borstvoeding heb ik ook nooit kunnen geven omdat ik niet voldoende voeding had. Ik vind het zo raar dat ik het niet achter mij kan laten, of los kan laten. Daarom dacht ik, ik schrijf het van mij af. Wellicht helpt het en kan ik het los gaan laten, want dit gevoel drukt een beetje op de mooie momenten die we als gezin met haar hebben.
Dikke knuffel! Jammer genoeg nu geen tijd voor een uitgebreide reactie, maar ik herken je gevoel zo goed! Hier hadden we geen ziekenhuisstart, maar wel reflux en een meisje dat zich door niemand liet troosten, ook niet door mama. Ik was er ook bang voor. Maar weet je, aan het mamagevoel kun je iedere dag werken, vandaag, morgen, overmorgen! Geborgenheid kun je altijd geven ookal ben je bang dat het in het verleden misschien niet goed genoeg is geweest. En ondanks dat ik je niet ken, weet ik zeker dat je het tot nu toe top gedaan hebt! Je bent net mama en natuurlijk ben je onzeker en bang en alleen dat al maakt je een supermama, want je geeft om je kindje en wel zoveel dat je er bang en onzeker van wordt. Praat met je meisje, lach met je meisje, knuffel met je meisje, ontdek samen de wereld. Echt: het komt goed, je bent haar mama!
Het komt echt goed, hier zoontje geboren met 34 weken en maand in het ziekenhuis bleek ook verborgen reflux, de eerste maanden was alleen huilen. Nu is hij 13 maanden en kan echt zeggen dat die band er is. Het heeft wel echt even geduurd dat wel ( beide kant op) plus het verdriet slijt gelukkig ook.
Niet zoiets meegemaakt zoals jij, maar kan me de onzekere en schuldgevoelens indenken. Onze dochter is na een inleiding geboren, alles is goed gegaan, na een nacht ziekenhuis(waar ik al 10 dagen had gelegen ivm hoge bloeddruk), mochten we naar huis. Fijne kraamweek, lieve kraamzuster, leuke mensen op bezoek, veel kaartjes, kadootjes. En toch, alles ging in een roes voorbij! Alsof ik in een film zat. Ik voelde me geleefd(achteraf). Ook ben ik een type die niet snel hulp vraagt, moet het zelf maar uitzoeken, wil niemand tot last zijn. Zo durfde ik bv snachts in ziekenhuis niet op de bel te drukken toen mijn meisje lag te huilen en ik niet wist wat ik moest doen. Ik dacht; ze hebben belangrijkere dingen te doen die nachtzusters. Uiteindelijk wel op de bel gedrukt, kleine dame had honger, kreeg wat melk vd zuster, want mijn BV was nog niet op gang gekomen. Onze dochter is vanaf begin pinnig geweest, ze huilde snel én veel! En als nieuwbakken moeder weet je totaal niet wat ze bedoeld, honger? vieze luier?, moe?, aandacht? Ik ben soms echt boos geweest op haar, zo erg! Achteraf was het onmacht, ik wist gewoon niet meer waar ik het zoeken moest, ik vroeg niet om hulp, nee, redde me prima, de hele dag, alleen, terwijl ik alles nog moest leren én een huishouden draaiende moest houden. Wat heb ik me schuldig gevoeld over die begintijd! De tijd die je nooit meer over kunt doen. heb er met mijn moeder over gepraat en een nicht van mij zei laatst;"het is bullshit, dat roze wolk-gedoe, een moeder die zegt dat alles leuk is, liegt." Soms knaagt het schuldgevoel nog weleens, maar ik denk ook vaak, ben maar een mens, heb het ook allemaal maar moeten uitvinden hoe zo'n baby in elkaar zit! Wat ik je wil zeggen, voel je niet schuldig! En denk vooral niet: een ander heeft het erger. Ik snap wel wat je er mee bedoeld hoor, maar als jij je rot voelde in die tijd en over die tijd, dan mag dat! Jij bent jij, en niet die ander. Al die gevoelens die jij hebt, betekenen gewoon dat je ontzettend veel van je kindje houd! Praat er eens met anderen over, zoals hier, en je komt er achter dat heel veel moeders met schuldgevoelens lopen, waar het ook over gaat. Heel veel sterkte en suc6, en geniet van alle momenten die wel goed gaan!
