Hoi meiden,hebben jullie advies?

Lieve Melanie,

het moet afschuwelijk zijn om je kindje te verliezen! Heel erg veel sterkte. Wat heel belangrijk is is dat je luistert naar je hart, als je moet huilen, gun jezelf dan de tijd en de ruimte om te huilen en verdrietig te zijn. 6 Maanden is nog maar heel erg kort! Daarnaast zit je lijf ook nog vol met hormonen waarschijnlijk waar je ook erg emotioneel van kan zijn.

Probeer iets te bedenken wat je kan doen als je aan Jesse* denkt, maak een mooie plek in huis voor hem als je dat nog niet hebt gedaan, plaats daar alles wat je voor hem hebt en zet er een kaarsje bij. Als je dat kaarsje aansteekt elke keer als je aan je kleine mannetje denkt "doe" je iets met je gedachte. Maar het kan ook een heel ander ritueel zijn hoor, alles wat je mooi vindt mag je doen. In de loop van de tijd merk je dat je steeds minder de behoefte krijgt om iets te doen en zullen de mooie gedachtes naar boven komen.

Hoe lang dit gaat duren kan en mag niemand je zeggen, het is jouw verdriet.

Nogmaals ik weet niet hoe het voelt, maar ik denk dat als je lijf en je geest aangeven dat het nog niet gaat, dan gaat het ook echt niet! Ik wil je ontzettend veel sterkte geven en ik hoop dat je je beter zal gaan voelen zonder schuldgevoelens. Jesse* is in je hart, hij heeft je mama gemaakt, dat is zo bijzonder.

Een heel dikke knuffel!

 

ik heb geen idee meid. Ik heb niet in jouw schoenen gestaan. Maar misschien kan je hulp krijgen, om te praten?Onze buren hebben wel een kindje verloren, 4 maanden oud. Die kregen praat hulp vanuit het ziekenhuis.

 

Nog heel erg gecondoleerd. Maak een afspraak met je huisarts. Hij of zij kan je doorverwijzen naar verschillende vormen van hulp dan kan jij kijken wat het beste bij je past (1 op 1, praatgroep, creatieve therapie etc etc)

Je hoeft dit niet 'alleen' te doen. Er zijn vele lotgenoten en veel manier van hulp! Het is ook volkomen normaal op hulp nodig te hebben! En zeker in dit soort zeer moeilijke omstandigheden.
Neem je tijd en laat niemand je vertellen wat moet of hoort.

Heel veel sterkte!

 

meis, is ook moeilijk he allemaal.. Ik huil ook nog steeds dagelijks om onze kleine meid.. Ik heb wel t geluk dat ik naast een huilbuitje wel gewoon door kan gaan met mn leven, t plezier van t leven nog inzie.

Hebben ze vanuit t ziekenhuis geen maatschappelijk werk aangeboden? Dit werd bij mij namelijk wel gedaan, ben 1 keertje geweest, ze vond een vervolgafspraak niet nodig maar als er wat was mag ik altijd bellen voor een afspraak..

De maatschappelijk werksters zijn daar specialiseerd in rouwverwerking, ik zou even informeren als ik jou was want t is helemaal niet gek hoor, dat je ff een extra steuntje nodig hebt... T is echt niet niks wat jullie hebben meegemaakt!

Knuf!

 

He melanie,
Ik heb uiteindelijk mezelf voor de keus gesteld: of ik kies ervoor om te verdrinken in mn verdriet(zo voelde dat) of ik kies ervoor om door mn verdriet heen toch weer de zonnige kant van het leven op te zoeken, in mijn geval wilde ik erg graag weer moeder worden zoals de meeste van ons denk ik.
Toen dacht ik wat heb ik een kindje te bieden als ik de hele dag in een hoekje zit te huilen, als ik weer een kindje op de wereld mocht zetten wilde ik dat ik een goede zou moeder zijn.
Het nieuwe kindje kan er immers niks aandoen dat zn broertje is overleden.
Het is en blijft natuurlijk een groot verlies en gemis maar ik moet zeggen dat ik op dit moment toch eigenlijk best wel gelukkig ben.

Toch zou ik wel iemand opzoeken waar je mee kunt praten t is nl wel belangrijk om je gevoelens te kunnen uiten en bespreken krop ze niet op hoor !
Misschien helpt dat inelkgeval een beetje.
sterkte! en een dikke knuffel
violet

 

Hey Melanie,

Heel herkenbaar joh, ook ik heb weer een paar rotdagen gehad en vast nog voor de boeg. Ik laat het maar gewoon komen en zie wel wat de dag brengt.
Fijn dat je gewoon weg kan van je werk als het niet gaat, het heeft toch geen zin om te doen alsof je kunt werken in zo´n situatie.

Wij hebben zelf hulp van een rouwtherapeut. Daar gaan we eens in de 2 weken ofzo naar toe om samen met haar te praten over dit soort momenten en met haar te kijken hoe we dit soort momenten doorkomen en hoe we het evt anders kunnen doen om het voor onszelf makkelijker te maken. Soms kun je jezelf ook enorm over de emmer helpen door te denken zoals je altijd denkt en zij geeft echt fijne tips over hoe je dan net iets anders kan doen of denken waardoor je wel je verdriet voelt en doormaakt, maar zonder de machteloosheid daarin. En ik heb misschien nog wel een site voor je, die pb ik je wel eventjes!

Liefs!

 

Hoi Melanie,

Ook voor mij is het heel herkenbaar, ik heb ook zo mijn moeilijke momenten. Gek genoeg niet direct na de geboorte van Sven, maar een paar weken daarna.

Afgelopen week had ik ook weer zo'n moment, alleen kon ik niet huilen en dan ontaard het zich in een stevige hoofdpijn. En daar heb ik nu ook weer last van.

Ik ben het ook eens met bovenstaande dames, je hoeft het niet alleen te doen. Zoek hulp via je HA. Ikzelf heb veel steun aan een orthopedagoge die we hebben ingeschakeld voor onze zoon. Zij is gespecialiseerd in rouwverwerking zowel bij kinderen als bij volwassenen. Ik mail haar regelmatig en als ik het echt even niet meer zie zitten, dan maak ik een afspraak met haar. Zij luistert naar mij en geeft mij handvatten om weer verder te gaan.

De pijn en het verdriet zullen nooit overgaan, maar (hopenlijk) op den duur minder worden. Daar gaat echter wel tijd over heen. Gun jezelf die tijd ook!!

Veel sterkte.

Sandy

 

Ik vind het supermoeilijk om hier advies over te geven, maar wil je ontzettend veel sterkte wensen met het verwerken van je verdriet.
Neem echt de tijd voor jezelf, laat je gevoelens toe, ook je verdriet, des te eerder kun je het een plekje geven.

Ik ken eventueel wel iemand die helderziend/voelend is maar je ook kan helpen om alles weer op een rijtje te krijgen, mij heeft dit ook in een ontzettend lastige periode geholpen er bovenop te komen. (ben o.a. mijn twee zusjes verloren en wist ook niet hoe hiermee om te gaan)
stuur me maar een pb mocht je dit willen.

Een hele dikke knuffel meis, ik denk echt aan je.