Yukl: mijn dochter heeft dat ook erg met emoties die weet altijd precies hoe een ander zich voeld, erg vermoeiend lijkt me dat. Ik heb zelf verder niets met het spirituele of yoga,daar geloof ik echt niet in. Wat blijft het lastig voor een moeder om een hsp dochter te begrijpen!
@ tjessia: ik kan het me voorstellen dat dat erg lastig is! Vooral als het zo sterk aanwezig is. Ik kan me ook voorstellen dat het bijvoorbeeld tijdens de puberteit een grote rol kan spelen, maar weet niet of dit zo is. Ik ben toen namelijk wel overspannen geweest. Maar ja, voor wie is de puberteit geen lastige periode? Wel fijn dat jij als ouder je dochter zo goed probeert te begrijpen Ik denk dat veel ouders helemaal niet door hebben wat er met hun kind aan de hand is.
Hoi Yukl, Het was een enorme zoektocht om erachter te komen, dit heeft me 8 jaar!! gekost. Maar ik moest en zou weten wat er aan de hand was. Erg jammer voor mijn dochter is dat ze een turbulente periode achter de rug heeft waar ze dus helemaal niet mee overweg kan/kon. Ik ging scheiden toen ze 3 was, verhuizen naar een andere stad, plotseling naar de opvang, plots hele dagen naar school. Trouwen, verhuizen en ze gaat om het weekend naar haar vader, 50 km verderop. Nu heeft ze er een broertje bij wat natuurlijk ook ingrijpend is voor haar. Mijn andere dochter fietst overigens overal erg gemakkelijk doorheen. Ik hoop nu op een rustigere periode voor haar, nog 2 jaar en dan gaat ze naar de middelbare school. Heel erg, maar soms 'vergeet' ik gewoon dat ze speciale aandacht nodig heeft en vind ik haar alleen maar vervelend . Als ik me dan weer afvraag waarom alles zo gaat is het van o ja.....erg he en ook jammer.
Ook ik ben een hsp, ik hoop dat mijn dochter het niet is. Ik vind het ook wel eens lastig met mijn dochter, vooral de eerste 6 maanden eigenlijk. Nu gaat het steeds beter.
Ik ben ook hooggevoelig en ik herken mezelf helemaal in Maja, het is alsof ik m'n eigen verhaal lees. Ik houd niet van veranderingen of onverwachte situaties. De eerste 6 maanden moest ik ook erg wennen met m'n dochtertje, al heb ik nu wel weer m'n balans hervonden. Ik heb ook geleerd mij af te sluiten voor de buitenwereld en eerlijk gezegd gaat dat mij steeds beter af. Heerlijk, lekker rustig! Op werk moet ik m'n eigen ding kunnen doen, heb behoefte aan ruimte en die krijg ik gelukkig ook. Ik ben super gevoelig voor sfeer en emoties van anderen. Al heb ik dus wel geleerd dat als iets buiten mij omgaat of het niet mijn zorgen zijn, ik een muur op trek.. zo van.. ik ben er even niet. Daar ben ik wel blij om, ik kan mezelf beschermen als ik dat wil, al lukt het niet altijd. Soms kom ik ook helemaal oververmoeid en overprikkeld thuis, dan kan ik echt spontaan in huilen uitbarsten. Gewoon omdat ik vol ben en het eruit moet. Ik houd niet van enorme drukte of lawaai, dat trek ik vaak niet en wil dan naar huis. Als de sfeer goed is, dan gaat het wel goed. Ja en mijn nickname is niet voor niks Huismus, dat ben ik ook echt. Liefs Huismus
Hallo allemaal, Hier nog een HSP. Hetgeen waar ik vooral moeite mee heb is als er teveel tegelijk gebeurt of er teveel mensen om me heen zijn. Drukke feestjes e.d. probeer ik zoveel mogelijk te vermijden, omdat ik anders nog uren daarna een soort van flipperkast gevoel in mijn hoofd heb en ik echt niet kan slapen. Ik hoor alle gesprekken nog een keer, alles gaat van links naar rechts. Omdat ik hier al vrij snel last van heb, bijv. als het hectisch is geweest op het werk, ben ik sinds kort begonnen met het slikken van rustgevende