Ja dat stoort mij dus ook altijd, hoe mensen die niet geadopteerd zijn dan denken te weten hoe je met adoptiekinderen om moet gaan...Gaan mijn nekharen van overeind staan. Idd, zo simpel is het niet, anders zou er ook geen hechtingsproblematiek zijn met adoptiekinderen. En dan zouden a.s adoptieouders ook niet zo ´mooi´ over adoptie denken. Ja we redden dat kind even uit een 3e wereldland en we geven het veel liefde, dan komt het vast goed.
adoptie is big business « adoptie is big business Source: http://www.vpro.nl Maartje Duin , 29 april 2013 Holland Doc: Mercy Mercy Maandag, Nederland 2, 20.55-22.00 uur Bezoekers die huilend naar buiten kwamen. Een woedende pedagoge die de filmmaakster wel iets wilde aandoen. Bij de IDFA-première afgelopen november bleek de documentaire Mercy Mercy de gemoederen flink te beroeren. Niet verwonderlijk, want in de film voltrekt zich een hartverscheurend drama. Roba en Masho zijn een broertje en zusje uit Ethiopië. Hun ouders, beiden seropositief, is verteld dat ze niet lang meer te leven hebben. Ze krijgen bezoek van een man van een weeshuis en een lokale medewerkster van een Deens adoptiebureau. Waarom de kleine Roba en Masho niet naar Denemarken gestuurd? Van een goede opleiding, zegt de weeshuisdirecteur, zullen niet alleen zij als ouders, maar zal heel Ethiopië profiteren. Masho en Roba kunnen wetenschappers of dokters worden, misschien worden ze wel premier. De ouders gaan akkoord, maar niet van harte. Ze willen minstens eens per jaar bellen met hun kinderen. Natuurlijk, belooft de medewerkster van het adoptiebureau. Ook wij bekommeren ons om hun welzijn. De Ethiopische ouders denken dat zij een financiële vergoeding van de Deense adoptieouders krijgen. Dat adoptie in Europa het voorgoed verbreken van familiebanden inhoudt, weten zij niet. Net zomin als het Deense stel veertigplus, onvruchtbaar voorziet wat er kan gebeuren als je een meisje van zes losrukt uit haar omgeving. Vier jaar lang registreerde de Deense Katrine Kjaer hoe de situatie steeds verder uit de hand loopt. Wespennest Mercy Mercy is een indringende case study, maar Kjaer laat de nieuwsgierige kijker met een hoop vragen achter. Wat is de rol van de Ethiopische ouders, wat die van de Deense? Wat hebben adoptieorganisaties fout gedaan? Kortom: wie is er verantwoordelijk voor dit debacle? Enter onderzoeksjournaliste Hélène van Beek. Zij was ook in Ethiopië en wijdde sinds oktober 2012 twee Argos-reportages aan het wespennest van de adoptiewereld, zoals ze het zelf noemt. De twee makers ontmoeten elkaar in de lobby van een Amsterdams hotel. Katrine Kjaer belandde min of meer bij toeval in het adoptieverhaal, vertelt zij. Ze maakte een televisieserie over ouderschap en besloot de Deense wensouders Gert en Henriëtte te volgen op hun tocht naar Ethiopië. In het begin had ik een slechte tolk. Ik wist niet precies wat er gezegd werd. De ouders van Masho en Roba waren niet op sterven na dood, dat zag ik wel. Toch waren zij ervan overtuigd dat ze er goed aan deden om hun kinderen af te staan. Alleen: zelf waren ze nooit op dat idee gekomen. Ze kennen het hele concept adoptie niet, zegt Van Beek. Er bestaat in de meeste Afrikaanse landen niet eens een woord voor. In Nederland ging de adoptiewet in 1956 in. Daarmee kon de juridische band tussen biologische ouders en kind worden verbroken. Dat is iets heel anders dan de Ethiopische traditie, waarin anderen voor een kind zorgen als de ouders ziek zijn. Van Beek: Maar volgens mij is er meer aan de hand dan jouw film laat zien. Mensen met HIV krijgen bijvoorbeeld gratis medicijnen van een Ethiopische organisatie, OSSA [Organisation for Social Services for Aids]. OSSA belooft families financiële steun als zij hun kinderen afstaan voor adoptie. Kjaer: Interessant, dat wist ik niet. Ik voelde wel dat er iets mis was. De Ethiopische ouders krijgen hulp, maar ze wilden me niet zeggen van wie. Ik vind het een harde beschuldiging, hoor. Het zit ook niet in de film. Zelfdoeners De rol van de Deense ouders dan. Hoeveel verantwoordelijkheid dragen zij? Henriëtte en Gert ontmoetten elkaar relatief laat in hun leven, vertelt Kjaer. Pas op haar 39ste besloten ze dat ze kinderen wilden. Ze hadden allerlei mislukte pogingen om zwanger te