Ik ben een dagje werken... en er zijn alweer hele discussies gevoerd Voor de duidelijkheid: ik ben zelf hoogopgeleid en wil misschien thuisblijfmoeder worden, dat wil niet zeggen dat laagopgeleide mensen niet voor dezelfde keuze kunnen staan. Ik vraag me gewoon af hoe het is. En of ik dan intelligent ben of niet maakt niet zo veel uit.
Ik ben wo opgeleid en noodgedwongen thuisblijfmoeder. Ik werk niet omdat mijn kinderen een beperking hebben en daar veel bij komt kijken. Ik vind het niets. Ik ben intelligent, ik hou van snel groeien, veel leren, meer meer meer! Ik ontwikkelde me altijd zo snel, leerde steeds nieuwe dingen.. Etc. Nu gaat dat niet en ik mis het. Heb weinig nieuws te vertellen en ik mis het groeien, ik sta stil. Maar.. Het is ook een stuk karakter. Zowel werken als tbm zijn hebben voordelen en nadelen. Het gaat erom wat bij jou past, en daar kunnen wij eigenlijk geen antwoord op geven
Misschien komt het verschil in wel/niet hoogopgeleid ook tot uiting omdat de druk op het werk anders is? Het is echt wel een andere baan dan bijv werk waar je een functie hebt en die uitvoert. Bij mij wordt er verwacht dat ik het elk jaar beter doe en doorstroom naar steeds hoger. Gebeurt dat niet dan volgt ontslag. Dat is wel even anders dan gewoon een goede kapster zijn - ertussen uit gaan om voor de kinderen te zorgen - en weer te gaan werken als goede kapster (met evt. bijscholing). Maar in mijn functie als jurist kom ik na tijdje eruit nooit meer terug. Dat kan gewoon niet. Dus de stap om dat te doen is moeilijker. Denk dat ts ook daar op doelt? Dan is die keuze wel meer 'definitief' carriereverandernd waar dat voor lageropgeleiden misschien minder geldt? Heeft dus niks te maken met de vraag of dit dilemma alleen voor hogeropgeleiden zou gelden.
Maar heeft dat 'voor vol worden aangezien' te maken met je tmb-keuze of met het opleidingsniveau/functie? Denk je dat mensen je anders zouden inschatten/beoordelen als je bijv hartchirurg was die bewust tbm wordt? Want dat gevoel krijg ik namelijk vaak uit je reacties. Deze topic gaat immers niet over thuisblijven, dat doen de dames die topic hebben gestart ook namelijk. Volgens mij val jij meer over de term 'hoogopgeleid', want je geeft aan dat mensen je onderschatten als je aangeeft go te zijn. Dat is immers een baan en niet gerelateerd aan tbm.
nou beiden...ik ben van mening dat de algemene gedachte is dat wanneer je niet minimaal HBO geschoold bent, je dan niet zo intelligent bent. Terwijl dat mijn inziens ook met keuzes te maken kan hebben. Iemand kan de keuze gemaakt hebben om geen HBO of WO te gaan doen maar dat zegt weinig over de intelligentie van die persoon. Hoogst voltooide opleiding is iets wat bij veel mensen speelt. Daarnaast wordt je (vind ik) niet echt serieus genomen als je TBM bent...of je nu hiervoor hartchirurg of juf was. Dat maakt niet zoveel uit nee. En wat ik eerder al noemde hangt voor mij echte intelligentie niet af van opleidingsniveau. Maar hoe mensen in het leven staan, waar zij zich voor interesseren e.d. Jan marijnissen (even afgezien of je het met hem eens was) vind ik daarvan een goed voorbeeld. Absoluut laagopgeleid, maar een heel intelligente man die veel weet.
Zegt iemand dat letterlijk tegen je of maak je dat er zelf van? Bij mij in de straat is het armoedig als je werkt en ook armoedig als je zelf voor je kinderen zorgt als je dus ook nog eens niet werkt. Daar heb je een nanny voor. Ik vind dat hilarisch en drijf er op een leuke manier de spot mee. Ik heb nooit de neiging gevoeld erbij te moeten horen dus ook deze levenswijze laat ik aan me voorbij gaan. Iedereen in de straat praat ook met me dus heb ook niet het gevoel dat ze op me neer kijken.
