Graag zou ik ervaringen willen delen met andere hooggevoelige moeders. Ik merk dat het soms behoorlijk in de weg kan zitten en het me dan ook niet meer lukt terug te komen in de juiste balans. Alsof je continu wordt overprikkeld en geen pauzes meer hebt. Hoe ga jij hier op zo'n moment mee om? Waar pak je een time-out? Maar bovenal hoe combineer je dit alles met elkaar in het dagelijkse leven en voorkom je dat je continu volledig uit het veld geslagen rond hobbelt? Wil je dit liever niet openbaar doen? Dan mag je uiteraard ook een PB sturen.
Is er helemaal niemand die dit herkent? Dat verbaast me oprecht! Toch hoop ik nog op reacties, ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben.
Ik ben niet zo thuis in het hooggevoelige, dus ik weet niet of mijn verhaal daarin past Zou je er misschien iets meer over kunnen vertellen (met name waar je dan precies 'last' van hebt)? Ik heb namelijk het idee dat mijn ervaring er wel in past.
Misschien herken ik mezelf er ook wel in, maar ben ook benieuwd naar voorbeelden. Ik ben de hele dag zo alert op prikkels, dat ik slecht zelf kan ontspannen.
Ja, ik wil er wel meer over vertellen. Over de specifieke inhoud betreft hooggevoeligheid is het misschien handig om ook op internet te gaan kijken,want dat is behoorlijk breed. Zelf ben ik dus hooggevoelig en wanneer ik teveel prikkels krijg, dreig ik in een overspannen situatie te komen. Ik ben gevoelig op heel veel vlakken. Dit weet ik al een aantal jaren en heb hier ook begeleiding in gehad, zodat ik op tijd aan kan geven wanneer ik tijd voor mezelf nodig ik. Ik heb dan ook relatief veel tijd nodig voor mezelf om dingen te verwerken, te overdenken of wat je dan ook doet met je ervaringen. Uiteraard is dat met een klein kindje heel lastig zoeken. Hoe doe je dit, wanneer doe je dit en bovenal; hoe alles zonder enig schuldgevoel. Ik heb een zware zwangerschap gehad, werd ontslagen omdat ik zwanger was, een pittige bevalling en daarnaast vanaf dag een zwangerschap niet geslapen. Ja ok, drie a vier uur per nacht waarvan ik ook nog eens zo'n twee keer wakker werd. Ik ben uitgeput de bevalling in gegaan en dat werd uiteindelijk een keizersnede die later ging ontsteken. Al met al dus niet echt volgens het boekje Al deze dingen hebben veel impact op me gehad en ik had dan ook echt heel veel tijd nodig om het een plekje te geven en dat heb ik zo nu en dan nog steeds. Esmae is een klein drukte makertje, maar tegelijkertijd ook hypergevoelig. Elke kleine verandering is voor haar een verwerking, waardoor ze snel van slag is. Dat herken je ergens wel, maar het grijpt je ook aan omdat je zo verlangt naar je eigen rust. Alsof je continu in een spiegel kijkt. Ik heb elf maanden thuis gezeten en toen vond ik een baan in de avonduren. Drie avonden per week. Maar nu kom ik er dus weer achter dat het behoorlijk vermoeiend is om 's avonds nog te moeten werken. Ergens vind ik het heel fijn om een andere focus te hebben. Want dat is het; hele dagen door moet ik me dubbel focussen en dat kost me dermate veel energie, dat ik nergens nog rust vind om bij te komen. Ik leg de lat voor mezelf best hoog, omdat ik vind dat ik het zelf allemaal moet kunnen enzo. Het huilen van ons meisje komt soms zo hard binnen en lijkt soms maar te duren en te duren, dan is het net of elke gedachte extra, elk gevoel, elk stukje relativeren er niet meer tussen kan. Alsof er honderd mensen 24 uur per dag, zeven dagen per week, met een vinger op je schouder staan te tikken. Je blijft maar doorrennen en hebt de neiging om 's nachts op te blijven, zodat je kan genieten van de rust en de stilte om je heen. Want dat is iets wat ik erg nodig heb. Een rustpunt, momenten van stilte. En die vind ik wel met yoga, maar dat is één uur per week en dus veel en veel te kort. Op dit moment ben ik dermate overprikkeld, dat ik het echt niet meer zie zitten. Gelukkig heb ik per half augustus twee halve dagen opvang kunnen vinden. Zover ben ik dus inmiddels wel; even dat schuldgevoel aan de kant en vooral aan mezelf gaan denken. Ik heb het echt zo nodig. Gewoon even alleen met mijn gedachten en gevoelens. Dat idee. Is het zo wat meer duidelijk? Ik ben erg benieuwd naar jullie verhaal!
