Ik had 30 weken zwanger kunnen zijn en mijn ouders voor het eerst opa en oma kunnen maken. Helaas mocht het niet zo zijn. Mijn ouders zijn gescheiden en mijn vader heeft een nieuwe relatie gekregen. Zij heeft twee kinderen uit een eerdere relatie waarvan de oudste nu in verwachting is. Natuurlijk heel leuk voor hen, totdat ik hoorde dat ze tegen mijn vader zeiden dat hij opa gaat worden. Dat wordt hij namelijk niet, dat had hij van mij moeten worden! Door de MK komt dat nog extra hard aan, dat begrijpen jullie wellicht. In het begin van de relatie moesten ze niets van mijn vader weten, sinds een paar jaar is het contact hersteld en nu willen ze hem ineens opa gaan noemen? Ik kan hen niet gaan verbieden deze term te gebruiken maar vinden jullie dat ik het bespreekbaar kan maken dat het mij pijn doet als zij deze term gaan gebruiken? Of stel ik mij aan?
Ik begrijp dat het pijnlijk is, zeker na je miskraam. Jij had degene moeten zijn die je vader voor het eerst opa ging maken natuurlijk! Ik zit zelf aan de andere kant, mijn ouders zijn al heel lang gescheiden en mijn zoontje noemt de vrouw van mijn vader oma. Dit is het eerste kleinkind, mijn broertje en zusje zijn ook nog veel jonger/niet bezig met kinderen, dus het ligt niet gevoelig hier verder. Ik vind dat je het wel aan kan geven bij je vader dat het pijnlijk is maar ik vind dat je niet mag en kunt verwachten dat hij geen opa genoemd wordt. Voor het kind gáát hij waarschijnlijk ook gewoon een opa zijn, net zoals hij dat hopelijk later ook voor jouw kinderen gaat worden Sterkte!
Mja hij hoort al jaren bij oma dus opa is het meest gepast. Hier noemen de kinderen mijn stiefvader ook opa. Ze hebben gewoon 3 opa's
Ik ben het met Chiggy eens. Maar ik begrijp heel goed hoeveel pijn het doet. Ik heb met 11 weken een MA gehad. Sterkte!
Eerlijk? Ik snap je gevoel heel goed maar voor deze kinderen die geboren worden wordt het toch hun opa. Ook al is het niet biologisch. Ik zeg tegen mijn niet biologische overgrootvader ook opa. Zo heb ik hem ook altijd gezien. Waarom zouden deze kinderen dat dan niet mogen? Ik snap jou gevoel heel goed maar probeer ook eens in hun te verplaatsen Oh en heel veel sterkte en hopelijk mogen jullie ook snel een prachtig wondertje krijgen.
Ligt er waarschijnlijk ook dat de contacten wederzijds niet zo goed zijn, dat maakt het er niet makkelijker op.
Ben ik helemaal met je eens, het maakt het wel lastig vandaar dat ik het verhaal hier nu ook deel om anderen hun mening te horen. Zoals ik net al post, onze contacten zijn niet zo goed - nooit geweest - ik zie de vriendin van mijn vader ook niet meer als de vriendin van en haar kinderen niets als familie. Dat zal het gevoelsmatig ook anders maken. Ik kan het de kinderen later natuurlijk nooit verbieden, de situatie is misschien al moeilijk genoeg.
Ik vind dat je overdrijf. Als het wel goed was gegaan en jij jouw vader eerst opa had kunnen maken, had je het misschien niet erg gevonden. Ik had ook een oma die niet mijn biologische oma was maar ik noemde haar wel oma.
Lastige situatie.. vind het ook lastig je een antwoord te geven.. Hier ook een gevoelige oma kwestie. Mijn schoonvader is opnieuw getrouwd en zijn vrouw was als een oma voor onze dochter. Zij heeft zelf ook kinderen maar die hebben (nog) geen kinderwens. Nu is zij komen te overlijden en wilden wij uit naam van onze dochter een gedichtje voor "oma" opdragen. Dit viel niet goed bij haar kinderen en is nogal wat heissa om geweest. Begrijpelijk voor hun, want voor hun kinderen zou ze een echte (bloedverwante) oma zijn geweest.. maar helaas heeft dat nog niet zo mogen zijn. Wij hebben voor de middenweg gekozen, dl zag haar wel als oma en benoemt dit ook zo. Als haar kinderen op bezoek zijn (gebeurt niet vaak) dan vermijden we het woord oma gewoon)
Ik begrijp je gevoel ook. Maar geloof me als jullie eindelijk een kleine in handen hebben dan zul je zien dat het dan ook niets meer uitmaakt. Ook als je zegt dat ze niet zo'n goede band hebben dat kan helaas, denk dat het voor hun ook verwerken is dat er toch een andere man in het leven is. Je gevoel is nu heel rot maar het komt goed
Ik snap dat het voor jou pijn doet Maar ik vind het belang van de familieband (met name voor de kinderen waarom dit gaat) wel belangrijker en denk ook niet dat je dit kunt afdwingen. Ik vrees dat het je 'plek' niet is om dat voor hun te bepalen, dat is tussen die stiefkinderen en je vader eigenlijk. Ik zou het wel met je vader bespreken dat het je pijn doet, aangenomen dat je een goede band hebt met je pa. Moeilijk hoor. Ik vind ook niet dat je 'overdreven reageert'. Je reageert zoals je je voelt, en je hebt pijn doordat je een groot verlies hebt meegemaakt. Ik hoop dat je je vader snel opa mag maken.