Volgens mij heb je mijn reactie niet goed gelezen. Je kan het draaien en keren zoveel je wilt maar met een laag iq lukt het echt niet om op universitair niveau te studeren, daarentegen kan je met een hoog iq een mbo-opleiding doen. Kleine kanttekening, ik heb inderdaad ooit gelezen ( min. 10 jaar geleden) over verschillende vormen van intelligentie, waaronder bijvoorbeeld muzikaal, waarop met de toenmalige testen dus niet getest wordt. Een hoog iq is geen garantie op hoge opleiding dat is ook voor een groot deel afhankelijk van doorzettingsvermogen, omgevingsfactoren en nog wat andere zaken die ik vergeten ben. Overigens heb ikzelf "maar" een mbo-opleiding en wel een hoog iq. Lange tijd heb ik mijn iq zelfs vervloekt, zo makkelijk was het niet om geen echte aansluiting te vinden bij leeftijdsgenootjes. Ik vond het veel ingewikkelder om blablabla gesprekjes te voeren dan om een ingewikkelde politieke discussie hebben.
Ik denk dat je een aardig doorzettingsvermogen moet hebben om met een hoog iq een lage opleiding te doen. 4 Jaar lang dag in dag uit aan het einde van de dag met het gevoel naar huis gaan dat je weer 8 uur verspilt heb aan dingen die je zelf ook had kunnen bedenken. En waarbij dan ook het deeltje gezelligheid mist. Om nog maar niet te spreken over de samenwerk projecten....
Maar daar gaan dit soort topics toch helemaal niet over? Afgezien daarvan vind ik dat er degelijk een correlatie bestaat tussen de kwaliteiten van de mens en zijn opleidings- en functioneringsniveau. En nee, dan hebben we het niet zozeer over de iq. Want wat iemand hiervoor al zegt: er zijn weinig promovendusen met een heel laag iq, en om te stellen dat deze mensen alleen naar boeken uit hun hoofd kunnen stampen is behoorlijk... Tja. . net zo veroordelend als waar je zelf last van hebt, toch? ?
Ik heb dit topic zo opgevat dat TS voor zichzelf als hoogopgeleide wilde weten hoe het zou zijn om thuis te blijven. Niet als aanval op mensen die minder hoog zijn opgeleid. Misschien hangt het ook niet zozeer van opleidingsniveau af, maar van wat voor type je bent en waar je voldoening uit haalt. Als je dat uit het zorgen voor je kinderen haalt, prima toch? Intellectuele voldoening kun je ook halen uit boeken lezen, naar musea toe etc. Tot op zekere hoogte in ieder geval. Ik kan me ook voorstellen dat er mensen zijn met een minder hoge opleiding die niet alle dagen thuis willen zitten en werken fijn vinden. Zelf heb ik een WO-opleiding en een baan op WO-niveau. Persoonlijk zou ik nooit helemaal kunnen stoppen met werken. Zelfs als ik de loterij zou winnen, zou ik willen blijven werken. Dit omdat ik mijn persoonlijke ontwikkeling belangrijk vind. Blijven groeien, nieuwe dingen leren zijn mijn drijfveren. Niet zozeer carrière maken. Ik ben niet zo heel erg ambitieus in de zin dat ik naar de top wil, maar wil wel uitgedaagd worden. Zo heb ik ook het idee om weer te gaan studeren als dochterlief naar de basisschool gaat, maar ik heb al van andere gehoord dat dat eigenlijk nog lastiger is dan de kinderdagverblijfperiode. Na mijn bevallingsverlof heb ik 1 dag in de week ouderschapsverlof opgenomen. Toen werkte ik 3 dagen van 9 uur. Dat is sinds kort afgelopen en werk ik 4 x 8. Mijn werk kan ik goed thuis doen ( als ik tenminste geen afspraken heb). Ik kan ook zelf mijn werktijden en werkplek bepalen, mits het maar in de agenda staat. Wel is de aard van mijn werk zo dat ik soms ook dingen moet doen a la minute. Dus ook op mijn roostervrije dag. Tot nu toe gaat dat wel goed. Meestal kan ik dat doen tijdens het slaapje en heel soms mag ze dan even Frozen kijken. Maar dat laatste is nog maar 1 keer gebeurd. Bovendien heeft mijn man een soortgelijke functie en kan dus ook inspringen. Het 3 dagen werken vond ik wel lastiger voor mezelf. Omdat je steeds het idee hebt dat je tekortschiet op het werk en ook weer tekortschiet op de dagen dat je thuis bent... Tot ik op een gegeven moment zag dat ik nog maar een paar maanden ouderschapsverlof had en besloot er echt van te gaan genieten. Toen kon ik ineens makkelijker 'nee' zeggen en deed niemand er moeilijk over. Maar dit gepieker hierover is echt een vrouwending volgens mij. Dat stomme schuldgevoel wat we elkaar en onszelf altijd aanpraten. Grrr...
