Hallo allemaal, Ik heb tijdens mijn zwangerschap last gehad van premature terugkerende weeën (al vanaf de 20ste zwangerschapsweek) waardoor ik een rotzwangerschap heb gehad (maandenlang op bed, eenzame tijd) en een hele zware kraamtijd (veel complicaties overgehouden, veel pijn, ziekhuisbezoeken en pijnbestrijding), met van sommige mensen bovendien zeer pijnlijke reacties (onbegrip / stel je niet zo aan / ik ga het denk ik net zoals jij ook maar eens lekker rustig aan doen tijdens mijn zwangerschap / weeën vanaf 20 weken: dat bestaat niet / en nog meer van dat soort opmerkingen) Graag zou ik mijn ervaringen eens met iemand delen. Wie heeft een vergelijkbare zwangerschap gehad? of: wie heeft een hele zware zwangerschap gehad en hoe ga je daar dan mee om als je eigenlijk best wel een tweede kindje zou willen maar tegelijkertijd doodsbang bent juist daarvoor? Ik zou het heel erg fijn vinden als ik ´lotgenoten´ zou vinden. Verhalen van anderen zullen mij misschien een beetje troosten en sterker maken. Groetjes, mamsi
ik heb een dito eerste zwangerschap gehad. en er jarenlang een trauma aan overhouden. wat mij goed geholpen heeft is een gesprek aan te gaan met een voor mij onbekende gyn in een ander ziekenhuis. hij eheft het hele dossies met mij doorgenomen en uitgelegd wat er nu allemaal wat gebeurd en waarom. we hebben over mij angsten gesproken en hij heeft heel geduldig geluisterd en gerustellende dingen proberen te zeggen. bij de tweede bevalling heeft hij zich ook precies aan zijn woord gehouden wat onze afspraken betrof de angsten zijn nooit helemaal weggegaan maar ze hebben mij er niet van weerhouden om het er nog een keer op te wagen. nu ken ik jou persoonlijke omstandigheden niet natuurlijk en weet ik niet hoe groot de kans is op herhaling. daarom is het wellicht goed voor je om dat allemaal eens duidelijk te krijgen door middel van een goed gesprek met een deskundig iemand net als ik gedaan heb. voor mij hielp het heel goed. misschien kan je ook met een spygoloog praten om alles voor jezelf op een rijtje te krijgen. vooral de omerkingen en laatdunkende reacties lijken me er nogal in te hakken. ik heb uiteindelijk alles bij elkaar andehalf jaar grotendeels op bed gelegen en kan me er dus wel wat bij voorstellen. we hebben nu ook afgesproken dat als ik weer het bed zou moeten houden dat er dan 1 beneden wordt gezet zodat ik niet alleen kom te liggen. tot nog toe is het gelukkig niet nodig. ik hoop dat je iets aan mijn stukje hebt. veel liefs en sterkte met dit te verwerken.
ik heb er geen ervaring mee maar ik wilde je even sterkte wensen en zeggen dat ik het heel erg vind dat er mensen bestaan die zo weinig begrip voor iemand kunnen opbrengen in een aan te tonen medische situatie notabene, dat vind ik echt heel erg voor je en ik hoop dat dat niet teveel heeft beschadigd, als je wat meer begrip had gehad om je heen dan had je nu misschien ook niet zo enorm tegen een tweede zwangerschap opgezien, sterkte
Ik ben dan wel geen lotgenoot...gelukkig! Maar ik wil wel ff reageren....vind het echt ONVOORSTELBAAR dat mensen zulke dingen tegen je zeggen! Alsof je voor je lol aan huis gekluisterd zit en niks kan/mag. Jij zou ook vast 1000x liever lekker winkels afstruinen en een kamertje opknappen. Meid wens je heel veel sterkte en bijt van je af!
Helaas hier ook een rotzwangerschap, je vind mijn topic hier terug onder dit onderdeel "duimen jullie mee voor mijn meisje" heet die. Daar kun je min of meer lezen hoe alles verloopt, maar het begon al op 18 weken en tot op heden, nog platte rust. Ik voel me volledig geisoleerd van de wereld, je begrijpt wel hoe ik me voel, net alsof jij eventjes stopt met leven en je gewoon ter beschikking stelt (natuurlijk is dat kleine wondertje dat waard, maar het is emotioneel wel zwaar vind ik) Ik begin nu stilletjes al afscheid te nemen van mijn zwanger zijn en het doet me pijn om te denken dat dit de eerste en laatste keer zou zijn. Maar mijn angst zou ook heel erg groot zijn voor een 2e, ik weet niet goed of ik nog durf.
Heel herkenbaar, Voor mij was dat bij de 2de zwangerschap dat ik met 16 weken plat moest. Ik had weeën en de kleine groeide niet goed... Ik had de keus om thuis te zijn en de oudste ergens anders onder te brengen of in het ziekenhuis blijven. Ik heb dus zeker een half jaar thuis op bed gelegen. Ik wil je dan ook van mijn kant heel veel sterkte toe wensen, het valt echt niet mee!
VRESELIJK dat soort mensen, die alleen maar onbegrip hebben! Ik kan daar zo boos om worden. Heel veel sterkte meis.
Ik wil je ook heel veel sterkte wensen, en ook onbegrijpelijk wat sommige mensen er voor onzin uitkramen! Sommige mensen hebben gewoon geen begrip voor anderen. Echt heel erg is dat!