Ik zou het dus pas vertellen als het aan de orde is. Stel je voor dat ze het nu nog een half jaar kan redden? Dan zijn de kinderen al die tijd bezig met het moment dat komen gaat. Zij kunnen dat nog niet zo relativeren zoals wij volwassenen dat doen. Ik zou nu nog niets zeggen, de hond heeft nog nergens last van. Pas als dat aan de orde is, zou ik de kinderen voorbereiden. In die tussentijd kun je misschien eens kijken of er boekjes zijn bij de bieb over dit onderwerp en neem er eens eentje mee naar huis. Dan maak je dingen bespreekbaar. Sterkte. Bij ons kwam op een vrijdag de mededeling dat het voor de hond beter zou zijn om niet langer te moeten lijden en mijn dochter van toen 7, was op de hoogte van dat het slechter ging. Onze hond was behoorlijk dement en leefde continu in angst en wist bijvoorbeeld niet meer dat hij buiten moest plassen en poepen, maar wist wel dat het binnen niet mocht. Hij had geen leven meer. Dat viel op en daar sprak ik met haar over dat we gingen kijken of er nog iets mogelijk was. Ik heb toen een gedragsdeskundige laten komen die mijn vermoeden kon bevestigen. Mijn hond was te ver heen om het nog stabiel te krijgen met bijv. medicatie en toen hebben we direct daarna een beslissing genomen. Toen mijn dochter uit school kwam heb ik haar verteld hoe het ervoor stond en dat het niet beter zou worden en uitgelegd dat hij naar de dierenhemel ging en dat hij daar dan onze kat zou gaan en nooit meer bang zou zijn en samen kon spelen en weer blij kon zijn. Onze kat was drie maanden daarvoor plotseling voor me neer gevallen en had per direct euthanasie nodig, omdat er een bloedprop vanuit het hart in de aorta was geschoten waardoor hij én verlamd was in de achterhand, maar ook vreselijk veel pijn had. Mijn dochter was op dat moment op zwemles met haar vader, maar ik vond het belangrijk dat ze hier wel bij zou zijn. Daar heeft ze lang last van gehad en ze mocht zelfs nog een keer naar de dierenarts toe die toen uitgebreid tijd heeft genomen om het haar uit te leggen. In het tweede geval was ze kort van tevoren voorbereid en dat is eigenlijk heel goed gegaan.
Onze hond had vervelende behandelingen gehad bij de dierenarts en schoot volledig in paniek als we er alleen al langs liepen... inslapen is toen dus ook thuis gebeurd. Zal per hond dus ook verschillen. Ts heel veel sterkte, ben het met de rest eens, gewoon eerlijk over zijn, hoe moeilijk het ook is.
Onze pleegdochter was overigens niet bij het inslapen zelf. Ze was een nachtje logeren. Wel gezegd toen ze wegging dat het heel slecht ging met de hond en dat ik niet wist of hij het wel zou halen. Achteraf blij dat ze logeren was want die avond in aller ijl naar de dierenarts. Het inslapen was erg heftig. Ik zal je de details besparen, maar ik heb er nog nachten van wakker gelegen en over gedroomd.
Eerlijk zijn! Ik was 4 toen mijn kat overleed en 5 toen de hond overleed. Mijn ouders vonden mij te jong om met dood om te gaan en hebben erover gelogen. Over de kat zeiden ze dat die was weggelopen, ik heb nog jaren lang gezocht en pas op mijn 18e kwam ik erachter dat hij nooit weggelopen was. Over de hond hebben ze gezegt dat die naar de dierenarts moest, daarna na het inslapen dat de hond daar een vriendinnetje had leren kennen en zo verliefd en blij was dat hij liever daar wilde blijven. Ik ben heel lang verdrietig geweest dat de hond liever daar wilde wonen dan bij ons. Ik heb het mijn ouders best wel kwalijk genomen dat ze daarover hebben gelogen al die jaren.
