Het is misschien een beetje een taboe or no go onderwerp, maar zo af en toe vooral na feedback momentjes op school, vraag ik mezelf af hoe ik (van binnen) zou reageren als mn dochter straks een stuk minder slim blijkt dan we dachten/hoopten. Natuurlijk is intelligentie niet alles, maar vooral als het voor jezelf wel heel bepalend is/was voor wie je bent en wat je doet, voelt het toch als een flinke streep tegen als je kind minder intelligent blijkt. Ik zou mn teleurstelling nooit aan haar laten merken uiteraard, maar ik vrees dat ik toch wel heel teleurgesteld ga zijn. Vooralsnog is het overigens nog niet heel direct aan de orde; ze is namelijk pas 6. Maar uit de feedback van de juf blijkt wel steeds dat ze nauwelijks boven gemiddeld scoort op de meeste zaken. Vorig jaar was dit ook al zo. Uiteraard kan er nog wat veranderen, maar de gedachte "wat als het niet verandert" spookt sinds de laatste meeting steeds heftiger door mn hoofd. Aan de ene kant voel ik me dan een beetje "fout", elitair en bevooroordeeld, aan de andere kant is het lastig om de teleurstelling niet te voelen. In een samenleving die zo gericht is op de maatschappelijke ladder opklimmen, voelt het alsof mijn dochter straks waarschijnlijk juist een paar stappen naar beneden moet doen.. Ik hoop dat dit stukje niet al te zeikerig overkomt. (gelukkig is het toch anoniem, haha). Ik kan me voorstellen dat mensen met grotere zorgen zich vooral ergeren en ik wil hen zeker niet voor het hoofd stoten. Uiteindelijk komt gezondheid en geluk altijd boven intelligentie.! Toch denk ik dat er vast wel andere moeders in een soortgelijk pakket zitten en zou ik graag willen weten hoe jij hier mee omging?
Ik vond het ontzettend vervelend waarom mijn zoon zo goed inzicht had, maar op school nauwelijks zijn aandacht erbij kon houden en daardoor onder gemiddeld scoorde (met cito zat hij niet eens op de grafiek zeg maar). Vooral omdat grotere zus met bijna alles boven gemid scoort (behalve bij spelling...). Ik vond het vooral vervelend voor hem, niet zozeer mijn toekomstbeeld voor hem, ook omdat hij school niet leuk vindt. Het is logisch dat je je zorgen maakt. Ik weet gewoon dat er veel meer inzit dan hij laat zien, totdat hij in gr 4 halverwege het jaar zijn derde E score had en hij door mocht voor de dyslexie test en ja hoor ernstige dyslexie en een achterstand van 1,5 a 2 jaar maar ook dat hij bijna bovengemiddeld intelligent is, terwijl we dat niet hadden verwacht. Dus wat je ziet of op school gebeurd hoeft niets te maken te hebben met bovengemiddeld of gemiddelde intelligentie! Wat ik nu vooral belangrijk vindt is dat hij met plezier naar school gaat en dat gaat al een stuk beter dan een half jaar geleden.
Hier valt nog niet echt te bepalen hoe het er straks uit gaat zien. Cijfermatig loopt ons zoontje wel voor op het gemiddelde en ik kan al min of meer voorspellen dat het een beta mannetje wordt (met een alpha moeder ) maar op andere vlakken is hij gewoon minder goed ontwikkeld, zal ik maar zeggen. Ik hoop eigenlijk gewoon dat hij qua intelligentie gemiddeld gaat zijn, dat hij het naar zn zin heeft en zich vooral sociaal en emotioneel goed ontwikkelt. Het lijkt me eerlijk gezegd best lastig (als ouder, maar ook voor het kind zelf) als het hoogbegaafd is of erg voorloopt op leeftijdgenootjes. Ik heb voorbeelden uit mn directe omgeving waar ik niet heel blij van zou worden. Aan de andere kant lijkt het me ook lastig als je kind onder het gemiddelde scoort. Dus als het juist niet kan meekomen. Dan zou ik denk ik diep in mijn hart ook wel teleurgesteld zijn, maar ik zou me vooral veel zorgen maken, terwijl dat misschien ook niet nodig is. Wat ik al zei, is denk ik het sociaal emotionele aspect het belangrijkst. Als dat goed ontwikkeld is, dan kun je volgens mij heel ver komen!