Komt idd echt wel goed! Zoontje heeft ook 2 dagen op een andere afdeling met toeters en bellen Gelegen... Mocht hem 2x 15 min zien en moest kolven wat hun aan hem gaven... Helemaal geen band met hem....eerste 4/5 maanden alleen maar gehuild ( reflux en KMA ) dus alleen overleven... Pas na 8 maanden kon ik zeggen van ja...heb een band met hem... Altijd super van hem gehouden en heel beschermend geweest maar het moeder gevoel was er niet...tot weinig... Nu is hij 15 maanden en mijn grootste trots ooit... Heerlijk kind wil alleen getroost worden door mama en knuffelt er op los
Wat en lieve reacties van jullie, dat doet mij zeker goed! Ik merk dat het helpt om het te delen en ik ga het toch ook delen met anderen. Vaak doe ik er vrij laconiek over tegen anderen, omdat ik mensen niet tot last wil zijn en het gevoel heb dat ik dan juist zeur. Maar zoals ik nu lees, niet alles is rozengeur, al heb ik die verhalen voor mijn bevalling vrijwel niet gehoord.... Nogmaals dank, de lieve woorden helpen zeker
Mijn moeder heeft zowel mij als mijn broer pas na twee weken mogen zien en vasthouden wegens infecties bij moeder en kind. Daarna waren we beide ontroostbare baby's (medische oorzaak). Toch hebben wij beiden een hele fijne band met haar en onze vader. Probeer die angst voor slechte hechting los te laten want daarvoor is echt meer narigheid nodig. Je verdriet snap ik wel hoor. Dat kost tijd en misschien heb je ook wat hulp nodig. Of zou het helpen als je nog een gesprek aanvraagt met het ziekenhuis om te bespreken wat het met je deed en vragen te stellen over waarom bepaalde dingen zo werden gedaan.
Je hebt inderdaad een kans dat je kindje last krijgt van hechtingsproblemen. Dit hoor je wel vaker bij zo'n start. Het is alleen hoe jij er in staat. Laat je niet leiden door je verdriet maar wees sterk en wees er voor haar. Zet je eigen verdriet opzij en ga een band opbouwen met je kleine.
Meis maak je niet druk, ik herken het ook! De bevalling vond ik zo traumatisch dat ik even niks van haar moest weten. Ik ben vier dagen later opgenomen omdat ik te zwak was ivm bloedarmoede. Kind gelijk zonder mama, al had ik weinig kijk voor haar omdat ik al amper voor mezelf kon zorgen. Wat heb ik me nadien schuldig gevoeld!!!!!! En bij vlagen nog steeds als ik er aan denk. Maar inmiddels is het mama voor en mama na, dus we zijn nu echt twee handen op een buik. Lang verhaal kort; het is meer dan goed gekomen. Heb vertrouwen!
Ach meis Ik kon soms mijn meisje ook niet stil krijgen. Riep steeds tegen mijn vriend: wat voor een moeder ben ik nou? Ik kan potverdorie mijn eigen kind niet eens stil krijgen! Maar weetje, ik was gewoon zo moe, had pijn, was super onzeker... Tis allemaal nieuw en ik moest er echt even inkomen. Nu kan ik me niet eens meer voorstellen dat ik zo dacht! Mijn mopje is bijna 9 maanden en we zijn echt samen een eenheid! Het is mama & N. We hebben samen onze 'grapjes' en dingentjes en ik ben compleet op haar in gespeeld. Voor miin gevoel hebben we een hele goeie band. Ook huilt ze bijna nooit meer en is ze een vrolijke meid! Ik las ooit ergens een quote toen ik het de eerste maanden moeilijk had. Wacht zal het even opzoeken. "Een baby krijgen voelt (niet voor iedereen natuurlijk maar voor mij ging t op) alsof je aan een nieuwe baan begint, op een gebied waar je totaal niets vanaf weet, in een land waar je de taal niet spreekt. En waarbij een paar 100 miljoen op het spel staat als je het niet goed doet." Zo voelde het echt voor mij maar het is helemaal goed gekomen en ik weet zeker dat het bij jou ook vanzelf goed komt!
Wat heftig zeg, lijkt me heel moeilijk. Goed dat je je gevoelens deelt met anderen, dat helpt vaak. Ik heb ook wel eens gedacht, is dit het nou, zeker als je in het holst van de nacht alweer opzit met een baby die niet gaat slapen. Pffff. Maar ik denk dat het allemaal goedkomt, en ja, ik voel me ook nog wel dens schuldig over de gedachten die ik op dat moment had. Maar de combi van slaapgebrek, onzekerheid, en alle hormonen die je nog in je lijf hebt maakt het er niet beter op. Als het je echt in de weg zit is het misschien goed te overwegen met die verhaal naar de huisarts te gaan. Wellicht dat het erover praten helpt en mocht het nodig zijn, is dat de eerste stap richting serieuze hulp.
