Ja Ik kan me herinneren dat mijn moeder daar echt een hekel aan had, omdat ik het als kind al ontzettend sterk had. Ik kan er ook zo de pest in hebben als ik ga eten met vriendinnen en zij voor mijn doen pas laat willen eten Ik zou het zelf inderdaad ook niet snel tegen mensen in mijn omgeving vertellen. Maar ik vind het dus wel lastig om afspraken af te zeggen terwijl ik het idee heb dat ze niet begrijpen waarom ik dat doe. Om die reden verzin ik toch vaak een smoes die wat beter te begrijpen is dan 'ik zie het gewoon niet zo zitten'
Hahaha, erg he. Ik weet het van mezelf dat ik dan onuitstaanbaar ben, gelukkig accepteert manlief me zoals ik ben. Ik bestel trouwens altijd stokbrood of de rest nou ook wil of niet.. Ik verzin tegenwoordig altijd een smoes.. last van m'n maag of m'n man moet ineens werken. Moe is nu eenmaal geen reden blijkbaar. Een vriendin zei dan altijd, "je kan toch gewoon bij mij op de bank hangen". Ja, dat kan, maar ik moet erheen, er wordt van je verwacht een gesprek te voeren en je moet weer naar huis.. Ik kan al over de zeik raken bij het idee, IK WIL NIET!! Soms zet ik me eroverheen en dan ben ik ook echt over de zeik als ik thuis kom.
Is het bij jullie ook genetisch overgedragen? Mijn ouders hebben het zover ik weet niet, maar mijn middelste dochter is ook zeer gevoelig.
Oh, daar ben ik dan misschien een beetje een botte hork in, maar ik zeg altijd gewoon dat ik het toch niet zie zitten en spreek gelijk voor een andere keer af. Tot nu toe nog nooit met iemand gezeur over gehad Maar goed, men is van mij ook niet anders gewend dan dat ik (te) eerlijk ben. Scheelt misschien ook wel, haha! Over erfelijkheid weet ik eigenlijk niet. Geloof niet dat mijn ouders HSP zijn en ik hoop dat mijn zoon het ook niet is, maar dat kan ik nu nog niet inschatten, vrees ik
Meiden, wat een herkenbare verhalen. Stiekem toch wel fijn dat er meer mensen zijn die tegen precies dezelfde dingen aanlopen. Bij mij is het overigens niet vastgesteld, maar ik heb bij een psycholoog gelopen en die opperde het idee, waarna ik ook op zoek ben gegaan naar informatie. Ik ben bijv chronisch vermoeid en ik heb echt het idee dat dat komt door alle prikkels die ik te verwerken krijg. Als kind al had ik problemen, bijv de peuterspeelzaal en de kleuterschool waren drama. Continu overgeven van de stress. Groep 3 was een stuk aangenamer. Dan zit iedereen immers achter een tafeltje..Ook een verhuizing van woonplaats met daarbij horende school en vriendjes etc. heb ik als traumatisch ervaren. Ik was toen 11. Ik kan absoluut niet tegen onverwachte dingen, ik wil precies weten waar ik aan toe ben. Afspreken, zelfs leuke dingen, kan ik ook onwijs tegenop zien. Ook het continu voelen van de energie in een bepaalde ruimte. Als 2 personen bijv ruzie hebben gehad en ik kom dan binnen pff. Mijn zoontje verdenk ik er ook van, alleen is hij extravert, ik introvert. Dus dat botst regelmatig. Maar hij eet bepaalde dingen dus ook niet ivm de structuur. Kauwen is een groot issue hier. Hij voelt ook feilloos de sfeer in een bepaalde ruimte aan. Ik hoop dat mn dochtertje dit toch een stukkie minder heeft. Want aan de ene kant ben ik blij zoals ik ben, maar aan de andere kant lijkt het me ook heerlijk gewoon iets te doen, zonder me zorgen te maken wat voor een effect het heeft op anderen.