homeopathische tabletjes, waardoor ik niet meer zo lig te malen en wiebelen in bed. Ik kan er ook niet tegen om teveel afspraken tegelijk op een dag te hebben. Ik hou er rekening mee door maximaal 1 afspraak per dag te plannen op mijn vrije dagen en zorg ervoor dat ik altijd minimaal 1 of 2 dagen niks gepland heb (ik werk drie dagen, dus ik heb vier dagen om te plannen). Ik heb mijn rustmomenten echt nodig. Gelukkig heb ik een hele lieve dochter die zichzelf goed kan vermaken, waardoor ik ook overdag mijn rust kan vinden. Ik weet nog niet of mijn dochter ook een HSP zou kunnen zijn. Ik merk wel dat zij echt overstuur kan worden als ik niet lekker in mijn vel zit. De uurtjes dat zij overdag slaapt, kan ik echt van genieten. Dan is het helemaal stil in huis en kan ik lekker op de bank gaan zitten met een boekje. Als mijn vriend thuis is, lukt dat helaas niet altijd. Hij wil altijd geluid om zich heen (radio of tv), terwijl ik zo kan genieten van de stilte. Ook ben ik een echt natuurmens. We wonen in een buitengebied, midden in de weilanden en op vakantie ga ik het liefst naar plaatsen met een overweldigende natuur. Voor mij geen drukke campings of bungalowparken. Geef mij maar een mooi appartementje ergens in een bergdorpje in Oostenrijk, midden in de natuur. Soms ervaar ik het hooggevoelige wel als een handicap, omdat sommige drukke situaties nou eenmaal niet te vermijden zijn, maar over het algemeen kan ik het goed inpassen in mijn leven. Ik prijs mezelf ook echt heel gelukkig met mijn rustige dochter die lekker zelf kan spelen en ook dol is op boekjes lezen met mama.Verder hou ik er gewoon rekening mee, ook al roept dat soms onbegrip op bij andere mensen. Het meeste onbegrip ervaar ik eigenlijk op momenten dat ik niks wil afspreken met iemand, op een moment dat er nog niks in de agenda heb, maar ik die tijd gewoon wil vrij houden om tot rust te komen. Ik betrap mezelf er wel eens op, dat ik dat maar gewoon een afspraak verzin om er onderuit te kunnen komen. Eigenlijk vind ik dat heel jammer, maar het is voor een minder gevoelig iemand waarschijnlijk moeilijk te begrijpen dat je je agenda niet helemaal vol wilt plannen. Ivka
Zie dit topic nu pas! Hier nog een HSP-mama. Heeft inderdaad soms wat meer haken en ogen dan ik had verwacht! Heb ff niet alle reacties gelezen (sorry!), want ben op m'n werk, dus niet zoveel tijd. Ik merk vooral dat ik heel veel behoefte heb aan een vast ritme samen met mijn zoon. Ergens is het daarom voor mij ook heel fijn dat ik nog 4 dagen werk - dat is regelmaat. De dagen dat ik thuis ben geniet ik van mijn kindje, maar ik vind het heel moeilijk om om te gaan met dingen die anders gaan dan ik in mijn systeem heb zitten. Afgelopen weekend is meneertje ineens op volle kracht gaan kruipen: het kost mij nu veel energie om daaraan te wennen... Ook ben ik erg emotioneel over de snelheid waarmee alles gaat. Kan het maar moeilijk verkroppen dat we nu al aan het plannen zijn voor zijn eerste verjaardag, terwijl hij voor mijn gevoel nog een baby zou moeten zijn! Dat is misschien wel het grootste verrassingselement aan het moederschap: die achtbaan van emoties en vooral de enorme KRACHT van die emoties... Ik weet dat (bijna) alle nieuwe moeders merken dat hun gevoelens anders zijn dan voor de geboorte van hun kind, maar de extreme mate waarin dat bij mij het geval is, heeft tot nu toe niemand in mijn omgeving kunnen evenaren. Voor mijn gevoel hangt dat erg samen met mijn HSP-zijn. Goed, ik ga ff verder werken. Kom hier vanavond ff uitgebreider kijken!
