Donderdag weer naar de verlos in het ziekenhuis en ik ben nu al gestressed.. groeit het goed, beweegt het goed en is mijn bloeddruk weer goed.. Ik heb namelijk een chronische hoge onderdruk, de laatste tijd was het telkens 110-90 en zelfs een keer 85, maar elke keer als ik dat ziekenhuis binnenstap voelt het net alsof ik zo'n zwaard boven mijn hoofd heb hangen.. is alles goed? Dit keer moet ik mijn urine weer inleveren.. Ik slik al sinds het begin een hele lage dosering bloeddrukverlagers, maar toch.. De kans dat hij omhoog gaat zit er in, ook al denkt mijn gyn dat het allemaal wel mee zal vallen bij mij, deze bloeddruk hoort gewoon bij mij.. Ik krijg ook geen speciale controles of zo, eerst om de 4 weken en nu om de 3 omdat ik 28 weken ben.. Mijn gyn ziet er dus niet zoveel kwaads in, maar ik dus wel.. Vooral om het feit dat ik ook een stollingsafwijking heb (leiden mut v).. Als ik een beetje hoofdpijn heb slaat de angst voor pre-eclampsie meteen toe.. en ik zou zou graag de 41 weken willen volhouden, maar weet dat de kans groter is dat mijn meid eerder komt.. Vannacht heb ik echt een nachtmerrie gehad, ze viel er ineens uit, alles onder het bloed, grote paniek en nog zo klein, voel me nu ook zo rot.. het ergste vind ik nog dat deze angst mijn zwangerschap zo onder druk zet, ik heb moeite met genieten en ik voel me zo verantwoordelijk voor mijn meis.. mijn werk, mijn studie, mijn huishouden.. ik kan mijn hoofd er gewoon niet bijhouden.. Zo.. lucht in elk geval op dat ik hier mijn verhaal kwijt kan.. dikke kus Mo
Tja lastig verhaal, ik begrijp je wel. Probeer vooral zoveel mogelijk te ontspannen en te genieten. Voordat je gaat slapen kun je bijvoorbeeld een boek lezen of puzzelen. In ieder geval niet piekeren voor het slapen gaan. Het komt vast allemaal goed !
Ik vind het vlak voor elke controle ook steeds een beetje spannend, maar ik weet wel dat "ze" echt geen enkel risico nemen wat betreft jou en de baby. Dus als je arts het allemaal goed vind gaan zou ik me daar maar aan vasthouden want als hij het niet goed vind gaan onderneemt hij echt wel actie. Verder is het gewoon ook een spannende tijd, mijn kraamhulp zei: "je kunt pas zeggen dat het goed is gegaan als je kind met 18 jaar op eigen benen staat". Vanaf het begin van je zwangerschap ben je eigenlijk al moeder met alle vreugde en zorgen die er bij horen.