Goh, zo lang ze hun stinkende best doen om te doen wat ze wél kunnen is het toch goed? Als ze er met hun pet naar gooien is het een ander verhaal. Maar als je kind minder slim is dan je gehoopt had, blijft het nog steeds je kind hè. Tuurlijk is dat verdrietig maar dan is het (mede) aan de ouders om hen daar te brengen waar hun mogelijkheden écht eindigen.
Als je een bepaald beeld in je hoofd hebt kan het lastig zijn als dit beeld niet blijkt te kloppen. Dus ook als je kindje minder slim is dan je had gedacht of gehoopt. Zoals je zelf ook zegt is slim zijn niet alles, probeer dat voor ogen te houden. Probeer het toch ook te bedenken dat zoiets niet voor geluk zorgt. En probeer het ook te accepteren. Uiteindelijk fijner voor jou en je kindje.
Ik begrijp je wel. Alles lijkt ingericht op superslim zijn, hoog opgeleid e.d. Misschien omdat sommige mensen er niet zo makkelijk over praten, maar je hoort nooit over kinderen die het moeilijk hebben op school, alleen dat ze allemaal een voorsprong hebben. En dat is best wel confronterend als het bij jouw kind allemaal wat minder makkelijk gaat. Nu zijn er hier bij de oudste andere problemen waardoor het dus ook niet allemaal niet lekker loopt. Ik maak mij op het moment enorme zorgen maar laat dat uiteraard niet aan haar merken. Ik wordt er verdrietig van dat niks vanzelf lijkt te gaan en ik alleen maar verhalen hoor van kinderen die zo goed scoren. Ik weet niet wat de toekomst gaat brengen en probeer daar nog niet mee bezig te zijn. Dit schooljaar is op het moment al uitdaging genoeg. Ik ben dus zeker niet teleurgesteld, wel bezorgd.
Bij mij werd er telkens op gehamerd dat ik hb ben, daar ging het (te) vaak over in contact. En dat was ook mijn enige goede eigenschap die benoemd werd door mijn moeder en omgeving. Dat maakte het voor mij een groot 'ding'. (Niet als in ik ben beter dan anderen maar als in het is mijn enige goede eigenschap de rest is flut). Toen ik nog geen kinderen had vond ik het wel een belangrijke eigenschap om op te hopen bij mijn kinderen. Maar daar sta ik tegenwoordig anders in. Met een gemiddelde intelligentie kan je succesvoller zijn dan met een hogere. En ik heb liever dat ze een normale intelligentie hebben dan dat ze tegen allemaal muren aanlopen. Natuurlijk zou ik het fijn voor hun vinden als ze een bovengemiddelde intelligentie hebben zonder te veel muurtjes. Maar teleurgesteld in hun zou ik niet zijn. Ik wil dat ze van zichzelf een hele lijst aan goede eigenschappen kunnen benoemen en tevreden kunnen zijn met wie ze zijn. Onder gemiddeld zou ik wel lastig vinden. Het lijkt mij lastig als je helpt met bijvoorbeeld huiswerk en de boodschap blijft maar niet aankomen. Dan moet ik echt aan mijn geduld gaan werken.