Je beschrijft het precies goed. Ieder mens heeft te maken met emoties en hoe daarmee om te gaan, maar als je hoogsensitief bent, lijkt het wel of ze met windkracht 12 binnenkomen ipv een licht briesje. En als de storm is gaan liggen, mag je nog gaan puinruimen.. Ik heb soms het gevoel dat anderen om mij heen in een veel hogere versnelling leven dan ik. En het lijkt wel alsof het normaal is om in zo'n hoog tempo te leven, alsof je niks mag missen. Daarom voel ik me ook zo'n buitenbeentje. Rustig aan doen lijkt wel taboe en hoe vaak hoor je niet als je aan iemand vraagt hoe het gaat..ik heb het zo druk! En dan wil je iets afspreken, kan dat pas over 3 maanden, omdat alle weekenden volgepland zijn tot die tijd..pfff.. Ik moet er niet aan denken. Mijn vriend en ik hebben ook al besloten, dat als onze dochter groter is, ze ook niet bij 5 clubjes gaat, 3 sporten gaat doen en dan ook nog haar huiswerk moet maken. Het lijkt soms zo'n competitie te worden van welk kind het meeste kan, het snelste kan, het eerste is, de beste moet zijn enz. Maar juist omdat het allemaal zo normaal lijkt om in een sneltreinvaart te leven, kan het voor iemand die veel behoefte heeft aan rust soms moeilijk zijn om zich te handhaven in deze maatschappij.
Wij zitten ook regelmatig de komende paar weekenden "vol", maar eigenlijk vooral omdat ik naast alle verplichtingen veel dagen vrij inplan. Ik denk dat we gemiddeld om het weekend 1 keer met iemand afspreken, en dat zijn dan voornamelijk onze ouders. Ik snap sowieso niet dat mensen het bolwerken als ze ieder weekend vol hebben gepland! Op de dagen dat jullie met je kinderen thuis zijn, hoe komen jullie dan de dag door? Ik ben namelijk na 1 dag totaal op en vind het dan ook erg moeilijk om meerdere dagen achter elkaar alleen voor zoonlief te moeten zorgen. Manlief gaat donderdag voor 5 dagen naar het buitenland en ik zie er ontzettend tegenop. Op de dagen dat het mamadag is, ga ik eigenlijk altijd de deur uit. Boodschappen doen, even langs het speeltuintje lopen, naar de dierentuin. Ik trek het niet om de hele dag thuis te zitten en al mijn aandacht constant op zoonlief te moeten focussen. Als ik met hem buiten ben, gaat hij veel meer zijn eigen gang, of hij zit lekker rustig in de wandelwagen. Af en toe zie ik ook op tegen het moment dat ik straks voor 2 kinderen moet zorgen. Ik twijfel enorm of ik dat wel kan, dat wel trek.
