Wij hebben een ontzettend lieve boxer. hij is super lief voor onze kleine maar hij verhaard heel erg en kwijlt af en toe. mijn schoonouders vinden dat we hem weg moeten doen en mijn man denkt ook dat het beter is. ik ga straks weer werken, 2 a 3 dagen en ze vinden het zielig als hij dan weer alleen zit, wat hij overigens prima kan. ik heb nu even wat minder tijd voor hem maar dat is toch logisch als je net mama bent. ik wil eigenlijk helemaal niet dat hij weggaat, hou veel te veel van hem wat vinden jullie?
Zeker niet weg doen!Ik heb een berner senne en een sint bernard!Ik heb ook even minder tijd maar dat betert wel!Ik woon nu wel op een boerderij dus mijn honden lopen veel buiten. Wij hebben vroeger altijd boxers gehad en ik weet dat het schatten zijn! Maar als er geen problemen zijn waarom zou je je hond dan wegdoen?En die haren en dat gekwijl ja...maar ik poets gewoon wat meer en zorg dat de honden niet boven mijn dochtertje kunnen kwijlen Mijn honden mogen nooit alleen met Elena en mogen nooit aan haar likken,..hier geen probleem...
DIT IS ZO EEN MOOI VERHAAL MISSCHIEN DAT DIT JE VAN GEDACHTEN KAN VERANDEREN Hoe kon je? Toen ik pup was, amuseerde ik je met mijn gekke streken en maakte ik je aan het lachen. Je noemde mij je kind, en ondanks een aantal kapot gekauwde schoenen en wat vermoorde kussentjes werd ik je beste vriend. Als ik "stout" was, schudde je met je vinger naar me en vroeg je me "hoe kon je?", maar dan gaf je weer toe en rolde je me op mijn rug om mijn buik te kriebelen. Mijn zindelijkheidstraining duurde wat langer dan verwacht omdat je het vreselijk druk had, maar daar hebben we allebei hard aan gewerkt. Ik weet nog dat ik 's nachts mijn neus tegen je aanschurkte en dat ik naar je diepste geheimen en dromen luisterde, en ik kon me geen beter leven voorstellen. We maakten lange wandelingen en renden door het park, maakten ritjes in de auto, stopten om een ijsje te kopen (ik kreeg alleen het hoorntje want "ijs is slecht voor honden", zei je) en ik deed lange dutjes in de zon en wachtte tot je aan het eind van de dag thuis zou komen. Geleidelijk ging je meer tijd aan je werk en je carrière besteden, en meer tijd aan het zoeken van een menselijke partner. Ik wachtte geduldig op je, troostte je als je gekwetst of teleurgesteld was, gaf je nooit op je kop als je een verkeerde beslissing nam en sprong vrolijk in het rond als je thuis kwam. En toen werd je verliefd. Zij - inmiddels je vrouw - is geen "hondenmens". Toch verwelkomde ik haar in het huishouden, probeerde haar genegenheid te geven en gehoorzaamde haar. Ik was gelukkig omdat jij gelukkig was. Toen kwamen de menselijke baby's en ik deelde in je opwinding. Ik was gefascineerd door hun roze huidje, hoe ze roken, en ik wilde ze ook bemoederen. Alleen maakten jij en zij je zorgen dat ik ze pijn zou doen, en ik werd de meeste tijd naar een andere kamer verbannen, of naar de bench. Oh, ik wilde zo graag van ze houden, maar ik werd een "gevangene van de liefde". Toen ze groeiden, werd ik hun vriend. Ze hingen aan mijn vacht en trokken zichzelf op wiebelige beentjes op, staken vingers in mijn ogen, onderzochten mijn oren en gaven mij kusjes op de neus. Ik hield van ze en van hun aanraking - jouw aanrakingen waren nu zo zeldzaam - en ik zou hen met mijn leven hebben verdedigd als het nodig was geweest. Ik glipte stiekem in hun bedden en luisterde naar hun zorgen en geheime dromen, en samen wachtten we op het geluid van jouw auto op de oprit. Er was een tijd dat, als anderen je vroegen of je een hond had, je een foto van mij uit je portefeuille haalde en hen verhalen over mij vertelde. De afgelopen jaren antwoordde je slechts "ja" en veranderde je van onderwerp. Ik was van "jouw hond" verworden tot slechts "een hond", en iedere euro die je aan mij besteedde werd er een teveel. Nu heb je een carrièrekans in een andere stad, en jij en je gezin verhuizen naar een appartement waar geen honden toegestaan zijn. Je hebt de juiste beslissing genomen voor je "gezin", maar er was een tijd dat ik je enige gezinslid was. Ik was blij opgewonden over de autorit, tot we bij het dierenasiel stopten. Het rook naar honden en katten, naar angst, naar hopeloosheid. Je vulde de paperassen in en zei "ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar vinden". Zij haalden hun schouder op en keken je meewarig aan. Zij kennen de harde werkelijkheid voor een hond van middelbare leeftijd, zelfs een met "papieren". Je moest de vingertjes van je zoon van mijn halsband lostornen terwijl hij schreeuwde "Nee pappa! Laat ze niet mijn hond meenemen!" En ik maakte mij zorgen