Sjonge wat een herkenning.. zowel voor mezelf als voor onze oudste van 7... weet soms niet wat ik met m aan moet.. tis zo'n lief ventje, maar hij kan ineens zoooo omslaan.. onverwachte en nieuwe dingen zijn altijd moeilijk, nieuwe schoenen een drama (zoals ik hier ook eerder las).. een simpele belofte.. mrogen gaan we daar of daar heen en als het dan regent gaat t niet.... kan hem niks schelen.. we hebben t beloofd dus we gaan.. ook al regent t pijpestelen..hij is net iets TE snugger en is erg gevoelig voor zijn omgeving.. zet een zielig muziekje op en hij begint spontaan te huilen...(heeft ie al vanaf peuter)..kan absoluut niet tegen onrecht (in zijn ogen).. bij bijv het uitdelen van m&ms bijv. MOET hij er net zoveel hebben als zijn zusje en het liefst nog dezelde kleuren etc.. hij telt ze ook altijd en als hij overal 4 van heeft en maar 3 blauwe dan klopt t toch echt niet.. dan moet ie nog 1 blauwe erbij.. nieuw speelgoed moet doen wat hij ervan verwacht anders is het meteen drama en kan het wat hem betreft de kliko in.. is heel gevoelig wat vriendjes van m vinden en beinvloedbaar.. perfectionistisch wat knutsel/teken/bouwwerkjes betreft en als het niet lukt.. pfff.. daarnaast is ie dan wel weer heel chaotisch en slordig en laat echt alles slingeren.. het leven lijkt soms in zijn beleving helemaal om hem te draaien.. Daarnaast is hij ontzettend leergierig, onthoud alles, heeft brede kennis en lult mij er zo uit.. Op school willen ze graag wat testen doen ivm meer/hoogbegaafd, HSP... Misschien heeft ie gewoon een ingewikkeld karakter en ik herken veel van mezelf, maar mocht er meer achter zitten wil ik graag weten hoe ik hier het beste mee om kan gaan.. ben iig blij dat ik herkenning lees... begon al aan mezelf te twijfelen..
Thanx Elmo! Meiden, ik moet echt even bij jullie checken of dit een bekend fenomeen is. Mijn zoontje is inmiddels 13 maanden en naarmate hij groter wordt en steeds meer leert, heb ik het soms steeds moeilijker alle emoties een plaats te geven. Trots, ontroering, liefde en verdriet vechten om een plekje en ik heb soms het gevoel erin te verdrinken. Als Sil net uit een sprong komt (voor zover ik daarin geloof, maar dat terzijde) en ineens weer veel meer zijn gevoelens uit d.m.v knuffels en kusjes en lachjes en kleine aanrakingen, dan weet ik soms gewoon niet meer of ik wil lachen of huilen. Ik ben trots dat mijn kleine jongen het zo geweldig goed doet, zo slim is, zo mooi is, en zo enorm alle leidsters op het KDV weet in te pakken. Ik ben ontroerd dat hij laat blijken zo gek op ons te zijn en graag bij ons te willen zijn. De liefde spreekt voor zich, maar groeit nog met de dag, waardoor ik me soms afvraag waar dat ooit gaat stoppen en steeds meer ga geloven in de opmerking dat een kind nooit zoveel van zijn ouders kan houden als zijn ouders van hem. Het verdriet komt natuurlijk voort uit de snelheid waarmee alles voorbij gaat, hoe groot hij al is en hoeveel zelfstandiger hij elke dag wordt. Ik vrees nu al de dag dat hij me niet meer nodig zal hebben (hoewel ook dat een dag zal zijn waarop ik trots en gelukkig ben omdat we het dan goed hebben gedaan als ouders...) Op dagen als vandaag kan ik het soms allemaal heel moeilijk een plek geven en overspoelt het me gewoon enorm. Bekend? En zo ja: wat doen jullie eraan? Afwachten tot de storm gaat liggen? En natuurlijk: zo nee - heb ik een psychiater nodig?
Nee hoor, je hebt geen psychiater nodig. Wel een prachtig dagboek en een camera Kun je alles vastleggen, dat is zo ongekend leuk. En ja, ik herken helemaal wat je schrijft. Er zijn dagen dat ik naar haar kijk en al kan huilen van alle emoties die me overspoelen. Precies zoals je het omschrijft. En ach ja, dan moet ze de hele tijd maar horen hoeveel ik van haar hou en hoe trots ik ben en dat ik huil omdat ik zo gelukkig ben En soms huil ik van onmacht; ze leeft soms zo snel. Althans; met een tempo die ik soms amper kan verwerken en het me dus een beetje veel kan worden. Dat werkt juist dan weer op mijn ongeduld zeg maar. Geen seconde stil kunnen zitten, alles tegelijk willen doen en sja, ik heb echt tijd nodig om alles even te laten zakken. Dan ben ik blij dat het tijd is voor de opvang hoor. Maar na een uur mis ik haar alweer. Sja... Dus geen psychiater nodig. Er moet gewoon een netwerkje komen voor HS-mama's!