Ons zoontje was net 15 maanden toen we de hond lieten inslapen dus die kreeg het niet mee maar de dochter van vrienden is 2 jaar ouder en die hadden net een week eerder hun hond laten inslapen. Ze zei laatst nog tegen mij dat ze de hond best mist maar dat ze blij is dat onze honden samen kunnen rennen in de honden hemel. Ze hebben het eerlijk verteld tegen haar en wij ook. Ze zegt ook dat de hond heel veel pijn had en niet meer beter gemaakt kon worden dus ze snappen het best zolang je duidelijk bent en eerlijk bent erover.
Bedankt voor de reacties. Ik heb het ze na schooltijd verteld en ze pakten het verrassend goed op eigenlijk. Wel heel verdrietig natuurlijk, wat uiteraard logisch is. De oudste begrijpt het allemaal wel, de middelste had wel een aantal vragen. Ik heb aangegeven dat ze nu ziek is en de dierenarts haar niet meer beter kan maken. Dat het nu nog wel goed gaat met haar, maar dat ze binnenkort meer pijn gaat krijgen en te ziek wordt om bij ons te blijven. Als ze teveel pijn gaat krijgen, brengen we haar naar de dierenarts, zodat niet meer verder hoeft te lijden. Gelukkig kwamen ze er zelf mee dat heel veel pijn hebben wel heel erg zielig is. Ze mist een stukje van haar staart. Sinds dat stukje van haar staart geamputeerd is, heeft ze een enorme hekel aan 1 van de artsen, dus dat was wel een dingetje. Sindsdien is ze wel vaker geweest en ze gaat niet graag naar binnen, maar zolang er een andere arts aanwezig is, vind ze het wel prima daar binnen. We laten het dus gewoon daar doen. Ik heb geen stukje in de tuin waar ik haar kan begraven (alleen maar tegels). Afscheid nemen doen de kinderen voor we daarheen gaan denk ik
Helaas gaat ze dit niet nog maanden trekken. Als we niks doen hangen er binnen 3 maanden tumoren ter grootte van golfballen onder haar buik, als ze daarvoor al niet knappen. Volgens de arts moesten we rekening houden met een paar weken die ze doorkomt zonder pijn.
Toen onze kat overleden was heb ik simpel gezegd dat de kat dood was. Voor C was dat het meest duidelijke. Ik zou zeggen dat de hond erg ziek is en dat de hond een prikje krijgt waardoor die naar de hemel/dood gaat.
Wij hebben onze hond 2 weken gelwden in laten slapen. Hij was bijna 11. Onze dochter is 5,5 en met hem opgegroeid dus ik was best huiverig voor haar reactie. Ik heb een week voor we hem in lieten slapen( we hebben bewust een afspraak voor een week later gemaakt zodat ze de tijd zou hebben om afscheid te nemen) aan haar verteld dat hij heel oud en ziek was en dat we hem daarom naar de dierendochter zouden brengen voor een prikke. Van dat prikje zou hij dan lekker gaan slapen en niet meer wakker worden. Maar iedere keer als ze een sterretje in de hemel ziet dan is dat onze hond die een sterretje is geworden. Hier had ze vrede mee en heb haar er bijna niet meer over gehoord.
Heel veel sterkte!!!! Onze hond is vorig jaar juni ingeslapen. Hij had ook meerdere gezwellen dus het kon niet anders meer. Mijn ex heeft al bijna een half jaar voor het gebeurde onze dochter verteld dat het hondje niet meer zo lang te leven had. Dat heeft haar erg onrustig gemaakt, want misschien was elk weekend dat ze bij haar vader was misschien wel het laatste weekend dat ze nog bij haar hondje was. Dit was slopend voor haar! Ik zou al wel aangeven dat hondje erg ziek is. Maar pas wanneer jullie besluiten dat het zo ver is, het dan pas vertellen wat er gaat gebeuren. Ik wil jullie alvast heel veel sterkte wensen, tis erg heftig!!
