Nee ik ken er niet een hoop, want zoveel kinderen ken ik nu ook weer niet en de kinderen die ik ken, ken ik goed en die zijn niet hooggevoelig
Als het geen karaktereigenschap is, wat is het dan wel? Ik ben het wel met je eens dat een hooggevoelig kind niet gewoon wat gevoeliger is, het is meer dan dat en zit veel meer verweven in het hele 'zijn' van een kind.
Wat je hier om schrijft is precies wat ik zelf ook dacht. Heb een heel slim en alles oppikkend jongetje met een duidelijke eigen wil die heel sociaal is maar ook heel selectief bij mensen die hij niet kent. Bijna altijd vrolijk en goed luisterd. Dus vandaara dat ik er weinig mee kan. Hij heeft geen gedrags problemen, drift buien of meer van zulke dingen. Dus in mijn ogen gewoon een drie jarige die erg slim is.
De peuter juf gaf aan dat mijn zoontje volgens haar een zesde zintuig heeft. Mensen en kinderen goed aanvoelt en hier ook dingen van oppikt. Vandaar dat ze zij dat hij herkenbare trekken had voor haar in hoog sensitief zijn. Maar eigenlijk had ze niet meer tijd om er verder op in te gaan en zat ik met een gevoel en nu. Ik merk zelf thuis dat het een jongetje is die graag overal bij betrokken wil worden, slecht alleen kan spelen, continu kletst, heel vrolijk is maar als iets niet helemaal gaat als hij zou willen gauw een pruillip opzet. Maar als je hem het vervolgens uitlegt waarom iets niet het ook snel klaar is. Is dit dan perse hoog sensitief of gewoon eigenschappen van een kind. Ik denk dat ik het gewoon ga laten rusten en er het een en ander over ga lezen. Maar ik vind ook dat er veel tegenwoordig net dit woord gestrooid word.
Grappig dat je dat aan geeft want lees inderdaad nog geen bericht over ouders met kinderen die hoog sensitief zijn en wat hier de kenmerken van zijn. En hun ervaring
Ik vind het ook zeker geen positieve ontwikkeling dat er tegenwoordig op de peuterspeelzaal al met dit soort termen wordt gekeken en gesproken over kinderen die, let wel, pas in de leeftijd van 2,5 tot 4 jaar zijn. Het is een groep kindjes die zich nog heel grillig en met horten en stoten ontwikkelen. Zich voor het eerst moeten voegen in een groep, in een vreemde omgeving met een juf en zonder papa of mama. Ik zou op z'n zachtst gezegd niet blij zijn met een juf die zich met dat soort dingen bezighoudt...
Dit komt helemaal niet hoogsensitief over nee, is gewoon normaal gedrag, als hij hoogsensitief was geweest had je echt wel veel herkend van wat je op internet hebt gelezen. Zal eens opnoemen waarom voor mij duidelijk is dat mijn jongste hoogsensitief is, veel daarvan is later pas naar boven gekomen (of heb ik nooit opgemerkt, zou ook prima kunnen). - Niet tegen harde geluiden kunnen, dit had ze van jongs af aan al. Als we buiten waren en ze zag een brommer aankomen, deed ze haar handen op haar oren. Dit was denk ik vanaf een jaar of 1. Nu (ze is nu bijna 7 jaar) kan ze het beter handelen maar ze vindt het nog wel heel vervelend. Toen ze klein was en het kwam onverwachts, was het hard huilen. - ze houdt heel erg van de natuur en dieren en kan helemaal over haar toeren raken als ze een gewonde vlinder ziet of een bij in een spinnenweb. We 'moeten' het beestje dan echt redden, als we niet helpen doet ze het zelf wel en pakt zo de bij vast om uit het web te halen (daar heb ik toen wel een stokje voor gestoken, letterlijk, en haar met een stokje de bij uit het web laten halen). Een stervende vlinder laatst heb ik niets aan kunnen doen, maar ze ging helemaal over haar toeren. Dus de vlinder wel gepakt en in de bosjes gelegd en uitgelegd dat hij zo rustig beter kon worden maar waarschijnlijk dood zou gaan. Toen was het wel redelijk ok. We hadden er tenminste iets aan gedaan denk ik voor haar gevoel - als iemand huilt omdat hij/zij verdriet heft of zich pijn heeft gedaan, huilt ze mee - niet tegen schrikken kunnen - ze huilt bij gevoelige nummers (bv. bij Mooi van Marco Borsato), als ik aan het scrollen ben om een nummer te kiezen zegt ze ook, 'niet dat 'mooi' liedje' hoor - ze huilt bij het zien van foto's van zichzelf als baby, omdat ze ze zo schattig vindt. - ze houdt absoluut niet van ruzie en van ongerechtigheid, houdt vaak ook niet van iemand voor de gek houden, want dat ziet ze al snel als dat je niet aardig doet tegen iemand. Dit is het wel zo'n beetje . Sommige kenmerken heeft ze helemaal niet, zo heeft ze geen problemen met labeltjes enzo in kleding.
