Ik ben zo verschrikkelijk hormonaal, ik haat het echt en wil gewoon mezelf weer zijn. Ik kijk helemaal niet uit naar de baby, ofwel? Ik weet het ook niet. Vaak denk ik "ooooo godde god, er komt een 2de aan, hoe ga ik (we) dit doen" en heel soms denk ik "yes! Ik heb er zin in". Alleen dat laatste gevoel heb ik gewoon niet vaak, ik kan me zo druk maken. Echt belachelijk. Ik voel me schuldig tegenover mijn dochtertje, (die straks 19 maanden is als de baby er is) dat ik haar straks niet meer alle aandacht kan geven. En ik voel me nog meer schuldig naar de baby dat ik zo denk. Want als ik terug denk aan de baby tijd en aan hoe gek we op ons dochtertje zijn, kan ik me niet voorstellen dat we dit gevoel niet zullen hebben bij de 2de en dan denk ik ook: "Ach, doe nou toch eens normaal!" En dan word ik nog gekker van mezelf want dan vind ik mezelf weer een aansteller. Maar aan de andere kant kan ik me juist weer niet voorstellen dat je van een 2de evenveel houdt als van de eerste. Hoe dan?! En een 3de en een 4de? Voel je écht hetzelfde? Ik weet niet wat ik hiermee wil, mijn ei kwijt? Of herkenning, vooral dat zou fijn zijn. Haha. Dan weet ik dat ik niet de enige ben die zo gek doet. In ieder geval bedankt voor het lezen. X een hormonale heks
Volkomen normaal en ontzettend herkenbaar, en ja je voelt echt hetzelfde. De liefde is net zo onvoorwaardelijk
Herkenbaar. Bij de eerste was ik helemaal in de wolken en bij de tweede... Ja.. zwanger... Voelde anders, maar zeker heel welkom!
Heel erg herkenbaar hoor! Ik heb me ook heel schuldig gevoelt naar de eerste, omdat onze tijd met z’n tweetjes zeg maar voorbij was. En tegelijkertijd voelde ik me heel schuldig naar de tweede, omdat ik heb miet dezelfde aandacht kan/kon geven als de eerste. En die liefde voel je echt meteen als de tweede er is! Ik kwam een tijdje terug onderstaande tekst tegen op fb. Vond het zo herkenbaar... As I walk along holding your 2-year-old hand, basking in the glow of our magical relationship. Suddenly I feel a kick from within, as if to remind me that our time alone is limited. And I wonder: How could I ever love another child as I love you? Then he is born, and I watch you. I watch you having to share me as you've never done before. I hear you telling me in your own way, "Please love only me" And I hear myself telling you in mine,"I can't," knowing, in fact, that I never can again. I almost see our new baby as an intruder on the precious relationship we once shared. A relationship we can never quite have again. But then, barely noticing, I find myself attached to that new being, and feeling almost guilty. I'm afraid to let you see me enjoying him -- as though I am betraying you. More days pass, and we are settling into a new routine. The memory of days with just the two of us is fading fast. But something else is replacing those wonderful times we shared, just us two. There are new times -- only now, we are three. I watch the love between you grow, the way you look at each other, touch each other. I watch how he adores you -- as I have for so long. I see how excited you are by each of his new accomplishments. And I begin to realize that I haven't taken something from you, I've given something to you. I notice that I am no longer afraid to share my love openly with both of you. I find that my love for each of you is as different as you are, but equally strong. And my question is finally answered, to my amazement. Yes, I can love another child as much as I love you -- only differently. And although I realize that you may have to share my time, I now know you'll never share my love. There's enough of that for both of you.~ author unknown
Oké huilen als een klein kind terwijl ik dit lees. Dit is zo herkenbaar en mooi geschreven!! Bedankt voor het delen!
Het is voor mij niet herkenbaar. In die zin dat ik van alledrie mijn zwangerschappen evenveel heb genoten en bij alle 3 juist heel erg uitkeek naar de bevalling, omdat ik wist wat voor moois het me zou brengen. En ook nu de 3e er is...Ik ben weer net zo verliefd op haar als ik was en ben op de andere 2. Hiermee wil ik trouwens niet zeggen dat ik je gevoelens niet begrijp, want ik kan het me best voorstellen.
Heel herkenbaar maar echt je gaat net zo veel van dit kindje houden als van je eerste. Ik heb er zelf 3 en echt ik hou van niemand zo veel als van deze 3 en van allemaal even veel. Je zorgen dat je je dochtertje minder aandacht kan geven. Natuurlijk moet ze straks de aandacht van papa en mama delen. Maar je kan haar ook erg veel betrekken bij de verzorging van de baby ze is hoe jong ze ook is de trotse grote zus. Wat wij ook doen is dat we vaak een middag avond of dag plannen dat 1 van ons alleen wat gaat doen met 1 van de kids.
