Ik hoop dat ik hier een beetje mijn ei kwijt kan. Na 9 jaar samen te zijn met mijn inmiddels verloofde samen besloten er voor te gaan. Ik wilde al veel jaren geleden, mijn kinderwens is enorm. Eigenlijk afgelopen jaren netjes gewacht tot hij er klaar voor was, vooral door alle omstandigheden. We hebben namelijk een gemengde relatie, hij Turks ik Nederlands. Ookal is hij zo modern, toch brengt dat issues helemaal voor de oudere generatie want er is te voldoen aan tradities en regels. Het wachten vanuit mijn kant was dus vooral een kwestie van diploma halen, werk hebben, geloof, verloven, samenwonen in ons mooie huisje etc. Wachten wachten wachten. Wat een geduld moest ik hebben terwijl mijn eierstokken maar harder gingen rammelen bij elke dag die er verstreek. Er zijn zoveel ruzies voorafgegaan aan het feit dat ik er zo klaar voor was maar niet beantwoordt werd. Ik heb zelfs op het punt gestaan om alleen verder te gaan, zo groot is mijn wens omdat ik niet langer meer kon wachten. Gelukkig samen uitgekomen en geacepteerd hem de tijd gegeven aan het idee te wennen. Bij hem speelde vooral veel angst voor deze fase en de verantwoordelijkheid. Hij is bang dat hij zal falen. Ik ben nu 28 jaar en we hebben afgelopen zomer dus besloten om er in september helemaal voor te gaan... wat denk je de aller eerste poging, na 1x intimiteit..... raak! Bijna ongelooflijk, ik had dit zó niet verwacht! Mijn vriend kon het niet geloven, tranen in zijn ogen maar ook verbijstering en ongeloof. Hij weet volgens mij niet zo goed wat hij er mee moet. We bevatten het beide eigenlijk gewoon niet, leven ook een beetje langs elkaar heen sinds het nieuws. Ik in een bubbel, hij in die van hem. We hebben hier echt naartoe geleefd en zo bewust besloten dat ons leven nu klaar was om de sprong te wagen. Met het idee en de wetenschap dat het ook zomaar lang kan duren, maar dan ineens dit. Ik weet niet goed wat ik moet voelen en denken, ik was al zo lang klaar voor deze nieuwe rol in mijn leven, als het kleintje mag blijven plakken... wat doe ik toch met deze gevoelens, ik heb steeds in m’n hoofd; dit is te mooi om waar te zijn. Het gaat vast fout. Ik wil gewoon blij zijn en hoop houden! Sorry voor het lange verhaal maar ik moet mijn ei kwijt. Dankjullie wel x
Alles komt goed, maak je geen zorgen. Accepteer jullie gevoelens, want die zijn heel normaal. Het is nogal wat, een nieuw mens op de wereld zetten, en hoe graag je het ook wilt, het kan toch best even schrikken zijn als het dan echt eenmaal onherroepelijk zover is. Ik kan me zelf mijn lichte paniek nog wel herinneren bij mijn eerste bezoek aan de verloskundige , echt zo'n oh help nu is er geen weg meer terug. En ik was echt blij hoor! Maar toch ook dit. Als het besef een beetje zakt dan zullen jullie gevoelens anders worden. Bij mij was het overigens in één klap over bij datzelfde eerste bezoek aan de verloskundige, toen we een kloppend hartje zagen op de monitor . Onvergetelijk ! Gevoelens zijn niet verkeerd, praat erover met je man, en als jullie van de schrik bekomen zijn kunnen jullie samen toeleven naar de kleine . Een zwangerschap duurt niet voor niks 9 maanden, je hebt nog alle tijd!
Mooi gezegd, ik denk dat het ook sowieso goedkomt. Ik merk alleen bij m’n man toch een lichte paniek of teleurstelling. Dit is niet zo, maar af en toe lijkt hij niet blij. Alsof het nu echt zo ver is.. zo van: daar gaat m’n leven. Maar hij is dan ook een heel gesloten boek. Hij gooit het ook op het geloof, dat hij het niet wilt jinxen en noet te blij wil zijn. Dat doet mij pijn omdat ik het zo bijzonder vind wat er allemaal gebeurd.. ik vind dit echt moeilijk. Alsof ik op een andere boot zit.
Mijn man was echt in totale shock toen het eenmaal zo ver bleek (zowel bij de eerste als bij de tweede) en is allemaal goed gekomen Vergeet niet dat je als vrouw meteen vol met hormonen zit en dat jij degene bent die zwanger is. Voor de man is het maar een abstract begrip: hij ziet niets, hij voelt niets, hij moet dat streepje maar gewoon geloven? Hier werd dat beter na de eerste echo, het inrichten van het kamertje enzo, maar de echte omslag kwam echt pas toen de baby’s er uiteindelijk waren.