Ik zal even in het kort het verhaal uitleggen, Noah is de eerste 2 en een halve maand en huilbaby geweest (door een liesbreuk ) hij huilde aan een stuk door tenzij hij bij mij was dus ik heb 2 en een halve maand constant met hem rondgelopen mt een buikdrager etc. Nu hij geopereerd is is het een heeeeeel ander ventje hij lacht hele dagen slaap heerlijk in zijn eigen bedje gewoon een droom mannetje dus! Als hij nu een KEER echt stevig huilt (doet hij echt nog maar zelden) merk ik dat ik me daarna vaak slecht voel een beetje depressief zeg maar kan dan gewoon mijn ventje troosten etc. etc maar als hij stil is merk ik dat ik me anders voel dan daarvoor, ik weet niet zo goed wat het is/ kan zijn en wat ik ermee moet.... Herkent iemand dit misschien?
Een huilbaby is natuurlijk niet zomaar iets. Het vergt heel veel energie en geduld om hier mee om te gaan. Als het een tijd goed is gegaan, en hij begint weer met huilen kan ik me voorstellen dat er angst (en eventuele negatieve gevoelens) naar boven komen die je zo doen laten voelen. Misschien is dat een reden? Liefs Minya
heel herkenbaar! Tijn is niet echt een huilaby geweest, maar heeft de hele 2e maand gehuild, op de nachten na. Later bleek waarom: reflux. Maar, ik vond het verschrikkelijk dat huilen, keihard krijzen, rood aanlopen, helemaal overstuur. En voelde me zo machteloos! Toen we eenmaal wisten wat er was konden we daar iets aan doen, en hij werd een model baby. Maar...als Tijn het op zijn heupen heeft, dan heeft hij dat dus extreem. En tja, dan weer gillen, krijzen, noem maar op, en ik kan daar dus ook echt niet tegen! Wordt dan onzeker, ben bang dat het weer opnieuw begint, voel me weer machteloos...(Hij zit dus nu in zo een periode!) Denk dat dat altijd blijft, want ben die ene maand echt niet vergeten, en de angst dat hij weer zovaak zal huilen zit er goed in! kus miek
Kan het me goed voorstellen, en ik heb niet eens een huilbaby! Het huilen doet echt iets in mijn hoofd waardoor ik niet goed kan denken en alleen maar wil dat het ophoudt. Ben ook altijd bang dat ik hem niet meer kan troosten en dat ie maar door blijft huilen. Het geeft een soort van wanhopig gevoel. Het klinkt ook alsof mijn kindje zich zo ellendig voelt..... En het vreemde is dat ik dit blijf voelen ook al weet ik dat ie even huilt als ie in slaap moet komen en ook al weet ik dat het meestal maar 10 minuutjes duurt..... En dan denk ik dat bij jou nog allerlei gevoelens van de "huilbabytijd" meespelen. Groetjes Rosa
Merel was ook een huilbaby.... en nu heb ik het nog wel eens dat asl ze huilt het me helemaal aangrijpt. Dan komen de gevoelens van toen weer terug en voel ik me "anders" worden. Depressief gevoel, schuldgevoel, gefrustreerd enz. Als ze dan weer stil is en lekker ligt te slapen, kom ik langzaam weer tot rust. Onverwerkte gevoelens van die tijd, die nu dan weer opspelen. Heel vervelend, maar daar moeten we "even" doorheen denk ik dan maar . Ben wel benieuwd wanneer het over gaat....
Ik vind het heel herkenbaar. Jesper heeft ruim 3 maanden de hele dag door gehuild. Nu is het al een tijdje rustig, maar als hij dan eens echt overstuur is en aan het huilen is, wordt ik ook heel snel zenuwachtig en ook wel geïrriteerd, vind het zelf ook erg vervelend.