Jammer dat je je zo voelt. Op een gegeven moment zwakt sowieso je leercurve wat af. Wij gingen naast ons werk andere dingen doen. Ik heb o.a. een cursus russisch gevolgd (zdravstvuyte Piccolina ), anderen deden italiaans. Erg leuk om iets heel nieuws te leren. Daar kan je ook tijd voor maken als tbm; ik ben tenminste heel bewust thuis voor dl, maar niet voor het huishouden (dat doen we hier nog steeds samen, net als toen ik nog werkte) dus dan is er wel tijd voor andere dingen. (nouja, heb geen idee hoeveel werk jij persoonlijk elke dag hebt aan je kinderen natuurlijk...dat zou wel eens heel veel kunnen zijn begrijp ik)
Voor elke opleiding, ongeacht welk niveau, heb je doorzettingsvermogen nodig. Daar ben ik dus op harde wijze achter gekomen. De middelbare school fluitend doorgelopen, nooit leren studeren, het waaide maar aan en dan moet je ineens echt gaan studeren. Wat natuurlijk niet in 1 keer lukte want ik moest ineens moeite gaan doen om iets te bereiken, toen was het dus niet meer "leuk" en ben ik iets te hard gaan feesten waardoor studeren helemaal onbelangrijk lijkt. Maar ja toen werd ik dus "wakker", zonder opleiding, en ben ik 's avonds alsnog mbo gaan doen. Uiteindelijk vind ik het dus bewonderingswaardiger dat iemand zijn intellectuele capaciteiten ten volle benut om datgene te bereiken dat te bereiken valt. Ontopic. Omdat ik alleen ben moet ik werken voor het geld, als dat niet het geval was geweest en geld geen probleem zou zijn zou ik niet kiezen voor het werk dat ik nu doen. Helemaal stoppen zou ook niet mijn keuze zijn, maar vier dagen, zoals nu, vind ik eigenlijk teveel. Persoonlijk lijkt mij vijf/zes ochtenden per week prettiger zodat het rond het avondeten minder hectisch is en mijn dochtertje rustiger is voor bedtijd.
Dit valt mij ook altijd op aan ieder TBM topic. Het zijn altijd dezelfde mensen die fanatiek reageren. En niet vervelend bedoeld, je (tuc) komt erg ongelukkig over. Continu jezelf verdedigen en verkondigen hoe geweldig het is om TBM te zijn. Ik voel persoonlijk niet de behoefte om iedereen te overtuigen om te gaan werken...werken en kleine kids is soms behoorlijk stressvol namelijk. Als je zelf achter deze keuze staat, wat boeit het dan wat een ander van je denkt? Ik ben zelf hoger opgeleid en werk parttime. TBM lijkt me best leuk voor een jaartje, maar wil geen gat in mijn cv. Het is allemaal een keuze. Ben zelf 10 maanden thuis geweest na een ongeval en het was echt heerlijk relaxed en rustgevend. Niet racen met de kinderen, vloeken om de file in de ochtendspits etc.
Weet je...dan laat ik het hier verder bij. Ik probeer helemaal niemand te overtuigen en ik ben zeker niet ongelukkig. Maar het heeft geen zin dat verder uit te leggen, men heeft een bepaald beeld en dat is dus net wat ik probeerde uit te leggen...