om hem, en over wat je hem hiermee had bijgebracht over vriendschap en trouw, liefde en verantwoordelijkheid, en over respect voor alle leven. Je gaf me een afscheidsklopje op mijn hoofd, je vermeed mij in de ogen te kijken, en weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen. Je moest nog een deadline halen - en ik nu ook. Na je vertrek zeiden de twee aardige dames dat je waarschijnlijk al maanden wist dat je zou verhuizen en dat je geen poging had gedaan om een goed tehuis voor me te vinden. Ze schudden het hoofd en zeiden "hoe kon je?" Ze geven ons hier in het asiel zoveel aandacht als mogelijk is met hun drukke bezigheden. Ze voeren ons natuurlijk, maar al dagen heb ik geen trek meer. In het begin rende ik iedere keer als er iemand langskwam naar het hek, hopend dat jij het was. Dat je van gedachten was veranderd. Dat dit allemaal slechts een nare droom was. Of ik hoopte tenminste dat het iemand was die medelijden met me had, die me zou redden. Toen ik me realiseerde dat ik niet opkon tegen die met gekke fratsen aandacht vragende pupjes, die geen idee hadden wat hen te wachten stond, trok ik me maar terug in het verste hoekje van mijn kennel en wachtte af. Ik hoorde haar voetstappen toen ze me kwam halen aan het eind van de dag, en ik liep met haar terug de gang door naar een aparte kamer. Een gelukzalig stille kamer. Ze plaatste me op de tafel en wreef over mijn oren en vertelde me dat ik me geen zorgen moest maken. Mijn hart bonkte in afwachting van wat er ging gebeuren, maar ook voelde ik een zekere opluchting. De "gevangene van de liefde" was aan het einde van haar dagen gekomen. Omdat het mijn aard is, had ik met haar te doen. De last die zij moet torsen is zwaar, dat weet ik zoals ik ook altijd jouw stemmingen aanvoelde. Voorzichtig plaatste ze een tourniquet om mijn voorpoot terwijl een traan over haar wang gleed. Ik likte haar hand op dezelfde manier als ik altijd bij jou deed om je te troosten, al die jaren geleden. Met grote vaardigheid liet ze de injectienaald in mijn ader glijden. Toen ik de steek voelde en de koele vloeistof die zich door mijn lichaam verspreidde, ging ik slaperig liggen, keek haar in de ogen en fluisterde "hoe kon je?" Misschien begreep ze mijn hondentaal, want ze zei "het spijt me zo". Ze hield me tegen zich aan en legde mij haastig uit dat het haar taak was ervoor te zorgen dat ik naar een betere wereld ging, waar ik niet genegeerd, mishandeld of verlaten kon worden of voor mezelf moest zorgen - een plaats van licht en liefde, zo verschillend van dit aardse bestaan. Met het laatste beetje energie dat ik nog had, probeerde ik haar met een laatste kwispel te vertellen dat mijn "hoe kon je?" niet tegen haar gericht was. Ik dacht aan jou, lieve baas. Ik zal altijd aan je denken en altijd op je wachten. --- Als de tranen je in de ogen stonden bij het lezen van "Hoe kon je?", zoals bij mij toen ik het schreef, komt dat doordat het een samenstelling is van de verhalen van miljoenen dieren die ieder jaar in asiels over de hele wereld sterven. Iedereen mag het verhaal verspreiden voor niet-commerciële doeleinden, zolang de auteur wordt vermeld. Gebruik het om mensen voor te lichten, op websites, in nieuwsbrieven, op prikborden in asiels en dierenartspraktijken. Vertel mensen dat een huisdier in huis nemen een belangrijke beslissing is, dat dieren onze liefde en zorg verdienen, dat het vinden van een ander, goed tehuis voor je dier je eigen verantwoordelijkheid is en dat ieder asiel en iedere dierenbeschermingsorganisatie je daarover goede adviezen kan geven, en dat alle leven kostbaar is. Doe alstublieft al het mogelijke om te voorkomen dat een dier als ongewenst wordt afgemaakt.
niet wegdoen hoor! En al helemaal niet omdat "anderen" vinden dat je hem weg moet doen Kijk als ie nou vals was ofzo of je kleine was allergisch dan is het wat anders. Maar alleen maar omdat ie ruit en wat kwijlt? Dat zou ik echt schandalig vinden sorry dat ik het zeg. Mijn honden ruien ook en nog wel erger dan een boxer ( beide herders ) En minder tijd, tja dat is normaal hoor. Heb nu ook minder tijd voor mijn hondjes nu de kleine er is. Maar dat zijn ze nu wel gewend. En zo te lezen vind jouw hond het niet erg en kan ie goed alleen zijn. Zo te lezen wil je hem ook niet weg doen. Dus : niet doen! Een hond heb je voor het leven en niet totdat jij of iemand anders hem beu is. of omdat het makkelijker zou zijn zonder hem.
eens met bovenstaande, wegdoen zou ik ook schandalig vinden! gewoon een beetje meer poetsen, hier wordt elke dag minimaal 1x gestofzuigt, kleine moeite als je je dieren wilt houden.