Hmz ... ik snap ergens je gevoel wel, maar om heel eerlijk te zijn overdrijf je wel een klein beetje. Wss ingegeven door teleurstelling en pijn van de MK en daarom niet minder pijnlijk, maar wel wat overdreven. Mijn stiefmoeder is ook Oma en mijn stiefvader is ook Opa (sterker, ik noem mijn stiefvader ook wel eens "mijn vader" deels omdat het makkelijk is met uitleggen, deels ook omdat hij er in een cruciale periode meer was dan mijn eigen vader). En ik kon het bloed van de vriendin van mijn vader echt wel drinken op een gegeven moment, en nog steeds zijn er dingen waarvan ik denk "nee, dat had je nou echt even niet moeten doen", we liggen qua levensvisie nogal uit elkaar zeg maar, maar dan nog is het de oma van Eva, ze hoort bij opa. Haar kinderen overigens zijn geen oom by the way ... die zie ik te weinig en wij verschillen zo van "mens zijn" dat ze dat niet zijn en ook niet gaan worden. Maar hun kinderen noemen mijn vader ook Opa.
Ik begrijp dat het pijnlijk is voor jou, maar hij wordt nu eenmaal een opa, biologisch of niet... Mijn dochter heeft ook 'stiefopa's en oma's' en voor haar is iedereen hetzelfde, alle opa's en oma's. Er wordt ook geen onderscheidt gemaakt naar de kleinkinderen. Dat het jou steekt is vervelend, maar daar kan dat 'andere' kleinkind ook niets aan doen.
Ik sluit me bij de meeste anderen aan, ik begrijp heel erg goed je verdriet en pijn hierin. Misschien voor jou ook 'fijn' dat je het nu even van je hebt afgeschreven Wie weet helpt het om tegen je vader te zeggen dat jij hem heel graag als eerste opa had gemaakt en dat het je pijn doet dat iemand anders jou nu voor is. Toch kan je niet vermijden dat de andere kinderen jouw vader opa gaan noemen, hoe pijnlijk ook...ik hoop heel hard voor je dat jouw wens ook gauw uitkomt! Hoe je het ook wend of keert, jouw kind wordt (denk ik?) sowieso het eerste biologische kleinkind van jouw vader, toch?\
Ik snap je gevoel, na een miskraam en zeker in combinatie met de contacten die toch al niet makkelijk / plezierig verlopen. Maar ik vrees toch dat de keuze hoe jouw vader genoemd gaat worden, bij hem ligt en bij de ouders van de baby. En uiteindelijk ook bij de betreffende kinderen. Sowieso mogen zij niet de dupe worden van jullie verleden. En eerlijk: de relatie wordt er waarschijnlijk alleen maar slechter op als je dit aankaart. Ik zou het dus proberen te accepteren en een plek te geven.
Lief dat vele van jullie even de tijd nemen uitgebreid te reageren, bedankt! Dit doet mij goed. Het 'verplicht' mij ook even om er met andere ogen naar te kijken. En het is inderdaad fijn om het even van me af te schrijven.. Femke, heel lief van je! En inderdaad, het eerste biologische kleinkind zal van ons worden. Ik hoop dat we snel een positieve zwangerschapstest in handen mogen hebben.
hier hebben onze kinderen ook 3 oma's en 2 opa's. De vrouw van mijn schoonvader heeft zelf geen kinderen. Ik snap dat het pijn doet omdat jij ze graag voor het eerst opa en oma had willen maken, maar stel je eens voor dat de kinderen van de nieuwe vrouw bij jou zouden aankloppen en hadden gezegd dat jouw kind geen Oma mag zeggen. Lijkt mij toch erg raar om dat aan je kind uit te moeten leggen. Je hebt wel een opa, maar geen oma. En voor kinderen maakt het helemaal niks uit hoeveel opa's en oma's ze hebben. Ik vind het altijd een gezeur dat biologisch oma en opa schap. Oma' en Opa's zijn niet alleen bloedbanden, maar ook die personen waar het altijd leuk is in de ogen van een kind. Neemt natuurlijk niet weg dat ik snap dat jij veel pijn en verdriet hebt van je MK. Had ik ook toen mijn R*Tschoonzus zwanger bleek te zijn van ongelukje nr. 3 en ik nog geen 3 maanden daarvoor een miskraam had gehad.