Dat vraag ik mij af. Ik ben vrijdag begin van de middag er achter gekomen zwanger te zijn van ons eerste kindje. Er was eerst alleen maar plaats voor blijdschap en eigenlijk verbijstering dat dit zo snel mocht lukken (voorzichtige eerste ronde). Ik merk nu dat ik eigenlijk de hele avond al een soort emotioneel wrak ben: Blijft het wel zitten zegmaar, zal het zich goed ontwikkelen? Wanneer moet ik het mijn ouders vertellen, wanneer moet ik het mijn zus vertellen? Wanneer gaan we het mijn ouders en schoonzusjes vertellen? Hoe gaat iedereen reageren? Vooral de reactie van m'n schoonouders zie ik tegenop.. Maar wat is dan ook het moment? Ik wil het liefst met m'n beste vriendin erover praten, zij heeft 3 kids en van haar weet ik zeker dat zij razend enthousiast zal zijn. Maar ik zou haar eigenlijk liever willen verrassen met het nieuws als we bijvoorbeeld de eerste echo hebben gehad en weten dat dit goed zit. Het voelt zo dubbel.. En ik ben echt ineens heel snel geagiteerd, soms al van de kleinste dingen (een lamp die scheef hangt en waar ik zelf niet bij kan tot aan grotere dingen, om maar een simpel voorbeeld te noemen). Ik voel me ook gewoon alsof ik keihard moet huilen, maar ik begrijp eigenlijk niet zo goed waarom. Hoort dit er allemaal bij? Gaat dit over? Wordt dit beter? Hoe voel jij je?
Geef jezelf de tijd, je wereld staat zowat op zn kop en er komt van alles op je af en je hormonen gaan ook lekker meespelen in de chaos. Met een maand of 3 was t hier redelijk rustig bij mn dochter. Wel zn ups en downs want "iek de 20 weken combinatietest (nog geen nipt destijds)" en meer van dat soort grappen, maar dat hoort erbij. Het is een lange leercurve een zwangerschap, niet alle modules van de cursus zijn even makkelijk . Maar met eenmaal die kleine in huis blijken ze multi inzetbaar. Ook die module "gebroken slaap door nachtelijk plassen" realiseerde ik me later.
Dankjewel voor je reactie. Ik ben net volledig in huilen uitgebarsten op in de armen van mijn vriend. Hij zei (al knuffelend mijn rug aan het strelen om mij te troosten) "ik begrijp het, laat maar los, laat het gaan", waarop ik onverstaanbaar zei "ik begrijp zelf niet eens waar het vandaan komt". Oef.. En dit is dus pas het begin.
Haha, lekker laten gaan! En ik snap dat je de eerste echo wil afwachten maar het is, zeker in het begin, misschien ook wel fijn om alvast 1 persoon te vertellen. Misschien wel je beste vriendin? Ik zat trouwens met 10 dpo in de auto en barstte midden in een gesprek met mijn man in huilen uit. Wist ook echt niet waar dat vandaan kwam. Was ook een beetje misselijk. Maar er lagen nog 3 negatieve testen in de badkamer dus zwanger kon ik ook niet zijn... toch?
Hahah herkenbaar hoor. Hier juist andersom: jarenlang traject, medische molen in, en nu is het de eerste icsi-ronde raak. Denk ik opeens: WIL ik dit eigenlijk wel? Al die tijd is het een droom die in ons geval zelfs onrealistisch lijkt, nu wordt het opeens echt. En inderdaad de angst: wat als het misgaat? Moeten we alles weer opnieuw. Of wat als het kindje een chromosoomafwijking heeft? Hoe doen we dat in godsnaam met de slaapkamer en de opvang? Hoe hébben mensen in hemelsnaam kinderen? Dit is nu al veeeeeel te veel gedoe, laat maar zitten Voel me ook emotioneel labiel voor mijn doen - soms heel blij, maar meer ook heel onzeker en prikkelbaar en verdrietig en bang. Of gewoon afwachtend, geloof het nog niet zo. Het is niet eens de hormonen heel erg, denk ik, meer gewoon de ups en downs van de weg hier naartoe, de angst en opluchting en dan weer angst. En ik begin nu (bijna 7 weken) volgens mij ook moe te worden, dus dat helpt ook niet... dan is mijn buffer wat weg en heb ik sowieso al veel minder het gevoel dat ik alles kan handelen. Wij hebben eigenlijk ook afgesproken dat we het niemand vertellen tot na de eerste goeie echo('s), maar een vriendin is erachter gekomen omdat ze hier ook rondloopt (ik dacht eigenlijk dat ze mijn naam hier ws niet kende). Maar vind het toch wel heeeel fijn dat ik tenminste tegen haar erover kan praten hoor! Ik ga er vanuit dat het beter wordt trouwens Ik denk na het eerste termijn: dan is een deel van de onzekerheid weggevallen (blijft dit wel goedgaan); je bent wat meer gewend aan het idee, én je bent als het goed is minder moe. Kijk er nu al naar uit Al is het ergens ook wel leuk dit, dat nog niemand het ziet, een geheim van alleen jullie twee
Ha een bekende naam Dankjewel voor je reactie, ik heb na het lezen van je bericht nog even met mijn vriend gesproken en samen besloten dat ik m'n beste vriendin ging inlichten (en automatisch dan ook haar man haha, die zat er naast en zijn natuurlijk ook open boek voor elkaar). We hebben lekker 2 uur aan de telefoon gekletst en het was zo vreselijk fijn om alles te kunnen delen. Zeker zij als "ervaringsdeskundige" kon goede adviezen geven en ze was zo vreselijk blij voor ons ook. Haar man ook trouwens, die begon op de achtergrond hard te juichen haha. Wanneer ga jij je zwangerschap bekend maken aan ouders, schoonouders etc? Bedankt voor je bericht Jeetje de MMM, dat is op zich al een hele uitdaging. Ik begrijp dat daarin je onzekerheden misschien des te groter zijn. En wat fijn dat je het toch met iemand (per toeval dan) kan bespreken. Ik heb het zojuist gedeeld met m'n beste vriendin zoals hierboven beschreven, eigenlijk voel ik me heel opgelucht. Ik denk dat er nog veel meer onzekerheden komende periode naar voren zullen komen, maar ook zeker vragen. Leuke vragen en dingen waar we over na moeten denken en wat er vanzelf op ons af zal komen (praktische vragen). Ik merk dat ik echt ook kracht haal uit dit forum, super blij mee. Je post geeft mij ook echt een boost. Ik wens je een hele fijne zwangerschap toe, zorg goed voor jezelf (of ik moet eigenlijk zeggen, jullie) en laat je in de watten leggen
@Leraje Zo zat mn man naast me op de bank 5 minuten na t zien van "zwanger". Willen we dit wel? Weer die stress en onzekerheid? Kan m geen ongelijk geven, van begin tot einde is t hier spannend. Boel komt pas tot rust als we thuis binnenkomen met die gevulde cosi, de kraamzorg er is en wij ons bed in duiken (walrus af).
