Ineens voel ik me toch zo alleen. Sinds een aantal weken zijn we verhuisd van een stad met vier grote kinderboerderijen met speeltuin op fietsafstand, naar een stad, waar nu blijkt, niks zit op fietsafstand. De meest dichtbijzijnde kinderboerderij zit op 20 minuten over de snelweg. En ineens ben ik daar verdrietig om. Ik ging altijd met de kinderen lekker fietsen naar de dieren, lekker spelen in de speeltuin en dan lekker terug fietsen. Dat zit er nu duidelijk niet in. Maar toch worden de kinderen hier ook groot maar.. wat doe je dan met je kinderen? Ik ga naar de speeltuin en het park, maar daar heb je geen kippen, geiten, koeien, schapen, varkens of ezels. Kan je niet lekker ravotten tussen de dieren in de modder.
Deels herkenbaar. Hier dan wel een kinderboerderij op fietsafstand maar snap je gevoel van alleen zijn. Wat wij doen zijn: - wandelen in natuurgebied - naar een pluktuintje in de buurt - naar de manege - met auto naar boerderij - zwembad - cafe voor mensen met kinderen - dierenwinkel (echt stom vind ik dat maar ja soms moet je wat) - dierentuin - met ov ergens naartoe - speeltuintjes In jouw geval toch soms ook de auto pakken naar kinderboerderij denk ik. Of kijken of je ergens bij een boer in de buurt langs mag komen. Of zelf kippen houden in je achtertuin, maar dat is een intensieve hobby.
Hier zit ook geen kinderboerderij oid. Wij gaan regelmatig naar de bibliotheek, bij mensen met kinderen op bezoek, spelen op het schoolplein na schooltijd en eendjes voeren in de buurt
Verhuizen. Nee hoor dat zal wel niet want jullie zijn niet voor niks verhuisd. Maar herken je gevoel. Heb een jaar in een dorp gewoond en gillend gek werd ik er. Moest steeds de auto pakken voor dingen terwijl ik ook alles op de fiets deed en te veel keuze had om te doen.Dus ik pakte de auto maar om heen te kunnen zoals naar het zwembad of balorig, groter winkelcentrum. Verder ging ik naar de bieb, speeltuintjes af met de fiets, ergens een ijsje eten.