Mijn buurman zei vanmiddag dat ik van mijn dochter een knuffeldier maak. Dat ze niks alleen kan doen, als ze maar piept ik gelijk aandacht aan haar besteed, als ze naar binnen gaat ik gelijk mee ga, haar misschien toch teveel aandacht geef en ze daarom ook bij de oppas, op school of zelf bij papa geen afscheid kan nemen van mama. Kan dat kloppen, geef ik teveel aandacht? En hoe lukt het mij dat ze het niet meer moeilijk vind om bij iemand anders te blijven, ZONDER MAMA?????
Tja dat denk ik niet.. maar ik ben bang dat ik t zelfde doe.. ik ben hele dagen thuis met frummel dus we doen een heleboel samen. Hij is op t moment ook wat moeilijk met dingen doen met andere mensen , en weg gaan van mama. Als ik eenmaal uit beeld ben gaat t goed.. even doorbijten dus. Denk dat je je niet veel moet aantrekken van wat anderen zeggen en gewoon lekker doen waar jij je goed bij voelt
Tja, ik denk niet dat je teveel aandacht aan je kind kan geven maar ik denk ook dat het goed is voor de zelfstandigheid van je kind dat ze dingen alleen doen. Nu bedoel ik niet dat ze boodschap bij de appie mag halen maar als wij buiten zitten en zij wil naar binnen mag ze dat bijvoorbeeld wel. Als ze dus alleen iets wil doen mag ze dat (mits de situatie en de veiligheid dat toelaat en daar waar ik het in de gaten kan houden) van ons. Ik kan/wil namelijk niet de hele dag alleen maar met haar bezig zijn. Je moet toch ook wel eens zelf wat doen? Ondanks dat ik altijd bij haar thuis ben. Zo mag ze wel alleen in haar kamer boven spelen maar niet naar de speeltuin. Het zijn dus wel hele kleine grenzen...Maar je moet ergens beginnen! Ik denk dat als je dochter genoeg zelfvertrouwen krijgt dat ze dingen alleen kan en mag dat ze misschien ook niet zo eng meer vindt om zonder mammma dingen te ondernemen. Pfff, heel verhaal want probeer het zo neer te zetten dat het niet lijkt alsof het slecht is dat je je kind teveel aandacht geeft want dat is het absoluut niet! En trouwens: als het wel zo was dan heeft de buurman nog steeds niet daar over te oordelen!
Ik heb een aantal van je geopende topics gelezen en denk idd dat je teveel met je kind doet. Haar zelf laten ontwikkelen is heel belangrijk en door al jouw topics krijg ik het idee dat ze niet zonder mama kan! Ik denk dat het vooral belangrijk is dat jij veranderd, daarmee bedoel ik dat je afstandelijker moet worden, haar vaker haar eigen keuzes moet laten maken. Bijvoorbeeld op school, als zij er een drama van maakt niet in mee gaan en laten huilen. Ik krijg het idee dat jij het hier heel moeilijk mee hebt (als zij zich gevoelig opsteld) waarmee je eigenlijk creeert dat zij zich nog zieliger voelt. Ook als zij weer naar binnen wil, aangeven dat jij dat niet wil en dat ze wel zelf mag spelen (uiteraard net zoals angel81 verteld op een veilige plek). Bij ons mogen de jongens ook weleens samen boven spelen (14maanden en 2,5 jaar) en dan ben ik in de woonkamer, waar ik ze nog kan horen, of ik zit op bed te lezen oid. Je hoeft niet altijd je kindje te vermaken, het is denk ik heel belangrijk om ook dingen zelf te doen, maar dat zal ze niet doen als jij het haar niet leert.