Dankje tuc Mijn salaris is niet nodig. Ik werk voornamelijk voor de kosten voor het kdv en wat eigen spending money, omdat mijn man goed verdient. Verder wordt mijn salaris nergens aan besteed. Dat op zich vind ik demotiverend, terwijl ik eigenlijk met mijn salaris heel tevreden ben. In mijn werkveld is de markt met zzp-ers behoorlijk verzadigd, maar ik heb wel connecties en er is financieel geen druk, dus ik zou op die manier betrokken kunnen blijven bij de ontwikkelingen in mijn werk. Het enige dat me tegen staat is dat mijn man ook ondernemer is en dat we dan helemaal geen vaste inkomsten meer hebben. We zijn nu halverwege een jaarsalaris met sparen, dus misschien kan ik dat loslaten als we genoeg gespaard hebben om een jaar zo door te leven als we nu doen. Mijn man is eigenlijk de grootste uitdaging. Hij gaat helemaal op in zijn werk en ik gun hem dat ook. Daardoor is hij niet altijd even betrokken en kan ik niet ad hoc op hem rekenen. Hij doet wel erg zijn best, dus ik wil er niet te veel over klagen. Hij is bang dat als ik stop met werken ik een klagende huisvrouw word (net als zijn moeder). Hij heeft geen zin om mijn enige sociale contact te zijn na een drukke werkdag. Ik denk dat dat wel losloopt. Ik heb vriendinnen (weliswaar werkend en nog zonder kinderen) en familie in de buurt en toevallig zijn een paar werkende buurvrouwen ook pas gestopt met werken. Ik merk dat ik er voor mezelf eigenlijk wel uit ben. Ik ben nog wel benieuwd of de relatie met jullie partners is veranderd na het stoppen met werken?
wauw Nacho, je klinkt idd alsof je eruit bent! Mijn man zou het trouwens overigens juist ergens wel fijn vinden als ik tbm zou zijn (is naast supportive ook ergens antuurlijk wel egoistisch omdat hij dan lekker 'zijn gang kan gaan' wat betreft werkdagen en uren) afijn, misschien kun je dat voordeel ook aan je man vertellen? Ik heb 2x 7 mnd na de bevalling thuis gezeten (dmv fullltime OV) en ik vond zelf weinig verschil (en mijn manook) in onze relatie. Maar ik kan me voorstellen dat het na tien jaar thuis misschien wel anders wordt. Ik denk dat het wel belangrijk is om je in elkaars situatie te blijven inleven. Overigens Nacho, ik had ook na de komst van de eerste meer de behoefte om fulltime tbm te worden. Maar het zorgen voor 1 baby vond ik veel makkelijker en relaxter dan een dreumes en baby. Nu ik er twee heb ben ik wel extra blij om de deur uit te kunnen. Ik denk dat je dat wel in je achterhoofd moet houden, dat het kan veranderen je gevoel/behoeftes, maar goed je kan altijd weer terug aan het werk mocht je dat willen natuurlijk. Ik wens je veel succes en geluk met je keuze en ben heel benieuwd hoe het je zal bevallen!
Dankje Julia! Ik ga het vanavond eens met mijn man bespreken. Hij wil eerst nog een kindje en dan als ik al mijn zwangerschaps-, bevallings- en ouderschapsverlof heb opgebruikt pas echt stoppen. Ik zou het liefste morgen stoppen, maar ik heb nog maar ouderschapsverlof tot juli 2016... Dan zou ik mijn baan eerder moeten opzeggen dan dat ik met zwangerschapsverlof zou kunnen.
Ik ga even reageren op de eerste post . Heb een Hbo-opleiding en heb toen mijn tweeling geboren werden (nadat mijn zwangerschapsverlof afgelopen was) besloten thuis te blijven. Bij mij had dit alles te maken met het feit dat mijn dochters extreem prematuur zijn en dus in het begin, ook thuis, nog veel extra zorg nodig hadden. Tbm zijn is prachtig, maar ook het zwaarste (afgezien van hun extra zorg) qua werk wat ik ooit heb gedaan. Ik heb dus heel veel respect voor moeders die dit jaren lang doen. Ik zou je ook aanraden om pas na een paar maanden met je kindje te beslissen of je thuis wilt blijven of niet. Evt kun je er nog ouderschapsverlof voor gebruiken. Nu mijn kids een jaar zijn, mis ik het werken op kantoor wel. Dat komt ook omdat het nu weer supergoed met ze gaat en ik ook weer 'durf' te gaan werken. Een jaar vond ik dus prima. Ik mis nu ook die uitdaging om me op mijn vakgebied verder te ontwikkelen. En thuis heb ik daar geen tijd voor met twee kruipende kids die nog amper slapen overdag. Ik wens je veel succes met beslissen!!