Lieverd, relax! Je zegt zelf eigenlijk al dat je weet waar die verhoogde bloeddruk vandaan komt: omdat je strak staat als je die spreekkamer binnenstapt. Waarschijnlijk weet je gyn dat ook wel (heb je het er met hem over je stress gehad?). Hoe hoog was je bloeddruk nou precies; bedoel je een keer 85 onderdruk en de andere keren 90 tot 110? Ik heb even twee weken een verhoogde bloeddruk gehad, met 26 weken. Had een flinke luchtweginfectie met sinusitis (en dus hoofdpijn). Na een paar dagen ben ik weer gaan werken, maar tijdens een overleg kreeg ik knallende koppijn, duizelig en zag er volgens collega's heel beroerd uit. Ze hebben dus gelijk m'n bloeddruk gemeten (werk in gezondheidszorg dus alles bij de hand) en die was 160/95. Terwijl ik altijd een keurige 120/70 had, en bij de verloskundige altijd iets hoger door een beetje zenuwen (140/80). Gelukkig zat er geen eiwit in m'n urine. Ik moest een weekje rust houden. Was er wel enorm van geschrokken, besefte me des te meer hoe enorm belangrijk en geliefd dat kleine wezentje in mijn buik nu al is! Dat heeft me wel geholpen om ook echt te kunnen ontspannen, zonder me meer schuldig te voelen over m'n werk waar ik op dat moment niet was, of over het huishouden wat niet helemaal liep zoals ik wilde. Na een week kon ik weer een bloeddruk van 120/70 noteren. Ik denk dat die verhoging kwam door een niet goed uitgeziekte griep, de stress van snel-snel weer aan het werk willen, opleiding en nieuw huis... Wat stress dan kan doen = niet goed! Probeer echt je te ontspannen, daar doe je jezelf een groot plezier mee en je baby ook (makkelijk gezegd, ik weet het). Als het voor die ontspanning nodig is dat je bepaalde dingen laat of anders doet, dan moet dat maar zo zijn (misschien iets minder werken? iemands hulp inschakelen voor het huishouden?). Dikke knuffel, je naamgenootje
Ik heb dat ook; zodra ik al naar het ziekenhuis rij voel ik de bloeddruk stijgen! Ik heb dat ook gewoon besproken met de gyn en zij zei dat dat heel vaak gebeurt. Zij maakte nog grapjes dat dat door haar kwam Wel fijn, want ik voelde me er een beestje stom door.. Nu moet ik voor elk consult een half uur aan de meetapparatuur hangen en dan zakt de bloeddruk meestal heel erg. En daar pakt ze dan een gemiddelde van. Ze kijkt hoeveel de bloeddruk was op het moment dat ik binnenstapte en dan meet zij nog een keer tijdens het consult..
Wanneer is je bloeddruk nou echt te hoog? Mijn bovendruk was maandag 147, dat was aan de hoge kant. Onderdruk was met 83 wel ok. Vanaf welk punt moet ik me zorgen maken? (dat doe ik natuurlijk al een beetje, wat dan weer niet bevorderlijk is voor m'n bloeddruk, zucht...)
Ach lief mens..ik heb het ook. Ik ben elke keer weer bang als ik op controle moet en dat doet de druk ook geen goed. Bij de laatste controle was het 154/97! Ze leggen me nu dus ook standaard plat voor zo'n lange meting..en dan daalt het weer wat. Vanochtend zat ik in het ziekenhuis omdat ik zo'n gevoel van druk had in mijn hoofd en toen bleek de bloeddruk beter dan ooit..niet eens in de 90 maar de onderste helft van de 80. Voor mij ( en jou ook, denk ik) geldt ook wel een beetje dat we het meest lijden door wat we vrezen. Het is alleen ontzettend moeilijk om die knop om te zetten en er relaxt onder te blijven..ik weet het uit ervaring. Zullen we elkaar een beetje steunen? Misschien helpt het! En het cijfermateriaal zegt ook, dat bij een milde verhoging over het algemeen GEEN copmplicaties volgen ( ikweet..makkelijk gezegd tegen iemand die zich druk maakt om pre-eclampsie etc...maar toch..)
volgens mij moet je je zorgen maken als je onderduk boven de 90 komt.... Maar dat zegt niet zo heel veel, want als je normaal een onderdruk van 60 hebt en die is dan ineens 85, is het met meer dan 15% gestegen en dus ook "gevaarlijk" Ik denk dat je het de volgende keer gewoon even moet vragen. Als de gyn/vk er niets van zegt lijkt me het ook niet ernstig hoor. En tja, niet teveel piekeren maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan
ja de VK merkte terloops wel op dat het aan de hoge kant was en dat ik onmiddelijk moet bellen als ik hoofdpijn, duizelingen etc heb. Dus toen ik eenmaal thuis was dacht ik "hmm das toch nie goed.." Aan de andere kant; als het echt reden tot bezorgheid was dan moest ik vast eerder terugkomen ipv over drie weken.