Bedankt voor de reacties, ik ben het er helemaal mee eens! maar word een beetje gek van het gezeur van mijn schoonouders. hun willen dat hij naar iemand gaat waar hij veel buiten kan zijn en waar er iemand is die veel tijd voor hem heeft. maar ja, wij zijn al zijn 3e baasjes en wil hem dat niet weer aandoen... Ook ik stofzuig minstens een keer per dag en doe dat graag voor de kleine. de hond is zo lief voor ilana en ook als ze groter zou zijn word het geen probleem. hoop dat ik ze kan overtuigen.
Ik word er zo boos over als mensen hun hond(en) weg gaan doen als er een kindje geboren is. Kijk is er een medische reden dan is het weer wat anders maar als je een hond neemt is dat voor hun hele leven neem ik aan en niet voor tot dat het je maar uitkomt. (ik val je niet aan hoor is meer in het algemeen) En als jij hem niet weg wil doen dan moet je het al helemaal niet doen waar bemoeien ze zich mee zeg.
Mee eens Ook hier een hond die het even met minder moet doen helaas Bovendien is ze soms oostindisch doof en zeggen we wel eens dat het beter zou zijn...maar we doen het niet, tenzij ze vals zou worden ofzo.
niet weg doen hoor, je bent er ooit aan begonne en je kunt z'n beesje niet gewoon inruilen. als het een lief beestje is zie ik geen enkele goede reden om hem weg te doen. als nu blijkt dat hij echt niet met kinderen om kan gaan en vals wordt ofzo dan kan ik het begrijpen maar dit is hier toch niet van toepassing. ik zeg houden dat beesje, hij heeft er niet om gevragen dat je nu een kindje gaat krijgen. (wat natuurlijk heel leuk is)
waarom zou je ze moeten overtuigen? is toch jullie huis, jullie hond en jullie kindje? wat vind je man/vriend ervan?
Jeetje waarom zou je zo'n beestie weg doen als er verder geen problemen zijn.... En als je hond tegen alleen zijn kan dan is er toch geen probleem... ik snap niet waar je schoonouders zich mee bemoeien het is toch jullie hond... Ik zou hem niet weg doen hoor...
Mijn man heeft vroeger veel honden thuis gehad voor de stichting hulphond en is dus gewend dat een hond weggaat. maar dat was om een hele andere reden! hij vind dat de hond beter verdiend dan dat wij hem kunnen geven en wil hem liever nu weg doen dan over 2 jaar bijvoorbeeld als blijkt dat het toch niet gaat met kinderen. Ik ben het hier niet mee eens hoor! ik wil eerst maar eens afwachten hoe het gaat. en het zit absoluut niet in het karakter van het beestje om vals te worden of zo. wat een rotsituatie zeg! Ben echt zoooo verdrietig
ik vind het raar dat je je schoonouders zou moeten overtuigen hun hebben er niks mee te maken zou ik zo zeggen. zelf heb ik een jack russel en moet ook elke dag stofzuigen en elke dag waarschuw ik hem wel 40x dat ie iets niet moet doe en rustig moet doen bij kindje. hij is helemaal gek op mijn zoontje al hang ie aan zijn oren at ie nu gaat doen hij prikt in zijn ogen hij blijft rustig liggen. ik vind dat het je eigen beslissing moet wezen of je hem weg doet of niet maar niet die van je schoonouders.
gewoon dat dier niet weg doen lees het verhaal hoe kon je nog maar eens goed door en stop anders dat verhaal bij je vriend en fam. onder de neus! er staan al TE veel honden op marktplaats en de asielen zitten ook al stampvol. ja dat vind ik ben erg aan mijn dieren gehecht en snap ook niet zo goed dat als mensen zomaar hun dier weg kunnen doen,(tenzij het niet wil met de kleine)
Nou, ben het met iedereen eens hoor! Een hond ruil je toch niet maarzo in? Dan is het beter maar helemaal niet aan een hond te beginnen En waarom zou hij het bij een ander beter hebben? Alleen omdat jullie nu een kindje hebben? Sorry, vind ik belachlijk..... Ik heb er verbaasd van gestaan hoeveel mensen ons ook gevraagd hebben 'wat we met de honden doen' toen ik zwanger was. Hoezo, wat we met de honden doen, denk ik dan? Ze horen bij mijn gezin en doe ze dus echt niet weg! Ik zeg dus: niet doen (als er geen problemen zijn.... en kwijl en haren vind ik geen probleem nee....). En zeker niet omdat je schoonouders dit willen.