Mijn dochter is vanaf kleuterschool zo enorm gaan onderpresteren (blijkt achteraf) dat ik echt overtuigd was geraakt van een laag IQ. Haar manier van denken was ook gewoon vreemd en ze werd door bijna niemand begrepen. Ze liet niks zien op school en thuis ook niet meer. Het had mij overigens echt niet uitgemaakt als ze een laag IQ zou hebben. Of het hoog, laag of gemiddeld zit, het belangrijkste is dat ze (indien noodzakelijk) de juiste behandeling krijgen om zo gelukkig mogelijk op hun eigen niveau door mogen groeien binnen het onderwijs en het verdere leven. Wel zou ik mij zorgen maken als mijn kind niet goed meekomt of vastloopt op school. Zowel als dat door laag of door hoog IQ komt. Met de juiste begeleiding zou het op zich niet al te moeizaam hoeven gaan met een lager IQ. Maar dat valt van te voren natuurlijk ook niet meer te voorspellen. Succes! En moeilijker presteren op school hoeft echt nog niet te duiden op een lager IQ. Wie weet valt het allemaal heel erg mee.
Poeh! Ik zou eerlijk gezegd wel even moeten slikken... Man en ik denken allebei dat onze dochter het wel eens goed tot heel goed zou kunnen gaan doen op school (ze is redelijk slim, maar heeft bijvoorbeeld ook doorzettingsvermogen). Als dat toch anders blijkt, is dat wel even schakelen. Een van onze neefjes heeft wat problemen op school, hij is helaas gewoon niet zo 'slim'. Dat is vooral voor hemzelf erg lastig en vervelend en dat vinden wij voor hem dan weer naar! Daarentegen is hij bijvoorbeeld heel goed met zijn handen, een kei in lego en dergelijke en fysiek heel sterk.
Onze oudste 2 doen met 2 vingers in hun neus het VWO. Het was best even slikken toen bleek dat onze 3e juist wat moeilijk mee kan komen. Het voordeel is dat ik maar 1 kind heb dat ik bij het huiswerk maken moet begeleiden (dus alle tijd). Soms maak ik me weleens bezorgd om de toekomst. Onze oudste 2 hebben hele serieuze, rustige vrienden. Op het VMBO is dit vaak anders. Je verwacht dat de oudste 2 straks een goede en goed betaalde baan krijgen. Aan de andere kant; onze maatschappij komt straks (nu eigenlijk al) technische mensen tekort. En dat is hij! Wie weet wat voor talenten hij heeft die hem in de toekomst juist heel veel op gaan leveren. Ik probeer dus in het moment te leven en me niet teveel zorgen te maken. Daarnaast probeer ik (en dat voel ik ook echt zo) hem niet het gevoel te geven dat hij " minder" is.
tuc, ik hoor juist wel veel mensen over dat hun kind het moeilijk heeft op school. Om allerlei uiteenlopende redenen. Mijn oudste dochter heeft het ook niet makkelijk gehad op school, heeft behoorlijk wat inspanning gekost om te komen waar we nu zijn en het is nog steeds heel wisselend hoe het gaat. Ik weet niet hoe ik zou reageren als zou blijken dat kind(eren) minder slim zouden zijn. Nu denk ik dat ik het geen probleem zou vinden, als ze maar gelukkig was/waren en iets hadden waar ze hun ei in kwijt konden. Ik bedoel, als je een leuke baan hebt waarmee je genoeg verdient om een huisje te huren/kopen, je rekeningen mee te betalen en eten ed kunt kopen, dan is dat prima. Niet iedereen hoeft arts of rechter ofzo te zijn. En wat iemand al schreef, schoolprestaties en IQ hoeft niet per se 1 op 1 met elkaar te maken te hebben. Daar spelen nog zoveel meer dingen in mee.
Ik vind dit wel een heel boeiend gesprek. Ik zelf ben hb en van mijn kinderen is er een vermoeden maar ik weiger te testen. Ik snap niet dat iedereen wil dar de kinderen maar zo hoog mogelijk scoren, de hoogste opleiding hebben enz. Er zijn nog zoveel andere kwaliteiten die kinderen hebben. En stiekem, zou ik zo graag een beetje "dommer" willen zijn....