worden achter de rug, toen ze adoptie aanvroegen. Henriëtte was toen 42. Voor de Deense wet waren ze te oud om een jong kind aan te nemen. Van Beek: In die wanhoop vergeet je misschien kritische vragen te stellen. Ze vertelt dat ze zelf ook adoptiemoeder is. Zij en haar man hebben drie kinderen uit Florida geadopteerd. Na slechte ervaringen met de traditionele adoptieorganisaties kwamen mijn man en ik uiteindelijk als zelfdoeners bij Amerika uit. Mede door de strenge abortuswetgeving zijn daar veel tienermoeders. Onder blanke Amerikanen is wel vraag naar blanke of naar Afrikaanse babies kijk naar Madonna en Angelina Jolie dat is sjiek. Maar niet naar bi-racial of gemengd ras. Die kinderen worden daarom vaak afgestaan aan Europese ouders. De biologische moeders kiezen adoptieouders uit op basis van een brief. En ze krijgen een half jaar bedenktijd. Wij vinden het goed dat we tegen onze kinderen kunnen zeggen: je moeder vroeg of wij voor je wilden zorgen. Adoptieverdrag Een arm Ethiopisch stel aan de ene kant, een wanhopig Deens stel aan de andere: welke Salomon velt hier een oordeel over? In 1993 ondertekenden 66 landen het Haags Adoptieverdrag. Het stelt wettelijke beperkingen aan adoptie: eerst moet naar een oplossing in de buurt worden gezocht, de biologische ouders moeten tot een bepaalde termijn op hun beslissing kunnen terugkomen, ze mogen niet worden betaald. Al die regels worden in de eerste vijf minuten van mijn film al geschonden, zegt Kjaer. Ethiopië heeft het verdrag niet ondertekend. Dat maakt het hele adoptieproces vrijblijvender. En het is makkelijker om bijvoorbeeld geboortebewijzen te vervalsen en ouders dood te laten verklaren, zegt Van Beek. Lokale medewerkers van adoptieorganisaties kunnen of willen hier niets tegen ondernemen. En overheden van landen als Denemarken en Nederland gaan ervan uit dat het allemaal wel klopt. Het motief is eenvoudig: geld. Adoptie is big business. 10.000 à 35.000 euro tellen wensouders voor een kindje neer; daarvan gaat het grootste deel naar de bemiddelende partijen. In Nederland zorgden schandalen voor opschorting van adopties uit Haïti en Oeganda. Naar aanleiding van recente Argos- en Brandpunt-uitzendingen werden ook Kamervragen over adopties uit Ethiopië gesteld. Tot nu toe zonder resultaat. Tijdens een bezoek aan het land in februari kaartte minister Ploumen het onderwerp weliswaar aan, maar volgens haar waren er geen aanwijzingen voor problemen meer. Systeem verkeerd Dat ziet de Deense minister van Sociale Zaken anders. Gealarmeerd door Mercy Mercy reisde zij begin maart af naar Addis Abeba om er een kijkje te nemen in het voormalige weeshuis van Masho en Roba. Het bleek niet meer dan een doorgangshuis voor adoptie, waar kinderen onder erbarmelijke omstandigheden leefden. De minister verbood Deense adopties vanaf die plek en onlangs zelfs uit heel Ethiopië. Toen het balletje eenmaal rolde, bleef geen partij uit de film gespaard: Gert en Henriette kwamen onder vuur te liggen, de kinderpsycholoog. Een organisatie tegen kinderhandel begon Operation Masho om Masho met haar biologische ouders te herenigen. Bij het ter perse gaan van deze VPRO Gids verscheen een artikel over de documentairemaakster zelf. Zij zou Masho en Robas ouders naar Ethiopische maatstaven astronomische bedragen hebben betaald voor hun deelname aan de film. Kjaer zegt dat het slechts om een compensatie voor gederfde inkomsten gaat. Rol van de maker Ook tijdens het gesprek in de Amsterdamse hotellobby komt de rol van de filmmaker ter sprake. Van Beek: Dit kind werd vier jaar lang geestelijk mishandeld. Waarom greep je niet in? Voor het eerst toont Kjaer beheerst, tot in de puntjes verzorgd emotie. Ik vond het een vreselijke film om te maken. Maar ik had niet veel kunnen doen. Maatschappelijk werk belde elke week. Ze stuurden psychologen op het gezin af, die volledig achter de adoptieouders stonden. Op een gegeven moment heb ik een kinderpsycholoog beelden laten zien met de vraag: is dit de manier om een kind met een hechtingsstoornis te behandelen? We houden ze in de gaten, zei ze. En er gebeurde niets. Ik wilde aantonen dat het hele systeem verkeerd is. Maar ik hoop dat ik nooit meer een film hoef te maken met zoveel dilemmas over mijn eigen rol.
