Hallo! Mijn verhaal....

Goedenavond dames!

Ik ben lente, 25 jaar en al 6 jaar samen met mijn vriend waarvan 5 jaar samenwonend.

Wij zijn in de hoop ouders te kunnen worden van ons eerste kindje!
Nouja... Eigenlijk ons 3e kindje.
Hierbij ook mijn verhaal..

Begin september 2012 voelde ik mij vreemd... Behoorlijk zwanger eigenlijk kun je wel zeggen.. En dat terwijl ik aan de pil was.
Uiteindelijk kwam toch mijn menstruatie, in alle hevigheid mag ik wel zeggen.
Normaal duurde dit 5 dagen.. Nu 2.
Ik dacht misschien stress en besloot het nog even te laten.
Nadat ik 3 dagen niets meer verloor, besloten toch een test te doen.
En jawel, ik was nog 'bezig' met de test, en direct een dikke +.

Mijn wereld stond even stil... Die van mijn vriend ook, maar die was direct blij!
Besloten het meteen aan ouders te vertellen... Ik moest dit kwijt! Wat moest ik ineens met dit nieuws!!

Vrijdagavond het nieuws aan ouders verteld... Ik stond te shaken.
Het nieuws is heel blij en warm ontvangen gelukkig!
Zondagochtend.. Ik ging naar het toilet, en daar was het...
Helder bloedverlies.
Ik huilde direct en heb meteen een verloskundige opgebeld.
Zij vertelde mij dat dit kon gebeuren, en dat ze er nog niets over kon zeggen. Ik kon weer bellen als ik dat wilde.
Toen ik erna naar het toilet ging, was het gestopt.
Die weken erna, toch hier en daar wat pijn.

Niet direct alarm op geslagen, ik ben nog nooit eerder zwanger geweest dus hoe moet ik nou weten wat normaal is?!
Uiteindelijk heb ik het op mijn werk aan m'n manager gemeld.
Zij zei; als jij last blijft houden wil ik dat je nu naar een dokter gaat.

Ik verging ongeveer 30 minuten daarna van de pijn..
Ik mijn verloskundige gebeld.. Haar letterlijke woorden waren 'ja, je krijgt een miskraam. Ga maar naar huis en ga maar in bed liggen'.
Enigszins ontzet maar te erg door de pijn verdoofd heb ik mijn ouders en vriend gebeld en ben ik (Joost mag weten hoe) in de auto gestapt en naar huis gereden.
Eenmaal thuis heeft m'n vriend me in de auto gezet en naar de eerste hulp gereden.
De pijn was hevig, met geen pen te beschrijven.

Eenmaal in het ziekenhuis werd ik direct doorgestuurd naar gyneacologie.
Daar kreeg ik dan eindelijk een inwendige echo.
En jawel.
Daar was t dan op t scherm te zien.
Eindelijk.
Een stipje.
Ik was op dat moment 7 weken en 5 dagen zwanger.
Er was geen hartactie en de arts schatte het op ongeveer 4 weken.
Hij vertelde me dat ik een miskraam zou krijgen en god wat was ik blij.
Niet omdat ik een miskraam kreeg maar omdat ik dus wel degelijk zwanger was en ik het eindelijk gezien had en er eindelijk iemand naar me luisterde. Iemand die zei wat er aan de hand was en die me zekerheid gaf.

Ik werd naar huis gestuurd en ik dacht ; laat maar komen.
Dinsdag moest ik terug komen en kreeg opnieuw een inwendige echo.
Er was geen stipje meer te zien en de arts zei dat ik het kwijt was.
Ik zei dat ik niets verloren was maar goed.
Ze vroeg me bloed te laten prikken en te laten controleren op hcg.
De volgende dag werd ik terug gebeld.
Shit. M'n hcg was nog 5700.
Te veel voor iemand die t vruchtje al was verloren.

De volgende dag moest ik weer terug komen. Er was veel vocht te zien op de echo en m'n hcg was de volgende dag 5200.
3 dagen later was m'n hcg gezakt naar 4200 en kreeg ik weer een echo.
Er was niets te zien, nee, al dagen niet maar ondertussen had ik nog overal last van.

