Onze dochter is 2 weken geleden 1 jaar geworden en we zitten al een tijdje in een megasprong, volgens mij die van 13 maanden. Er is niet veel goed, ze wil voortdurend vermaakt worden en het verschonen/aankleden is een groot drama. Ik vind het heel erg moeilijk om met die boze huilbuien om te gaan. Wat ik nu met name moeilijk vind, is dat ik haar niet even op de grond kan zetten om te spelen, zonder dat ze gelijk begint te brullen en achter me aan kruipt om vervolgens aan mijn benen te gaan hangen. Op zich vind ik het geen probleem om wat meer samen met haar te spelen dan normaal, maar ik ben zo bang dat ik haar ga verwennen en dat ze vervolgens leert dat huilen 'beloond' wordt met samen spelen, terwijl ik haar dat natuurlijk niet wil leren. Hoe gaan jullie hiermee om? Hetzelfde op het aankleedkussen. Ik wring me in allerlei bochten om haar rustig te laten liggen; liedjes zingen, speeltjes in haar handen geven, spelletjes doen; niets helpt. Ze gilt, krijst, huilt dikke tranen en probeert zich uit alle macht om te draaien. Ze is verrekte sterk! Dus ik moet haar bijna in de houdgreep nemen en ik merk dat ik meer dan eens bijna mijn geduld verlies. Hoe ga ik hier mee om?
Ik snap je dilemma! Heb geen ervaring met het niet alleen willen spelen. Qua verschonen kun je eens proberen om haar afwisselend te laten zitten en staan? Werkt bij onze dochter goed. Dan maar wat meer gedoe, maar dan bewaar je wel de lieve vrede
Hier gaat het verschonen inmiddels weer beter, maar ik ben inmiddels ontzettend behendig geworden in het staand verschonen. Alleen niet met poepluiers hoor, dan gaat ze desnoods inde houdgreep. Dat aanhankelijke heeft ze hier ook afwisselend hoor, laatste dagen gaat het gelukkig stukken beter. Op zulke momenten krijgt ze ook echt al mijn aandacht hoor, bedenk je dat het een fase is en dat huishouden kan wachten..maar het is vermoeiend hoor, dat kan ik niet ontkennen. Ik speel heel veel kiekeboe en ga veel met haar naar buiten als ze zo aan me hangt en dat scheelt!
Ik dacht ook het eerste aan staan gaan verschonen/kleden. Inderdaad staan een zitten afwisselen en alleen liggen indien echt nodig. Het alleen spelen lijkt me erg lastig hoor! Daar heb ik geen ervaring mee, hier gaat dat tot nog toe prima.. Mn gevoel zegt, aandacht geven op de lieve momenten. Veel praten tegen je kleine wat je gaat doen ect..? Betrekken bij wat je gaat doen? Bv ga je koken dan gezellig erbij in de kinderstoel? Ik bedenk maar ff wat. Mijn dochtertje is jonger maar neem haar mee als ik bv de was ga doen.
verschonen deed ik op een handdoek op de grond. voeten onder haar oksels, hielen in dr zij, snel verschonen en ondertussen wel blij blijven doen! verder geen tips. het is een fase.. met 14.5 maand ging het beter
Het is een fase...gewoon even in mee gaan...gaat verzelf weer over. Verschonen kan een grote uitdaging zijn in zo'n fase...probeer beetje creatief te blijven en probeer het leuk te houden..hoe moeilijk het soms ook kan zijn.
Ja heel herkenbaar. Keihard huilen als papa of mama de kamer uitloopt, alleen maar willen spelen met het speelgoed dat zn zus vast heeft, boos worden als tie iets anders te eten krijgt als wij. En alle kanten opdraaien met verschonen. Het gaat weer over hoor . Om het een beetje leuk te houden, lekker veel naar buiten, op de fiets, naar de kinderboerderij, etc. Wat hier inmiddels ook wel kan is aan tafel in de kinderstoel spelen met een houten puzzel (heb je even je handen vrij). En genoeg slaap doet ook wonderen
Die fase van het niet willen spelen en aan mijn benen hangen hebben we ook iets na haar eerste verjaardag gehad. Heeft wel een paar weken geduurd en toen ontdekte ze haar speelgoed. En vooral sinds ze kon lopen achter haar loopwagen, had ze geen tijd meer voor mij. Dus hou nog ff vol, binnenkort heb je weer je handen vrij en waarschijnlijk een vrolijke dreumes.
