Had nog geen topic gezien over deze column over ongewenste kinderloosheid. Het feit dat ik het heel graag wil, maar dat het niet lukt, is blijkbaar niet geloofwaardig | Opinie | de Volkskrant Deze column heeft me een beetje aan het denken gezet. Ik heb als 35+ er nog een paar vriendinnen in dezelfde leeftijd zonder partner en kinderen, maar wel allemaal met een hele bloeiende carriere. Ik moet eerlijk zeggen dat ik mezelf wel eens betrap op een aantal van de aannames genoemd in de column, zoals dat ze te druk zijn met hun carriere of- soms nog veel meer- met een hip en "vol" leven te leiden, of dat ze een beetje te egocentrisch zijn en daarom een tijd hebben voor een man, laat staan voor kinderen. Ik sta er eigenlijk nooit zo bij stil dat het misschien juist wel andersom is en ze misschien ook wel moeder zouden willen zijn. Stom.
Als ik een kinderwens zou hebben op die leeftijd, maar nog geen partner dan zou ik echt bewust de keuze maken om alleen die wens te gaan verwezenlijken met hulp natuurlijk.
Ik vind het moeilijk om te zeggen wat ik zou doen. Aan de ene kant denk ik dat ook, maar aan de andere kant was mijn droom ook altijd gewoon, huisje, boompje, beestje en in dat huisje wonen dan een mannetje en een vrouwtje (of voor homoseksuele stellen natuurlijk twee vrouwtjes/ mannetjes ). Het is dan toch ook een beetje loslaten van een droom om het alleen te doen. Daarnaast op welke leeftijd kies je er dan voor om het alleen te doen? Als je 38 bent kun je nog best denken dat je op tijd een partner tegen gaat komen en wil je die hoop nog niet opgeven. Het lijkt me zo moeilijk om één specifiek moment uit te kiezen, waarop je dat dan moet beslissen.
Ik denk dat als je kinderwens groot genoeg is het dan op een gegeven moment niet meer uitmaakt of je wel of geen partner hebt, tenminste ik zou er vanaf een bepaalde leeftijd niet meer op "wachten". Die leeftijd zou voor mij tussen de 35 en 40 liggen.
Ik denk zelf dat er meerdere soorten kinderwensen bestaan. Er zijn vrouwen die heel graag een kind willen met of zonder man. Zij zullen er op den duur dan ook voor kiezen om alleen een kind te krijgen. Ik zie dit bij veel vrouwen om mij heen en ook dat het al op hele jonge leeftijd wordt uitgesproken. Ik denk dat Halina meer een wens heeft om samen met een levenspartner een kindje te maken en op te voeden. Maar hier heb je ook een levenspartner voor nodig en het lukt haar niet om die te vinden. Verder denk ik dat mensen uit de tweede categorie ook sneller hun leven dan maar anders invulling gaan geven waardoor het lijkt alsof ze het misschien te druk hebben voor een kind. Terwijl mensen uit de eerste categorie in dat geval voor een kindje alleen gaan (en dus een kind krijgen en niet meer kinderloos zijn)
Wauw, ik vind Halina normaal gesproken een nogal irritante griet, maar deze column vind ik mooi, wat treurig, maar toch ook een soort van optimistisch geschreven.
Dit denk ik ook inderdaad! Mijn beste vriendin zit in dezelfde situatie en liet mij deze column lezen... Zij zou best een kindje willen, maar alleen in combinatie met een partner (die ze dus niet heeft) Dat is erg moeilijk voor haar... Ze heeft een goede baan, een goed salaris en reist veel, maar niemand om dat echt mee te delen. Dat is geen bewuste keuze, maar gewoon hoe het gelopen is voor haar...