Ik heb er vijf en ik hou van allemaal heeeeeeeeel veel ik denk dat als ik er 20 had ik nog steeds van allemaal heel veel zou houden. No worry's hoor, dit is echt hormonaal. Bij mijn vierde die een huilbaby was heeft het best lang geduurd zelfs voor ik zeker wist dat ik van hem net zoveel hield als van de rest. Niet schuldig voelen maar je gevoel gewoon accepteren. Komt echt goed hoor
Toevallig zei mn moeder gister; je denkt bij n tweede hoe kan ik ooit weer hetzelfde voelen voor dit kindje als ik al zoooveel hou van mn eerste. Tot je je tweede in je armen neemt en je weer overspoeld wordt door diezelfde onvoorwaardelijke liefde.
Ohh pff ik ben zo blij met jullie reacties. Valt gewoon echt een last van mijn schouders. Voelde me er zo naar onder, maar het is zo fijn om herkenning te lezen en dat die gedachtes dus vaker voor komen. Thanks allemaal!!
Ja... Ook alsof t nooit gaat gebeuren. En ook t soort verdriet dat ik straks niet meer alleen ben met mn zoontje. Ik liep vd week een rondje buiten met m, hij lekker oo dr schommel, kletsend tegen alles en iedereen en k voelde me bijna triest omdat ik straks niet meer alleen ben met hem. Heel gek want ik kan niet wachten tot zn broertje er is.... Ook denk ik soms heeelp weer se babytijd, borstvoeding, slapeloze nachten etc.. Terwijl ik met plezier terug kijk op de babytijd van mn zoon. Andersom denk ik ook, deze baby heeft straks al vanaf dag 1 zn mama te delen... Terwijl mn zoontje alle aandacht heeft gehad 2,5 jaar. Wijt t ook maar aan hormonen en dat t vanzelf goedkomt
Ik herken het best wel! Wij wouden heel graag een tweede kindje en toen ik zwanger was voelde ik me heel anders dan bij mijn dochter. Ik moest eerst even wennen aan het idee om weer zwanger te zijn terwijl we het heel graag wilden?! Ik voelde me hier ook schuldig over toen ik net zwanger was en of ik idd onze dochter van 1,5 even veel aandacht kon geven enzovoort.. je staat bij een tweede zwangerschap er ook niet zo bij stil, tenminste dat heb ik. Maar écht ik kan nu niet wachten tot dat ons binkie ons gezin compleet gaat maken en onze dochter grote zus mag zijn, dan klinkt ook wel heel erg leuk!
Ja echt!! Heel herkenbaar!! Ik heb ook echt lang gedacht "oo wil ik dit wel??" Of "waarom wilden we dit zo graag?". Slaat helemaal nergens op. Sta inderdaad niet zo stil bij deze zwangerschap en ook dat vind ik soms wel is jammer want dan ben ik weer bang dat ik straks denk dat ik er niet genoeg van genoten heb. Ooo die hormonen ook!!! Krijg door alle berichtjes wel steeds meer zin er in, dat is echt heel fijn!
Hahaha jaaa echt alles wat je zegt is zo herkenbaar!! Vandaag ook, zat ze lekker naast me op de bank en dan kijk ik naar haar en word ik weer half emotioneel omdat ik zoo gek op haar ben en kreeg ik weer dat schuldige gevoel. Heeel irritant! Haha maar ook die slapeloze nachten inderdaad, daar kan ik zó tegen op zien. Terwijl we echt niet mochten klagen hoor en elkaar gewoon afwisselden (ik kolfde fulltime dus ze kreeg de fles) maar toch alles ziet er nu zoveel zwaarder uit, terwijl we hier ook echt met plezier op de babytijd terug kijken. Nouja bedankt in ieder geval voor je reactie. Hoe vervelend die gedachtes ook zijn, is het erg fijn om te lezen dat ik niet de enige ben.
Wauw je verhaal is zo herkenbaar. Ik voel me precies hetzelfde!! Mijn dochter is straks 21 maanden als deze baby wordt geboren. En idd soms denk ik weleens: waarom geniet ik niet zoals bij de zwangerschap van mn dochter.....
Herkenbaar hoor! Ik twijfelde best een tijd of ik wel een tweede wilde, juist vanwege deze gevoelens en gedachten. En tijdens de zwangerschap is t echt nog regelmatig voorbij geschoten. "Waar beginnen we aan, gaan we echt weer terug naar de babytijd terwijl we t nu weer zo relaxt hebben etcetc" Maar ik kijk nu ik ruim 38 weken ben ook uit naar onze dochter ondertussen. Wanneer komt ze (das vraag nr 1 nu hahaha), hoe zou ze eruit zien, hoe wordt mijn mannetje als grote broer? Maar ook, wat gaan we allemaal beleven als gezin van 4, hoe leuk gaat t over paar jaar zijn als de kids samen kunnen spelen. En iedereen om me heen zegt dat je van nummer 2 net zoveel houdt. Vind dat nog moeilijk om voor te stellen (ben ook wel eens bang dat ik mijn temperamentvolle peuterventje minder lief ga vinden) maar blijkbaar kan je hart nog heel veel groeien met liefde!!!