Vorige week is er een combi van ADD/ADHD bij onze zoon vastgesteld. Nu hebben wij over een week of 2 een gesprek met een kinderpsychiater. Ook hierbij wordt eventueel medicijngebruik besproken. Ik heb graag zoveel mogelijk info voor ik dat gesprek inga. Dus aan jullie de vraag: gebruikt je kind wel of geen medicijnen en waarom wel of niet. En hebben de eventuele medicijnen of andere dingen geholpen? En wat vind je er zelf van. Ik heb zelf geen oordeel en nog geen voorkeur. Ik respecteer ieders beslissing en hoop dat de reageerders dit ook doen.
Wij op dit moment nog niet, in groep 2 ging het goed op school, vanavond 1e ouderavond van groep 3 en na aanleiding van dit gesprek gaan we kijken of medicatie nodig is, of hij zich goed kan concentreren enz
Ja dat is misschien wel goed om over na te denken. In hoeverre het zijn concentratie op school beinvloed. Hij scoort nu A op rekenen en is goed in taal. Vorige week bleek zijn IQ 89, dat is vreemd in combi met zijn school resultaten. Ik heb zo een gesprek met zijn leraren, zal dat ook even checken. Dank je!
Hier een mannetje van inmiddels 7 jaar en heeft al diagnose ADHD vanaf 4 jaar. Hij kon gewoon zijn concentratie niet vinden op school. Hij kon niet in de kring zitten en ging dan gekke geluiden maken, aandacht trekken, weglopen enz. In groep 3 had hij medicatie, alle vormen geprobeerd, van concerta tot aan strattera en dexamfetamine. Ik vond ze allemaal niks. Enkel de strattera bleef hij nog een beetje mijn mannetje. Hij is altijd erg opgewekt, onwijs zorgzaam, dankbaar en rete enthousiast.. en met de medicatie was hij zijn hele vrolijkheid kwijt. Was ook sneller boos en driftig. Van sommige pillen kon hij Sabines niet in slaap komen, of kreeg een enorme rebound, van sommige werd hij misselijk en at niet meer, op school at en dronk hij niks en niemand die daar op lette. Het leek een tijdje goed te gaan met medicatie op school, maar toe ik hoorde dat er toch steeds weer puntjes waren ben ik gestopt. Mijn zoon mag lekker zichzelf zijn, zijn vrolijke ik. Wij hebben het geprobeerd maar hij gaat nu gewoon naar een andere school, zonder medicatie.
Ik heb een zoon en een dochter met AD (H)D. Beiden slikken Equasym. Hier hebben we voor gekozen omdat het qua werking tussen de kortwerkende (Ritalin) en de langwerkende (Concerta). Kortwerkende was geen optie omdat we liever niet wilden dat de medicatie onder schooltijd genomen moest worden. Ook is er meer kans op bijwerkingen als het net iets te laat wordt ingenomen. Langwerkende kwam niet in aanmerking omdat de medicatie na schooltijd niet persé noodzakelijk was. Toen kwamen we dus uit op Equasym. Dit werkt onder schooltijd en hoeft maar 1x per dag ingenomen te worden. Onze verzekering (interpolis) vergoed per jaar 1000 euro voor deze medicatie. Wij zijn erg tevreden.