Ik heb het even gegoogled en ik denk niet dat ik hooggevoelig ben. Wat ik wel herken is de behoefte aan rustmomenten. Ik vind de zorg voor mijn zoontje al snel zwaar worden omdat ik het gevoel heb geen moment rust te hebben. Mede om die reden vind ik het heerlijk om 4 dagen per week met mijn studie bezig te zijn. Ik heb 1 mamadag en dat kan me al vrij zwaar vallen, zeker als zoonlief niet lekker in zijn vel zit. De dagen dat manlief thuis is, ervaar ik als heerlijk omdat hij bereid is veel van me over te nemen. Ik trek me op zulke dagen ook altijd even terug. Wanneer mijn man voor zijn werk in het buitenland zit, wisselen wij de KDV dagen op die manier dat ze precies vallen op de dagen dat hij er niet is. Zodoende word ik een beetje ontzien in die periode waarin ik er alleen voor sta en dat heb ik echt nodig. Waar het precies vandaan komt? Ik weet het niet... Ik ben niet hooggevoelig als in dat ik heel sensitief ben voor de emoties van andere mensen, evenmin ben ik spiritueel (wat ik daar ook vaak mee associeer). Ik heb vooral gewoon rust nodig, rust aan mijn hoofd, rust aan mijn lichaam. Manlief en ik houden er ook geen druk sociaal leven op na. Ik ga liever af en toe met vriendinnen even lunchen, maar 's avonds zit ik toch liever op de bank. Daar kan ik ontzettend van genieten. Ik ben heel benieuwd hoe dat straks gaat als ik een baan heb voor 4 dagen per week. Wanneer ik aan het studeren ben, las ik namelijk ook veel pauzes in.
Zelf ben ik geen HSP maar mijn dochter wel en dat is óók dodelijk vermoeiend! Vooral omdat ikzelf dus het tegenovergestelde ben. Ik kan je niet helpen, ik wou dat jij míj kon helpen!
Tjessia, waarmee zou ik je misschien kunnen helpen? Mijn ervaring is namelijk behoorlijk en wie weet kan ik iets voor je betekenen!
Ik vind het lastig om goed met haar om te gaan, ze is nu 10 jaar. Ze weet het zelf niet. Ik vind het (nog) niet nodig haar dit te vertellen. Ze kan vooral niet tegen onverwachte dingen, leuk of niet leuk. Tsja niet alles valt te plannen natuurlijk. Ze komt ook moeilijk in slaap 's avonds, leest dan nog uren. Haar kamer is een chaotische zooi, ze heeft totaal geen overzicht. Wordt gek van drukte zoals rommelmarkten. Kan niet tegen vieze handen, niet tegen labeltjes, niet tegen stiksels in kleding, niet tegen nieuwe schoenen. Moet zeggen dat deze dingen wel steeds beter gaan. Kan niet tegen drukte in de klas, wil dan apart zitten. Laat zelf alles slingeren en zorgt zo voor een onoverzichtelijk geheel voor zichzelf. Tsja kan nog wel even doorgaan... we zijn er pas achter sinds ze 8 is. Ik wist al vanaf haar geboorte dat er iets niet 'goed' zat. Waar alle doktoren (en dat zijn er nogal wat) hadden gezegd niets te kunnen vinden las ik een beschrijving van een hsper en daar vielen alle puzzelstukjes in elkaar, ik las het verhaal van mijn dochter. Misschien kun je me meer vertellen over de belevingswereld van een hsper en hoe je dingen oplost, had je dit als kind ook al? Ik ben zelf het tegenovergestelde, doe alles tegelijk en liefst nog meer, houd altijd overzicht, ben nooit moe, pas me makkelijk aan. Nou ja is nu een heel verhaal geworden in jou topic, sorry...
