Gisteren zat ik met collega's te praten over emoties en dat je soms kan huilen bij een film. Nu zat ik me dus te bedenken dat ik maar weinig echt moet huilen. Toen ik jonger was huilde ik veel sneller en makkelijker. Dat was niet altijd fijn maar het kan soms wel enorm opluchten. De laatste keer dat ik flink heb gehuild was na een misverstand in de familie dat uitgepraat moest worden en dat is alweer een jaar geleden. Ik krijg weleens tranen in mijn ogen als ik gekwetst ben oid maar ik huil niet hardop. Pas zei mijn man namelijk ook al dat hij me zelden tot nooit ziet huilen. Ik ben echt niet een ongevoelig persoon maar het voelt opgelaten om ergens over te huilen en ik schaamt me ervoor. Best gek als ik er zo over nadenk.
Ik heb dat ook Maar 'mis' het niet of zo. Ik ben niet ongevoelig, heb soms ook wel tranen in mijn ogen, maar echt huilen? Niet zo vaak. Vorig jaar hebben wij onze opa's binnen vrij korte tijd begraven en toen was ik vrij veel aan het huilen. En als ik ruzie heb met mijn man en heel boos ben, maar dat is vooral frustratie huilen en dat is ook alweer heel lang geleden.
Bij een film, maar dat zijn dan wel alleen tranen die over mijn wangen rollen. Verder eigenlijk niet. Zeker niet als het om mijn eigen pijn gaat. Mijn vader is nu bijvoorbeeld 3 jaar overleden. De keren dat ik gehuild heb zijn denk ik op 3 of 4 handen te tellen. Daarvan was het zeker op 2 handen te tellen dat ik meehuilden met mijn zussen of broertjes. Als ik de pijn en het verdiet zelf voel, dan komt er niks. Ook al voelt het wel alsof ik echt moet huilen(brok in mijn keel, knoop in mijn maag....).
Ik huil ook niet zo snel meer. Tijdens de zwangerschappen en tijdens de borstvoeding wel heel snel, vond dat ook wel lekker moet ik zeggen , maar nu niet zo snel meer, ook niet met films, al krijg ik vaak nog wel een brok in mijn keel als het zielig is. Laatste keer dat ik heb gehuild was toen mijn man 6 weken in het ziekenhuis plat moest liggen en we er allebei doorheen zaten. Oh en toen de arts zei dat hij naar huis mocht, kwamen er ook wel wat traantjes, maar was niet echt huilen. En mijn oom heeft kanker en het gaat nu erg slecht met hem, ik was met mijn tante aan het appen, dan krijg ik ook wel tranen in mijn ogen. Maar goed dat valt niet onder snel huilen vind ik, vind het normaal dat iemand dan moet huilen/tranen krijgt.
voordat ik een kind had? nee... zelfs toen mijn moeder zo ernstig ziek was haast niet, ook al was het einde verhaal... zelfs daarna niet, ben toen volgende schooldag gewoon weer naar school gegaan... nu, huil ik haast om alles sinds de oudste geboren is... heel gek...
Nee. Ik huil bijna nooit. Soms springen er wel tranen in mijn ogen, maar 1x knipperen en het is weer weg. Ik ben wel emotioneler geworden na de bevalling, maar meer tegenover ons eigen kind. Ik zie het eigenlijk meer als; ik heb genoeg gehuild in mijn leven. Ik ben praktisch 'op'. Hooguit 2x per jaar iets wat zou kunnen lijken op een traan en klaar. Meestal met een begrafenis ofzo. Maar voor de rest eigenlijk nooit meer. En dat was tot op vijf jaar geleden wel anders. Ja, of uien
Ik huil niet heel snel, maar heb wel snel de tranen in mn ogen. Als ik heel boos ben kan ik nog wel eens huilen, maar dat is dan echt van boosheid.
Ohh ik ben zo'n vreselijke jankerd 😂 Heb ik altijd al gehad maar sinds mijn dochter er is, verschrikkelijk..
Ik heb wel snel tranen in mijn ogen. Films, televisie.. Dat raakt me vaak. Maar echt huilen niet. Dat is zeker al een jaar geleden
Voor de zwangerschap had ik alle controle over emoties en deed ik alsof ik een heeeeele koele kikker was, maar na de zwangerschap lukt het niet meer en ben een emotioneel wrak geworden. Heb vanmorgen nog een traantje weggeveegd bij het zien van een pasgeboren baby...
ja, en na de zwangerschap en bevalling is dat alleen nog maar erger geworden. Ik heb een hoop triggers ... een film, een liedje, een mooi verhaal ... als ik boos ben niet zo snel, enkel als ik vind dat mij onrecht wordt aangedaan... ik ben echt emotioneel incontinent geworden helaas ...
Ja, ik ben best wel een jankerd.. maar wel als ik alleen of met mijn man ben. Tegenover familie e.d. kan ik het niet.
Herkenbaar. En dan denk je dat je er na de zwangerschap goed vanaf bent gekomen omdat alle sluizen beneden weer goed sluiten, staan die in je hoofd continue open. ja ik heb het echt heel erg.
hier ook emotioneel incontinent, echt om vanalles, en sinds ik een kind heb echt nog veel erger, als ik al een zielig katje op tv zie zit ik alweer te janken op de bank....verschrikkelijk, ook als dingen me frustreren ben ik snel aan het huilen.... en echt overal thuis, bij familie, op het werk....zucht! ik zou graag iets minder snel huilen. soms is het gewoon onwijs vervelend.
Ja ik ben echte jankerd en t lucht meestal heerlijk op iedereen weet t ook dus ik schaam me nooit meer.ik kam om alles janken films liedjes enz