Hallo, Onze dochter is nooit een goede slaper geweest, maar de afgelopen week is het echt drama. Ze gaat om acht uur naar bed, en dan begint het. Huilen en krijsen als ik van de slaapkamer af ga. Als ik bij haar ben dan grijpt ze krampachtig mijn hand vast en blijft zo liggen. Als ik denk dat ze slaapt en wegsluip, is het meteen weer huilen. Vannacht zo uren naast haar gezeten, andere nachten en avonden net zo. Haar alleen laten huilen doe ik niet. Uiteindelijk rond vijf uur vanmorgen gevoed en daarvan is ze gelukkig in slaap gevallen. Maar ik ben zo ontzettend moe... Ik weet niet hoe lang ik dit volhoudt. Overdag slaapt ze prima. Ze kan wel weer veel nieuwe dingen zoals zitten en andere klanken met brabbelen. Dus ik dacht misschien een sprong? Volgens oei ik groei zou ze juist nu in een zonnige periode zitten (normaal volgde ze dat schema wel redelijk precies, ik weet dat een kind niet volgens het boekje groeit, maar het gaf me wel wat houvast). Volgens het cb ontwikkelt ze zich zo snel, dat ze het in de nacht moet verwerken en daarom veel wakker is en huilt 's nacht. Maar het is echt zwaar, ik hoop hier misschien wat tips te krijgen. Ze is een erg gevoelig en eenkennig kind, maar normaal sliep ze wel wat beter (meestal maar paar keer wakker en ging dan na een speentje en aai over de bol weer snel slapen). Hoe kan ik hier het beste mee omgaan? En kan het al scheidingsangst zijn op deze leeftijd?
Erg lastig, en herkenbaar. Hier waren het fases, zitten er nu weer in (maar ze is ziek, dus telt niet hihi) Ik denk dat je het goed doe. Meestal deed ik het als volgt: knuffelen, tut. Even later aai over d'r bol, tut. Ik zei niets, maar liet haar wel merken dat we er zijn. 1 nacht was ze niet te houden toen ben ik naast haar bedje gaan zitten. Gelukkig sliep ze na een tijd en sloop ik haar kamertje uit.