Ik vond die vrouw ook niet goed overkomen hoor. Zeker niet toen ze die opmerkingen maakte over bezetenheid en over die tic. Ik denk zelf dat de adoptiemoeder dat gedrag vertoonde omdat ze ook ten einde raad was. Het contact met het broertje ging volgens mij probleemloos en met Masho absoluut niet. Waarschijnlijk was ze gewoon ten einde raad en wist het ook niet meer. Ik praat het gedrag van haar niet goed hoor, maar het is wel te verklaren (niet goed te keuren...) Ik hoorde haar in het gesprek met die maatschappelijk werker er wel over praten dat ze het gevoel had dat ze het verkeerd deed, toen zag ik dus een vrouw die heel kwetsbaar was en open stond voor hulp. Toen ze reageerde op het eetprobleem en die tics zag ik een hele andere vrouw.... Over die kleding ging het meer over afspraken die er gemaakt waren met het opvanggezin. Ze waren 'bang' dat Masho zich zou gaan hechten aan het opvanggezin. Dat mocht natuurlijk absoluut niet gaan gebeuren, want dan zou het alleen maar meer verwarrend worden. Daarom waren er afspraken gemaakt en daar hielden ze zich niet aan. Kortom, alle partijen (biologische ouders, Masho en adoptieouders) zijn verliezers in dit verhaal en dat maakt het zo in en in triest!
Bij deze docu gaan echt al mijn nekharen omhoog staan. Om te beginnen die hele adoptie procedure. Ouders die benaderd worden of het misschien niet beter is al ze hun kids laten adopteren. Ze dingen voorhouden die in de praktijk niet mogelijk zijn of nageleefd worden. Zeer triest en doet mij eerder denken aan inkomstengeneratie van zo'n adoptie bureau en totaal geen oog voor de welzijn van die kinderen. Kan me niet precies herinneren hoe dit gezegt werd maar dan konden ze een opleiding volgen en weer terug komen of hun biofamilie ondersteunen. Of niet laten merken dat je niet terug komt en zeggen ze gaan naar de winkels en komen snel terug. Vervolgens in een kindertehuis geplaatst te worden. Dat meisje was al zo oud dat ze alles bewust mee kreeg.geen afscheid van ouders kunnen nemen en ook nog zonder enig uitleg uit je eigen land gehaald worden Dan een gezin waarbij ik echt denk what the hell. Krijgen ze daar ooit voorlichting over hechting voor ze überhaupt een kind gaan halen. Kan er in alles geen positief woord over zeggen. Hun kijk op het kind en de problemen en hoe hun denken dat op te lossen heb er geen woorden voor. Maar goed in dit geval denk ik dat je deze adoptie voor alle partijen 1 grote mislukkingkunt noemen met als grootste slachtoffer dat arme meisje die der tijd nu moeten uitzitten in een kindertehuis en in een heel diep gat valt als ze 18 word. Hoop voor haar dat ze het dan als nog voor elkaar krijgt haar ouders terug te zien en vooral de waarheid te horen krijgt.
Ik zou nooit kunnen zeggen hoe het wel moet, maar zoals het er in deze docu aanntoe ging hoort het gewoon ook niet! Ik vind het hartverscheurend dat het meisje nu in een tehuis zit .
Ik zie ook niks aan dat meisje tijdens het eten, ze kijkt alleen steeds naar die zogenaamde adoptie moeder, om bevestiging, ze eet zo netjes, dat meisje! En reageert heel netjes, zo zijn de meeste kinderen niet. Wat verwachten ze? Ik had die zogenaamde moeder echt even de mond willen snoeren, zij moet een andere kop trekken, dat zit haar dwars, jeetje, ik vind dit zo erg, ze heeft een hekel aan dat kind volgens mij. Oh my, dat mens was gewoon ziek, sorry, maar vind het heel erg...
Het is ondertiteld, en anders via instellingen even aanvinken dat je het ondertiteld wilt hebben. Holland Doc: ma 29 apr 2013, 20:55 - Uitzending Gemist Vond het ook reuze triest voor die kinderen en die biologische ouders. En wat een verschrikkelijke adoptie ouders vooral die vrouw, zo droog en zo emotieloos als de *piep*. Ja je zag die moeder het meisje zo nu en dan vasthouden, maar vraag niet hoe. En nog vraag ik me nu af waarom ze dat meisje tijdens het eten zo afblafte, wat deed ze in hemelsnaam verkeerd. Dat meisje hoe ze keek, terwijl die vrouw sprak, zo van waar heb je het over, die mooie kijkers zo onschuldig!!!!! Heel verdrietig dit, gevangen zit ze nu in het kindertehuis, dat zoiets gewoon gebeurt in europa, niet normaal.
oh wat verschrikkelijk... vind het zoooo zielig..onmenselijk. ik hooo met heel mn hart dat ze ook geluk vinden. waar dat ook mag zijn. en gun bio ouders ook, heb het zo met ze te doen. dit is zo hard!!
