Ik heb het gevoel dat ik even m'n ei kwijt moet hier omdat het me nogal in de weg zit. Wij zijn anderhalf jaar bezig geweest om zwanger te mogen raken van dit lieve kindje, helemaal enthousiast waren we en zijn we nog steeds toen ik 14 februari positief testte. Mijn vriend heeft in een rap tempo de hele babykamer georganiseerd hier in huis en dit was met 14 weken echt allemaal klaar, alleen de kleur roze of blauw moest nog toegevoegd worden dmv accessoires. Super dankbaar ben ik er voor dat ie toen d'r tijd zoveel peper in z'n kont had dat nu alles klaar is! Het is helemaal naar onze smaak. De eerste klap kwam eigenlijk vanuit mijn vriend, hij kwam op aan raden van mij bij een psycholoog omdat ie al sinds november 2014 niet lekker in zijn vel zat. Daar kwam afgelopen april het nieuws uit dat ie een burn out heeft, sindsdien is het eigenlijk alleen maar minder positief geworden in ons leven. Hij werd depressief en slikt sinds zes weken anti depressiva's en werkt nog maar 6 uur per week ipv de 40 die hij altijd deed. In december hoorde we dat zijn opa kanker had en niet meer te behandelen was, een hele harde klap aangezien zijn opa altijd een soort vader voor hem geweest is, aangezien die aan zijn echte vader nooit wat gehad heeft. In mei kregen we het nieuws dat mijn oom van 35 kanker had, en drie weken later stonden we op zijn begrafenis. Niet kort daarna, anderhalve week later overleed ook zijn opa.. Dit was heel heftig. De rust lijkt nu weer helemaal terug gekeerd en hij kan zich gaan richten op zich zelf.. Althans, dat dachten we. Het volgende nieuws brak afgelopen maandag aan, de nieuwe vrouw van mijn vriend zijn vader heeft botkanker, niet te behandelen.. Mijn vriend had samen met de psycholoog eindelijk de stap bijna gezet om een brief te schrijven naar zijn vader waarin hij aangeeft geen contact meer met hem te willen na alles wat er is gebeurt vroeger maar ook nu nog gebeurt, ik was zo trots op hem dat ie zover is gekomen de afgelopen maanden, maar nu dit nieuws er weer is, zal die brief op de lange baan geschoven worden. Heel dubbel, want hoelang moet het nu weer duren dat z'n leven wordt beïnvloed door z'n vader en alle kwetsende dingen die er worden geroepen naar ons, maar vooral hem toe. Ik had mijn zwangerschap zó anders voorgesteld, het lijkt wel alsof er naast dit mooie wonder wat er in mij groeit alleen maar ellende afspeelt naast ons.. En heel eerlijk gezegd, ben ik er echt helemaal klaar mee, met al dat slechte nieuws wat ons treft, en onbewust een hele grote impact heeft op ons leven, maar nu ook op mijn gezondheid. Ik voel dat het elke week zwaarder voor me wordt om positief te blijven en te genieten van de kleine dingen. Ik heb het idee dat ik positief moet blijven om mijn vriend te ondersteunen en ook hem op te beuren, maar soms gaat het gewoon even niet, alleen ik moet doorgaan van mezelf. Op sommige momenten voel ik me echt een egoïst dat ik dit soort dingen kan zeggen terwijl er mensen om ons heen dood gaan, maar ik ben gewoon moe, moe door al het negatieve, moe door al dat verdriet en de pijn, en ik wil gewoon genieten van deze 9 maanden waarvan er voor m'n gevoel al 6 negatief zijn beïnvloed door alles om ons heen. Het is een heel verhaal geworden, sorry als het eventueel verkeerd geplaatst is hier in de lounge!