Je kent iig wel hooggevoelige mensen. (1 op de 5 gaat ook op voor volwassenen.) Ik denk niet dat je trouwens altijd weet dat kinderen of mensen in het algemeen hooggevoelig zijn. Het staat niet op je voorhoofd.
Ja volwassenen wel, maar daarom schreef ik ook kinderen . En bij volwassenen kan je het niet altijd makkelijk merken. Maar kinderen zijn nog zo open, bij hun kan je het veel makkelijker zien. En ik ken de ouders, spreek ze ook regelmatig en die herkennen helemaal niet wat mijn dochter 'heeft' in hun kinderen. Dus daarom weet ik het. Ik heb het ook over de kinderen die ik ken, niet over alle klasgenootjes van mijn kinderen, want ik ken ze niet allemaal (wel van naam, maar verder niet). Mijn dochter valt soms nogal op in haar gedrag, vandaar dat het wel eens ter sprake komt
Dat komt in mijn geval omdat de vraagstelling me niet aansprak, alsof het een afwijking betreft. Er zijn geen speciale kenmerken, dat verschilt per persoon. Mijn dochter heeft bepaalde eigenschappen en die hebben een handige en een onhandige kant. Wij hebben dus geen problemen. Mits ze op tijd naar bed gaat, en ze zit op gym, dans-, en zwemles om evt. opgebouwde spanningen weer kwijt te kunnen, want ontspanning is wel belangrijk. Maar dat is voor alle kinderen zo, uiteraard
Hier in het midden van het land ligt het aantal gevallen van dyslexie veel hoger dan het landelijk gemiddelde. Simpelweg omdat ouders het geld hebben om hun kind te laten testen. Als je kind niet zo goed meekomt is dyslexie een heel geldige reden. Het is een middel geworden om de imperfecties van je kind te verdoezelen, dat vind ik ronduit triest en helemaal niet in het belang van het kind. Ook is bekend dat er veel meer medicatie tegen ADHD wordt voorgeschreven dan werkelijk nodig zou zijn. Om dit soort feiten krijg ik wel de kriebels van al die stickers en labels. En nogmaals, vind ik het heel sneu voor ouders en kinderen die écht met dit soort problemen te maken hebben. We moeten ook vooral niet doen alsof kinderen die vroeger 'geen diagnose' hadden, per definitie gedoemd waren te mislukken of onhandelbaar waren. En we moeten ook niet doen alsof er bij een diagnose een lade met handleidingen opengaat en alles daarmee is opgelost. Ik zeg niet dat het allemaal niet bestaat, alleen dat ik denk dat het tegenwoordig heel snel wordt afgedaan door het een naam te geven en een kind daardoor soms onterecht zijn hele leven met een stempel loopt. Maar goed, ik heb geloof ik niet gezegd dat de juf van het zoontje van TS al een diagnose had gesteld, maar het was meer even een kritische kanttekening bij alle diagnoses die er tegenwoordig zijn. Verder wil ik niemand voor het hoofd stoten en moet een ieder vooral de aanpak kiezen die bij zijn/haar ouderschap past.
Ik vind de uitspraak dat het een middel is om de imperfecties van je kind te verdoezelen nogal bizar en beledigend eigenlijk? In welk geval verdoezel je dat dan?? Er wordt toch juist duidelijk wat er aan de hand is met een kind?? Jij denkt dat al die ouders juichend zo'n traject ingaan ofzo?? Daar komt wel meer bij kijken hoor...volgens mij vindt niemand het LEUK of MAKKELIJK om zn kind een labeltje te geven? Maar om op school of in andere situaties bepaalde deuren te kunnen openen wel broodNODIG. Die ouders weten zoals ik eerder al zei heel goed dat het niet ophoudt bij de diagnose maar dat de juiste begeleiding dan pas begint. Maar om goed te kunnen weten wat je moet doen is het dus wel belangrijk om te weten hoe of wat. Want soms doe je iets met alle goede bedoelingen als liefhebbende ouder maar blijkt het de verkeerde aanpak.
Hier ben ik het volkomen mee eens. Vanaf groep 3 hebben de juffen van alles geroepen; ADHD, ADD, hoog sensitief, beelddenker en noem maar op. Heb zelf wat gelezen en opgezocht maar tot op heden kan ik mijn zoon in geen van die hoeken plaatsen. Ikzelf heb het geaccepteerd en bewust gekozen om geen enkel onderzoek te doen. Al is het heel moeilijk (ook vanwege mijn andere kinderen) probeer ik constant aan een vaste planning te houden. Geeft mijn zoon veel rust.