Oh, geweldig! Jij voelt echt precies hetzelfde als ik!! Ik voel me soms echt een soort alien ofzo, want niemand die ik ken lijkt ook maar in de verste verte zo in elkaar te zitten... Het is echt fijn te lezen dat mijn gevoelens voor iemand herkenbaar zijn En inderdaad, eigenlijk alleen al hierom ben ik zielsgelukkig als ik mijn zoon weer een dagje bij zijn vriendinnen op het KDV mag brengen (gelukkig geniet hij daar zelf ook ontzettend van, hoor, dat scheelt wel), al mis ik hem elke minuut Mocht iemand hier me buiten ZP ook willen spreken: PB me gerust voor mijn MSN of Hyves of watdanook! Ik ben normaal niet zo van 'lotgenoten-gedoe', maar merk dat ik er in dit geval wel veel aan heb... x
Alleen de herkenning is al heerlijk he? Dan kun je wat beter relativeren en dan ben je niet in je eentje. Op dit moment is het hier thuis niet makkelijk zeg maar.. ze is 16 maanden en het is de hele dag een strijd. Iets waar ik heel slecht tegen kan. Aan het einde van zo'n dag ben ik echt een beetje stuk zeg maar. Ik moet echt wat minder makkelijk worden, want het zal anders alleen maar lastiger worden. Nee, dan mag ze van mij wel al wat ouder zijn hoor. Echt moeilijk!!
ja ja hier ook een hooggevoelige moeder. onze dochter is nu 9 maanden oud en ik ben er achter gekomen dat ik hoog gevoelig ben toen ik net was bevallen. mijn tante kwam op kraam visite en die opperde dat ik dat misschien wel eens zou kunnen hebben ik het op gezocht en ja hoor het is echt ikke. Ik vond het erg raar om dingen te lezen die ik had mee gemaakt of voelde. maar er vielen gelijk puzzel stukjes op zijn plaats. nu met onze dochter is het weer aan passen geblazen. gelukkig weet ik nu dat het dit is en kan ik me er goed in vinden. ik stel mij zelf er op in dat geen enkele dag loopt zo als ik denk of zou willen dat het loopt. zo ben ik ook na de bevalling andere werk gaan doen en dat was ook een hoop verandering. gelukkig valt het nu allemaal op zijn plek en kan mij zelf goed in stellen op de onverwachte dingen. wel is het zo dat ik me zelf in acht moet nemen en soms echt een dag niets moet den en dan lekker voor mij zelf alls op een rij moet zetten. en soms ben ik ook ergblij dat onze dochter naar de opvang is dat ik echt een mij dag heb, en weer alles kan verwerken. ook is het erg prettig dat er meer mensen zijn die dit ervaren. en bij mij weten niet iedereen het maar een paar mensen. wel op mijn werk de baas in ieder geval want ja als ik eens uit mijn doen ben wil ik geen vragen dan moet je mij even laten dan komt het goed. zij weet het en laat mij dan ook even mijn gang gaan en als ik het verwerkt hebt is het goed.