Tjessia, Zelf ben ik van kinds af aan al hooggevoelig inderdaad, alleen heeft het me wat jaren gekost eer ik het een naam kon gaan geven. Dat heeft heel erg veel problemen gegeven in mijn leven al die jaren, tot de wens om er niet meer te hoeven zijn aan toe. Dat is hard en daarna is het knokken. Als HSP ben je "vatbaar" voor veranderingen. Inderdaad; daar waar jij door kunt gaan, is het voor een HSP ineens klaar. Het hoofd is vol en het stopt dan ook accuut. Het is belangrijk om dus rust te creëren. Vaste rituelen voor het slapen gaan bijvoorbeeld. Jouw dochter is oud genoeg om daar samen eens over te praten. Je hoeft er niet direct het label hsp aan vast te plakken voor haar. Maar overleg eens met haar wat een goed idee is om tot rust te komen voor het slapen gaan. Vraag haar ook gerust hoe ze het nu in haar kamer vindt. En maak een plan om het rustiger te maken. Kortom; praat en overleg met haar, die behoefte is namelijk vrij groot. Benoem de dingen ook gerust, want ze begrijpt het wel. Vragen, praten, overleggen. Ook over school, de klas. Over drukke plekken waar ze niet tegen kan. Het lullige is; je kunt er niet omheen soms, maar je kunt haar er wel mee leren omgaan! Heb je al eens gedacht aan kinderyoga? Dat is een goede manier voor haar om los te komen uit de "dagelijkse gekte". Spelenderwijs leert ze zichzelf wat meer af te schermen van de drukte. Hsp is geen afwijking natuurlijk, het is een eigenschap die soms erg lastig is en het laat ervaren als een handicap. Als je meer vragen hebt, of wat dan ook, wees dan vrij om mij te benaderen. Ik hoop dat je hier alvast iets mee kan. Verder wil ik je nog even een tip geven wat betreft leesmateriaal: Elaine N. Aron schreef o.a. het boek Het hoogsensitieve kind. Daar kun je ook erg veel tips en informatie uithalen.
Hier ook hooggevoelig. Sinds kind al en pas sinds een jaar of 4 dat ik het 'weet' (gesprekken psycholoog) en er een heleboel puzzelstukjes op zijn plaats gevallen zijn. Heb het nog een poosje genegeerd, ik had ook altijd het idee dat het een spiritueel iets was (en dat ben ik niet) en ik had er alleen maar last van. Wat ik specifiek merk bij het moederschap is dat ik me niet goed kan afsluiten voor mijn dochter op momenten dat ik het wel nodig heb. Sowieso kan ik me moeilijk afsluiten voor dingen, dat maakt een hoop lastig. Ben tijdens stages en werk ook tegen mijn hooggevoeligheid aangelopen. Moet zeggen dat het bij mijn laatste 2 banen best goed gegaan is maar dat waren banen waar ik zelfstandig kon werken (geen baas in mijn nek), tijden redelijk flexibel ik kon delen en mijn onzekerheid een stuk minder was. Scheelt ook! Hebben jullie ook dat je niet tegen onverwachtse gebeurtenissen kan? Mijn oma staat hier bijvoorbeeld af en toe onaangekondigd op de stoep en ik begin dan letterlijk te zweten. Ik ben ontzettend gehecht aan mijn privacy. Volgens mijn vriend teveel Ik voel me in dit huis ook helemaal niet op mijn gemak omdat we heel dicht op de buren wonen en ze veel lawaai hebben en het 'voelt' hier gewoon niet goed. Klinkt zweverig maar daar ben ik ontzettend gevoelig voor. Nooit weer een nieuwbouwhuis voor mij want ik kan van te voren dus niet 'voelen'.. Erg he? Ik wil een huisje in the middle of nowhere waar ik in mijn blote kont door de tuin kan lopen en de kipjes eten geven..
