Hoi, Ik zou jullie graag m'n meisje haar persoonlijkheid even voorleggen. Ik vind het wel grappig, maar toch... Wanneer ik ze ga halen in het kinderdagverblijf staat ze steevast recht bij de kinderverzorgster, nooit bij een ander kindje of met een speeltje of zo. Erg is dat natuurlijk niet, maar zal ze zich ooit op een speeltje kunnen concentreren? Vanwaar die fixatie op volwassenen? Want ook thuis vraagt ze de hele dag aandacht van mij.. Dat is echt enorm vermoeiend... Wat ook bizar is: wanneer de verzorgster even een doos zakdoekjes haalt in het kamertje ernaast en dus 3 sec uit de kamer verdwijnt, zet m'n meisje haar keel open... Ze wordt woest en verdrietig wanneer ze 'achtergelaten' wordt door een volwassene. Ze deed het zelfs bij een onbekende verzorgster uit een ander groepje die even binnenkwam en de kamer weer verliet... Zoek de logica! Enkele maanden geleden zei iedereen: 'dat is de verlatingsangstfase' maar nu begin ik toch te denken dat het gewoon haar persoonlijkheid is. Ze is niet graag alleen en 'claimt' dus mensen op. Naja, ik weet niet wat ik met m'n verhaal wil zeggen. Is dit misschien enigszins herkenbaar voor iemand? Ik neem aan dat ik er niet veel aan kan veranderen. Ik geef meestal ook gewoon toe. Wat denken jullie ervan?
Ons neefje zit ook graag bij volwassenen te knuffelen, heeft blijkbaar wat meer behoefte aan aandacht of steun. Die van mij wil juist niks weten van de meeste volwassenen, die heeft meer interesse voor speelgoed en kindjes. Maar wel zet ze regelmatig een keel op als iemand binnenkomt of weg gaat. Of als iemand de deur open heeft laten staan. Dat is ander gedrag, waarvan ik zelf hoop dat het snel overgaat. Kan je niet aan die verzorgers vragen hoe zij je kindje beleven? Die kunnen dat goed beoordelen denk ik.
Ik zou het eens bespreken met de leidsters. Is ze de hele dag zo of alleen aan het eind als jij haar komt halen en ze waarschijnlijk moe is?
Zou inderdaad ook bespreken met de leidsters of ze de gehele dag zo op volwassen is gefocust of inderdaad op bepaalde momenten. Mijn zoontje knuffelt ook graag met volwassenen en als ik thuis kom wil hij ook echt even mijn aandacht en anders zet hij zijn keel open ( hij wordt bijna 1). Echter kan hij ook prima zelf spelen en maakt contact met andere kindjes.
Ik heb het er nog eens over gehad met de leidsters. Blijkt dat ze zich toch ook wel soms kan bezighouden met een speeltje (oef) Maar ze is gewoon dol op vrouwelijke aandacht... Dat wenen wanneer een volwassene de kamer verlaat, is mss dan toch verlatingsangst? Ik kan me niet voorstellen dat ze dat op haar 18de nog doet, dus ach ik kan alleen maar afwachten!
Ons meisje is ook zo.. vol met verlatingsangst en dolgraag aan het knuffelen en bij je zitten en observeren en in haar eentje aan het rommelen ipv met andere kindjes. En weet je, er is niets mis met graag observeren of graag in je eentje zitten Wij (westerse volwassenen) hebben juist een fixatie dat kinderen zelfstandig moeten spelen, met anderen moeten spelen, een bepaalde extraversie moeten hebben.. en sommige kindjes zijn gewoon anders, dat is prima toch Een gedeelte zal overgaan naarmate ze ouder worden en voor een gedeelte denk ik dat het bij ons meisje in haar karakter zit.
Aha ik ben niet alleen! Je hebt gelijk, ik denk ook dat we dat karaktertje vooral moeten laten zijn wat het is. Het zal vast wel wat genetisch zijn bij onze meisjes. Het is dan ook helemaal okee voor mij, alleen niet makkelijk om te combineren met baan, huishouden, man,... Ben wel reuzebenieuwd hoe het verder evolueert!