Ik snap nooit zo goed dat mensen zeggen dat ze dommer zouden willen zijn en dat het leven voor iets minder intelligente mensen makkelijker zou zijn. De data zeggen heel iets anders (en de ervaring van mn man en mezelf ook...). Intelligentie correleert behoorlijk sterk positief met gezondheid, geluk, financiele zorgeloosheid en nog tal van andere fijne uitkomsten. Tuurlijk bestaan er situaties van HB personen, die minder gunstig zijn, maar deze verhalen (hoe dikwijls ik ze ook op ZP zie) zijn voor volwassenen verreweg in de minderheid! Dit wil natuurlijk absoluut niet zeggen dat minder intelligente mensen geen mooi, gelukkig leven kunnen leiden, maar als ouder hoop je toch altijd dat je kind de eigenschappen bezit die de kans op zo'n leven het grootst maken. Overigens weet ik dat schoolprestaties en IQ niet hetzelfde zijn. Maar als ik mn dochter thuis zie lezen, rekenen en hoor redeneren, dan zien we vrij duidelijk dat de kans vrij klein is dat ze echt bovengemiddeld intelligent is. Het kan best nog veranderen, maar die kans is kleiner dan dat het niet verandert. Verder vind ik het absoluut ook heel erg belangrijk dat ze het nu leuk op school vindt en later een baan vindt die haar gelukkig maakt! We houden hoe dan ook onvoorwaardelijk van haar en hebben ook absoluut geen oogkleppen op als het om andere fijne eigenschappen gaat (zoals doorzettingsvermogen, behoefte aan leren, motivatie, en sociale vaardigheden, etc.). Dat neemt de teleurstelling echter niet geheel weg. Ik ben nogal een control freak en zie het liefst dat mn dochters alle eigenschappen hebben, die de kans dat ze een prachtig leven hebben maximaliseren, een sterk bovengemiddelde intelligentie past nou eenmaal in dit rijtje. Juist omdat wij er onbewust eigenlijk altijd vanuit gingen dat het met die intelligentie sowieso wel goed zou zitten , valt dit toch wat rauw op ons dak.
‘ nauwelijks bovengemiddeld’ Ehm., wat is er mis met gemiddeld zijn? Mijn zoontje is heeeeeel slim... en soms is dat echt niet leuk hoor... hij is dec 6 geworden, zit in groep 3 rn het is maar te hopen dat hij groep 3 helemaal door komt zonder zich gigantisch te gaan vervelen en zich dus te misdragen
Ik snap je heel goed. Ik verwacht van mijn kinderen dat ze best slim zullen zijn. Heel cru gezegd, omdat ze uit een nest van hoogopgeleide mensen komen. Ik zou het ook echt aanpassen vinden als zou blijken dat dat niet het geval zou zijn. Natuurlijk, als ze maar gezond en gelukkig zijn. Maar niet zo slim, daar zou ik het toch even moeilijk mee hebben. Erg eigenlijk hè....
Trust me... Bovengemiddeld intelligent is geen feestjes altijd hoor. Gaat vaak gepaard met een lager eq met alle gevolgen van dien. Eva haar vader is hb en ik hoop met heel mijn hart dat Eva pienter is maar in hemelsnaam niet hb. Ik vind het dapper dat je het zo benoemd maat persoonlijk vind ik dat je er teveel van maakt. Ik ken mensen met gemiddeld iq die het verder hebben geschopt dat mensen die bovengemiddeld intelligent zijn.