@ maja82: ja ik heb dat ook! Ik hou absoluut niet van onverwachts bezoek. Bovendien ben ik heel erg van de tijd. Mijn schoonmoeder komt gerust 1 a 2 uur later dan ze van tevoren heeft aangegeven en daar raak ik compleet kriegelig van. Bovendien weet ik ook nooit hoe laat ze vertrekt en dat vind ik ook ontzettend vervelend. Eet ze nou wel of niet mee?? Dat qua werk heb ik volgens mij ook. Ik heb baantjes in het verleden moeilijk volgehouden, maar dit waren geen uitdagende banen. Ik heb de oorzaak altijd daarin gezocht, maar ik ben dus bang dat ik ook moeite zal hebben met banen die wel op niveau zijn. Zelfstandigheid en flexibiliteit zou inderdaad al heel veel kunnen schelen! Vervelend dat je je niet prettig voelt in je huis trouwens. Dat heb ik gelukkig niet. Voel me hier ontzettend op mijn gemak Volgens mij heb jij trouwens net zo erg als ik last van het kraambezoek (komen ze onverwacht? wie komen er? gaan ze wel op tijd weg?) Bij zoonlief zat ik er na 3 dagen volledig doorheen, puur door al het kraambezoek die ik niet in de hand had.
Ik heb idd precies hetzelfde Yukl. Hield stages en banen ook moeilijk vol. Na gesprekken met een spycholoog kwam ik erachter dat het voor een groot deel te maken had met de factoren om me heen en hoe de sfeer was. Ook is de baas of stagebegeleider in mijn geval erg belangrijk. Maf he? Als ik bijvoorbeeld een kritische baas heb die veel van mij verwacht blokkeer ik. Kan ik mijn gang gaan, functioneer ik prima. Ook moet ik me op mijn gemak voelen bij mijn (meeste) collega's. Als er een vervelende sfeer hangt word ik letterlijk beroerd. Als ik die signalen niet serieus neem slaat het op mijn lichaam en ik ben dan ook al vaak ziek uitgevallen. Ik maak me idd ook erg druk om het kraambezoek, lig er echt wakker van haha! Mijn vriend staat daar veel relaxter in, lijkt me heerlijk Dat is ook de reden dat we een kraamfeest geven deze keer want ik stortte vorige keer helemaal in toen ik de 2e dag allemaal mensen (onverwacht!) aan mijn kraambed had staan.. En ben nu al maanden aan het nadenken hoe ik deze mensen kan weren voor het kraamfeest is gegeven.. Hoe doen jullie dat deze keer? Wat fijn dat jij je wel op je gemak voelt in jullie huis! Dat had ik bij ons vorige huis ook heel erg. Had echt het gevoel dat ik me daar kon terugtrekken, was mijn 'bunker' En hier kan ik me niet verstoppen als er aangebeld wordt ->), heb ik lawaaierige buren en het is echt zo'n buurtje waar iedereen op elkaar let. Heel benauwend allemaal.
