Hallo Allemaal, Het is bijna zover mijn kleine meid wordt volgende maand 1 jaar. Heb is alles even terug gerelativeerd en wat gaat het toch allemaal zo snel. Ook mijn gedachtes over alles is zo veranderd! Heb altijd gezegd het lijkt mij leuk om 2 kindjes achter elkaar te krijgen maar daar ben ik zo op terug gekomen. Soms denk ik wel eens van oh moet er eigenlijk niet meer aan denken om weer de hele rit ( de nachten, huilbuien, de sprongetjes ) mee te maken. Tuurlijk is zij echt het mooiste wat mij is over komen maar als je geen kinderen nog heb dan denk je daar heel anders over ( in mij opzicht ). Er zijn nog zoveel dingen wat ik graag anders zou willen maar soms heb ik daar helemaal geen puf voor om daar moeite voor te doen. Weet dat het fout is maar mijn dochter slaapt nog steeds bij ons in bed! Heb het zo vaak Geprobeerd maar het lukt gewoon niet. Weet dat het een kwestie is van volhouden maar op 1 of ander manier is zij zo erg een mamas kindje. En vaders mag in mij optiek ook meer doen, dat zijn ook dingetjes wat ik van te voren nooit had verwacht dat hij zo makkelijk omgaat met een kind. Als je zwanger bent dan hebben ze vol loft verhalen over alles wat ze niet allemaal zouden gaan doen! Nou op ze Hollands dikke vinger denk dat ik mijn dochter wel alleen kan opvoeden. Dit is ook mijn fout maar dan kan je zien wat een kindje krijgen in je leven doet. Zijn er ook hier mensen die dit mee maken? Veel Liefs, Wonder
Ja, dat is herkenbaar hoor ! Ik dacht ook altijd dat twee kinderen hartstikke leuk zou zijn en ben daar nu wel op terug gekomen. Joleijn is het liefste meisje dat ik me kan wensen en toch lijkt een tweede kindje me erg druk erbij... Ook hebben mijn man en ik botsingen over opvoeding e.d. en doet hij dingen die ik eigenlijk niet goedkeur en andersom... Maar dat hou je altijd wel, denk ik. Zolang je er maar over kunt blijven praten (en ook dat is afn en toe erg moeilijk). Dat je dochter nog bij jullie in bed slaapt, herken ik gelukkg niet... moet er persoonlijk niet aan denken... ik ben toch al een lichte slaper en dan zou ik helemaal niet meer aan mijn rust toekomen... Hier huilt ze de laatste tijd wel eens 45 minuten aan een stuk... maar ik hou wel vol. Ze moet echt in haar eigen bedje slapen... Mama wil ook lekker rustig kunnen slapen. Maar mijn gedachten zijn ook verandert hoor. Hoort er ook bij, denk ik. Tijdens de zwangerschap was ik heel blij en maakte ik allerlei plannetjes... achteraf is er van veel dingen niets terecht gekomen. Dacht altijd dat ik rond deze tijd allang met mijn dochtertje door de kinderboerderij zou kunnen wandelen... maarja ze is waarschijnlijk hypermobiel en zal pas tegen haar tweede jaar gaan lopen verwachten we... En ook tijd voor mezelf nemen komt er niet echt van... zorg voor mijn kindje gaat eigenlijk altijd voor. Is ook niet erg, hoort erbij, maar is toch net even anders dan je je kunt bedenken vóórdat je kindje er eenmaal echt is.
Je stelt het je altijd veel mooier voor dan het vaak is. Wacht, dit zeg ik verkeerd: als je zwanger bent bagatelliseer je de vervelende kanten van het moederschap. Want het is natuurlijk prachtig, maar er zijn momenten... Ik wilde er ook altijd twee, hoewel ik ze nooit snel op elkaar wilde. Maar nu ik er één heb, overweeg ik heel sterk om het hierbij te laten. Soms twijfel ik, maar ik zie zo vreselijk op tegen dat eerste jaar van je tweede kind. En helemaal omdat je er dan nog eentje hebt rondlopen. Over dat kinderboerderijverhaal van WenT...zo was ik ook... toen ik zwanger was zag ik mezelf al hele dagen in de stad shoppen met de beeb, terrasjes pakken, uren wandelen in het bos of op het strand... En nu: winkelen? Ik ga alleen en laat de beeb thuis bij papa. Terrasjes pakken? Kan niet, want hij verveelt zich te pletter en wordt strontvervelend. En het bos en het strand heb ik al sinds zijn geboorte niet meer gezien Al heb ik niet te klagen over mijn vriend... hij doet alles net zo goed, zo niet beter dan ikzelf. Echt een topvader (dat vindt mijn zoon dus ook, dus papa is nummer 1, opa nummer 2, en daarna kom ik pas....zucht...)
