O joh wat naar! Beide operaties zijn moeilijk, bijnier ligt heel dicht tegen grote bloedvaten aan, maar de hypofyse is in NL maar 1 chirurg in Utrecht die dat kan opereren. Soms kan je ook met radioactief middel de tumor vernietigen, maar kan alleen bij bepaalde types. Denk dat je sowieso naar Utrecht zal moeten als je andere behandeling wil dan medicijnen... Heel veel sterkte!
Het gaat niet goed met Boef! Ondanks de pillen, ondanks de insuline, blijft hij veel drinken, blijft hij in huis plassen en is hij een scharminkel aan het worden. Gisteren voelde ik de botten op zijn kop en de ingevallen ruimte naast zijn ogen. Zijn riem zit zo los dat je hem bijna van zijn romp aftrekt bij het lopen. En je moet weten dat het een poolhond is met een dubbele vacht. Lopen gaat zo slecht, hij loopt zo traag, hij ligt alleen maar te slapen en zijn neus is zo droog dat het schilfers vormt. Het enige is dat we niet kunnen merken of zien of hij pijn heeft. Hij voelt zich rot, dat zie ik wel, maar pijn? En dat maakt het moeilijk. Hoelang gaan we hiermee door? Ik denk namelijk niet dat het ophogen van de medicatie iets zal gaan doen. De ene dag gaat het iets beter dan de andere, dat wel, maar het is moeilijk. Wanneer maak je een besluit? HET besluit ...
Aah wat k.u.t!!! :'( Och die beslissing is zo moeilijk te nemen he. Wat is zijn kwaliteit van leven nog... Aah echt zo moeilijk om die knoop door te hakken, wat zegt de dierenarts?
heel eerlijk gezegd had ik het besluit nu genomen, je hond is niet meer hond, hij voelt zich niet goed (dit wordt duidelijk ook niet beter) een poolhond zal nooit snel pijn laten merken, maar diep van binnen door het afvallen/ziek zijn/ binnen plassen (wat een hond echt niet leuk vind als hij weet dat het niet mag) zijn leeftijd, zou ik de keuze voor hem maken niet zo verder aan te slepen het wordt niet beter dus kan het alleen maar slechter gaan, dit wil je uiteindelijk ook niet want dan gaat hij wel echt pijn krijgen, hij is gewoon al op en dat mag ook als je al 10 jaar bent ik laat dan liever een zieke hond gaan die nog best goed is, dan afwachten tot hij pijn krijgt heel veel sterkte met jouw keuze
Als het een husky, akita of dat soort hond is en het laat al zien dat hij zich 'rot' voelt dan gaan bij mij de alarmbellen rinkelen. De hond van mijn ouders, een Akita, had botkanker. Ontzettend pijnlijk. En op een beetje mank lopen na, merkten wij er weinig van. Ze at, ze dronk. Maar het lopen ging steeds moeizamer, liever niet dan wel. Als ze sliep begon ze wat te piepen en ze hijgde vrij veel. Voor ons het teken om er een einde aan te maken. Ik zou, hoe moeilijk ook, zsm een afspraak met de dierenarts maken. Laat hem/haar als prof er nog naar kijken en maak dan je besluit. Sterkte!
Wat ontzettend rot dat het niet beter gaat met je hond.. Weet wel dat pijn niet de enige indicatie is van ongemak.. Een hond kan doodziek zijn en zich vreselijk voelen maar geen pijn hebben, en andersom is pijn niet altijd een reden voor euthanasie. Probeer puur te kijken naar het leefgenot van je hond, is het voor hem nog leuk? Leg alles op de weegschaal en kijk dan welke kant deze op weegt.. Dit is wat ik mensen altijd aanraad, ben dierenartsassistente dus deze gesprekken voer ik best vaak.. Het is niet zwart/wit, het is vaak een grijs gebied en je moet zelf een keuze maken wanneer het genoeg is geweest en dat is gewoon lastig. Maar je kent zelf je eigen dier het beste.. Heel veel succes gewenst in ieder geval!
Heel veel sterkte. Soms weet je met je verstand wat goed is, maar wil je hart er nog niet aan. Als het mijn hond was, had ik hem nu ook de rust gegund die hij verdiende.