Het lijkt echt een heftige tijd voor jullie en wat rot dat je er zo onder voelt. Dat is opzicht ook wel logisch want het is allemaal niet niets. Toch is het je eigen verwachting waarmee je nu alleen jezelf in de weg zit. Jij hebt gedacht dit wordt 9 maanden roze wolk, maar zo werkt het vaak gewoon niet in het leven en daar moet je je aan aanpassen. Dat is niet niets en ook wel balen want je wilt gewoon genieten. Ik wens je veel sterkte. Probeer de kleine goede dingetjes eruit te halen en geef jezelf de ruimte om van dingen te balen. Ik hoop dat het je helpt.
Sterkte met deze tijd Begrijp dat het heel heftig is als dit soort dingen in korte tijd gebeuren. En dan ook nog in een periode die eigenlijk een en al zonneschijn zou moeten zijn. E igr wat ik kan zeggen is dat ik hoop dat je je kan focussen op t wonder dat in je groeit, waardoor je toch weer kan gaan genieten. En bespreek met je vriend hoe je je verscheurd voelt tussen verdriet maar ook blij willen zijn.
Pff zwaar. Het is natuurlijk begrijpelijk dat je er wilt zijn voor je vriend..maar die negativiteit kan je idd zelf ook een behoorlijk down gevoel geven. Ik heb niet hetzelfde megemaakt maar wel ook een tijd waarin er niks positiefs leek te gebeuren. Mijn advies...trek je af en toe ff terug, stap er even uit en praat er ook even niet over. Ga wat leuks doen met een vriendin...bios, terrasje wat dan ook en alleen ff lol en geen serieuze dingen bespreken. Je hormonen werken waarschijnlijk ook niet echt mee. Kop op..als je straks die kleine in je armen hebt is dat t belangrijkste wat telt en misschien geeft dat ook een positieve draai aan je vriend zijn gedachten.
En mijn persoonlijke mening...het kan enorm opluchten negatieve personen uit je leven te zetten..en het is verschrikkelijk wat je schoonvader met zijn vriendin doorgaat. Maar als dat betekent dat jouw vriend weer de dupe is en daarbij ook jij en jullie kindje zou ik voor mezelf en het gezinnetje kiezen en toch die brief versturen.
Dankjewel voor de eerlijke en fijne reacties! Wanna be a mama: ik denk inderdaad dat het goed is toch de brief te versturen, vooral voor hem zelf nu momenteel.
Ik herken het. Héél erg zelfs. Wij zijn gelukkig niemand verloren maar de gebeurtenissen waren voor ons wel zo heftig dat ik mijn gehele zwangerschap en kraamperiode in een grote stressbubbel heb geleefd. Zelfs het eerste jaar van de kleine was met heel veel stress die weer werd veroorzaakt door nieuwe dingen die zich voordeden. Was het ene voorbij, dan diende het volgende zich weer aan. Ik was op, ik kon niet meer. Mijn man was depressief en had een burn out dus ik moest wel door gaan. Ik had nooit de kans om me even te laten hangen of om eens een rot week te hebben of om verdrietig te zijn. Ik moest sterk blijven voor mijn man om hem er doorheen te trekken. Inmiddels gaat het gelukkig stukken beter. Wel hebben we nog altijd tegenslagen. Als er iets leuks/moois/goeds gebeurd staat er bij ons altijd iets negatiefs tegenover. Echter laten we dit ons geluk als gezin niet meer beïnvloeden. We zijn er echt sterker uit gekomen. Maar dit heeft veel tijd en (voor mijn man dan) therapie gekost. Ik kijk niet meer om naar die periode. Heb het toen geen tijd gehad om het te verwerken omdat ik alsmaar door moest en heb het afgesloten. Ik kijk alleen nog vooruit en naar wat wel goed gaat. Maarja ik heb natuurlijk wel makkelijker praten omdat ik geen dierbare ben verloren. Als ik naar jullie situatie kijk dan denk ik dat het beter is om die brief wel te sturen. Het komt misschien op een ongelegen moment maar je vriend moet nu aan zichzelf denken en aan jullie kindje dat er aan komt. Jullie eigen geluk staat nu voorop.