nou ik had het zelfde hoor mijn zoontje slaapt ook tussen ons in en krijg hem niet in zijn eigen bed ik dacht eerst pfff 2 maar ja ik wilde toch graag een tweede en die is er ook gekomen vind het heerlijk zo'n kleine meid erbij alleen geen tijd meer voor mezelf me zoontje gaat nu wel naar school dus dat scheelt maar hij is echt heel druk thuis en totaal niet luisteren ik heb het nu zwaarder met me zoon van 4 dan met me dochtertje. en ergens heb ik soms ook wel van ja eerst was me zoontje alleen en gaf hem alle aandacht en ja dat kan nu niet meer en daar voel ik me soms wel een beetje schuldig door gek is dat moet ik niet doen maar het was echt mama's kindje voor mij nog steeds hoor maar ik merk nu sinds ons dochtertje er is dat hij meer afstand van me heb genomen vroeger kwam die naar me toen en dan omhelsde hij me en kusjes geven maar dat doet niet meer mis dat wel heel erg ja als een kindje heb kan je die alle aandacht en liefde geven en bij twee of drie moet je dat gaan verdelen en is echt moeilijker dan ik dacht. maar heb er geen spijt van hoor een tweede erbij me zoontje is op dit moment nog steeds wat jaloers hoort erbij maar is wel moeilijk. voor hem en voor mij. ik kan het wel begrijpen maar laat je eigen ook weer niet afschrikken want straks zeg ik hou het bij een en dan later als je te oud wordt dan krijg je misschien weer spijt. anders wachten tot ze 4 zijn want dan gaan ze naar school. als je dan alsnog tweede wilt. gr jojo
Ohja... precies Had voor afgelopen zaterdag concertkaartjes... werd Joleijn hartstikke ziek twee uur voor het concert... Naar spoedpost e.d. geweest. Heel het concert gemist... En ik had me er zo op verheugd. Maarja gezondheid van je kindje gaat natuurlijk voor. Check: winkelen doe ik ook alleen. Terrasjes pakken... oh wat verlang ik daar weer naar !!! Heb wel het geluk dat al mijn vriendinnen ongeveer tegelijk kinderen hebben gekregen... We zitten dus met een clubje van 5 meiden en 5 kinderen tussen de 6 maanden en 20 maanden. Tegenwoordig pikken we dus geen terrasje meer, maar een kinderboerderijtje
Dat zijn dus de dingen waar je vooraf niet over na kunt denken. Als je nog geen kindjes hebt zie je alleen de leuke dingen. Ook de minder leuke dingen maar de nachten achter elkaar wakker hoor je wel maar doe je dan nog niet. Zou toch echt heel snel zorgen dat je kindje in eigen bedje gaat slapen. Zo maak je er een moeders kindje van. Het is hartstikke gevaarlijk en nu ze gaat kruipen kan ze dus zo van het bed vallen
Hier dus precies andersom!!! Vroeger dacht ik altijd, ach 1 kindje is ook wel leuk, misschien toch 2 omdat het anders "zielig" is. Ik was vreselijk ongeduldig was ook bang dat ik snel boos zou worden en dacht dus met kind nergens meer heen te kunnen. Maar nu..... wij gaan binnenkort al weer voor de 2e, nooit verwacht dat te doen voordat de 1e 3 was (en ze is nu pas 16 maanden). Slapeloze nachten, ach een nachtje met oordoppen in op zolder en ik trek wel weer bij. Sprongetjes, ja heel vervelend, maar voornamelijk voor kind, en terrasjes, bij mij in de achtertuin heb ik het met mijn vriendinnen (en bijbehorende kindjes) net zo leuk. 1x in de 6 weken plannen vriendinnen en ik een avondje kroeg, mannen alleen thuis met de kids die toch om 19.00 op bed liggen en heel soms plannen we ook nog een kort dagje sauna, gewoon om ff lekker te relaxen. We gaan vaak naar het bos, eten lekker een pannekoek daar (is ook een soort uit eten alleen hoef je niet netjes stil te zitten ) en gaan dan naar huis, zodat dochter naar bed kan. Nu zul je denken die heeft vast een heel makkelijk kind wat nooit huilt en vast snel doorsliep, maar niks is minder waar. Onze dochter heeft hevige reflux (zo erg dat ze er nu nog niet vanaf is en we nog regelmatig in het ziekenhuis bivakeren, hebben er zelfs een keer 2weken gezeten, en das pas vermoeiend!) ze heeft kma gehad waar we pas na 4 maanden achter kwamen nadat de reflux medicijnen zn werk deden, maar mijn dochter alsnog de hele dag aan het krijsen was en dat dus al 4 maanden lang gedaan had (huilbaby al bij 3 weken, 3 dagen per week, 3 uur.... ik wou dat het zo weinig was geweest).Ze is in een spreidbroek gegaan toen ze 8 maanden was (al hoewel dat voor ons maar een week ofzo een drama was ) heeft vanaf dat ze een half jaar was zo'n beetje elke 2 weken een flinke oorontsteking gehad waar ze inmiddels aan geopereerd is. Dus ja als ik het zo terug lees hebben we het nodige met haar meegemaakt en geen makkelijk 1e jaar hebben gehad. Had ik hierbij ook nog last van bekkeninstabiliteit wat nu nog steeds niet over is, maar toch.... Sinds ze er is zitten we zelfs over een 3e te denken. Nu was mn zwangerschap vreselijk, mn bevalling niet leuker en de pijnlijke ellende van bi tot ruim een jaar na mn bevalling (nu gaat het redelijk goed) ook niet om over naar huis te schrijven. We vinden het zo leuk om papa en mama te zijn. Genieten van alles wat ze leert en al het ondeugd wat ze uithaalt. Ze kletst de hele dag de oren van mn hoofd, loopt overal heen, maar is het leukste/mooiste/liefste meisje van de hele wereld (zoals elke moeder heeft ) Vind het dus heel "grappig" om te lezen dat het dus ook andersom kan dan dat ik het had. Wat dan wel overeenkomt is dat we heel andere ideeen hadden voordat de baby er was
Ik heb met name de eerste paar maanden zwaar gevonden. Ik moest echt even wennen aan het leven als mama. Inmiddels heb ik het gevoel dat ik alles weer goed op de rit heb en wij gaan binnenkort ook voor een tweede wondertje. Ik kan me wel vinden in wat Pila schrijft. Iedereen ervaart het dus anders!