Hoge bloeddruk en inleiden bevalling

Hi bedankt voor je berichtje

Wat moet dat voor jou ook onwijs onzekere tijd zijn! Je had het niet beter kunnen omschrijven, je voelen als een tikkende tijdbom. Elke keer als m’n onderdruk hoger is dan 110 word ik opgenomen en ik krijg ook ongeveer 2/3 keer per week controle. Vind ik ook echt heel intensief en slopend. Ze hadden het bij mij ook over inleiden tussen 38 en 39 weken, maar het moment dat ze eiwitten in me urine vinden ja dan gaan ze natuurlijk gewoon nu inleiden( bijna 35 weken) en die beangstigt mij enorm. Want het kan zomaar ineens gebeuren en je hebt er geen invloed op. Dus ik hoop in ieder geval dat m’n bloedwaarden en urine in ieder geval de komende 2 weken nog schoon blijven. Ik probeer mezelf gewoon goed voor te houden dat een zw vergiftiging weinig voorkomt, maar dat ze er wel voor moeten waken.
Ik slik nu 3x500 mg methyldopa en wat vonf ik de bijwerkingen zwaar zeg. Voelde me echt high en niet aanwezig en lag hele dagen in Bed. Ik was niet helder en kon soms amper een gesprek aan gaan met iemand. Nu slik ik er 200 mg labetalol bij en met die combi voel ik me een stuk beter.

Begrijp ik het nou goed dat ze jou gaan inleiden bij 38 weken? Ik had een studie gelezen dat bij een hoge bloeddruk tijdens zwangerschap het wel echt beter is om na 37 weken in te leiden. Kon alleen niet zo goed vinden waarom. Maar zie het eerlijk gezegd ook niet zitten om tot 41 weken deze zware medicatie te blijven slikken, de intensieve controles en steeds me zorgen te moeten maken dat het een keer fout gaat.

Ik zie nu dat je over de 37 weken bent, denk dat je nu wel iets meer opgelucht bent dat je het termijn hebt gehaald? Maar dat de baby nog even langer blijft zitten zou nog mooier zijn natuurlijk!
Ik ga ook keihard met jou meeduimen en dat zich geen zw vergiftiging bij je ontwikkelt! En heel veel sterkte natuurlijk want het is echt niet niks.❤️

 

Ondanks er al weken voorbij zijn, wil ik toch heel graag een update plaatsen, hoe moeilijk ik het ook vind om er op terug te kijken. Ik hoop hiermee vooral andere mensen te helpen, die net als ik zo bang waren en hopeloos op Google aan het zoeken zijn naar verhalen waarbij het goed afloopt, vandaar dat aan beheer is gevraagd om de topic te heropenen, daarna mag het weer gesloten worden wat mij betreft.


Dinsdag 31 augustus werd ik weer opgenomen in het ziekenhuis, dit keer mocht ik niet meer naar huis want de zwangerschapsvergiftiging waar ze zo bang voor waren, was vastgesteld. Mijn bloeddruk bleef stijgen. Ik zat inmiddels aan 15 pilletjes per dag en toch bleef mijn bloeddruk rond de 180/110. Elke dag in het ziekenhuis werd mij gevraagd of ik de baby goed voelde en dat voelde ik gelukkig! Ook ervaarde ik geen klachten en begreep ik niet waarom ik niet gewoon naar huis mocht. Tot donderdag 3 september, ik voelde haar amper tot niet in m’n buik. Ik raakte niet meteen in paniek, want ze was van zichzelf in mijn buik altijd wel heel rustig en was daar voor vaker op controle geweest en dan was er niks aan de hand. Toch vroeg ik om een echo, gewoon voor mijn eigen geruststelling. Eenmaal de echo was mijn meisje wel heeel erg rustig, ik zag de paniek in de ogen van de gynaecoloog, maar haar stem bleef rustig. Ze begon een beetje te duwen op me buik, maar de baby gaf geen kick. Gelukkig was haar hartslag wel goed. Na de echo zei de gyn dat ze met haar leidinggevende zou overleggen en een plan van aanpak zou maken, omdat ik gewoon graag wilde weten hoe of wat. Diezelfde middag kwam de gyn met haar leidinggevende en vertelde dat ze het niet meer kunnen rekken en dat de baby het ook niet meer ‘zo leuk’ heeft in de buik. Ze wilde mij de volgende dag al inleiden. Ik was compleet in shock en zag het niet aankomen. Ik dacht dat we het zouden rekken tot 37 weken! En ik was pas 35 weken. Ik heb keihard gehuild en meteen nadat de gynaecologen vertelde dat ze mij gingen inleiden ging ik achteruit. Ik kreeg hoofdpijn, begon duizelig te zien, hield absurd veel vocht vast en ik was slap. Ik kom alleen maar liggen en huilen. Ik was zo bang en ik wilde absoluut niet dat ze de kleine gingen halen, dan ging het maar slecht met mij, als de kleine het maar goed had dacht ik.

De volgende ochtend werd er een ballon geplaatst en de volgende dag zat de ballon er nog muurvast in. Ik weet nog dat de gynaecoloog de ballon eruit begon te trekken, wat zo veel zeer deed. Alles was zo geforceerd. Eenmaal de ballon er uitgetrokken, kon de gyn met moeite m’n vliezen breken. Ik voelde aan alles dat m’n lichaam er niet klaar voor was, maar ik had natuurlijk geen keuze. Ondertussen bleef m’n bloeddruk stijgen. Uiteindelijk ben ik met 35+3 bevallen van een prachtig meisje en had ze een Apgar score van 10! Omdat ze niet goed dronk en zichzelf goed op temperatuur kon houden werd ze na een paar uur toch bij me weggehaald en gebracht naar de NICU, daar heeft ze een weekje gelegen en toen mocht ze naar huis. Het was ontzettend zwaar en eng om m’n meisje daar zo te zien, maar het gaat nu goed met haar.


Ik ben nog nooit zo bang geweest en verdrietig en uiteindelijk is het goed gekomen. Ik hoop dat mijn verhaal andere gerust kan stellen die ook kampen met zwangerschapsvergiftiging en eerder moeten worden ingeleid.


Hoewel ik mij ontzettend schuldig voel dat ik haar niet langer kon dragen, realiseer ik mij echt wel dat ze het niet meer lekker had in m’n buik en dit echt de beste oplossing was, ook al voelt dat niet zo.


Bedankt dat jullie zo met mij hebben meegeleefd en met mij hebben meegedacht het werd zo ontzettend gewaardeerd!❤️