Zo zou ok het ook doen, ik ben een groot voorstander van eerlijk zijn tegen kinderen, vertrouwen is zo belangrijk, zeker ook bij moeilijke en verdrietige dingen... kinderen mogen jouw emotie ook zien, ze zien ook dat het na een poosje beter gaat dus dat verdriet over gaat. (Bij het stukje “de dierenarts geeft een prikje” zou ik wel vertellen dat dit een speciaal prikje voor dieren is. Zodat ze niet bang worden als ze zelf ingeënt moeten worden of moeten bloed prikken of zo iets)
In bepaalde situaties reageren ze net wat anders ja En dr is ook niks mis met thuis inslapen hoor! Zo bedoelde ik het niet
Wij hebben het vorige week meegemaakt. Ondanks haar leeftijd nog erg onverwachts. We hebben de dag en ochtend ervoor een aantal keer aangegeven dat ze echt heel erg ziek was en bijna naar de hondenhemel ging. Tijdens het inslapen zelf was ze bij opa en oma en erna heeft ze nog afscheid kunnen nemen. Ze pakte het heel goed en luchtig op eigenlijk. Hield een koekje voor haar bek; nee ze doet het echt niet meer en kneep in haar poot om te voelen of ze echt botjes had Ze is af en toe nog even verdrietig maar dat mag ook. Wij hebben het thuis laten doen en dat vond ik erg prettig, het ging gelukkig heel rustig en sereen. ( maar wat een verdriet )
Onze hond wordt deze maand 13. En heeft een kwaadaardige tumor in haar buik. Weten we sinds een klein half jaartje. Ik heb het direct aan onze jongens verteld, ze zijn met haar opgegroeid en stapel gek met haar. Het was inderdaad erg schrikken, maar ik heb liever dat ze het weten. Vorig jaar is onze andere hond ingeslapen, deze was al van mijn vriend. Ik en mijn zoontjes hebben haar vijf jaar gekend. Ze ging helaas heel hard achteruit in haar gezondheid. Mijn zoontjes gingen met hun vader op vakantie, dus wij hebben duidelijk gezegd dat er een kans is dat ze niet meer zou leven als ze terug kwamen van vakantie. En helaas hebben wij haar inderdaad in moeten laten slapen toen hun weg waren. Hier zijn ze erg verdrietig om geweest, en eigenlijk nog steeds wel. Ondanks dat ze vooraf afscheid hadden genomen. Ze ligt in de tuin begraven, en samen met de jongens hebben wij er een mooi plekje van gemaakt. Sterkte, het blijft zo moeilijk. Merk het ook bij ons.
Veel is al gezegd. Vooral inderdaad eerlijk zijn naar de kinderen toe... ze begrijpen ook vaak al meer dan je zou verwachten. Verdriet mogen ze hebben en dat kan soms op zeer onverwachte momenten weer naar boven komen. Onze jongste kan soms uit het niets ineens heel verdrietig zijn, dat ze onze Fardau zo vreselijk mist enzo. We hebben drie a drie en een half jaar geleden vrij onverwacht afscheid moeten nemen van onze hond van 9 jaar oud. Kids konden "lezen en schrijven" met haar, helaas is er iets geknapt in haar rug, waardoor ze plotseling haar achterhand (bijna) niet meer kon gebruiken. Omdat niet precies duidelijk was of het weer kon herstellen of niet, hebben we nog bijna twee dagen gewacht icm prednisolon etc. Maar na die twee dagen alsnog besloten dat ze ondragelijk leed en dat het echt niet beter ging worden. Dit was voor de kids ook echt wel duidelijk en ze hebben die dinsdag afscheid kunnen nemen van een nog levende hond. Mijn vriend is er mee naar de dierenarts gereden, ze is in onze auto ingeslapen geworden (konden het ook niet over ons hart verkrijgen om haar nog weer uit die auto te dragen). Daarna is mijn vriend weer terug gekomen en hebben we samen met de kinderen de hond begraven in de tuin. Bloemen erop... vinden nog regelmatig bloemen op de plek waar ze ligt. We hebben nu nog een oude dame rondhobbelen, bijna 12 jaar oud, waarvan we eigenlijk denken dat ze de winter niet meer gaat halen... maar ja ze verrast ons al een jaar of 3-4 door nog altijd rond te hobbelen. Ik hoop eigenlijk dat we haar "gewoon dood gaan vinden", maar als we zelf de knoop moeten doorhakken, dan hoop dat we dat alsnog hier thuis kunnen doen. Hebben ervaringen met thuis inslapen en inslapen bij een DA, beide kan goed zijn hoor. Maar een vertrouwde omgeving is voor de dieren in mijn ogen rustiger.