Heb nu de rest ook gelezen: vind die herkenning zo grappig! Mijn man (niet-HSP) kan zich echt niets voorstellen bij mijn angst om te laat te komen - blijken er hier meer mensen te zijn die dat hebben! Gaaf Ook onverwacht bezoek vind ik een verschrikking!! Das het ergste dat mensen me kunnen aandoen. Hou ook helemaal niet van verrassingen in het algemeen. Toen mijn vriendinnen mijn vrijgezellenfeestje hadden geregeld, was ik maar wat blij dat ik er al vrij snel achter was wanneer dat ging gebeuren: kon ik me er tenminste op voorbereiden! Anders had ik het echt niet leuk gevonden Nog iets wat me verbaast en waarvan ik het altijd op HSP schuif: ik ben (over) gevoelig voor structuren. Als ik dingen eet, vind ik soms dingen wel of juist niet lekker, vanwege hoe het aanvoelt in mijn mond. Daarom vind ik champignons bijvoorbeeld verschrikkelijk, maar echte mayonaise heerlijk. Het lijkt er gelukkig niet op dat mijn zoontje dat ook heeft, want die eet alles en vindt ook alles lekker (thank God!), maar ik hoop dus echt dat dat ook niet alsnog komt... Maakt het leven zo lastig! Wat ik wel van mezelf herken in mijn zoontje is zijn gevoeligheid voor muziek. Ik kan zelf bijvoorbeeld vrij makkelijk tot tranen toe geroerd zijn door bepaalde muziek (een klassiek piano-concert bijv.). Mijn zoontje schiet er niet van vol, maar wordt er wel stil van. Ook als ik voor hem zing; dan zit hij vol verwondering naar me te kijken en hoe druk hij daarvoor ook was - hij is op slag rustig. Heel apart
Hoi meiden, Ik ben geen HSP, tenminste, dat is nooit officieel vastgesteld. Maar ik heb dit topic doorgelezen en ik herken er veel in.Vooral in de eerste maanden na de geboorte van mn zoontje kon ik heel weinig hebben, denk vooral door het gebrek aan rust. Ik heb in een drukke omgeving, zoals een feestje, soms ook opeens het gevoel dat mn hoofd 'vol' is en dan wil ik zo snel mogelijk weg. Mijn woning is ook echt mn 'bunker', en ik hou ook niet van onverwachte visite. Ik heb er ook een hekel aan als mijn man in de auto de radio aanzet, dat is te druk voor zo'n kleine ruimte ofzo. Ik heb ook echt mn rustmomenten nodig, dan wordt mn hoofd weer leeg. En ik heb vaak na een avondje met visite ook dat alle gesprekken weer door mn hoofd gaan, daarna kan ik pas slapen. Ik voel me sinds dat mn zoontje er is en we onze draai gevonden hebben wel veel sterker als voor zijn komst. Ik weet gewoon dat mijn eigen rust en die van mn zoontje belangrijker zijn dan 'verplichte' afspraken, familiebezoeken e.d. Als ik het op dat moment niet zie zitten, probeer ik daar aan toe te geven. Soms gaat dat natuurlijk niet. Mijn man begrijpt dit vaak niet, die is veel makkelijker. Samen komen we er wel uit. Fijn dat ik effe hier mn gevoelens kwijt kan!
Het is hier even druk geweest de laatste dagen, maar wow, wat een berg met reacties zeg. Natuurlijk weet ik wel dat ik niet de enige ben en ik ben al erg lang bekend met het HSP zijn. Toch is het de ene keer makkelijker dan de andere keer. Na een jaar mama zijn weet ik nog steeds niet of het makkelijker is geworden. Denk ik eerder weer terug aan het begin; toen sliep ze nog veel, kon ze geen kant op, lekker rustig. Maar nu lijkt mijn leven wel een 78-toeren plaat waarvan de naald af en toe lekker blijft hangen. Complete gekte zo nu en dan. Alles gaat zo snel. Met Esmae ook hoor. Je kijkt drie seconden niet en plop, hang ze weer in een gordijn, in de waterbak van de hond of hangt ze aan een stoel die omver kukelt. En oh, wat fijn als ze dan even slaapt. Het is echt even stuiterend het leven door op moment. En dan ben ik ergens moe als ik naar het werk toe ga 's avonds, maar ook blij; even focussen op één ding. Want dat is het ook he, het is een soort van "me and my shadow" geworden. Continu dubbel focussen. Je doet een afwasje, maar bent toch alert. Ze zit in de box, maar blijft alert (ze zit in de klim-klauter-doodeng-fase..) en als je dan slaapt 's nachts, is het nog steeds focussen. Om die reden hebben we een nannycare gekocht. Het scheelt me heel veel nachtrust. Als er iets niet ok is, begint dat ding wel te gillen. En zo gaat het maar door. Omdat ik tijdens de zwangerschap negen maanden lang maar een uur of drie a vier per nacht sliep (in blokken!) was ik zo vreselijk uitgeput na de bevalling. Ik herstelde erg langzaam van de keizersnede en mijn partner werd ook met zijn neus op de feiten gedrukt (zijn ouders zijn gescheiden, zijn vader ziet hij amper en dat was hard). Ook hij is hooggevoelig, dus ja, een lekker huishouden zo bij elkaar Het is erg erg belangrijk om je rust te nemen maar vooral ook te accepteren, want sjee, ik kan me vreselijk schuldig voelen als ik iets voor mezelf ga doen.