Hier heeft mijn zoon medicatie omdat als er maar net iets is wat spanning oproept dan is er geen land te bezeilen met hem. Op school ook voor zijn concentratie. Hij krijgt Medikenet kortdurend 5 mg per keer. En dit werkt goed. Hij neemt om 8 uur 1. Dan zit er 1 in zijn brooddoosje voor om 12.00. En na school ligt het er aan of hij neemt. Op de Bso met bepaalde kinderen dan is het handiger als hij neemt. Maar thuis neemt hij na school niet zo vaak. De reden om toch net medicatie te starten was de onrust die zijn gedrag gaf in het gezin. Mijn oudste werd steeds onder gesneeuwd door zijn broer waardoor zijn veilige haven minder was. Dus gekozen voor medicatie voor alle partijen. En is een hoop rust moet ik zeggen
Mijn dochter heeft adhd en krijgt methylfenidaat. Ze krijgt dit vanaf dat er met 5 jr een diagnose is gesteld. We hebben hier geen seconde over na hoeven te denken, want ze heeft het gewoon nodig, zowel thuis als op school. Behalve de overduidelijke concentratieproblemen is ze ongelooflijk impulsief en met name dat laatste levert thuis moeilijke en soms gevaarlijke situaties op. Ze zou bv een radslag van de trap kunnen doen en achteraf pas bedenken dat dat niet handig is. Of ze wordt boos om dingen waar, als ze eerst even na zou denken, niet boos om zou worden. Eenmaal in zo’n boze bui (lees: woede aanval), komt ze er ook niet zomaar meer uit. Dus medicatie helpt haar met concentratie, maar ook met haar impulsiviteit. Het zorgt dat ze niet constant in de knoop ligt met zichzelf en dingen doet waar ze later weer spijt van heeft.
wij hebben nu een aantal maanden de diagnose en zijn nog niet aan medicatie begonnen. Na de diagnose zat er ook nog een heel begeleidingstraject aan vast en daar zitten we nu middenin. Wij willen dus eerst kijken hoe het gaat als ze wat handvatten krijgt en of ze er daarna zelf mee kan omgaan.
Vandaag het gesprek met school gehad. Ze vinden hem niet les-verstorend in de klas. Wel zijn er nu een aantal kinderen die aangeven last van hem te hebben. Omdat hij nooooooooit stil zit en altijd zit te friemelen of met een pen zit te tikken op zijn bureau. Heel herkenbaar. Maar nog niet een probleem. Zijn scores zijn goed, zijn leraren noemen hem een gemiddelde leerling en kunnen zich niet vinden in de score van de IQtest van 89. Wij ook niet, maar het is een momentopname dus wellicht was het een 'slecht'moment. Veel ouders die dus toch de keuze maken om voor medicatie te kiezen. Hebben jullie dit met jullie kinderen besproken voor zover dit kon? Onze zoon is nu 7 en een half.
Ik begrijp je motivatie voor medicatie. Alleen hier is hij niet zo impulsief gevaarlijk. Hij heeft alleen geen rem met emotie (meestal boze) en zegt gewoon alles. Ik denk dat bij hem de drukte mn in zijn hoofd zit. En dat vind ik dus zo moeilijk, want ik kan niet in zijn koppie kijken. En ik kan ook niet weten hoe warrig en vermoeiend het voor hem is
Ik ben benieuwd. Hier ging groep 3 ook gewoon wel goed. Behalve dat hij vanalles ging pikken ineens en steeds drukker werd thuis (op en in vakanties was hij veel rustiger). Maar nu vraagt groep 4 wel een prakkie meer van hem.
Hier was het niet goed, concentratie is nul en impulsiviteit is nu zo erg dat hij kinderen slaat (hij weet zelf niet waarom) en met lezen en schrijven gaat hij te snel, is heel snel boos als iets niet lukt. Dus we hebben besloten om toch naar medicatie te kijken. Weet iemand hoe we dit moeten oppakken? Ik heb karakter al gemaild, maar daar waren we inprincipe klaar Oh en we hebben het meteen vanavond tegen John vertelt dat we toch gingen kijken voor medicijnen voor z'n ADHD en hij zei alleen oke
Wij zijn ook niet gelijk begonnen met medicatie. Eerst een heel traject gevolgd bij een kinderpsycholoog. Er werden gesprekken met mijn zoon gevoerd en wij kregen ouderbegeleiding. Na ongeveer een jaar zijn we gestart met medicatie. Met name op school werd de situatie echt lastig. Totaal geen concentratie en veel onrust.
