Hoi Hoi iedereen!

Het is eigenlijk een lang verhaal maar ik zal het proberen kort te houden.

Toen ik die pas had begon ik wat bloed te verliezen. Ik ben nogal snel bang dus liep ik al direct naar de arts. Die vertelde mij dat ik een blaasontsteking had dus gaf ie mij medicijnen. Maar die hielpen dus niet dus ik bleef druppels bloed verliezen. Dus terug naar die arts. Die gaf me dan zwaardere medicijnen voor m'n blaasontsteking. Ook weer niets. Ik dacht 'k ga dan maar naar een andere arts. Die zei mij ook dat ik gewoon een zware blaasontsteking had. Maar ik vertelde dat het al zolang aan de gang was. Maar nee werd weer naar huis gestuurd. Na een tijd nam ik allemaal dingen in m'n hoofd zoals... Ik heb baarmoederhalskanker of darmkanker of wat dan ook. Na véél aandringen mocht ik een echo laten uitvoeren. Daar zagen ze cyste zitten op m'n beide eierstokken. Terug bij de arts zei die dat ik naar de gyne moest voor die cyste en dat het bloedverlies en de buikpijn want dat had ik ook voorlopig een raadsel bleef. (allebei de artsen wisten van m'n implanon)

Dus bel ik naar die gyne de verpleegster nam op en zei dat het nog vrij lang ging duren voor ik bij haar terecht zou kunnen waarop ik begon te huilen... Mja mss flauw maar ik wou echt wel weten wat ik nu had. Blijkbaar had de verpleegster door hoe bang ik was en ze trooste me met te zeggen dat ze me zou doorverbinden met de gyne. In horte en storte legde ik heel m'n verhaal uit. Ook van de artsen en dat het ondertss al langer dan een jaar bezig was. Het eerste wat zij vroeg was "heb je een implanon" waarop ik dus ja zei en ze zei dat is het je hoeft je echt niet druk te maken. Maar ik mocht dan toch binnen de week langs komen. De cyste waren verdwenen... en alles zag er goed uit behalve dat m'n darmen onrustig zijn maar daar heb ik altijd al last van gehad. Ze nam dan ook maar een uitstrijkje voor de zekerheid. Alles bleek dik inorde. Een week later is de implanon verwijderd en het bloede stopte onmiddelijk. Ben haar dus héél dankbaar. Maar nooit meer voor mij. Zij persoonlijk vond het puur vergif en het zou moeten verboden worden. Maar ja het is handig he, je hoeft aan niets meer te denken.

Nu ik aan kindjes begin te denken ben ik wel bang dat die implanon schade heeft veroorzaakt. En vermits ik toen helemaal niet aan kindjes dacht heb ik dat ook niet gevraagd. Heb in feite een jaar lang bloed verloren tot er eindelijk een oorzaak gevonden werd. Dus ik hoop echt dat het bij mij allemaal nog goed werkt.

Groetjes!