Dat zijn nogal uitspraken van je buurman. Al maak ik uit je berichtje op dat er ook wel een kern van waarheid in zit. Waarschijnlijk doe je het allemaal met de beste bedoelingen, maar ik zou haar toch wat zelfstandiger laten worden. Dat is ook beter voor haar zelfvertrouwen. Afscheid kort en duidelijk houden 'dag lieverd, mama gaat weg, ik haal je straks weer op', kusje, zwaaien en weg is mama. Ik doe er bewust zelf niet zo lang en moeilijk over, omdat ik er anders alleen maar de nadruk op leg dat het inderdaad heel dramatisch en moeilijk is dat mama weg gaat. Dus straal gewoon uit naar je kindje dat ze het zonder mama ook wel even redt. Als ze zich verveelt of het moeilijk heeft zonder jou, gewoon even helpen op gang te komen en dan weer wat afstand nemen. Zeggen dat ze een grote meid is als ze bijv. even alleen zonder mama zich kan vermaken. Gewoon lekker op een veilige plek laten spelen, af en toe spiek je even of alles goed gaat, maar dan hoef je er niet steeds bij te zijn. Mijn buurvrouw ging heel beschermend en close met haar kindje om. Met als gevolg dat hij het heel moeilijk kreeg op de kleuterschool, gelijk weer broekplassen, slapeloze nachten etc. Toen hij een keer bij een klasgenootje ging spelen zonder zijn moeder (was voor het eerst), is hij 2 weken van slag geweest. Ik denk dat dat situaties zijn die je wilt voorkomen. Hoe moeilijk het ook is, want natuurlijk is het je kleine moppie die je graag overal tegen wilt beschermen en het beste mee voor hebt, alleen moet je het op een gegeven moment toch wat los gaan laten, want helaas kun je niet voorkomen dat ze groter worden en steeds wat meer hun eigen leven en willetje krijgen.
Ja loslaten is wel belangrijk. Daar had ik ook best veel moeite mee. Nu dwing ik mezelf haar meer los te laten door haar twee ochtenden op een PSZ te hebben, 1 middag ( uurtje) naar Gym en ook nog een dag naar haar Oma Het is belangrijk dat ze zichzelf inderdaad los van hun ouders kun kunnen ontwikkelen. daar hoort zelfstandigheid zeker bij. Maar ik begrijp dat loslaten erg moeilijk is. Ze zijn nog zo klein...
In mijn optiek kan je je kinderen nooit teveel aandacht geven. Ik vind het nogal wat dat een buurman daar commentaar op heeft, waar bemoeit hij zich mee? Als ze 10 zijn ja, dan mag en kan je verwachten dat ze bepaalde dingen zelfstandig kunnen , dan mag je verwachten dat afscheid nemen makkelijk is. Maar toch niet als ze nog zo klein zijn? Het is een leerproces voor zowel ouder als kind om te leren op eigen benen te staan. Het is bovendien helemaal niet natuurlijk om als kind van je ouder gescheiden te zijn, dus waarom zou je dit afdwingen als je ziet dat je kind hier zichtbaar ongelukkig door is? Dan is zij er gewoon niet aan toe. Doe het gewoon langzaam aan, geniet ervan dat ze je nog zo nodig heeft. De weg naar zelfstandigheid gaat al snel genoeg.
Ik vind dat je buurman zich nergens mee te bemoeien heeft, dat ten eerste. Maar als tweede ben ik idd van mening dat je een kind 'dood' kunt knuffelen. Een kind heeft het recht op eigen ruimte en eigen ontdekkingen, binnen gestelde grenzen. Je hoeft niet bij elke piep te gaan troosten, je hoeft niet altijd alles uit handen te nemen. Van zelf ervaren en ontdekken (binnen die grenzen) worden ze zelfstandig en hebben ze de mogelijkheid trots te zijn op zichzelf. Maar goed, het is natuurlijk wel afhankelijk van hoe oud je kind is, waar die grenzen liggen!