Sorry maar hoe je nu reageert geeft aan dat je niet heel nauwkeurig mijn verhaal hebt gelezen. Ik ben juist heel genuanceerd en geef aan het bitter te vinden voor ouders die kinderen hebben waar deze problemen zich echt voordoen. Met de groep die het middel gebruiken om imperfecties te verdoezelen bedoel ik o.a een aantal ouders waar ik hier dagelijks mee op het schoolplein sta. Vanuit meerdere kanten weet ik inmiddels dat het niet heel moeilijk is de stempel dyslexie te krijgen. Leerkrachten op scholen hier in de omgeving bevestigen het ook. Was het niet vorig jaar dat BNN een programma maakte dat liet zien dat je bij een bureau heel gemakkelijk een dyslexie verklaring kon halen, wat studenten gebruikten om extra tijd bij hun tentamens te krijgen..Dus het is verder allemaal niks nieuws hoor wat ik nu verkondig, allemaal bekend. Maar goed, er zullen altijd verschillende meningen en visies hierover zijn. Maar je moet niet steeds zeggen dat ik vind dat ouders voor hun lol hun kinderen labels en stickers op plakken. Dat zeg ik namelijk helemaal niet. Iedereen zal voor zichzelf een reden hebben zijn of haar kind nader te laten onderzoeken indien het vermoeden bestaat dat er meer met het kind aan de hand is. Waarschijnlijk allemaal met de beste bedoelingen. Ik probeer alleen aan te geven dat je er best ook kritisch tegenover kunt staan. En waar er mogelijkheden zijn om een kind te helpen, kan het natuurlijk heel goed zijn dat er ook (al dan niet opzettelijk) verkeerd gebruik wordt gemaakt van deze middelen...
"Maar om op school of in andere situaties bepaalde deuren te kunnen openen wel broodNODIG. " Hier ben ik het overigens met je eens dat het inderdaad schrijnend is dat er eerst een stempel op moet voordat er eens goed naar je kind gekeken wordt, op bijvoorbeeld de school waar het kind zit. Maar dat zegt meer iets over het systeem dat hier faalt. Niets over het nut van een diagnose, toch?
Ik vind dat je er te algemeen over praat en daardoor krijg ik de indruk dat het niet in jouw ogen om een paar mensen gaat maar dat je het diagnostiseren wat onzinnig vindt. Ik vraag mij dan wel af welke labels die ouders op jouw school hebben laten plakken en wat ze dan proberen te verdoezelen of hoe ze dan misbruik willen maken. Ik kan mij er zo weinig bij voorstellen. Wij zitten zelf in het begin van het traject en zo simpel gaat het hier echt niet. Er komt heel wat bij kijken. Ik vraag mij dan ook af of het bij die mensen om officiële diagnoses gaat en wie die dan gesteld heeft. En niet alleen wat ik er nu van gezien heb, maar ook ervaringsverhalen van bekenden en ook hier op het forum...ouders die dus jaren moeten vechten om de diagnose voor de juiste hulp te kunnen krijgen. Dyslexie en dyscalculie is hier een traject van minimaal 2 jaar.
Ik wil ook helemaal niet iets over het individu zeggen, maar juist in de breedte van de samenleving. Het zal voor sommigen een uitkomst zijn, maar het systeem rammelt gewoon. Hieronder de link naar een artikel in de Volkskrant waar het ook wordt benoemd. Jammer genoeg Heel beknopt, heb volgens mij in de Elsevier eens een vrij uitgebreid artikel erover gelezen ook. 'Onacceptabele' ongelijkheid: opleiding ouders steeds bepalender voor schoolsucces - Binnenland - Voor nieuws, achtergronden en columns https://www.cursor.tue.nl/nieuwsartikel/artikel/inspectie-schrikt-van-segregatie-in-nederlands-onderwijs/ Ik vind het nu wel rot dat TS haar topic nu gekaapt wordt, dat was niet mijn bedoeling. Ik wens jou en je gezin veel sterkte en hoop dat er spoedig een oplossing voor handen komt waar jullie verder mee kunnen.
"Het wordt steeds bepalender uit welk gezin je komt" ? Als je alleen naar de afgelopen 20 jaar kijkt misschien; daarvoor lag je hele leven al zo'n beetje vast bij de geboorte dacht ik
Ik wil helemaal niet het idee geven dat het een probleem is of een afwijking. Weet er namelijk helemaal niks vanaf. Maar zoals het vrijdag tegen mij gezegd werd, werd ik er heel erg mee over vallen.
Bedankt voor je reactie. Ook hier herken ik niks van bij mijn zoontje. Ga toch ook nog maar eens om uitleg vragen bij de PSZ waar zij het dan in ziet volgens haar.