En zo ging ik, zo ongeveer dag in dag uit naar het ziekenhuis ok daar bevriend te raken met de verpleegsters die bloed afnemen...
En gynaecologen die echo's maken..
En ondertussen wachten tussen de dames die met dikke buiken naast je zitten...

3 dagen later ben ik 'iets' verloren op t toilet.. Het was een duidelijk vliesje..
Tot 2 dagen erna, ik kreeg ineens last van heftige kramp aanvallen.
2 x die dag.
De dag erna weer... En het ging zo door, dagen lang.
Die kramp aanvallen kan ik zo ongeveer het best beschrijven als.. Een soort minibevalling? Denk ik.. Hevige weeën... Maar zonder resultaat zullen we maar zeggen.
Ik voelde het aankomen.. Nam 2 paracetamol en sloot mezelf op op het toilet voor zeg maar een uur.
Kwam er daarna vanaf om vervolgens in slaap te vallen op de bank, zo uitgeput was ik.

Mijn toestand tijdens die aanvallen??
Laten we zeggen dat mijn vriend naast mij op de bank een affaire had kunnen beginnen, ik had het werkelijk waar niet doorgehad...

Uiteindelijk ben ik nog 2 x op de ehbo beland.
Met hevig bloedverlies en midden in een weeën aanval.
De laatste x dat ik daar was kreeg ik voor de 2e x een infuus.
Nog voor ik doorhad dat die man het zei, zat ie er al in.
Het was een kriebelend gevoel in vergelijking met de pijn die ik al had.

Ik kreeg 2 x een dosis morfine toegediend. Mijn bloed werd weer afgenomen (ach ik verloor het toch al) en gecontroleerd op hb en hcg gehalte.
Mijn gyneacoloog werd snachts opgeroepen en ik heb daar 3 liggen wachten..
In een roes van pijn en morfine. Met mijn vent naast bed.
Mijn gyneacoloog kwam vervolgens met het opbeurende verhaal dat als mijn hcg niet gezakt zou zijn, of niet genoeg naar haar zin, ik een open buik operatie zou krijgen.

Gelukkig was mijn hcg weer wat gedaald en besloot zij om het niet te doen.
Ik werd uiteindelijk weer los gelaten, m'n vent mocht me weer meenemen.
Samen met de halve apotheek, dat dan weer wel.

Ik moest plechtig beloven elke dag mijn medicatie te nemen.
Iets wat me al eerder gevraagd was maar ik niet deed...
Ik moest elke dag 8 paracetamol, 3 diclofenac en 3 tramadol nemen.
Ik kan je vertellen dat je dan echt niet meer weet of je nog leeft vanachter.

Uiteindelijk begon eindelijk mijn hcg hard te zakken en bloedverlies wat af te nemen.
Ik ben van begin september tot halverwege november bezig geweest met een miskraam.. Een missen abortoin eigenlijk denk ik.
En hoewel we kindje nr 2 nooit gezien hebben op die talloze echo's, het moet er geweest zijn.
Het is een kans van 1 op een miljoen geloof ik, maar ik had m.

Eht uitsluitsel over wat er gebeurt is heb ik nooit gehad.
Zeker weet ik wel dat 1 kindje in m'n baarmoeder zat, die heb ik op eerdere echo's gezien.
Het andere kindje zat daarbuiten, ergens waar het niet hoort, buiten baarmoederlijk dus.

Het feit dat ik nog leef, en dat mijn lichaam eigenhandig de buitenbaarmoederlijke zwangerschap heeft 'opgeruimd' heb ik niet te danken aan de fenomenale en empathische woorden van mijn verloskundige maar aan de oplettende gyneacologen in t ziekenhuis.

Wij zijn dus opnieuw bezig, nu wel bewust en zonder pil.
Als ik zwanger word, moet ik me direct melden in t ziekenhuis en staat zo ongeveer iedere stap die ik doe onder controle.

Het is eng... Zo'n nieuwe stap, maar toch ook erg spannend en mooi.

X Lente