@Yukl & Mvs: Jullie verhalen zijn heel herkenbaar, jullie beschrijven precies hoe ik het ervaar en voel. Op het stukje over voedsel na dan, ik houd ontzettend van eten en lust alles. Ik plan 1 dag in de week, vaak een dag in het weekend, dat ik niks hoef.. oftewel pyjama-dag, heerlijk! Geen afspraken, geen visite, niks en niemand, ik heb dat echt nodig. Die dag bewaak ik met m'n leven en dus moet soms een vriendin een weekje wachten voor een afspraak, jammer dan. Ik vind de momenten dat mijn dochter even slaapt ook heel fijn, al geniet ik intens van haar, dan kan ik even bijkomen. Ik vind de dagen met haar vermoeiend en voel me regelmatig geclaimed. Aan de andere kant wil ik er voor haar zijn, het gaat zo waanzinnig snel, dat ik niks van haar wil missen. Ik werk 3 dagen en ben 4 dagen met m'n dochtertje, waarvan ik 3 dagen alleen met haar ben. Als m'n man thuis is, laat ik grotendeels de zorg aan hem over. Dan ben ik er even niet, zeg maar.. Tja, soms word het me wel teveel hoor.. en hoe doe ik dat.. ik weet het niet.. haha, maar kom op een of andere manier toch wel de dagen door. Ik heb mezelf inmiddels wel al aangeleerd, dat als dochterlief het op een gillen zet om niks, dus "huilen" zonder tranen, dan sluit ik me af. Ze gaat dan ook binnen een paar tellen zelf spelen/ontdekken, ze weet dat het geen zin heeft. Verder vind ik het lastig om te gaan met mensen die me storen als ik in m'n "Zen" ben, zoals de tv/radio aanzetten of moeilijke/irritante vragen. Laat me met rust, denk ik dan. Kan dan echt in de stress schieten, heel opgejaagd gevoel krijg ik ervan. Ik kan op werk op het moment zelf wel goed omgaan met druk/moeilijk gesprek/emotie van anderen, maar daarna ben ik leeg.. kan je me echt opvegen. Liefs Huismus
Wat een herkenbare verhalen Echt ontzettend fijn om te lezen! Ik geniet ook ontzettend van mijn zoontje, maar eigenlijk meer als manlief ook thuis is. Op de dagen dat ik alleen thuis met hem ben, vind ik het ook een heerlijk breekpunt van de dag als hij even naar bed gaat. Hij heeft een periode gehad waarin hij bijna alleen maar hazenslaapjes deed. Dan zat ik net, werd hij alweer wakker. Dat trok ik echt heel slecht. Gister had zoonlief een driftbuien-dag, tijdens mijn mamadag natuurlijk Pfoe, wat is dat zwaar! Ik werd er zo ontzettend chagrijnig van. Ik weet dat hij er niets aan kan doen, dus ik hou me tegenover hem heel erg in. Het liefst zou ik op zo'n moment echter weglopen en de deur achter me dichttrekken Dat heb ik trouwens wel regelmatig gedaan op de momenten dat manlief thuis was. Die trekt dat veel beter dan ik. @ justme: dat lijkt me best lastig dat jullie allebei HSP zijn. Ik kan gerust weglopen en verwachten dat mijn man het prima vindt om het van me over te nemen. @ huismus: dat heb ik ook. Ik studeer nog, maar toen ik een jaar fulltime in een bestuur zat als voorzitter, trok ik op mijn werkplek wel de emoties etc. van anderen. Maar zodra ik thuis kwam, kwam regelmatig de ontlading waarbij ik vreselijk moest huilen.
