Hallo allemaal! Een tijdje terug heb ik hier al eens een berichtje geplaatst om wat meningen te krijgen over of het verstandig was om te testen. Dat heb ik toen gedaan, negatief. Vlak daarna kreeg ik een bloeding. Ongi was uitgesteld door de stress dacht ik dus. Maandag moest ik voor andere buikklachten naar de huisarts. Die hoorde mij eens aan en drukte wat op mijn buik. Toen vroeg ze of ik misschien zwanger zou kunnen zijn. Test gedaan, jawel! Positief! Omdat ik de afgelopen twee maanden geen seks heb gehad heeft ze voor mij bij het echocentrum een afspraak weten te maken voor vandaag. Daar bleek dus dat ik al 11 weken ver ben! Ik werd natuurlijk gefeliciteerd met een zeer bewegelijk kindje. Maar... Ik weet niet zo goed wat ik moet vinden. Met de vermoedelijke vader heb ik geen relatie, sterker nog, niemand weet van zijn bestaan. Ik woon nog thuis, bij mijn moeder, ik zit in de Wajong. Ik heb het kindje zien bewegen en aan zijn oortje zien krabben dus weghalen is (was het al nooit) überhaupt geen optie en ik zit al een uur constant naar de foto's te kijken. Maar hoe moet ik dit nu aan mijn moeder gaan vertellen? Hebben jullie misschien tips? Want ik ben echt een beetje in paniek en dat kan nooit goed zijn voor mijn kaboutertje Plop (zo noemde de echoscopiste hem/haar) Alvast heel erg bedankt!
ik kwam er ook pas bij elf weken achter was ook in de stress alhoewel ik wel een eigen huis enzo heb.. was bang voor de reacties van anderen maar het is allemaal op ze plek gekomen als jij er maar 100% achter staat en alle liefde wil geven aan je kindje komt alles goed! Gefeliciteerd met dit wondertje!
Joh, wat een verhaal! Toch zeg ik gefeliciteerd, want het is een wondertje hoor! Ik weet niet hoe je relatie met je moeder is, maar ik kan me niet voorstellen dat ze je het huis uitzet ofzo omdat je zwanger bent. Ze zal misschien schrikken en boos zijn omdat je niet veilig gevreëen hebt (of misschien wel en ben je zwanger door de pil heen?). Maar uiteindelijk zal ook zij het een plekje moeten geven. En ze is zelf moeder, dus dat instinct zit er ook wel als het goed is! Laat je goed voorlichten bij de gemeente of het UWV wat mogelijkheden voor jou zijn qua wonen, werken, toeslagen etc. Je hebt er nu een grote verantwoordelijkheid bij! En als je relatie met je moeder goed is en zij ook goed voor jou heeft gezorgd, dan zal ze jou echt wel helpen waar ze kan hoor! Succes! Groetjes Patricia
Ja, dat is dus het dingetje waarom ik het niet eerder wist. Ik heb gevreeën mèt condoom en het ding achteraf nog gecheckt, dus eigenlijk snap ik er niks van. Nou zit een ongelukje altijd in een klein hoekje of gaatje in dit geval en ben ik blijkbaar gewoon supervruchtbaar geweest ofzo? Ik denk ook niet dat ze me het huis uit zet, maar ik heb geen idee hoe ik erover moet beginnen
Als vrouw kun je niet per sé súpervruchtbaar zijn, de hele bevruchting is een kwestie van timing zeg maar. Je bent namelijk als vrouw maar 12 tot 20 uur per maand vruchtbaar, moet je nagaan! Je kunt wel meerdere eitjes tegelijk hebben bijvoorbeeld, maar dat is zeldzaam. Het kan daarbij ook zijn dat de man met wie je intiem bent geweest erg "levendig" zaad heeft. En tja, eentje is genoeg om zo'n klein wondertje te verwekken.. Hoe begin je erover bij je moeder.. lastig te zeggen omdat jij de enige bent die je moeder kent. Wat vaak niet werkt is iets heel ergs liefs doen en vervolgens de bom laten vallen. Ik heb geleerd dat als je slecht nieuws brengt, je het aan het begin van het gesprek meteen moet zeggen. Vervolgens de ander de tijd geven om de bom te verwerken en emoties laten komen. Niet in discussie of verdediging gaan, dat heeft geen zin. Dan lopen de emoties alleen maar hoog op. Als er wat kalmte is, kun je aangeven dat je graag verantwoordelijkheid wilt nemen en dat je hoopt dat je moeder haar kennis en ervaring met je wil delen. Kun je daar wat mee?
@dpbovenkamp, ja, daar kan ik wel wat mee! Dank je wel. @ikkiee, ik ben 22, in maart 23. Heb jij je geen zorgen gemaakt dat je het pas zo laat wist? Ivm eten, drinken en eventuele medicatie?
ja zeker wel aangezien ik bij de kaakchirurg geweest ben en die week echt op ibu geleefd heb en op maagbeschermers... heb gewoon biefstuk op en filet en ook alcohol dus heb me zeker druk gemaakt maar het scheelt dat je kleintje nog niet gelijk leeft op de placenta die gaat met 8 of 9 weken pas werken dus de verlos zei dat ik me niet druk moest maken voor als nog ziet het ernaar uit dat de kleine gezond is!! je bent iets ouder dan mij! niet druk maken meid ga met je mams praten en wie weet kunnen jullie er samen uit komen
Jeetje ja... Als eerste gefeliciteerd natuurlijk. Wat je moeder betreft zou ik het ook zo snel mogelijk vertellen. Ga even rustig met haar zitten en vertel het gewoon meteen, niet om de hete brei heen gaan draaien of er een ellenlang verhaal van maken. Net wat al gezegd is, laat het nieuws even landen bij je moeder en ga geen ruzie oid maken. Heel veel succes!