Hoi meiden, Hier nog een hsp-er en binnenkort moeder. Even goed nadenken wat ik wou zeggen hoor, want na 6 pagina's lezen voel ik me enigszins overspoeld Ik weet het al een aantal jaar en eindelijk snapte ik mezelf. Ben er eigenlijk wel blij mee. Gek misschien, maar ondanks dat het soms enorm tegenvalt ben ik juist blij dat ik niet zo ben als de grote massa. Ook al is het wel jammer dat het allemaal in het tempo gaat van diezelfde grote massa... Ik ben nu 28 en momenteel zwanger van mijn eerste kind, een dochter. En gek misschien, maar stiekem hoop ik juist wel dat ze HSP is. Ik zie er niet tegenop. Ik begrijp mezelf nu, dus ik denk dat ik haar beter begrijp als ze een beetje is zoals ik ben. Ik zou er juist moeite mee krijgen denk ik als ze wel mee rent met de grote massa. Ik heb ook met HSP kinderen gewerkt, dus ik maak me er geen zorgen over. Ik weet hoe ik met ze om moet gaan en ze (soms op vrij jonge leeftijd al) kan helpen ermee om te gaan met het "anders" zijn. Ik geloof erin dat HSP iets nieuws is, een nieuw soort mensenras...misschien als er meer HSP'ers zijn, word de wereld iets zachter en minder hectisch. En als ik een kleine bijdrage hieraan kan leveren door een zelfverzekerde HSP'er op te voeden, dan doe ik dat graag! Ik bedoel overigens niet dat de een meer of minder is dan de ander Mochten er mensen zijn die op msn hierover willen kletsen, stuur me dan een PBtje
konijntje: ik ken het gevoel van je kindje, ik heb nu een dochter van bijna 9 maanden en het is niet zo dat ik graag wil dat zij het ook heeft naar ik zou het niet erg vinden. wat je zegt ik denk dat ik haar goed kan begeleiden in het volwassen worden met het hsp er bij. door wat je zelf hebt ervaren kun je het vaak ook goed door geven. Ik heb het er wel eens met mijn moeder over gehad en die heeft het altijd ook vermoeden bij mij alleen had het toen geen naam. Vroeger heb ik ook onderzoeken gehad en zo maar ja dat was mediche en toen konde ze niets vinden. dus als onze dochter het heeft dan weet ik ook wat er is en hoe het heet.Tot nu toe lijkt ze er nog geen last van te hebben. ze is wel erg rustig en laat alles op zich in werken en vind alles prima. hopelijk blijft het zo gaan en kan ik haar goed begeleiding in het proces.
Al ben ik het met jullie eens dat het wel fijn is je kind goed te kunnen begrijpen als hij/zij ook HSP is, hoop ik toch echt heel erg dat Sil er niet mee belast is. Vooral omdat ik het echt zo zie: als een belasting. Ik vind het echt heel moeilijk en vermoeiend soms om de wereld zo anders te ervaren als de rest van de mensheid en dat zou ik mijn zoon niet toewensen. Ik hoop dus dat hij geen HSP is, al zou ik hem natuurlijk wel proberen zo goed mogelijk te begeleiden als hij het wel is....
MvS, ik begrijp je gevoel daarin heel erg goed. Ik kan het soms ook echt als een last ervaren om hooggevoelig te zijn. Maar toen ik nog op een andere plek woonde in Nederland, waar het gemoedelijker en rustiger was, had ik er bijvoorbeeld veel minder problemen mee. Daar kwam ik meer mensen tegen die gevoelig waren en dus was de energie er wat vanzelfprekender zeg maar. Of Esmae een hsk is, ik heb geen idee. Misschien wel. Haar beiden ouders zijn het, dus is de kans aanwezig We merken wel dat ze veel regelmaat nodig heeft en vaste tijden en rituelen. Daar voelt ze zich het prettigst bij. We gaan dus meestal nooit naar avondfeestjes en we houden alles behoorlijk beperkt qua prikkels. Vandaag vieren we sinterklaas en we hebben al ons bezoek nadrukkelijk verzocht geen verrassingen te regelen in de vorm van Sint en pieten bijvoorbeeld. Al die kadootjes zijn al meer dan zat. Vanavond gaat ze dan wat langer in bad en zorgen we ervoor dat het gewoon op tijd is afgelopen ook. Is voor ons ook heel prettig namelijk. Het vraagt een andere manier van leven, zo zou ik het willen noemen. Geen aanpassen, dat klinkt zo negatief, want aanpassen hoef je niet, jij bent zo en dat is ok. Alleen ja, we leven in een verdomd snelle maatschappij waar ook in heel erg ongelukkig van kan worden. Daarbinnen probeer ik het zo te regelen dat het wel rust bevat, maar dat is niet gemakkelijk. Mee eens!
Ik ben al gewend om voor mezelf rust en regelmaat te 'eisen' van mijn omgeving, maar dat heeft me de laatste tijd al wel wat vriendschappen gekost, omdat mensen niet willen begrijpen dat ik het nodig heb. Dat zijn vooral de ervaringen die ik mijn zoon wil besparen. Ik kan niet eens onder woorden brengen hoeveel pijn het doet als de zoveelste 'vriendschap' sneuvelt vanwege mijn HSP-zijn, dus nee, dat is zeker niet iets wat ik een ander toewens. En al helemaal mijn eigen kind niet. Overigens woon ik al mijn hele leven in de Randstad en hier merk je gewoon heel goed dat het not-done is om rustig te willen leven. Het allerliefst zou ik dan verhuizen naar een plek waar ik nog wel mijn eigen tempo mag bepalen, maar dat zou dan toch al snel Frankrijk of Spanje worden en dat heeft nogal wat voeten in de aarde, vrees ik, dus daar zie ik behoorlijk tegenop Ben er nog steeds over aan het nadenken.
