Het meeste is wel gezegd maar vergeet niet dat honden hun ontlasting kunnen laten lopen. Dan is het aaien en knuffelen nadat ze overleden zijn opeens niet zo prettig meer. Wij hebben vorige maand een van onze honden moeten laten gaan op 5 jarige leeftijd en we zijn eerlijk geweest naar de kinderen. Helaas was onze hond fysiek niet ziek maar was gedragsmatig zover dat het eerlijker was en veiliger was haar te laten gaan. Dus dat maakt het uitleggen aan de kinderen wel van een ander niveau. Maar kinderen zijn daar best flexibel in een zullen je verbazen als er voldoende tijd in gestoken wordt en eerlijk gesproken wordt over wat er komen gaat
Nog even een kleine update; Donderdagmiddag beet ze me in mijn voet. Ik liep langs en ze hapte ineens. Daarop de dierenarts gebeld en pijnstillers opgehaald, zodat ze een paar dagen zonder pijn kon doorkomen. Mijn man kwam gisteravond pas weer thuis namelijk. Omdat mijn er doordeweeks niet is, konden we haar in het weekend in laten slapen. Vanmorgen hebben we allemaal afscheid van haar genomen en is mijn man naar de dierenarts gereden. Het ging ineens sneller dan verwacht, maar aangezien ze begon te bijten en te grommen, konden we ook niet langer meer wachten. Dus helaas na ruim 10 jaar is ons maatje er niet meer.
Wat ontzettend verdrietig! Heel veel sterkte gewenst voor jou en je gezin. Wij hebben afgelopen maandag onze kat zeer onverwachts moeten laten inslapen. Wat onze kinderen heel erg heeft geholpen is om een herinneringshoekje (zie foto) te maken in de woonkamer met tekeningen, foto’s, kaarsjes brokjes, speeltjes etc. Ze zijn hier al de hele week druk mee en later gaan we alle spulletjes in de tuin begraven. Het ritueel helpt hen om afscheid te nemen en geeft ze het gevoel dat ze nog iets kunnen betekenen. Misschien is dit voor jouw kinderen ook fijn?
Och wat sneu zeg. Verdrietig. Een hoekje is misschien wel een goed idee. Ze zijn nu druk aan het buiten spelen, het echte besef moet denk ik nog komen. We hebben nog wel leuke foto’s van haar gemaakt en willen daar 1 van ophangen in de woonkamer.
Neem aub je kinderen mee naar de DA of evt thuis. Het eerste weekend dat ons meisje mee ging met de meiden naar mijn ex raakte ze in shock, mijn ex belde dat het niet goed was en dat hij naar de DA reed... ik wist dat het einde verhaal was... ik heb hem om laten draaien om de meiden mee te nemen... ik was zooooo blij dat hun erbij waren! De oudste heeft zo verschrikkelijk gehuild, echt afscheid genomen. de jongste heeft haartjes afgeknipt en heeft het er nu soms nog heel moeilijk mee, ze hebben het beiden op hun manier verwerkt. In de wachtkamer heb ik de meiden verteld dat we wisten dat Tosca oud was en dat we Tosca misschien een spuitje gaven om dood te gaan, dan had ze geen pijn meer.
He wat naar dat ze begon te bijten. Het blijft moeilijk, ook al is dit de beste keus die je voor iedereen kon maken. Heel veel sterkte. Ik vind het nog steeds stil in huis
Ik zou sowieso eerlijk zijn. Mijn moeder heeft ooit een hondje wat van mij was zonder dat ik het wist in laten slapen, wat voelde ik me boos, bedrogen, verdrietig en teleurgesteld!
Foto’s zijn fijn. Voor onze meiden hebben we een mooie foto laten afdrukken en in een lijstje gedaan. Mijn oudste dochter sleept de foto overal mee naar toe. Kinderen gaan er ook op hun eigen manier mee om. Het ene moment zijn ze lekker aan het spelen, daarna weer even huilen en dan weer spelen. Alles is voor nu goed. Ook voor jullie is het moeilijk.
