Dat was meer bedoeld voor de ouders die aangeven dat zij hun weekend er niet voor op willen geven. Niet voor de ouders die dit vanwege gezondheidsredenen niet kunnen. En verder ben ik het niet met je eens, voor mij is sport veel meer dan sport alleen en voor mijn kinderen ook. Geen levensbehoefte nee, maar dat zijn zoveel dingen niet die we toch doen.
Maar als ik nu al weet dat ze niet wekelijks wedstrijden kunnen doen tot ze èn zelf er heen èn een weekend alleen kunnen zijn moet dat toch voldoende reden zijn om een andere sport te kiezen. Mocht onze werk/woonsituatie veranderen voor die tijd kunnen we altijd opnieuw bekijken of het wel mogelijk is. Maar dat is niet iets wat op de planning zit. En dan kies ik toch voor het totale gezin en werk ipv 1 kind dat zo nodig moet voetballen oid. Je zou ook meer informatie kunnen vragen ipv zo veroordelend te doen. Kinderen die geen teamsport doen zijn niet per definitie slechter of zielig zoals het bij mij overkomt wat jij schrijft
Behalve voor fysieke onmogelijkheden is er ook zeker wat te zeggen voor praktische onmogelijkheden. Soms is een bepaalde sport nou eenmaal niet haalbaar. En je kan moeilijk van tevoren zeggen ‘er is vast wel iets te regelen’. Want dat weet je pas als je kind op een sport zit en je de ouders leert kennen. Je kan er toch moeilijk vanuit gaan dat je kind met een ander mee kan/mag rijden. En dan wel al allerlei sportspullen kopen, die je uiteindelijk weg kan doen omdat het toch niet werkt. Mijn dochter heeft voor alle danslessen bv al 3 soorten schoenen nodig (ballet, jazz en tap). Dat koop ik echt niet zomaar zonder zeker te weten dat ze ze gaat gebruiken. Toen mijn jongste dochter aangenomen was voor de voorselectie, heb ik vantevoren gekeken naar de lestijden en of het hier haalbaar was, of wij zelf de mogelijkheden hadden iedere les. Ze mag nl. ook geen lessen missen. Als ik nog had gewerkt was het bv al echt onmogelijk geweest, al wilde ze nog zo graag. Uiteindelijk blijkt het allemaal soepel te lopen, omdat ik andere moeders heb leren kennen die hier in de buurt wonen en samen hebben we nu een rijschema. Super fijn dat dat kan. Maar ik vind wel dat we het ook zelf moeten kunnen regelen. Je kan niet altijd (structureel) op anderen leunen om maar jouw kind van hot naar her te rijden. En dan las ik nog een opmerking over de grootte van een gezin en dat je daar tenslotte zelf voor kiest. Uh ja, natuurlijk kies je daar zelf voor. En het mag voor zich spreken dat een groot gezin voor- en nadelen heeft. Eén van de nadelen is dat het een stuk lastiger wordt om aan alle wensen te voldoen mbt sporten. Beetje raar om te gaan zeggen dat ouders zich dan in alle bochten moeten gaan wringen vanwege een sport, omdat het niet de keus was van de kinderen om zoveel broers/zussen te hebben. En vanuit mijn perspectief weegt dat nadeel niet op tegen de voordelen, nl. de gezelligheid en hoeveel ze aan elkaar hebben als broer en zussen. Dat vind ik belangrijker dan of ze hun zin krijgen op sportgebied.
Zelfs al had hij voetbal het einde gevonden, dan hadden er ook grenzen aan gezeten, aangezien ik vrije tijd ook minstens zo belangrijk vind, ook voor mijn kind en ons gezin. Mijn man is als kind met voetbal gescout en heeft bij een bekende club gespeeld, maar moest daar ook af van zijn ouders, omdat ze er op een gegeven moment gek van werden om alles om dat voetbal heen te plannen. Van tevoren is het soms ook moeilijk in te schatten hoeveel invloed dat op je gezinsleven heeft. Mijn man wist ook niet beter als kind, je gaat er gewoon in mee. Al was hij heel snel over de teleurstelling heen toen hij er af moest, meer rust en hij vond wel weer een andere sport die hij leuk vond en waar hij goed in was, maar die aanzienlijk minder tijd kostte. En ik ben ook blij dat ze hier geen teamsporten meer doen, mag dus best, maar binnen bepaalde grenzen.
Gescout worden is natuurlijk heel andere koek. Maar er wordt in dit topic ook een aantal keer gezegd: ik heb daar geen zin in..en volgens mij doelde @suus1983 daar ook op. Ja dat vind ik ook wel sneu. Ik heb ook geen zin om dochter elke week naar haar begeleiding te brengen. Neemt ook veel kostbare tijd in beslag. Maar dan maar niet gaan vind ik geen optie. En ook die therapie is geen kwestie van leven of dood hoor, maar wel belangrijk. Net zoals haar sport belangrijk is voor haar. Ik denk dat kinderen ook niet altijd zin hebben in de keuzes die hun ouders maken maar zij hebben het er ook maar mee te doen. Wat niet kan kan niet, maar soms mag je als ouder ook best een stapje harder voor je kind zetten.
Als mijn dochter haar zwemdiploma’s heeft mag ze op een teamsport, hockey of handbal ofzo. Aankomend seizoen mag ze beginnen met mini-tennis. Ik zie er eerlijk ook wel tegen op hoor, elke zaterdag ‘kwijt’ aan zo’n sport. Doordeweeks nog een keer trainen, ik werk, mijn man werkt. We kamperen erg graag en vaak, aankomend jaar zelfs een voirseizoen op de Sprookjescamping. Dus ja, ik vind het eigenlijk ook nogal wat. En heb er eerlijk gezegd ook niet zo’n zin in....
