Ik ben 9 dagen geleden bevallen van onze tweede gezonde zoon! Wat een rijkdom en het gaat eigenlijk heel goed. In principe is dit mijn laatste zwangerschap geweest. Ik vond deze zwangerschap erg pittig ivm BI en ik denk dat 2 kindjes in ons geval prima is. Nu de kraamhulp weg is, de vk (behalve vd nacontrole bij 6 weken) vh laatst is geweest en het gewone leven weer gaat beginnen heb ik best wel moeite met het loslaten van deze bijzondere periode. Het is zo snel gegaan en het blijft hoe dan ook 1 van de meest indrukwekkende ervaringen uit mijn leven. Af en toe komen de tranen en moet ik voor m'n gevoel echt afscheid nemen van deze fase uit mijn leven. Eerlijk is eerlijk ik weet ook niet of ik überhaupt nog een x zwanger zou willen zijn na deze 9 maanden maar ben gewoon niet zo goed in het loslaten wat indrukwekkende dingen. Hebben jullie dit ook? Met andere woorden is het herkenbaar voor iemand en hoelang heb je hier "last" van gehad?
Volgens mij is dat heel normaal met al die hormonen, gevoelens, gedachtes die door je lijf heen gieren. Over 9 maanden kun je er vast anders over denken. Geniet van je kleine, meer kun je niet doen. En ik denk dat het rouwen om afscheid te nemen van die periode er ook bij hoort. Als het maar niet teveel op de voorgrond is dat je niet meer kunt genieten van je kleine. Gefeliciteerd trouwens
Ik heb hier nog steeds elke dag last van.. En mijn jongste is al bijna 1 jaar! Nog altijd als ik langs de verloskundigenpraktijk kom heb ik kriebels in mn buik, vind ik het vreselijk dat ik daar nooit meer zal komen. Als ik hoogzwangere vrouwen zie krijg ik een steek van jaloezie want die 'mogen' nog bevallen, nog een kraamweek mee maken enz. Hier blijft het om praktische en financiele redenen bij 2 kindjes, ik heb ook niet zozeer het gevoel nog een 3e kindje te willen maar meer heb gevoel ontzettend graag nog eens zwanger te zijn en alles nog een keer mee te mogen maken.
Bedankt voor je felicitatie! Het zal er idd ook bij horen maar ik vind het echt een vervelend gevoel. Gelukkig ligt het niet de hele tijd op de voorgrond..
Dit stukje had ik zelf kunnen schrijven.. Na de geboorte van mijn eerste had ik het al maar kon ik mezelf troosten met de gedachte dat we nog voor een tweede wilden gaan. Nu is het zo definitief en zal ik er toch mee moeten leren omgaan. Het is idd meer de periode van zwanger zijn en de week erna dan daadwerkelijk een 3de kindje willen. Zou ook niet goed voor me zijn. Daarnet mijn zwangerschapskleren uitgezocht. Ik heb het gevoel dat het weg moet.. Stukje verwerking misschien. Maar misschien wil ik alles ook wel te snel.. Pff hormonen en ik gaan niet goed samen
Heel herkenbaar. Mijn partner wil echt geen 3e en 4e kindje meer (en heeft zich laten steraliseren) maar ik vond dit op dat moment erg moeilijk. Ik heb vanaf toen ik een klein meisje was geroepen dat ik een heel elftal wilde en dat gaat dus niet meer. De laatste zwangerschap is heel erg snel gegaan en ons meisje besluit heel erg snel groot te worden (liep los op haar eerste verjaardag en kletst de oren van je kop). Ze was dus heel erg snel baby-af. Dus dat maakt het nog extra moeilijk. maar ik heb me erbij neergelegd, kindjes krijgen doe je samen en hij wilde echt niet meer. Het is lastig maar ik denk er niet meer aan. Ik vond het vooral moeilijk na mn bevalling en de eerste 6maanden maar daarna ging het makkelijker en nu is het alleen ol bepaalde momenten verdrietig (maar ook niet zo dat ik ervan moethuilen)
Had ik ook, we hadden besloten, dat t goed was 2. Nou ik had tranen iedere keer als ik een zwangere zag en t idee om nooit meer mee te maken.....zoo triest....ik heb geen leuke zwangerschappen, veel bekkenklachten en nog meer, maar t voelde raar om definitief afscheid te nemen..... Nu onverwachts zwanger en t is heerlijk, ondanks alle klachten, maar nu is t echtechtecht klaar....anders oneerlijk naar de andere kids, die willen hun fitte mama
Alle meiden om me heen riepen altijd 'oh je voelt je zo speciaal als je zwanger bent' Ik 9 maanden wachten maar dit gevoel is nooit gekomen. Inmiddels is onze zoon 7 weken en ik geniet enorm van hem. Betrapte ik me afgelopen zaterdag erop dat ik gewoon alle zwangere vrouwen die ik tegen kwam in de stad telde en het waren er veel! Ik was gewoon jaloers en ik schrok er zelf van hihi. Zo zie je zelfs vrouwen die het niet eens zo geweldig vinden om zwanger te zijn hebben dit heel normaal lijkt me
Ik vond de laatste zwangerschap ook niet echt een pretje. Natuurlijk waren er ook momenten dat ik er wel van genoot maar door mijn BI werd deze zwangerschap flink overschaduwd. De laatste 2 weken heb ik er ook niet meer van kunnen genieten omdat mijn schoonmoeder ernstig ziek is geworden. We zijn veel in het ziekenhuis geweest waardoor er ook geen "tijd" was om er nog bij stil te staan. Het is goed zo met 2 gezonde kindjes en met de tijd zal dit gevoel zijn plekje wel vinden.. Hopelijk snel
Herkenbaar tot na de geboorte van mijn 3e, toen was ik er ineens klaar meer. Vind het op zich wel jammer nooit meer zwanger te zijn hoor, want het is gewoon iets speciaals, maar meer dan jammer vind ik het niet meer.