Niet echt de meest bemoedigende reactie. Voor serieuze hechtingsproblematiek zal meestal nog wel meer moeten gebeuren. TS, de reflux problemen ben ik niet bekend mee, maar wel met de ziekenhuis start. Allebei mijn kindjes moesten direct na de geboorte mee naar de kinderafdeling. Mijn dochter 3 dagen, mijn zoon 1 nachtje. Het enige waar ik wel verdrietig over was, is dat ik mijn zoon pas na 12 uur vast kon houden. Maar daarvoor was hij gewoon te aangeslagen van de bevalling. Verder heb ik er zelf gelukkig niet het verdriet over wat jij hebt. Maar dat betekent niet dat jij geen recht hebt op jouw verdriet! Mijn dochter is 2,5 en ik heb geen enkele twijfel over hoe goed zij gehecht is. Mijn zoon is pas 11 weken, dus nog vol in het hechtingsproces, maar ik maak mij absoluut geen zorgen over mijn heerlijke ventje. Misschien was de start rottig, maar daarvoor heeft jullie kleintje 9 maanden in je buik gezeten, dat vlak je niet zomaar uit Als dit je bezig blijft houden, zou ik het met iemand gaan praten. Het is voor jou een traumatische gebeurtenis geweest en het zou helemaal niet gek zijn als je hulp nodig hebt om dat een plek te geven. Succes! En weet dat het allemaal goed kan komen!
Laat je vooral niet gek maken door hormonen, anderen en vermoeidheid! Het is allemaal nieuw en gaat misschien niet zoals je gehoopt had, maar als ik het zo lees probeer je er in alles voor je kindje te zijn en dat is het belangrijkste! Het is zwaar, zeker na zo'n moeilijke start. Slaaptekort, zorgen en onzekerheid maken het nu misschien niet beter, maar het komt echt goed! Kunnen troosten wil niet persé zeggen dat je een goede band hebt, alles over hebben voor je kindje des te meer! Je doet het goed, echt!!
Meid, ik vind je wel heel erg streng voor jezelf. Je verwacht heel veel van jezelf en neemt jezelf zaken kwalijk die menselijk zijn en waar je weinig aan kunt doen.... Wat ontzettend vervelend voor je! Ik herken een deel van je gevoelens; de onzekerheid m.b.t. het niet kunnen troosten en het gevoel je kleine tekort te doen. Ik heb ook een hele heftige eerste periode gehad en daar ben ik nog maar net van bekomen. Geef het tijd en praat er vooral over. Dat heeft bij mij heel erg geholpen. Hopelijk helpt dit topic je ook weer een beetje op weg Succes en sterkte meid!
Alsof je mijn gedachten verwoord. Weet je bent niet alleen met je angsten/onzekerheden. Ik wil je een dikke knuffel geven en zeggen: het wordt allemaal beter maar heeft soms even tijd nodig. En dat laatste zegt niks over de top mama die je bent!
Ik kan niet in de toekomst kijken maar mijn zoontje had ook een erg slechte start, en ook reflux. Ik herken je zorg en angst en ik merk nu hij bijna 6 maanden is dat dit echt onterecht is. Hoe ouder ze worden hoe meer ze gaan lachen en communiceren. Probeer momentjes elke dag in te plannen dat je liedjes voor je kleine zingt, kietelt, oogcontact maakt en praat. Probeer te genieten, zo groeit jullie band alleen maar hechter, echt!!! Jullie hebben beide wat in te halen. Reflux is ook mega zwaar en geeft zoveel onmacht als je kleintje maar ongelukkig blijft. En praat met je familie en vrienden hierover. Nog steeds kan ik er geëmotioneerd van raken en het helpt me dan dat ik alle gevoelens even kan delen. Succes en hopelijk gaan jullie een wat rustigere fijne tijd in.