Het is ook zo, hij is zo snel zo hard achteruit gegaan. Hij begon met plassen binnen in December en nu is het echt een schim van zichzelf. Jullie hebben ook gelijk, en je ziet echt aan hem dat hij zich beroerd voelt. Ik had het er gisteren met mijn man over, hij zal met hem naar de DA gaan deze week, ik kan dat niet , heel erg. De koek is op bij hem, maar het blijft een vreselijke beslissing. Hij is toch ooit in ons leven gekomen, ruim 10 jaar lang is hij mijn maatje geweest. En zo bizar ... we kwamen vanochtend beneden en hij had niet geplast in de gang. En Eva die dan opeens vanochtend naast hem gaat zitten en over zijn hoofd "aait" ... alsof zij ook wel weet dat het niet goed is. het blijft gewoon K.U.T. .. ongeacht de reden
Vorig jaar heb ik mijn rottie hebben moeten laten inslapen, wanneer maak je het besluit? Ik denk dat je gevoel je dat wel laat zien, toen ik bij mijn rottie in zijn ogen keek waren die niet meer glanzend ik zag de dood in zijn ogen, dag erna hebben we hem laten inslapen ( hij had artrose tumor in zijn buik en misschien wel Op andere plekken) Het is idd k.u.t om je maatje te verliezen. verwen hem nog maar lekker heel veel sterkte...
Het is een van de meest moeilijke beslissing om te nemen. voor hem is het beter, heel veel sterkte komende week en de tijd erna.
The saga continues ... Vandaag kwamen we thuis, en in de gang lag hij, licht kwispelend, maar hij kon niet meer overeind komen. We hadden eigenlijk donderdagochtend een afspraak bij de DA, maar mijn man heeft direct gebeld want dit ging echt gewoon niet meer. Kon direct komen, en een half uur later appt hij ... "nou, hij leeft nog".... Dus hij komt thuis, blijkt dat hij 21 kg weegt (hij kwam in december van 29 kg), een beginnende longontsteking heeft en een "bijtplek" op zijn voorpoot, die ontstoken is geraakt. Die plek overigens is niet echt een bijtplek van een andere hond, maar meer van zichzelf, hij is daar in december geprikt voor bloedafname en dat is nooit meer geheeld. Hij heeft daar zo op zitten knauwen, dat het alleen maar erger is geworden. Had ik ook aangegeven de vorige keer, maar volgens de dienstdoende DA konden we daar niets aan doen. Blijkt dus dat hij de afgelopen weken veels te zwak was (niet eten, longontsteking, ontsteking in zijn lijf) om iedere vorm van medicatie op te nemen. Zijn lijf kon het gewoon niet aan. Daarbij, alles wat er aan de bovenkant in stopten/spoten, kwam er dus via die wond weer uit. Dus nu heeft hij een blik voer naar binnen gewerkt (hij krijgt nooit blikvoer, omdat hij heel gevoelig is voor tandsteen, dus kreeg enkel droogvoer), en hebben we een regime voor de komende 2 dagen voor insuline, antibiotica (2 soorten) en Vetoryl. Donderdagochtend dus terugkomen voor opnieuw bloedonderzoek. De DA wilde hem niet in laten slapen zonder dat we iig iets geprobeerd hadden om de ontstekingen weg te nemen. Wat een achtbaan!!
Jeetje wat een rollercoaster jullie kunnen het beste inschatten wanneer het genoeg is. Welke keuze jullie ook maken als eigenaar, heel veel sterkte!
Moeilijk...heeft hij niet al die ontstekingen omdat hij gewoon op is?! Ik hoop dat het straks beter gaat, maar het blijft een aflopende zaak, hoe moeilijk ook.
Vanochtend hebben we de beslissing genomen om onze hond in te laten slapen. De medicatie heeft niet goed gewerkt, althans de DA had gehoopt een iets beter herstel te zien. helaas niet zo. Zijn suiker was nog hoger dan het al was (glucose meter gaf het niet eens meer een waarde, gaf alleen maar een H(oog)), hij begon kreupel te lopen (wss van de vele pogingen om op te staan maar die steeds mislukte en een stukje artrose) en verder was hij gewoon op. Ondanks dat ik weet dat dit echt veel beter is voor hem, van een trotse reu naar een hoopje ellende is gewoon ellendig, maar ik vind het vreselijk...
Heel veel sterkte. Het gemis en het verdriet blijft. Heb nu helaas 2 honden moeten laten inslapen. De een was bijna 15 en was geestelijk nog prima, veel levenslust, maar haar achterhand liet het afweten. De tweede was pas 11,5 en was op, meerdere kleine tumoren op de milt en de haard konden we niet eens vinden. Wilde niet meer eten en drinken en hij wilde zelf ook niet meer. Ik heb meer moeite gehad met de eerste omdat zij gewoon nog wilde leven. Kwispelde toen de da binnenkwam etc. Daar heb ik nu nog verdriet over. Mijn reu wilde zelf niet meer en dat toonde hij. Ik was enigszins blij dat ik hem verder leed kon besparen. Natuurlijk veel verdriet bij beiden, maar je leert het te relativeren na een eerste periode van verdriet. Sterkte voor jullie allemaal.