Onze zoon was 6 toen we gestart zijn met medicatie. De kinderarts heeft in de eerste instantie alles heel duidelijk aan onze zoon uitgelegd. Wat er zou gaan veranderen (evt bijwerkingen) en hoe hij zich zou gaan voelen. Daarna heeft ze ook gezegd dat wij, als ouders, thuis met onze zoon zouden beslissen of hij de medicatie zou gaan slikken. Thuis hebben we dat gesprek toen aangegaan en ook aan hem gevraagd wat hij er van vond. Hij wilde t zelf erg graag ivm de onrust in zn hoofd. Hij slikt nu 5 jaar medicatie.
wij houden er ook wel rekening mee dat het in de toekomst misschien noodzakelijk zal zijn. Groep 5 valt haar best zwaar nu met de toetsen en leerdingen enz. Misschien hebben meer kinderen dat hoor, maar merk dat dit best lastig voor haar is.
Klopt idd. Zeker de extra/nieuwe dingen, zoals toetsen en meer huiswerk kosten vaak veel energie. Heeft jouw dochter add of ADHD? Mijn oudste heeft add en daar zijn we pas in groep 7 achter gekomen. Bij meisjes is het lastiger te diagnosticeren als bij jongens.
Oh wat jammer zeg. Het had mooi geweest als het wel zou gaan zonder medicijnen. Ik hoop dat medicatie de nodige rust kan geven.
Ach.. Wat lastig voor je zoontje, maar ook voor jullie. Wij worden nog steeds begeleid door een kinderarts en kinderpsycholoog. Via hen krijg ik de medicatie. Alles wordt goed gecontroleerd, ook zijn gezondheid. Ik weet niet hoe dat bij Karakter gaat. Ik neem aan dat dat een centrum oid is die jullie begeleid heeft of onderzoeken heeft gedaan.
Voor zover op dit moment bekend hebben onze zoons geen ADHD. Ik heb zelf wel die diagnose. En ik ben juf, dus zie ook aardig wat kinderen met (vermoeden van) ADHD, met / zonder medicatie. Ik ben zelf wel blij dat ik nooit medicatie heb gehad. Al moet ik eerlijk bekennen dat er soms periodes zijn, dat ik zou willen dat ik een stripje pillen in m'n medicijnkastje had liggen om het even wat makkelijker te maken... Aan de andere kant heeft juist die 'moeilijke weg' er wel voor dat ik -met heeeel veel vallen en opstaan- heb geleerd me staande te houden. Lastige momenten zijn er genoeg geweest. Ook verdriet, vanwege het onbegrip vanuit anderen en omdat ik het zelf eigenlijk ook niet snapte (pas toen ik jong volwassen was, hoorde ik over het bestaan van ADHD en viel het kwartje.) Ik denk dat dat in de eerste plaats belangrijk is voor kinderen (en volwassenen) met ADHD, nog vóór medicatie. Een stukje 'educatie' voor de persoon zelf en de omgeving. En hopelijk van daaruit meer begrip en acceptatie. Een deel van de ADHD-ers zal daar voldoende aan hebben. Voor een ander deel zal medicatie (eventueel tijdelijk) noodzakelijk zijn. Iedere ADHD-er is anders. Ik zie kinderen die het in veel extremere mate hebben dan ik. Daarnaast speelde bij mij de duidelijke structuur en grenzen die ik thuis kreeg en mijn eigen intelligentie een rol. Dat maakte dat ik wel het één en ander kon compenseren. Ik heb mezelf, deels bewust maar ook onbewust, veel trucjes en vaardigheden geleerd om me staande te houden. Maar er zijn ook kinderen die echt eerst die medicatie nodig hebben om tot rust te komen en te kùnnen leren. Bij een deel daarvan kun je op termijn wel weer gaan afbouwen. Bij anderen niet. Kijk goed naar je eigen kind. De verhalen van anderen, helpen je misschien beter (anders) naar je kind te kijken. Maar uiteindelijk zul je zelf, in overleg met de kinderarts keuzes moeten maken. En steeds vinger aan de pols houden, steeds bijstellen. Vraag ook aan je kind wat hij ervaart en wat hij wil.