Ooh herkenbaar maja! Wij geven inderdaad ook een kraamfeest om het overgrote deel van het bezoek te kunnen reguleren. Ik zie het echt niet zitten om al die mensen verspreid over de vloer te hebben. Bij zoonlief hebben we last minute een kraamfeest georganiseerd, toen ik het na 3 dagen helemaal niet meer zag zitten. We hebben toen ook de rest van de week geen bezoek meer over de vloer gehad. Gelukkig kwam er maar 1 oom en tante onverwachts. De rest heeft zich netjes aan onze aankondiging voor het kraamfeest gehouden. Ik calculeer nu dus alvast in dat die ene oom en tante dit keer weer langskomen en probeer via mijn moeder te regelen dat ze doorgeven wanneer dit is. En haha ik wil me inderdaad ook terug kunnen trekken in mijn hol Ik neem ook heel vaak mijn telefoon niet op Wij zitten hier wat dat betreft wel lekker. Omdat we in een appartement wonen (portiekwoning), kan niemand bij ons naar binnen kijken. Behalve via het balkon, maar we wonen aan een binnentuin (dus alleen inwoners van hetzelfde complex kunnen ons eventueel zien). Ik kan de deurbel dus negeren Bovendien kan ik onze bel uitzetten en hij staat dus ook altijd uit, behalve als ik bezoek of een pakket verwacht. Heerlijk! Heb jij het ook dat je heel punctueel bent wat tijd betreft? En jij hebt het ook toch dat je fulltime moederschap niet zou zien zitten?
Bedankt voor je antwoord, dit boek heb ik vorig jaar eens gelezen maar ik vind het zo 'overdreven' overkomen. Sorry, ik wil niemand beledigen maar er bestaat toch zeker ook wel een bep gradatie in een hsper? Wat is het 'grootste' problemen waar een hsper tegen aan loopt? Ik lees wel dat er vooral rust en voorspelbaarheid nodig is maar dat vind ik dus erg moeilijk! Zeker in ons drukke gezin met 3 kids. Ik vertel haar altijd zoveel mogelijk wat er de volgende dag gaat gebeuren bijv.en ben haar ook al aan het voorbereiden op de vakantie. Op vakantie is ze de eerste 2 a 3 dagen niet te genieten! Plakt dan altijd helemaal aan me vast... Ik heb met haar idd wel eea besproken en haar geen label gegeven natuurlijk want zelf snapt ze soms ook niet wat er nou is.
Ik ben ook een HSP maar in combinatie met Borderline. Ik weet soms niet zo goed wat nu bij HSP zijn hoort en wat bij Borderline, maar de combinatie versterkt elkaar denk ik bij mij. Ik ben nog geen moeder, ook nog niet zwanger, maar daar zijn we druk mee bezig. Het kan best zijn dat we het ook bij 1 kindje laten, omdat ik bang ben dat 2 of meer te druk voor mij is.
Idd allebei Ik KAN zelf niet te laat komen, word bloednerveus en zorg ervoor dat ik op afspraken altijd (ruim) op tijd ben.. Maak me van te voren bijvoorbeeld ook heel druk als ik ergens een afspraak heb en ik weet de route niet.. Paniek! haha! En als ik visite krijg en we hebben een tijd afgesproken word ik ook onrustig rond de tijd dat diegene zou komen. Maf he? Heb jij dat ook? En fulltime moederschap zie ik echt niet zitten.. Ben ontzettend gehecht aan ook mijn 'eigen' leven. Dat zijn je kinderen natuurlijk ook maar je zou me echt kunnen wegdragen als ik langere tijd fulltime thuis zou door moeten brengen.. De balans vind ik alleen lastig. Werken kost me namelijk ook veel energie. Maar thuis zijn ook. Ik zou best wel 4 dagen willen werken maar dan moet de baan wel te doen zijn (lees: ik moet me er 'thuis' voelen..) anders trek ik dat niet.. Heb jij al bedacht hoe je dat straks wil gaan doen? Wat dat betreft is studeren ideaal Maarja, je zal toch een keer aan het werk moeten hihi.. En dat is ook erg leuk natuurlijk. Ik vind werken heerlijk!