Ik vind het een mooie column, heb altijd al een fascinatie gehad voor ongewild kinderloze vrouwen. Ik herken het vooroordeel dat ze te kieskeurig zouden zijn en ietwat arrogant, dat hun biologische klok minder hard tikt dan bij anderen. Eigenlijk is het heel tragisch. Voor de wereld zou het goed zijn als alle mooie, slimme vrouwen juist kinderen zouden krijgen
Deze column werd geschreven naar aanleiding van Halina haar column. Kinderen garanderen geen zingeving | Opinie | de Volkskrant Het is denk ik iets waar veel vrouwen mee worstelen, maar wat misschien niet 'mag' van de buitenwereld. Alsof het een keus is om wel of geen kinderen te krijgen en de oorzaak daarvan altijd aan jezelf ligt. Toen ik nog een alleenstaande alleengaande (overheidsomschrijving en dubbele bevestiging van hoe alleen je wel niet bent) was, kreeg ik ook vanalles naar mijn hoofd geslingerd. Niet echt een boost voor je zelfvertrouwen. Blijkbaar pas je alleen in een plaatje wanneer je een partner en kinderen hebt.
Denk wel waar zo als het geschreven woord. En toch zou het verstandiger zijn om je voor je 30 ste te binden. Eerst lang levende lol je carrière en dan in eens oeps. Die kinderwens die ik altijd al hebt gehad... Maar het klokje tikt. Ik blijf er bij dat je als je jonger bent je deze beslissing al goed moet nemen. Van wil ik ooit kinderen of wil ik dat niet. Niet op het laatste moment. Werken en leren moet nog steeds goed aan gepast woorden vind ik aan het hebben en krijgen van kinderen. en je dus bewust eerder die wens moet laten in gaan. Want eens ben je te laat en is er geen weg meer terug. Kan dit makkelijk schrijven nu. Mijn kinderwens is vervuld en ben bewust ooit in een relatie gestapt met het doel om kinderen te krijgen. Niet bij de perfecte partner maar dat ben ik ook niet. Maar al heel jong was de wens om een kindje te krijgen groot zeer groot. Wanneer is het juiste moment nooit eigenlijk. Vrouwen moeten echt eerder die stap al nemen. Juist om dit soort dingen te voorkomen.
Penseel,ik denk dat jij tot de groep vrouwen behoort die op jonge leeftijd al zeker weet dat ze kinderen wil. Maar er zijn ook veel vrouwen die dat gevoel anders hebben en het leven op zijn beloop laten. En mag je dan niet op je 40e rouwen dat je nooit de liefde van je leven hebt gevonden om daarmee kinderen te krijgen? In mijn tienerjaren had ik al vriendinnen die schreeuwden dat ze bom-moeder werden als ze voor hun 30e geen man hadden. Ik begreep dat toen niet, ik vond baby's stom en ik zag genoeg pubers om me heen waarvan ik niet de moeder wilde zijn. Maar ik kreeg een vriendje, en die bleef. En we gingen samenwonen, kochten een huis, trouwen zelfs... en op een dag dacht ik: wat zal die geweldige man een fantastische vader zijn. En pas op dat moment kwam mijn kinderwens. Ik wil geen kind van mezelf,ik wil een kind van ons... Als ik mijn man niet had ontmoet dan had ik waarschijnlijk ook veel gereisd en me 130% op mijn carrière gestort. En dan had ik me ook pas later gerealiseerd dat ik het wel graag had gewild. Maar ik wil het alleen met iemand die het beste bij me past,die het beste in mij naar boven haalt. Ik denk dus nog steeds dat er twee typen kinderwens zijn
Penseel, niet iedereen vind ook een juiste partner en niet iedereen weet al jong dat ze kinderen willen. Er zijn genoeg mannen en vrouwen die echt geen enorme carrièretijgers zijn maar gewoon niet de juiste partner kunnen vinden, maar wel heel graag willen. En niet iedereen wil dit alleen doen, en terecht. Een kinderwens is ook niet (voor iedereen) ZO overheersend dat ze settelen met de eerste beste die beschikbaar is en ook wil.
Ik ben een beetje Halina-moe. Ik vond haar al vervelend, maar elke keer als ik haar ergens zie verschijnen gaat het over haar kinder - en partnerloosheid. Het lijkt me vreselijk als je een kinderwens hebt en deze niet vervult kan worden. Maar ik denk, net als sommige anderen hier, dat er twee soorten kinderwensen zijn. Halina is denk ik inderdaad iemand die huisje, boompje, beestje, kindje wilde mét partner.