ik weet niet of je het nou "teveel aandacht" moet noemen maar het is natuurlijk logisch dat ze er aan went als zij het gevoel heeft dat je er altijd bent.. is het raar als je er niet bent of het goed of slecht is.. tja dat weet ik oz net nog niet in bijv. tibet blijven kinderen tot hun zoveelste levensjaar letterlijk continu bij hun moeder werkt mama op het land.. dan staan de kinderen in een wikkelding langs de zijkant waar mama werkt werkt mama in huis.. dan staan ze in datzelfde ding ook gewoon dichtbij ik zou neit zeggen dat het perse goed of slecht is.. maar het is natuurlijk wel gewenning en een zekere band die je opbouwt. wat dat betreft kan ik je buurman niet geheel ongelijk geven zijn constatering zal best juist zijn.. maar of jij dat erg vind is een heel ander verhaal als jij wil dat ze zich ook bij andere mensen wat makkelijker afscheid neemt van jou.. dan zul je dat denk ik "gewoon" wat vaker moeten doen. oefening baart kunst en dergelijke (en niet te veel in 1x.. want dan snapt ze er natuurlijk niks van )
MISSYEM Je hebt idd. gelijk, misschien moet ik mijn kind en beetje meer los laten en b.v. ook vertrouwen in mijn schoonzus hebben of wie dan ook als ze daar een keer moet blijven slapen! Als ze naar binnen wil, ga ik idd. gelijk mee. Als ze wil ergens naar toe wil, ga ik gelijk mee. Als ze gaat huilen, troost ik haar gelijk vaak... Wat ze ook doet, mama doet het gelijk en dat wil ik nu veranderen want anders kan ik nooit meer weg zonder haar. Bedankt voor al jullie tips. Kan er zeker wat mee!!!!
Ik zou wat meer afstand nemen en iets losser met haar omgaan. Niet overal meteen mee naar toe gaan, niet constant aandacht geven of meteen troosten. Een kindje moet ook leren zelfstandig te worden. Als ze zien dat ze iets zelf kunnen, dan word daardoor ook het zelfvertrouwen opgebouwd en "hangen" ze minder aan jou. Zij moet haar eigen ruimte hebben om zich te ontwikkelen, maar jij ook.
Dat probeer ik ook allemaal, had soms zelfs het gevoel dat ik haar te weinig aandacht geef. Maar nu woord ik er gewoon gek van dat ze altijd maar mama moet hebben, zelfs papa wil ze niet! In bad, naar bed... noem maar op, papa mag niet, alleen mama! Misschien dat ze daarom ook nooit bij iemand anders wil gaan slapen. Heb het touwens ook nog niet geprobeerd!!! Van fouten kan je leren, toch? En ik hoop dat het bij mijn dochter nog gaat lukken, ze is nog maar 3 jaar.
Het komt vast wel goed hoor! Ik denk dat jij vooral moet doorzetten, laat papa der maar in bad doen en als ze dan even om jou zeurt gewoon weglopen (nu zal je waarschijnlijk teruglopen en het even zelf doen), maar als je even op de trap oid mee luisterd, zal je zien dat ze binnen 2/3 min een geweldige tijd kan hebben met papa!
Als je het wilt veranderen moet je doorzetten! Als jij bijvoorbeeld zegt dat het bedtijd is en papa haar naar bed brengt, dan niet veranderen! Ook al mag papa niet en moet mama, alleen een keer herhalen dat papa haar naar bed brengt en mama hier blijft zitten/opruimen/etc. En dan echt niet toegeven! Waarschijnlijk speelt ze volledig in op jou omdat ze weet dat ze haar zin krijgt. Kijk anders ook dat je bijvoorbeeld 1 middag in de week een oppas kan vinden. Even mama tijd en zo kan zij ook wennen aan anderen en het afscheid nemen. Laat haar verplicht alleen spelen, spreek haar vaker tegen als ze bijvoorbeeld naar binnen wilt en jij niet wilt. Niet altijd toegeven! Kan heel goed begrijpen dat je het in het begin heel erg moeilijk vind. Maar alleen op die manier laat ze jou ook wat los, omdat ze weet dat je niet altijd toegeeft... Succes...