Wacht maar tot je ziet hoe ze kan genieten als ze het echt leuk vindt. Dat maakt veel goed hoor. En bij mini tennis nog niet elke week wedstrijdjes denk ik?
In de praktijk valt het echt mee. De wedstrijden ben je hier een uur mee kwijt (2x25 min+5 min rust) en dan met uitwedstrijden het heen en weer, dat wel. Maar niet alles zit ver weg. Bij sommige uitwedstrijden staan man en dochter al weer voor 12 uur terug thuis. Dus dan hebben we nog een hele middag.
Gescout worden is misschien TS grens. Ook daarvan zullen sommige ouders zeggen 'dat je je kind zo'n kans ontneemt, sneu, je kunt als ouder vast wel wat regelen als je dat voor je kind over hebt'. Zoveel mensen, zoveel meningen en ieder heeft zo zijn prioriteiten. Bij de een is ontspanning en vrije tijd belangrijker, bij een ander sport. En ik denk dat de meeste ouders genoeg voor hun kinderen over hebben, maar hoever je ergens in mee gaat, dat verschilt en binnen een gezin is het fijn als daar een balans in is en iedereen zich daar goed bij voelt, ongeacht waar je je tijd insteekt.
Gescout worden is een grens voor mij om mijn zoontje te beschermen. Ik heb het namelijk can dichtbij gezien wat het met een kind doet om na een paar jaar weer afgewezen te worden. Voor hem zou ik daar niet snel in meegaan, niet omdat het mij teveel wordt. 99,5% van de jongetjes die gescout worden op deze leeftijd (in ons geval bij fc groningen) vallen af. Dat bespaar ik hem liever. Als hij echt goed zou zijn komt ie er wel ( zo goed is ie niet hoor, gewoon goed).
Ik wou zeggen er komt toch een leeftijd (ik was 8-10) dat ik zelf ging. En m’n ouders kwamen niet elke wedstrijd kijken en reden in schema’s. Valt vast een mouw aan te passen. Wat niet kan: zolang ze te klein zijn om zelf te gaan kunnen ze niet op een sport die op onze werkdagen ma/di/do om 17 uur of eerder begint.
Helemaal mee eens. Zeker als ze klein zijn dan worden de trainingen van de teamsporten vaak om 17 uur of 17.30 uur ingepland. Niet haalbaar bij 3 kinderen en (onregelmatig) werk. Met meer kinderen is het sowieso aanpassen aan elkaar en samen kijken wat mogelijk is. Ook voor ons als ouders om te sporten of een hobby te hebben. Ik vind ik het prima als kinderen leren dat het geven en nemen is in het leven. En ja, ze doen teamsporten, maar wel binnen de marges van wat kan.
Wij gaan vrij ver. Ik vind het vreselijk om uren in het warme zwembad te zitten, maar hij vindt het geweldig. Ideaal is het niet. Hij traint op maandag van 17.00-18.00 en op vrijdag van 18.00-19.00 uur. Wedstrijd op zaterdag is vaak pas eind van de middag. Rond 17:00 uur begint het meestal. Afgelopen zaterdag was hij pas om 21.00 uur weer thuis. Tja. Vervelend, maar het is niet anders. Hij zwemt vrij goed voor de korte tijd die hij erop zit. En als blijkt dat hij echt goed blijkt te zijn, proberen we daar wel zoveel mogelijk in mee te gaan. Áls hij dat zelf ook wil natuurlijk. Maar het moet wel kunnen. Onze dochter gaat ook sporten en over een jaar of wat komt de jongste er ook nog bij. Maar ja, ik denk wel dat we vrij ver gaan voor een sport.
Ik (alleenstaande moeder, dus dochter is afhankelijk van mij) ga ook ver voor de sport van mijn dochter. Ze zwemt 3x in de week en soms nog een wedstrijd. Ze kan niet zelf heen, omdat de club 25km verderop zit. Ik breng haar eerst naar school (ook 25km verderop) dan direct door naar het werk, later haar weer ophalen en dan door naar training. 3 dagen in de week gaan we om half 8 van huis en zijn er ongeveer om half 8 savonds weer. (Lang leve de slowcooker). Dochter is het gewend en heeft er geen problemen mee. Dochter heeft talent voor zwemmen en heeft als doel om zo goed als ranomi te worden, dus dat gaan we proberen hihi
Er is meestal ook wel een mogelijkheid om een teamsport te doen, maar geen competitie te spelen. Wij hadden altijd wel een paar in het team die alleen trainden en geen wedstrijden speelden. Die betaalden ook minder contributie.
Als ik dit zo lees, ben ik héél erg blij dat mijn kinderen samen dezelfde sporten doen....(zwemmen en ze trainen bij een jeugdcircus) Scheelt op die manier wel enorm veel tijd zeg....
Ik vind het behoorlijk bizar. Wij hebben geen eens een auto, dus dochter zou altijd met anderen mee moeten rijden. Mijn dochter (6) zit op voetbal en wij brengen haar wanneer het met OV goed te doen is, maar meestal gaan we op de fiets. De keren dat ze wat verder weg speelt (en met verder weg bedoel ik een andere gemeente....) rijdt ze met een teamgenootje mee. Ik zou niet meegaan in die gekte.