Dit vind ik inderdaad erg om te zeggen. Ik hoop ook dat je dit nooit aan je kinderen zal laten merken want ik vind dit nogal uitspraken. Wanneer een kind zijn best doet en hij doet het op zijn niveau goed en zit lekker in zijn vel dan is dat toch prachtig? Wat ik juist teleurstellend vind is dat wanneer een kind het wel kan maar er met zijn pet naar gooit. De oudste doet nu Havo 2 en maakt er een zooitje, maakt geen huiswerk, leert niets en raakt alles kwijt, als die deze tendens door zal zetten komt die volgend schooljaar in Mavo 3 en dat zou ik wel zonde vinden omdat die het gewoon wel kan maar kortom geen ruggegraat heeft maar dat zijn nu eenmaal pubers. Mijn middelste zit nu in groep 8 en gaat naar brugklas VWO, overal enthousiaste reacties en jubelen, soms gewoon beschamend, wij zijn nuchtere mensen en zeggen ook gewoon van laten we eerst maar eens kijken of het werkelijk zo'n feestje zal worden. Moet ze er voor alles voor laten dan zie ik haar liever naar de Havo gaan en vervolgens een HBO studie, ze komen er echt wel en soms met een omweg maar het belangrijkste vind ik dat een kind zich ontwikkeld tot een fijn volwassen persoon en daar hangt in mijn ogen geen diploma aan. De jongste zit in groep 2 en ik heb werkelijk geen idee hoe zij het zal gaan doen, ze is heel anders dan haar grote zus maar zal me een worst wezen zolang ze maar happy is.
Ik ken de teleurstelling niet. Zou niet weten waarom ik dat zou moeten zijn. Ik zie het persoonlijk vooral als maatschappelijke druk dat je kind maar goed moet presteren en slim moet zijn. Vmbo en mbo wordt regelmatig als minderwaardig gezien, om over het vakcollege maar niet te spreken. Natuurlijk is het fijn als je kind goed mee komt op school en natuurlijk voel je je trots als je kind bovengemiddeld presteert, maar om nou teleurgesteld te zijn als het gemiddeld of beneden gemiddeld presteert? Nee, ik zou het dan alleen jammer voor mijn kind, en niet voor mezelf, vinden dat zij wat harder werken moet dan een ander.
Het leven is grotendeels ingericht op ‘gemiddelde mensen’. Ik snap dus heel goed dat iemand met een IQ van 130+ soms wat minder slim zou willen zijn. Het leven wordt echt niet beter, mooier, gelukkiger met ieder IQ-punt oid. Als je bepaalde vaardigheden mist kan je IQ nog zo hoog zijn, maar dan kom je er niet. Als jouw dochter ‘gemiddeld’ is qua intelligentie, dan zal ze later met de juiste vaardigheden ed best hbo kunnen doen als ze dat zou willen. En dat lijkt me een (meer dan) prima opleiding. Hetzelfde geldt overigens voor mbo-4 (en de rest is in mijn ogen ook prima als dat is wat iemand kan). Het is misschien vooral dat je verwachtingen anders waren, maar ik zou proberen realistisch te blijven. Er is zoveel meer op de wereld en met mbo of hbo kom je er ook!
Ik denk dat iedereen verwachtingen heeft op het moment dat je kindje in jouw armen wordt gelegd, en die zijn gebaseerd op je eigen ervaringen en die van je directe omgeving/familie. Als je zelf hoog opgeleid bent, is de kans reëel dat jouw kind ook hoog scoort. Maar idd geen garantie. Het is niet altijd leuk als je toekomstbeeld van je kind moet bijstellen, maar tja? Het is niet anders. Ieder kind heeft toch zijn eigen unieke capaciteiten en mogelijkheden. De taak die wij ouders hebben is om een veilige, liefdevolle en stimulerende omgeving te bieden waarin je kind kan opbloeien en een gelukkige, evenwichtige volwassene kan worden. Ik denk dat je best eventjes verdrietig/teleurgesteld mag voelen, maar daarna relativeren. Dat je met een hoge opleiding zoveel verder komt in het leven, is volgens mij niet meer zo sterk als vroeger. Ik heb vroeger een vriendin gehad die uit zo'n nest van hoogopgeleide mensen (artsen, ingenieurs, professoren...) kwam, en zij bleek 'slechts' mavo te kunnen doen. Ik weet hoe zij daar mee geworsteld heeft, vooral ook omdat haar ouders er moeite mee hadden. Ze had het gevoel dat alles waar zij hard voor werkte nooit gewaardeerd of gezien werd. Haar verdriet is me altijd bij gebleven.