hoi allemaal, Hier iemand die waarschijnliljk ook hsp is. Mijn zoontje van ruim 2 en mijn man absoluut niet. Ik vind dat wel fijn, maar ook heel moeilijk, want ik ben soms best alleen in alles. Ik geloof dat maja(?) beschreef hoe werken was en dat is precies hoe ik erover denk. Ik werk inmiddels niet meer, omdat ik het niet kan opbrengen om alle prikkels van eenkind en die van mijn werk te verwerken. Ook werkte ik met straling en kankerpatienten en onder de grond, voor mij een ongezonde combinatie. Wat miste ik? Mijn collega's en verder niets! Wat betreft gevoeligheid en kind: Heel erg veel 'last' van. Ik stond gisteren met tranen in mijn ogen omdat mijn zoontje de voordeur opendeed en een zak kadootjes vond. Ik word heel snel emotioneel van dingen, omdat hij groter wordt, meer kan zich ontwikkeld, meer woorden kan. Zo bijzonder! Ik ben erg creatief en schilder graag, maar heb veel moeite om rust in mijn hoofd te vinden om te schilderen te komen. Als luca in bed ligt en niet kan slapen, dan voel ik dat in mijn hele lichaam en kan ik me niet afsluiten. Als hij zich rot voelt voel ik dat ook. Als hij huilt, dan voel ik dat van binnen. Dat zijn ontzettend energie vretende dingen. Ik ben daarom blij dat hij tot nu toe niet hsp is. Ik hoop hier nog meer ervaringen uit te wisselen, want ik zou dat erg prettig vinden. @mvs: Ja naar frankrijk gaan of naar italie. Ik heb ook het gevoel dat ik daar meer 'thuishoor'. Ken je dat?
Hoi Sannaa! Fijn he, die herkenning! Ik vind het zo'n geruststellend idee dat meer mensen zich voelen zoals ik... Ik voel me inderdaad veel meer thuis in Frankrijk. Ik bedoel, een land waar veel winkels (iig buiten de toeristenseizoens) gewoon dicht gaan tussen de middag! Geweldig, toch?! Dat is nog eens 'in je eigen tempo leven' Overigens moet ik een beetje lachen om wat je schrijft over als je kindje niet kan slapen of niet lekker is: mijn zoontje is niet in orde (krijgt ws zijn eerste kiezen) en voelde zich dus gisteravond helemaal niet fijn. Heel erg huilen enz. Toen mijn man en ik later in bed lagen zei ik tegen hem: 'Hoe zou het toch komen dat ik altijd zo van de leg ben als Sil niet in orde is?', maar jij hebt nu mijn vraag beantwoord Dank je!
Mijn moeder is een HSP en ikzelf ook. Heb zelf helaas nog geen kind(eren), maar werk wel dagelijks met ze Op mijn werk zorg ik dat ik echt mijn rustmomentjes pak. Grenzen aangeven is daarin heel belangrijk. Dan ga ik even naar de toilet, maar naast alleen plassen, zit ik dan ook even 2 minuten diep in en uit te ademen (wel het odeur in de wc eerst even checken ). Of ik geef aan collega aan dat ik even 2 minuutjes een frisse neus ga halen. Mijn meeste dagen zijn maar 5,5 uur, dus is prima te doen. Mijn lange dag van 8,5 uur Laten we het erop houden dat het goed is dat het daarna weekend is Mijn moeder hield zich altijd heel erg aan stuctuur en duidelijkheid voor zichzelf en voor ons. Zoals: -elke dag zelfde tijd eten -na het eten dezelfde routine qua douchen en naar bed gaan -na school met andere kinderen spelen werd afgesproken van te voren, dus geen impusieve dingen. Dat vond ik toen jammer, maar ik weet nu dat dat voor mij ook heel goed is geweest. -niet full-time werken en als het financieel kon helemaal niet werken -selectief zijn in wat je doet aan helpen op school. Mijn moeder deed eerst bijna alles, maar kon toen niet meer ontprikkelen. Kies dus 1 ding waar je je op toelegt. Dit is wat er nu even snel in me opkomt. Er zijn ook veel boeken te vinden met handige tips! Ik zou zeggen neem eens een kijkje op internet of in de boekhandel...