Meid zo jong ben je niet, geloof dan ook echt niet dat je moeder boos zou zijn. Ik denk dat ze net zo vervaasd is als jij en denk dat je t heel snel moet vertellen want met liegen kom je zeker geen stap verder Je hebt de leeftijd dat je genoeg verantwoordelijkheid kan nemen Ik zeg altijd voordat je een gesprek start wat is nou t aller ergste wat kan gebeuren? En meest valt dat aller ergste wel mee Nogmaals ik zou t zo snel mogelijk vertellen
Ik ben van plan het volgende week te vertellen, dan ben ik bij de verloskundige geweest en dan weet ik ook wat meer. Heb ik meer zekerheid zegmaar. Ik wilde het vandaag doen, maar ik hoor net dat mijn broertje maandag geopereerd wordt, dus er iseven stress genoeg in huis
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Hoe bijzonder! Ten eerste is het geen slecht nieuws gesprek, je bent 22, hebt veilig gevreeen, maar alsnog dient zich een wonder aan...je hebt het kindje zien bewegen en maakt de keus ervoor te gaan, top! Wanneer jij zelf als standpunt hebt dat dit kindje gewenst is en het er mag zijn, kun je dit denk ik ook zo over brengen naar je moeder. Je bent een volwassen jonge vrouw en gaat dit echt wel redden. Ik zou denk ii trots zijn, als mijn dochter de verantwoordelijkheid zou dragen en mee mag maken wat voor een wonder het is en dan samen kijken naar mogelijkheden en oplossingen! Alsnog denk ik wel dat je het beste het nieuws meteen kan brengen, mam ga even zitten, ik moet je wat vertellen....ik ben bij de dokter geweest en.....etc... Succes en fijne zwangerschap gewenst!
Ik zeg ook niet dat het slecht nieuws is om zwanger te zijn, maar moeder zal op basis van het verhaal van Djoess in de eerste instantie schrikken en misschien boos worden. In dat opzicht kun je het gesprek aanpakken als dat je een slecht nieuws gesprek zou doen: meteen het nieuws vertellen en niet eromheen draaien. Dat bedoelde ik.
Zelf was ik in februari 2013 erachter gekomen dat ik zwanger was van mijn vriend. Ik was toen 19 en kondigde zich onverwachts aan. Ik was aan de pil en we hebben het ook met condoom gedaan. Blijkbaar ook een kwestie van timing geweest.. Helaas is het uitgelopen in een missed abortion in april 2013. De uk was gestopt met groeien/kloppen. Ik was als de dood om het tegen m'n ouders te zeggen en dan vooral tegen mijn vader. Dus m'n vriend mocht het tegen m'n vader zeggen en ik zei het tegen mijn moeder. Ze waren zo lief en begripvol! Had ik nooit verwacht. Het kwam dus voor hen net zoals voor mij en m'n vriend als een klap dat het fout zat.. In die situatie woonde ik nog thuis. Ik heb echt superveel steun aan mijn ouders, schoonouders, vriendinnen en mijn stagebegeleidster gehad (volgde opleiding hbo-V). Inmiddels woon ik samen met mijn vriend en ben ik weer in verwachting van een mooi lief wondertje, superblij mee ! Ik zou het bespreekbaar maken, desnoods met een "cadeautje" bijv. een slabbetje met: "oma is de liefste" o.i.d. Dan valt het kwartje vanzelf, misschien eventjes een cool down, eventjes een pauze inlassen en als jullie beide weer er klaar voor zijn er verder over praten. Maar gefeliciteerd en probeer van je zwangerschap te genieten! Jij komt er wel !
1 vraagje..je zegt "de vermoedelijke vader". Wil dat zeggen dat er meerdere kanshebbers zijn? Dat maakt het er niet gemakkelijk op, ik neem aan dat je de vader toch ooit wil/moet inlichten?
Ja, dat heb ik in de snelheid van het typen een beetje boel fout geformuleerd er is maar een mogelijkheid en dat is hij. Ik heb hem erover ingelicht, maar hij wil er niks van weten. Hij wil zelfs dat ik het weg laat halen Dacht het niet. Hij heeft mijn telefoonnummer, dus als hij ooit nog eens van gedachten veranderd, weet hij me te vinden. @ dpbovenkamp en NdNk, het is inderdaad niet per se slecht nieuws, maar het betekend wel dat mijn moeder zich na 20 jaar (zo oud is mijn broertje) weer moet aanpassen aan poepluiers en een huilende baby in huis. @ de rest, hetgeen er uit de adviezen het meest naar voren komt is vertellen en dan ruimte geven om het te laten landen. Dat klinkt wel als iets wat ik kan gebruiken omdat er natuurlijk geen mogelijkheid is dat ze dit ziet aankomen.
misschien maak je je drukker dan nodig! en vind ze het helemaal niet erg weer een baby in huis en vind ze het stiekem wel leuk en loop jij jezelf nu op te vreten... kop op meid! hoe langer je het voor je houd hoe moeilijker het word en misschien word ze juist wel boos omdat je het al wist en niks gezegd hebt!
Allereerst gefeliciteerd! Wat een verrassing! Betreft je moeder, tja.. het zal er toch van moeten komen. Geen zorgen, je hebt 9 maanden voordat de kleine zich zal melden, dat betekend dat je 9 maanden hebt om uit te zoeken waar je wilt wonen, wat je moet doen en wat de opties zijn. Ik zou het vandaag inderdaad niet vertellen vanwege je broertje. Maar ik zou één dezer dagen toch met haar om te tafel zitten en vertellen dat je in verwachting bent van een nieuw gezinslid Sterkte met je broertje!