Halina had het er bij dwdd ook over dat het leven altijd maar maakbaar moet zijn in deze tijd. En dat er geen begrip meer is voor gewoon pech. Eigenlijk best wel ernstig nu ik er zo over nadenk. Hopelijk is het nu wat beter met je zelfvertrouwen (ongeacht je situatie)
Lastig hoor. Ik had als jong meisje al een kinderwens en ben heel erg dankbaar dat deze wens al vervuld is en dat ik een geweldige partner heb mogen ontmoeten. Toch heb ik een aantal vrijgezelle vriendinnen, waarvan ik zie dat ze dolgraag een partner en kind zouden willen, maar ze stomweg geen leuke vent tegen het lijf lopen.. Dat lijkt me zo ontzettend frustrerend.. En dat laat zien dat de wereld inderdaad niet maakbaar is en dat je soms ook gewoon geluk of pech hebt. Ik zou niet tot 35 willen/durven wachten om het traject van BOM in te gaan.
Nou als je een partner "neemt" omdat je bang bent "te laat" te zijn kom je thuis met iemand waarmee ja 9/10 keer na een aantal kinderen niet meer samen bent... geloof niet dat dit een erg verantwoorde keuze is naar je toekomstige kinderen toe
Ik ben kind van een moeder die twijfelde over haar relatie, maar zo graag kinderen wilde dat ze bij hem bleef en 3 kinderen kreeg. Bij de laatste is echt uitgesproken dat mijn vader niets hoefde te doen als zij maar haar derde kind mocht. Hoewel echt nietalles slecht was vroeger , ik veel van mijn vader houd en ik geloof dat hij veel van ons alle drie houdt (inmiddels), wist ik heel zeker dat ik nooit kinderen zou krijgen met een man die niet 100% overtuigd was van het vader willen worden met mij! Er zijn geen garanties, wij kunnen ook uit elkaar gaan, maar ik wil dat mijn kinderen altijd weten dat zowel hun vader als hun moeder met volle overtuiging voor elkaar en de kinderen hebben gekozen.
Ik heb al jaren de juiste partner, het lukt me niet echt om een fantastische carrière op te zetten 😜 en toch begon de kinderwens pas na mijn dertigste te komen. Ik was er eerder gewoon niet aan toe. Ik heb lang gestudeerd en vond die vrijheid van het studeren en daarna het werken heerlijk. Toen het feesten vanzelf wat minder werd zijn we erover gaan nadenken. We wisten toen al dat we het vanwege het dragerschap van mijn man niet op de natuurlijke manier gingen doen dus het was al met al nogal een gepland gebeuren. Ik heb geen spijt dat ik wat "later" begonnen ben en ik zou ook nooit in een relatie stappen met iemand waarvan ik al wist dat hij de ware niet was om kinderen te krijgen. Dat lijkt me een hoop ellende opleveren.
Als de wens voor een kind zo groot zou zijn dat ik mij daar ondanks alle successen en geluksmomenten elders nog zo verdrietig om zou zijn, dan had ik het alleen gedaan. Natuurlijk heeft een gezin met een man of vrouw de voorkeur, maar als je met een gezin zou starten weet je ook niet of dat over 3 jaar er nog wel is. Men kan ook uit elkaar gaan natuurlijk en dan sta je er alsnog alleen voor. Ik hoop dat ze het geluk mag vinden waar ze nog naar op zoek is.
Ik weet inmiddels dat mensen altijd wat te zeuren hebben, maar als je twijfelt aan jezelf en anderen doen er nog een schepje bovenop om hun visie te geven waarom je alleen bent, is dat niet echt fijn. Je bent of te kritisch, teveel met jezelf bezig, te druk met andere dingen, te veeleisend, te preuts, te zelfstandig, te eigenzinnig, te vrijgezel . Zelfs mijn moeder zei op een gegeven moment 'je wordt er niet jonger op' . Ik was notabene nog maar 27! Na ja, alles is 'goed' gekomen, heb een lieve vriend, mooie dochter, een kat en een huis en ook even werk. Dus de buitenwacht kan opgelucht ademhalen. Ik was overigens niet eens ongelukkig toen ik alleen was (had ook niet echt een kinderwens), maar nu voelt het wel completer. Ik vind het eigenlijk ook treurig dat kinderloosheid altijd op het conto van een vrouw geschreven wordt. Een vrouw 'hoort' zich bijna te verontschuldigen als ze geen kinderen wil of kan krijgen.