Zo te lezen ben ik niet de enige met deze gevoelens... wel gek als ik ga denken dat toen ik er midden in zat en nog niet wist dat Noah huilde vanwege zijn liesbreuk en gewoon de titel huilbaby had gekregen van cb dat ik helemaal niets voelde van depressie / frustratie of iets dergelijks. Ik denk idd dat het dan toch misschien iets met verwerken te maken zou hebben en onderliggende angst dat hij zoals eerder beschreven misshien weer door gaat met huilen (terwijl daar helemaal geen rede voor is om bang voor te moeten zijn) Pffff is me dus toch ECHT niet in de koude kleren gaan zitten, direct na de operatie toen hij aan het veranderen was merkte ik wel dat ik mezelf aan het "voorbij rennen was" en dat ik er echt letterlijk even helemaal doorheen zat (waarschijnlijk door de terugkerende rust dat je dan ineens gaat voelen) vond het ook zo moelijk en oneerlijk dat ik daarbij toen ook nog eens voor het kindje van 5 van mijn vriend moest zorgen terwijl ik al de hele dag helemaal op werd geslokt door mijn eigen kanjer (niet te vergeten ook de normale dagelijkse bezigheden zoals het huishouden eten koken etc etc.) Had het gevoel dat alle kansen om te genieten van mijn ventje van mij afgepakt werden....... Die tijd de eerste 3 maanden krijg je ook nooit meer terug (natuurlijk heb ik ook wel genoten van mijn ventje kan ook niet anders met zo een knap mannetje )
Hier ook zo, Tyler heeft de eerste 7 á 8 weken heel veel gehuild en daarna is hij veranderd naar een lachbaby! Maar als hij weer eens ontroostbaar huilt krijg ik meteen weer die hulploze gevoelens van toen!
Ik vind dit ook heel herkenbaar. Nic heeft 3 maanden gehuild en daarna kon ik pas aan mezelf denken. Soms gaat het heel goed, maar regelmatig heb ik echt slechte dagen dat ik mezelf van alles kwalijk neem en verwijt. Ik denk dat het nog wel even gaat duren voordat je er echt overheen bent. En ik denk ook dat als je nog een kindje krijgt alles weer boven komt, daar zie ik nu al tegenop....
Dani heeft in de eerst 3 maanden ook heel veel gehuild vanwege kiss sydroom en oververmoeidheid. Als hij nu huilt (ookal is het als hij wakker wordt) wordt ik ineens zo moe, heel raar maar het lijkt wel of de moeheid van die maanden dan ineens weer opspeelt. Liefs Gup
Begrijp het echt goed! Lin is nu bijna 14 maanden, ze heeft de eerste 4 maanden van haar leventje gehuild, gekrijst! Wel, zelfs nu denk ik nog vaak terug aan die periode. Rondom ons worden er weer heel wat baby'tjes geboren en ik krijg de 'zenuwen' als ze beginnen te wenen (ook al doen ze het niet zo vaak en hard als ons meisje toen). Zelfs naar het idee van een 2e kindje toe heb ik vaak beklemmende angst, het houdt me zelfs wat tegen om de beslissing te nemen... Een rustig klein baby'tje hebben wij nooit gekend. Het is echt een periode die je eens moet verwerken, maar hoe en wanneer dat gebeurt, is voor mij ook een vraagteken.
Ik heb zelf het gevoel dat als ik hem niet af en toe had laten krijsen ik me nu niet zo schuldig had gevoeld. Toen kreeg ik het advies om te laten huilen, terwijl dat echt tegen mijn gevoel inging. Maar ik was zo desperate dat ik het toch probeerde. Gelukkig ben ik daarmee gestopt na 2 weken, maar nog kan ik me er niet overheen zetten. Dat is dan wel weer iets wat ik bij een volgend kindje makkelijker zou vinden: ik weet nu veel beter wat ik wel en niet belangrijk vind. En aan alles komt een einde, dat besef heb je ook niet als je middenin een krijsbui zit.