Ik heb het boek ook gelezen en heb er voor een deel best veel aan gehad (herkenning!) en voor een ander deel kon ik er helemaal niks mee.. Dat van de vakantie herken ik erg bij mezelf. Ik vind het lekker om eruit te zijn maar ik moet altijd zoooo wennen! Voel me meestal toch niet helemaal op mijn gemak. Vroeger toen ik nog met mijn ouders op vakantie ging wou ik ook altijd als eerste weer naar huis... Ook heel veel last van heimwee gehad. Bij anderen dan he Wat mij hielp op vakanties was dat we met onze eigen spullen gingen. Dus geen huisjes/hotels maar een tent met mijn eigen slaapgedeelte, eigen slaapzak, kussen mee van huis etc.
Dat lijkt me pittig! Heb je ook gesprekken/hulpverlening? Kan me voorstellen dat je er zelf soms niet uitkomt..
Hm ik zit nog eens een beetje te googlen naar hoogsensitief en ik herken me echt in een bepaald aspect. Maar ik lees ook het 1 en ander over de emoties van anderen en ook dingen mbt kunst en muziek. Daarin herken ik me dan weer niet. Maar als ik er meer bij stil sta; ik reageer wel erg sterk op de emoties van anderen. Als in dat ik er bijvoorbeeld absoluut niet tegen kan als manlief chagrijnig is, dan neem ik die emotie over. Ik vind zeurende mensen dan ook erg vermoeiend. Als manlief bot doet, zeg ik dat ook direct. Ik sta het eigenlijk weinig toe. Gelukkig is hij een man die erg makkelijk over dergelijke gevoelens heen stapt en zulke dingen snel weer is vergeten. Ik lees dat hoogsensitieve mensen baat kunnen hebben bij yoga/meditatie, maar dat is dus echt zo ontzettend niets voor mij Ik heb zwangerschapsyoga gedaan, maar ik kon me er echt niet toe zetten om mijn ogen dicht te houden en luisteren naar het gezeef van de instructrice. Ik werd daar heel onrustig van (of liever gezegd, ik wist mijn rust niet te pakken). @ maja: ik ben inderdaad wel eens bang voor de periode na mijn studie. Bang dat ik daarin faal, dat een baan niets voor mij blijkt te zijn. Ik wil ook 4 dagen per week werken, maar moet inderdaad echt iets vinden wat goed bij me past. Studeren voelt echt als veilig en ik wil het nog niet loslaten... Ook een belangrijke reden waarom wij zo snel weer voor nummer 2 zijn gegaan. Ik zag de bui namelijk al aankomen; een nieuwe baan en een tweede kind in dezelfde periode had ik denk ik niet getrokken. Ik ben dus ook heel stipt wat tijd betreft. Ik had vroeger een vriendinnetje met wie ik naar school fietste die standaard veel te laat kwam aankakken. Oh, wat had ik daar een hekel aan! Vreselijk! Ik ben zelf ook altijd te vroeg haha. Zeker als ik de weg niet ken inderdaad, dan zorg ik altijd dat ik een flinke marge heb En ik zoek van tevoren goed uit waar ik heen moet. Ik ben ook vrij lastig met op visite gaan bij anderen met zoonlief. Ik laat namelijk niet graag zijn schema los. Inmiddels ben ik er achter dat ik dit eigenlijk vooral voor mezelf doe en niet zozeer voor hem haha. Hij kan het namelijk best wel hebben om het eens anders te doen, ik word daar alleen zo ontzettend onrustig van Overigens, wat ik dan wel weer merk; ik ben wel makkelijker geworden sinds de geboorte van zoonlief. Ik denk omdat dat gewoon echt nodig was met een klein kind. Aan de andere kant heeft de komst van zoonlief er natuurlijk ook voor meer regelmaat in mijn leven gezorgd. Ik ben nog huiselijker geworden. En de relatie met mijn man heeft me ook goed gedaan. Hij is erg voorspelbaar en makkelijk in de omgang. Mijn ex was daarentegen een onvoorspelbare lummel en daar werd ik echt knettergek van. Sorry, ik vervuil dit topic een beetje met mijn hersenspinsels Ik vind het zo fijn dat ik zoveel herken!