zoooo herkenbaar dit!! ik heb dit ook, maar sluit ook voor mezelf zeker niet uit dat er misschien ooit toch nog een 3e komt! maar moet idd ook dan eerst kijken of dat allemaal wel te doen is, qua geld maar ook gewoon het weer helemaal opnieuw beginnen, mijn kleinste is nu 2 jaar en 3 maanden... maar ook zo herkenbaar dat langs de vk praktijk lopen en dat extreme verlangen dat nog eens mee te maken! ben blij dat ik niet de enige ben die dit heeft!! vond het zelf altijd een beetje maf eigenlijk
wat gaaf!! zo kan het ook gebeuren, de natuur heeft eigenlijk dan gewoon bepaalt! ik was zelf van mijn eerste zo zwanger ( na het stoppen met de pil) toen ik na anderhalf jaar weer met de pil stopte kon ik niet meer zwanger worden ivm pcos ( ik werd niet eens meer ongesteld!!) dus ik ben door de mmm gegaan en uiteindelijk met hormonen spuiten ben ik gelukkig toch weer zwanger geworden! ik zou persoonlijk nooit meer door de mmm willen ( ik heb ook gewoon 2 prachtige gezonde kinderen) dus ik had besloten dat dit ook wel de laatste zwangerschap zou zijn ( bij de 2e) en toen had ik dus ook bedacht, ik ga nooit meer wat gebruiken, word toch niet ongesteld en ben ook niet vruchtbaar en stel dat het dan toch gebeurt... is het een extra verrassing!! maar toen mijn dochtertje een jaar werd, werd ik ineens weer ongesteld... nu dus alweer anderhalf jaar uit mezelf (zonder pil) dus ben nu ook ( als het goed is) gewoon weer vruchtbaar, en moet nu dus ook wel echt bedenken of ik het wel of niet wil, voor allebei veel voor en tegens... maar ik denk steeds maar zo: ik ben 32 dus ik kan er nog ff over nadenken
Exact dit.... Tel daar mijn leeftijd van bijna 40 bij op en het moeilijk zwanger worden. Er is ergens nog den piepklein wensje voor een derde, maar ik weet dat dat nooit zal gaan gebeuren en soms vind ik dat wel erg jammer. Maar het is goed zo.
Hier hetzelfde als Suus. Onze derde is nu 11 dagen oud en ik moet er niet aan denken om nog een keer zwanger te zijn of te moeten bevallen terwijl alle bevallingen voorspoedig verliepen en de zwangerschappen ook. Het is helemaal goed zo en ik moet absoluut geen vierde. Ik verheug me nu op alle volgende fases.
Ik weet heel, heel, heel zeker dat ik geen 4e kindje wil en kijk erg uit naar alle komende ontwikkelingsfases en de 'vrijheid' die oudere kinderen met zich mee brengen. Hoewel ik de lusten van baby best nog eens zou willen ervaren (lekker tutten en knuffelen), ben ik helemaal klaar met de lasten: de gebroken nachten, het continue op moeten letten, nooit alleen kunnen laten, luiers verschonen, middagslaapjes, etc. En toch... ervaar ik vaak een weemoedig, jaloers gevoel als ik zwangeren zie, als ik langs VK loop, als ik pasgeboren baby zie. Zo vreemd om dat allemaal definitief achter me te laten, nadat je jaren hebt kunt denken 'ooit, straks'. Ik vond zwanger zijn vreselijk (door alle heftige kwalen), maar toch blijft het een spannende, emotionele tijd, het blijft een wonder, een kind op de wereld zetten. Ik vermoed dat er altijd ergens nog wat 'babykriebels' zullen blijven, maar het verdrietige gevoel slijt wel naarmate mijn jongste ouder wordt. Ook het opruimen van zwanger/babyspullen was in het begin heel moeilijk, zo definitief, maar wordt steeds makkelijker. Ik zou, 2 weken na bevalling, propvol hormonen en slaapgebrek, niet te streng zijn voor jezelf. Het gevoel mag er zijn en je mag best verdrietig zijn om het afscheid van een levensfase!
Is het niet gewoon iets stouts van moeder natuur dat wij ons zo voelen Ik heb het ook wel...al weet ik nu dat het goed is zo maar die testjes doen....echo's maken ... Zwanger zijn... Bevallen.l. Pasgeboren baby vasthouden... En bv geven, ik heb alles bewust geprobeerd al een beetje af te sluiten iedere keer want anders was ik bang dat gevoel, die drang te houden. En ja ergens zou ik best nog wel een 4de kindje willen... En ik denk dat ik altijd een beetje die kriebels zal houden. Maar ik hoef er niet meer perse aan toe te geven.