Ik ben gewoon naar van het idee dat dit meisje daar nu in een tehuis zit, terwijl haar biologische ouders en broertjes en zusjes ontzettend veel van haar houden. Kon ze maar gewoon weer terug
Ik vind het ook mishandeling, wat die adoptie moeder doet, ze willen zo graag een kindje, het meisje is zo lief en beschaafd en dan gaat ze er zo mee om. Echt ziek in haar hoofd.
die bio ouders zij moe.. balen van haar gedrag. maar dat meisje is zo ongelukkug. en tijdens het eten, tja ze at toch... ze doen zo rot tegen haar maar kijk eens wat ze meemaakt... ik vind haar echt wel lief hoor! hoe zal het aflopen?? waar zal ze zijn?
Ik ben ook vaak moe en baal ook wel eens van mijn dochter dat ze weer ff huilt omdat ik moe ben en er niemand is in huis die haar ff kan overnemen, ik zou nooit zo tegen haar doen. Dit weet je toch van te voren. Maar grrrrrr......
Ik vind dat altijd zo moeilijk om te zien Als mijn dochter bij mij het bloed onder mijn nagels vandaan haalt ( gebeurt niet vaak) dan ben ik nooit zo boos dat ik haar daarna niet heel graag wil knuffelen...juist wel eigenlijk. Ik kan me het dus niet voorstellen dat je je kind dan niet juist dichter bij je wil houden. Maar goed, ik heb dus GEEN ervaring met een kindje die is geadopteert...dus ik heb geen idee hoe dat voelt ( van beide kanten)
Dat bedoel ik.. Het is niet je eigen vlees en bloed, hoe voelt dat dan. Dat snap ik, maar ook dat weet je van te voren, dat snap ik nog wel, en heb geen adoptie plannen. Vind het vreemd allemaal. En vooral heel jammer voor dat meisje.
Ik denk dat het ook te maken heeft met verwachtingen. Je verwacht als adoptieouders natuurlijk een heleboel van je kind en van de nieuwe situatie. Als die verwachtingen niet uitkomen (door bijv hechtingsproblemen) dan is dat best hard. Als het je biologische kind is, is het waarschijnlijk anders, en deze problemen hebben ook te maken hebben met de leeftijd van het kind. De dingen die je ziet in de documentaire zijn natuurlijk momentopnamen. Wij, als kijkers, weten niet wat er verder allemaal afgespeeld heeft in dat gezin. Ik probeer gewoon te geloven dat de ouders met de beste intentie deze twee kinderen hebben geadopteerd. Daarmee praat ik natuurlijk niet goed dat de situatie zo geescaleerd is. Ik kan uit ervaring spreken en dan kijk je er ook met andere ogen naar. Dan probeer je, aan de hand van de beelden, te achterhalen wat hier de oorzaak van kan zijn. Want normaal is het zeker niet.
Dat zal vast zo zijn. Maar toch realiseer je je wel dat als je een kindje adopteert, dat niet van jezelf is dus, je je daar sneller aan zou kunnen irriteren? Als dat zo is, dan moet je er denk ik niet aan beginnen. Ik weet dat van mezelf, irriteer me snel aan andermans kinderen. Alhoewel dat meisje was volgens mij echt lief en dat was niet gespeeld denk ik. Natuurlijk, alle kinderen doen wel eens 'stout'. Maar daar zijn het kinderen voor, kinderen doen kinderwerk. En die tic?! Ik had vroeger ook een tic, wel meerdere, mijn ouders deden echt niet zo belachelijk om zoiets kleins. Ze at zo netjes. Maar ach, net wat je zegt, je ziet een deel van het verhaal. Lastig zoiets.
Adoptieouders denken echt niet zo over de relatie met hun adoptiekind. De mijne niet gelukkig... Adoptieouders denken niet in termen van: dit kind is niet van mezelf. Als de raad van kinderbescherming er achter komt dat je zo denkt krijg je echt geen toestemming.... Als buitenstaander is het misschien moeilijk om te begrijpen dat je van een kind van een ander kan gaan houden. Maar de procedure van adoptie is een groeiproces wat je kan vergelijken met een zwangerschap van 9 maanden. Je groeit naar je kindje toe en als je het in je armen sluit voelt het echt als je eigen kind en niet als het kind van een ander.
Ja, blijkbaar bij dat stel niet.. Maar snap het zeker! Zoiets mag nooit gebeuren en toch gebeurd het, helaas.. Maar snap je hoor.