Herkenbaar! Achteraf denk ik inderdaad, ik had er wat meer in mee kunnen gaan. Het is een frustrerende leeftijd, maar het gaat vanzelf over. Soms deed ik haar in de draagzak op mijn rug en ging dan koken of zo. Vond zij fijn, en ik ook, even geen 'gejengel'.
Dat verwennen loopt heel erg los: zodra ze zich weer OK voelt, gaat ze echt wel weer spelen Erin meegaan is dus meestal voor iedereen toch de prettigste optie Je hoeft dan echt niet elke seconde bij haar te zijn, maar het afhouden enkel omdat je bang bent dat je er dan nooit meer van af komt, is dus echt niet nodig
O, en verschonen: grotere hoogtes gaan ze vaak eng vinden rond deze tijd. Verschonen op jullie bed, de bank of op de grond is vaak succesvoller en sowieso veiliger...
Hier is het aankleedkussen tegenwoordig ook een groot drama want meneertje wil alleen maar zitten. Verschonen gaat dus in halve houdgreep en supersnel!! Aankleden doen we maar zittend. Gaat een stuk langzamer maar hij is dan tenminste tevreden. Succes!
Ohhh.. ik lees jouw verhaal en wat ontzettend herkenbaar. We zitten er met ons zoontje ook middenin. Hij moet bezig gehouden worden, kan niet alleen spelen (soms wel, maar dan bedenkt hij zich weer dat wij ook mee zouden kunnen spelen), in de houdgreep worden verschoond (soms huilt hij daar ook zo bij dat ik denk dat ik hem ontzettend pijn doe), het woordje "nee" is al een voorbode van een huilpartij, dikke krokillentranen om echt alles (van snotje in z'n neus tot op de grond gezet worden omdat ik toch echt even moet koken)... Aan het begin vond ik het ook lastig en ook mijn man heeft het er soms lastig mee, dan pakken we hem even over van elkaar. 's Avonds gaat hij lekker naar bed (geen problemen mee, slaapt zo) en hebben we weer even tijd voor ons samen en moeten we eigenlijk wel heel erg om de streken van ons zoontje lachen. Wij blijven lachen, spelletjes spelen, met hem naar buiten gaan en hopen dat deze "wij doen niets goed" fase weer snel voorbij gaat. En zo nu en dan een dikke knuffel of een lief kusje, omdat hij ons toch wel heel lief vindt, dan is onze dag weer goed!
Heel herkenbaar, hier is het gelukkig ook redelijk snel weer over gegaan.. Met verschonen heb ik een 'afleidingsmandje' staan. Zit in mini tekenbordje in, muziekrammelaar, hele kleine autootjes, boekje enz... Dit pak ik alleen met verschonen dus blijft lang interessant. Om het jengelen te verkomen hielp het hier om het te verwoorden. Zeggen wat jij denkt dat ze wil dus. Uitleggen wat jij wil, gaat doen. Mijn zoontje kan nog niet zo goed praten maar kan nu wel iets vragen. Mamma, ja? En dan wijst hij het aan. Voelt zich nu begrepen geloof ik. Weinig frustratie meer daardoor.. Succes!
Tussen de 8 en 18 maanden zit de fase van de verlatingsangst en scheidingsangst. Ik zou hier dus gewoon zoveel mogelijk in mee gaan. Verder ben ik wel gezegend met een makkelijke oudste dochter. Ook zij heeft wel eens een keer dat ze iets niet wil, maar ik kan haar daar makkelijk uithalen door een grapje of kietelen of zo. En ik kan al ongelofelijk met haar 'onderhandelen', weet even niet hoe ik het anders moet noemen. Maar mijn dochter kan zich ook erg goed verstaanbaar maken, praat al erg goed. Scheelt ook een hoop qua frustratie voor een kind.
Het is inderdaad een fase en heel herkenbaar. Probeer( hoe moeilijk soms ook), je geduld niet te verliezen, je kindje begrijpt dat niet. Tijdens het verschonen probeer ik mijn dochter af te leiden met iedere keer andere dingen (zingen, gek doen, boekje enz.) Ze is nu 14,5 maand en het is al een stuk minder. Ze begint nu met de fase aanhankelijker te worden, maar gelukkig kan ze zich zelf ook heel goed vermaken. Ik maak bewust tijd voor haar, dan heb ik echt even alle aandacht en spelen we samen. Als ik kook, is ze bij mij in de keuken en geef haar wat kookgerei (denk aan een plastic spatel en pollepel) dit vindt ze helemaal geweldig. Af en toe speel ik dan met haar mee, net of ze ook aan het koken is. Dolgelukkig, tevreden kind en mama die kan koken!