Onze kat is afgelopen zomer doodgegaan. Hij was al heel oud en al lang heel slecht. Ik heb Kleutermuis regelmatig gezegd dat de kat een ziekte had waar hij niet meer beter van kon worden. Toen het eenmaal zover was was hij niet eens heel erg overstuur. We hebben samen afscheid genomen en toen wilde hij iets knutselen voor de kat. Dat hebben we toen ook gedaan. Ik maak wel altijd heel duidelijk onderscheid tussen ziek zijn en een ziekte hebben. Sommige kinderen kunnen vreselijk overstuur raken als ze daarna griep oid krijgen en kunnen echt bang zijn dat ze ook doodgaan. Ik zeg ook meestal erbij dat de overledene al heel oud was.
Gewoon eerlijk zijn denk ik. Je zou de oudste en de middelste er wat meer kunnen bij betrekken. Een laatste knuffel geven etc. Eventueel begraven met gedenkplekje ofzo. Ze mogen best verdrietig zijn. Hoort er ook bij Veel sterkte met dit verlies..
Gewoon eerlijk zijn. Mijn stiefdochters hadden bij hun moeder een hond en kwamen er nadat de hond was ingeslapen en gecremeerd pas achter dat de hond er niet meer was. Dit vonden ze heel erg en hier hebben ze echt moeite mee gehad omdat ze afscheid hadden willen nemen. Toen onze hond ziek werd zijn we direct eerlijk geweest en ze hebben s'nachts zelfs beneden bij de hond geslapen en haar de hele dag geaaid. Moeilijke momenten, maar toen de hond eenmaal was overleden hadden ze hun verdriet al deels een plekje kunnen geven en ik heb het idee dat ze er daardoor makkelijker mee om konden gaan.
De oudste kwam net wel even beneden om de hond nog even te knuffelen en te aaien. Alsof hij elk moment kan neervallen de jongste riep al de hele avond ‘hondje pijn in buikje? Zit melk in je koekje, dat doet au’ (hij heeft kma ) de middelste is er niet zo mee bezig nog. Ze is ook niet echt anders dan anders nog natuurlijk. Ikzelf vind het een heel vreemd idee dat ik al weet dat ze er over een tijdje niet meer is en zijzelf heeft daar natuurlijk geen besef van. En stiekem voel ik me ook een beetje schuldig dat ik haar laat inslapen. Alsof we niet genoeg van haar houden om haar te laten behandelen. Maar aan de andere kant weet ik ook dat dat eigenlijk geen zin heeft. Stom.
Ik zou gewoon eerlijk zijn. Dat is het beste. Paar weken terug ons konijn dood gevonden in zijn kooi. Gewoon dochter eerlijk verteld dat hij dood was. Ze heeft hem nog even geaaid en toen was het goed. Ze word deze maand 4. Denk bij jullie ook aangeven dat de hond heel ziek is en als het echt niet meer gaat dat hij een prikje krijgt en naar de hondenhemel gaat.