Wat verdrietig sterkte! Net als treez hebben wij een plekje waar een mooi glazen bakje met deksel staat met daarin haar halsband, plukje haar en een stukje van haar kleed, en daarbij een mooie foto.
Hele dikke knuffel voor jullie allemaal, het is niet niks om je geliefde huisdier te moeten laten inslapen. Xx
Wij hebben vorig jaar 2 honden in 2 weken tijd moeten laten gaan. (Broer en zus) De teef was al ziek en hebben die beide kinderen verteld. Ze waren al oud. We hadden een afspraak staan op een bepaalde dag. Ik wilde de jongste er eigenlijk niet bij hebben aangezien hij zelf vaak geprikt word en ik geen associatie wilde geven aan een prik. Echter de dag ervoor kon ze niks meer en zijn wij acuut naar de dierenarts gegaan en zijn beide kinderen erbij geweest. 2 weken laten kreeg de reu meerdere tia's en kwam hier niet uit. De jongste wilde niet mee maar de oudste wel. Hij heeft hem continu geaaid en gezegd dat hij echt wel naar zijn zusje mocht gaan (moest meerdere injecties krijgen, hart was te sterk nog) natuurlijk erg verdrietig allemaal binnen 2 weken en de jongste begint er nog wel eens over en huilt soms nog dan maar dat hoort er helaas bij.
Ach wat sneu zeg. Allebei ook... de oudste heeft nu een zwemwedstrijd en droomt af en toe lekker weg. Is er nu niet zoveel bewust mee bezig, maar de trainer kwam net naar me toe dat hij zich toch anders dan anders voelt. Hij was er al van op de hoogte gelukkig. Maar het leidt hem nu wel even af en hij is blij dat hij toch naar de wedstrijd is gegaan. Mijn man was met de hond heen vanmorgen en hij heeft er ook veel moeite mee uiteraard. Hij heeft het afgelopen week met mijn appjes moeten doen over hoe het ging en heeft niet gezien hoe hard ze ineens achteruit ging. Ik ben er mentaal toch in mee gegaan denk ik. Uiteraard ben ik ook verdrietig, maar door de afgelopen dagen heb ik wel gezien dat het elke dag minder ging en dus 100% zeker ben dat we er goed aan gedaan hebben. Al klinkt dat ook wel een beetje gek. Mijn man gaat vanavond dus een borrel drinken bij vrienden. Ook een soort afleiding zoeken en dat is natuurlijk helemaal prima. Maar raar is het nu wel in huis hoor. En eigenlijk ben ik ook blij dat ik in het zwembad aan het werk ben als vrijwilliger.
Ach wat sneu. Dat het toch ineens zo snel kan gaan. Maar je hebt een goede beslissing gemaakt. Als ze gaan grommen en bijten zijn ze echt zichzelf niet meer en voelen ze zich vaak ellendiger dan ze laten blijken. Veel sterkte ermee.
Wij hebben na 10jaar ook onze hond moeten laten gaan. Ze at niet meer en dronk liters per dag. Bleek suikerziekte in ver gevorderd stadium. Er was helaas niks meer aan te doen. We hebben de kids dag na diagnose verteld wat er gaande was. Uitgelegd dat de hond heel erg ziek is en het voor haar beter was om te laten gaan. Kids begrepen dit wonderbaarlijk goed. Het was namelijk zielig om haar pijn te laten lijden. Ondanks dat ze wisten dat dit het beste voor haar was, hebben ze het er erg moeilijk mee gehad. Met name onze oudste van toen bijna 8. Hij heeft iets meer dan een jaar nog bijna dagelijks om haar gehuild. 4dagen na diagnose hebben we haar laten inslapen. Kids gewoon naar school want tja ik wilde ze daar natuurlijk niet bij hebben. Wel verteld dat mama met de hond naar de dokter gaat maar als zij thuis komen na school, de hond er niet meer is. Dit was onwijs moeilijk. Heb ze beide een beanie knuffel gegeven als aandenken. Een zwart hondje Succes, sterkte!