Best herkenbaar! Bij ons eerste kindje ook, en nu weer. Het is en blijft ook gewoon zo onwerkelijk vind ik. Ik heb inmiddels al een aantal echos achter de rug, EN NOG GELOOF IK BIJNA NIET DAT IK ZWANGER BEN! Terwijl ik de baby natuurlijk al een paar keer live in mijn buik heb gezien en mijn buik al behoorlijk groot is. (Je kunt er echt niet meer omheen dat ik hartstikke zwanger ben) Dus ja, ongeloof, angst, voorzichtige blijdschap, maar vooral angst. Vanaf het moment dat je zwanger raakt maak je je automatisch veel meer zorgen. Eerst over de zwangerschap, bevalling, newborn, opvoeding en ga zo maar door.
Haha inderdaad. Eerst maak je je zorgen of alles wel goed gaat tijdens de zwangerschap, of het kindje er gezond uit komt. Maar ook na de bevalling houdt dat zorgen maken eigenlijk nooit meer op geloof ik. Toen baby nr 2 net geboren was dacht ik ook even: " hè, waar komt die nu vandaan?" Al had ik hem er net zelf uitgeperst haha. @Ploop : ik denk dat wij in elk geval de eerste echo willen afwachten. Als die goed is misschien met sint of kerst denk ik.
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik heb juist een kort lontje, ik plof om de domste dingen.. had ik maar dat ik in janken uitbarstte, hier barst elke keer een vulkaan uit for no reason Ja dat gaat over!
Dankjewel! Oh maar ik heb dat korte lontje ook! Helaas.. Vandaag weer een momentje emotioneel fragiel, lekker wispelturig
Gefeliciteerd meid!! Het helpt je denk ik al door te weten dat je hier niet alleen in bent, zo fijn dat je het steun hebt aan het forum. Veel herkenbare zaken zijn al genoemd voor mij igg, mooi om te lezen. Dit laat zien dat het echt normaal is om je niet helemaal stabiel te voelen, want inderdaad hallo je krijgt een kindje! Je hele leven staat op z'n kop. Fijn dat je het aan je vriendin hebt kunnen vertellen. Ik wil je een superfijne en voorspoedige zwangerschap wensen. En alles wat je voelt hoort daar bij en is echt niet erg of vreemd
@Ploop Gefeliciteerd! Ik ben er zelf afgelopen zondag achter gekomen dat ik zwanger ben van ons 1e kindje, dat terwijl ik zaterdag nog een negatieve test in handen had en heb zitten huilen op de bank om dat (hormonen?!). Gisteren had ik m'n NOD, dus maar weer getest (streepje is donkerder geworden), maar kan het nog steeds niet geloven! Ik zou het wel van de daken willen schreeuwen en gelijk de familie inlichten, maar mijn man is nog wat terughoudend. Die wil graag wachten tot de 8 weken echo. (Bang dat er iets mis gaat) Verder ben ik heel erg moe! Op m'n werk ben ik tijdens de lunch ook in slaap gevallen achter m'n bureau . Maar kan het nog steeds niet geloven! Aftellen tot de 1e echo!
Van harte gefeliciteerd! Echt heel herkenbaar hoor. Zo voelde ik me de eerste weken ook. Jantje huilt, jantje lacht. Het is fijn om er met een ervaringsdeskundige over te kunnen praten. Mijn man en ik besloten het geheim te willen houden tot een eerste goede echo en dan voorzichtig een paar mensen vertellen. Bleek later dat hij het al eerder toch tegen een collega had gezegd omdat hij het niet langer voor zich kon houden. Trotse man!
Haha ja nou zo voel ik me echt hoor. Ik kan ook echt om de meest stomme dingen huilen, om vreugde en om verdriet haha. En aagh leuk zo'n man, die van mij heeft nog steeds zijn mond dicht gehouden tegen iedereen. Best knap haha, ik dan alleen m'n beste vriendin maar zou het het liefst al aan meerdere vertellen