Dit heb ik ook Maar ik vind het wel lastig om dat te moeten zeggen tegen mijn familie (dat een afspraak niet door gaat). Alleen mijn moeder weet hoe het zit, maar de rest van de familie is niet op de hoogte van mijn gevoel hierin (HSP is bij mij ook nooit vastgesteld, maar ik herken wel veel in de verhalen). Ik sprak mijn moeder laatst hierover naar aanleiding van dit topic en zoals ik al dacht blijkt zij zelf ook HSP te zijn (en weet dit al jaren). Begrijpelijk dan ook dat ik van haar altijd veel begrip heb gekregen @ all: weten de mensen in jullie omgeving van jullie HSP zijn?
Nee. Zelfs mijn man heb ik het nooit verteld. Vind het niet zo nodig dit label er voor de rest van de wereld op te plakken. Ik 'erken' het zelf ook alleen maar als ik even behoefte heb aan ervaringen van anderen. De rest van de tijd kwalificeer ik mezelf gewoon als moeilijk mens met veeeeeeeeeel behoefte aan rust, hahahaha! Daarbij heb ik ook endometriose, dus ik kan oververmoeidheden en behoefte aan stilte en rust ook daarop schuiven, want vaak heb ik tegelijk van beide 'last', zeg maar. Als ik te veel aan/in mijn hoofd heb, krijg ik prompt ook meer lichamelijke klachten. Handig excuus, want van de endometriose weten de meeste mensen om me heen wel af
De mensen die het "moeten" weten, weten het wel hoor. Het is niet zo dat ik sta te stuiteren in de supermarkt met de mededeling dat ik HS ben Het is niet altijd even handig om samen HS te zijn, de andere kant is dat je elkaar juist begrijpt als geen ander...
Ik weet niet of ik HSP ben, maar ik vind het allemaal heel herkenbaar. Maar zouden andere mensen dat ook niet hebben? Dat dit hoort bij het drukke en gejaagde leven?
Ik ben op dit moment een boek aan het lezen over HSP en de schrijfster van dat boek meent inderdaad dat een erg groot deel van de bevolking in bepaalde mate HSP is (ik weet even het percentage niet meer, maar het is iets in de orde van 20 a 30 procent). De 1 heeft het alleen extremer dan de ander en vooralsnog heeft de meerderheid er helemaal geen last van.
Nee, alleen m'n moeder, zus en man. Bij mij is het ook nooit officieel vastgesteld, maar weet zelf heel goed hoe het zit sinds een jaar of 5.. denk ik. M'n man houdt er wel rekening mee, dat is absoluut ook in zijn voordeel, hahaha. Hij weet dat ik heel gevoelig ben en hoe ik kan reageren op bepaalde situaties, dus dan pakt hij het anders aan. Hij spreekt bijvoorbeeld niet zomaar meer af, maar overlegt altijd eerst met mij. De rest van m'n omgeving hoeft het voor mij niet zo nodig te weten. Tegenwoordig is het ook een beetje een modeverschijnsel, ik hoor het soms van andere mensen en daar zet ik echt m'n vraagtekens bij. Aan de andere kant, veel mensen hebben vaak zoiets van "daar ben je er weer zo één", dus dan denk ik laat maar.. hou het wel voor mezelf. Hebben jullie trouwens ook dat als jullie "honger" hebben, niet meer kunnen denken.. ik word dan super chago, iedereen doet er dan goed aan om uit m'n buurt te blijven en vooral niet tegen me te praten.