Je moet je echt niet teveel zorgen maken over binding en dergelijke. Mijn dochter heeft ook opstartproblemen gehad, een kleine week op de NICU gelegen, terwijl ikzelf op de IC lag en dus in een volledig andere stad. Ik heb haar dagen niet gezien. Borstvoeding heb ik alleen kunnen geven dmv kolven, en dan aanvullen met flessenvoeding, want ik had ook nooit genoeg. Maar mijn band met mijn dochter is super goed, ze is echt een mama's kindje (dat werd overigens pas als dreumes goed duidelijk hoor!), ze hangt eerder wat teveel aan me soms dan te weinig. Gelukkig begint ze nu weer wat zelfstandiger te worden. Het is heel vervelend als die eerste dagen anders lopen dan gedacht, maar uiteindelijk is het enige wat er echt toe doet dat je nu een gezond kindje hebt. Probeer je gedachten daar op te richten, en echt, met genoeg liefde en knuffels en aandacht komt het met die binding helemaal goed! Succes.
Ik denk dat jij voor jezelf veel te veel nadruk legt op het negatieve. Je moet juist kijken naar het positieve! Ik zal je een beetje van de start van dochter en mij vertellen: spoedkeizersnede bij 40+2, dochter kwam slap zonder enig geluid uit mijn buik, direct aan de beademing gelegd en "opgelapt". Vervolgens naar de afdeling neonatologie met mijn vriend terwijl ik nog op de OK lag. De volgende ochtend hebben we haar voor het eerst vast kunnen houden, ik had haar alleen in de couveuse gezien. Ook een sonde gehad, infuus, borstvoeding is niet gelukt, ze heeft daar 10 dagen gelegen, ik lag de eerste dagen op een andere afdeling en daarna was ik thuis, wij gingen een paar keer per dag op en neer naar het ziekenhuis. Na deze uitleg van mijn verhaal kan ik je echt vertellen dat het zo belangrijk is om de positieve punten tussen jullie te belichten. Ja, er zijn momenten geweest waarop je er niet kon zijn voor je kindje, dat is ook niet te veranderen. Maar moet je juist aan die momenten denken of aan de momenten waarop je er wel was en bent voor jullie kindje. Je maakt het op deze manier namelijk veel te zwaar voor jezelf. Als ik je bericht lees krijg ik het idee dat de ziekenhuis periode je nog heel hoog zit. Klopt dat? Ik heb dat ook gehad, ik ben toen naar "Kleine baby's grote zorg" gaan kijken. Misschien klinkt dat idioot want ik weet dat veel mensen er niet naar kunnen kijken. En wat had ik een vreselijke moeite met het horen van die piepjes van de monitor op tv. Maar hierdoor kreeg ik veel meer herinneringen terug, ook de mooie momenten in het ziekenhuis. Ik weet zeker dat jullie die ik ook gehad hebben. Het moment waarop je hoort dat je kindje het goed doet of misschien wel het eerste badje als die in het ziekenhuis gegeven is. Of het moment waarop jullie voor het eerst geknuffeld hebben. Dat hoort ook bij een start in het ziekenhuis en nee, dat is niet hoe je het voor ogen hebt maar het zijn wel momenten om te koesteren, ook tijdens een moeilijke start . Ik hoop niet dat ik warrig overkom ofzo, ik typ dit allemaal op mijn telefoon en er schieten mij steeds nieuwe dingen naar binnen die ik er ook bij in wilde zetten .
Ach meis snap wel wat je bedoeld. Ongeveer. Wel kinderen gelijk bij mij gehad. Alleen de oudste heb ik niet geboren zien worden ks. En heb heel lang getwijfeld of ik wel moeder gevoelens had en of wij samen een band hadden of hebben. Er moet wel meer voor zijn om die band te schade ben 4/5 maanden ( zag hem wel bijna elke dag even)van zoon weg geweest omdat ik wel ziek werd na de bevalling. ( zoon was 7 maanden. ) en toch is onze band goed te noemen, Sommige dingen kunnen heftig binnen komen en zeker het onverwachtse, wat ik geleerd heb na die jaren is dat een moeder kind band afhangt aan meer dingen dan alleen troosten of er meteen bij zijn of wat dan ook. Weet niet hoe ik het je moet zeggen maar denk juist als je er over na denkt dat de band vaak gewoon goed is normaal zo als normaal kan zijn. En dingen hebben tijd nodig om een plek je te geven ook al was het niet heftig genoeg jou geval voor jou gevoel kan het we heftig geweest zijn. Er ken dat ook jij je verdriet en angstig hebt gevoeld daar zit het grootste probleem en praten over je bevalling kan je helpen en de periode daarna en bv is geen garantie tot een gezonde omgang.