Wie oh wie kent dat? Emotioneel wrak aan het einde van de zwangerschap.... Mijn zwangerschap verloopt eigenlijk perfect, geen klachten alleen ergens rond 25 weken een depressie gevoel gehad.. dat ik alles om me heen weg wou hebben, mn leven, mn zoon, mn vriend, mn vrienden... ik wou helemaal niks meer en schoot steeds in tranen en kon ze niet stoppen.... nu 38.6 dagen zwanger en ik begin me weer zo te voelen... alleen nu een nadeel.... mn zoon heeft zomervakantie... mn vriend werkt 6 dagen per week en is daarnaast 4 dagen per week zowieso niet bij mij thuis... en de tijden dat ie thuis is... dat zijn dan slechts enkele avonduren... gisteren was hij dus rond 5 uur thuis... ik had eten gemaakt, tafel gedekt.. we gingen met zn drieen eten.. daarna ging ik afruimen, vaatwasser inruimen.. mn vriend ploft op de bank.. zoon gaat cars kijken in de huiskamer... vriend valt rond kwart voor 7 in slaap... ik ga samen met zoon cars kijken en daarna naar boven, tandenpoesten, aankleden, voorlezen en gedag zeggen... vriend gaat nog even gedag zeggen en doet wat bozig dat ik hem geen rust gun, want hij is moe (hij had een half dagje gewerkt en daarna even heen en terug in bus gezeten naar amsterdam). was ie erg vermoeid van de busreis.... ik ging nog even de speelgoed opruimen van de grond die me zoon had achter gelaten en ruimde nog even wat laatste dingentjes op en ging ook zitten.. en toen begon ik toch in te storten... elke dag zorg ik voor mn zoon, huishouden, eten koken, opruimen, boodschappen ect.... geen enkel dingentje wordt ik in gesteund... nu is mn zoon ook nog in een best lastige fase ofzo... hij heeft natuurlijk vakantie dus ik probeer hier en daar met hem weg te gaan, of andere mensen nemen hem mee... maar ik kan niet elke dag met hem naar een strandje gaan ofzo... daarnaast is ie bijna jarig... wij hebben zn verjaardag al gevierd maar toch elke keer als we bij een winkel aankomen of als ie iets krijgt vraagt hij om meer kado's en wordt ie boos als ie ze niet krijgt.. of hele tijd vragen om snoep terwijl hij normaliter nooit snoep kreeg, en vandaag toch al best veel heeft gehad 2 snoepjes en 2 mini milkyways... en dan lopen zeuren dat ie geen snoepjes van me krijgt... daarna een woede schreeuw aanval krijgt.... en als ik hem probeer te corrigeren en ik uit wanhoop zeg dat ik het geen leuk jongentje vind als ie zo doet... zegt ie... waarom verkoop je me dan niet aan andere mensen... met tranen in zn ogen... wat mij nog emotioneler maakt en de tranen schieten over mn wangen... heb hem natuurlijk gezegd dat ik mijn lieve zoontje nooit wegdoe, en dat ik het niet leuk vind als hij zo zeurt... nu uur later, lopen nog steeds tranen over mn wangen.. zoon zag het net, en zei: ben je nog steeds verdrietig.. ik legde uit dat dat wel vaker is bij mama's die een baby in de buik hebben... hij smeekte me om op te houden met huilen... heb gezegd.. dat ik zou proberen op te houden, maar dat ik niet verdrietig ben of pijn heb... maar het lukt me niet.. heb me even verhuisd van plek... mn vriend is vanavond weer de hele avond weg... vrienden of zo... hij zou vanavond terugkomen naar ons om hier te slapen (komt dan vaak pas snachts) (hij mag maar 3 dgn per week bij me zijn ivm met mijn aanvullende uitkering... hij verhuist vanaf 29 augustus naar mijn huis). ik vind het heel moeilijk... en ik weet echt niet hoe ik me weer sterk krijg... heb hem gebeld, maar kreeg geen woord uit mn keel... hoorde vrienden op de achtergrond.... heb hem daarna een sms gestuurd dat het emotioneel niet goed gaat, en dat ik liever heb dat ie niet thuis komt, omdat ik vroeg wil gaan slapen zodat ik kan opknappen (hij snurkt behoorlijk "apneu" en dan heb ik helemaal geen nachtrust...) ik mis hem enorm, mis ook iemand die me steunt... voel alsof ik er alleen voor sta, maar toch wordt ik alleen maar verdrietiger als hij er is.... wat moet ik nou? ben zo weet ik niet... verdrietig...
Hey meid wat een verhaal. Kan mezelf heel goed in je verplaatsen dat je er gewoon totaal doorheen zit en er eigenlijk continu alleen voor staat en nog eens op t laatst loopt. Wanneer gaat je zoontje weer naar school? Misschien dat je dan ff lekker tot jezelf kunt komen en ik hoop ook dat je vriend inziet dat je m nu hard nodig hebt en dat je ie je wat dingentjes uit handen neemt. Heel veel succes meid, alles komt goed.
Hey meis, Wat vervelend voor je. Kun je je zoontje niet een paar daagjes naar je ouders of de ouders van je vriend brengen. Hopelijk beval je snel en dan kun je lekker gaan genieten. Ik wil je veel succes en sterkte. Liefs Jessica
hey meis, ten eerste heel veel sterkte!!!!! misschien een idee om je verhaal met je verloskundige of huisarts te bespreken? misschien hebben zij tips voor je. Ik hoop dat je eraan uit komt. xxx
Die laatste loodjes kunnen echt slopend zijn. Als ik wel eens huil zeg ik altijd tegen mijn zoontje dat ik gewoon moe ben. Dat laat ie me ook wel met rust meestal. Maar vandaag was echt een vreselijke drama dag. Volgens mij hangt er iets in de lucht. Niks was goed. Alleen maar dwingen en jengelen. Het is jammer dat je vriend niet doorheeft dat je meer steun nodig hebt. Als je het hem uitlegt en vraagt? Zou dat helpen? ook rot dat je zo vaak alleen bent. Maar als ie er wel is, kan hij toch op z'n minst wat uit handen nemen. Ik denk dat het voor jezelf het prettigst is als je accepteert dat je je rot voelt. Verwacht van jezelf niet dat je hetzelfde bent als anders. Hoogzwangeren zijn nou eenmaal meer op zichzelf en kruipen in hun eigen wereld.
Meis allereerst een dikke knuffel.... Wat een vreselijk herkenbaar verhaal zeg! Ik zit er op dit moment ook even helemaal doorheen,beetje zelfde situatie, ben aleen nog maar 25 weken en neit op mijn eindje maar ja dat maakt ok niet veel uit eigenlijk. Hier hetzelfde euvel,voel me verschrikkelijk alleen en verdrietig,heb nergens meer puf voor en voel me gewoon depressief. Ik heb een man die van 7.30 tot 18.30 weg is voor zijn werk en dan ook nog vaak de zaterdag erbij werkt,ik vind dit erg zwaar nu ik zwanger ben en nog een dreumes van 1,5 jaar heb rondlopen,die heel de dag geentertaind wil worden,vooral vanaf 15.30 begin ik in te storten,pij in mijn bekken,harde buiken en dan moet je nog beginnen aan t eten,wordt dochterlief moe,ze is een slechte eter dus zit altijd een uur met har aan tafel,dan eten koken,dochter douchen,kamer opruimen komt man thuis ga je zelf eten en daarna moet alles nog worden opgeruimd en kind naar bed,nou ik loop dan op mijn tandvlees echt waar.. Kijk dan altijd uit naar het weeknd,maar dan moet man klussen in de schuur of andere dingen doen en wil ie niet gestoord worden dus heb ik nog de zorg voor dochter terwijl ik elk weekend weer hoop even te kunnen bijtanken... sorry dat ik ook even mijn beklag doe maar zit hier ook al de halve dag te janke,we zouden gaan bbq-en vanavond maar hebben al bijna heel de dag mot,omdat ik er gewoon doorheen zit en hij er mar gen begrip voor lijt te hebben,ik heb hem gevraagd iets meer rekening met de zwangerschap te gan houden maar hij vind dat ik maar meer rekening met hem moet houden
deja vu... inderdaad herkenbaar verhaal... Ben gisteren tegelijk met mn zoon naar bed gegaan (8pm) en om 11 uur schoot ik wakker.. heb mn vriend gebeld (want hij had niet meer gereageerd op mn sms die ik had gestuurd, dat ie thuis moest slapen).. hij nam de eerste 5 x niet op... maar daarna wel... ik zo: goh maar goed dat ik nog geen weeen heb he.. want dan had ik echt niet 10 minuten proberen te bellen... wassie boos!!! omdat ik hem had gesmst dat ie weg moest blijven... ik verontwaardigt en hij natuurlijk zeiken aan mn kop.. uiteindelijk kon ik globaal zeggen dat ik alleen bedoelde... blijf maar in amsterdam, want ik ga slapen en kan niet slapen als ik weet dat je thuiskomt midden in de nacht, want dan ga ik onbewust wachten en wordt ik wakker en blijf ik wakker daarna door je gesnurk.. dan kan ik alsnog niet bijkomen... maar hij hoorde me snikken en zei... ik kom nu naar je toe.. ik weigerde hij zei pech voor je... half uur later stond ie inderdaad voor me neus, vragend wat er nou met mij is... ik snikkend het verhaal verteld van mn zoontje... dat hij dacht dat ik hem maar moest verkopen, want ik vond hem niet lief, en ik had toch een nieuwe baby in mn buik... weer liepen de tranen over me wangen heen en werd emotioneel... ik herinnerde hem aan mn depressie moment die ik in spanje had.. (3 uur lang huilen op het strand in spanje, allemaal gedachtes die ik eigelijk helemaal niet wou.. wou de baby niet, hem niet ect.... en zei: ik voel me bijna net zo depressief als toen en ben bang dat het terugkomt.... hij stelde me gerust en zei ik dacht dat je mij wat kwalijk nam sorry... toen zei ik.. ergens doe ik dat ook... want ik vroeg je een dag van tevoren of je me beetje kan steunen omdat ik "op" ben... en dan ga je de halve vrije zaterdag je vrienden helpen omdat ze het vragen... logisch maar ik dan? ik heb jouw juist die middagen nodig... savonds slaapt mn zoontje.. dan kan je altijd naar je vrienden toe.. no problemo.. maar die daghulp heb ik nodig... hij snapte het zei ie en beloofde me zoveel mogelijk te helpen... s'ochtends was ie weer lui en bleef op bed liggen.. heb zn been gepakt en hem zo uit bed getrokken.... EN nu helpen tafeldekken... en het werkte... hij heeft zelf afgeruimt... en daarna gingen we naar het strand toe (ik mocht thuis blijven slapen, maar ik wou mee want stel ik moet straks naar het ziekenhuis... liever dat ie dan bij me is..... heeft ie met mn zoon garnalen gevangen.... daarna heeft ie eten gemaakt.. en ik hem het opgeruimt... vanavond is hij bij mijn ouders de auto ophalen voor leen... als ik naar ziekenhuis moet... en dan is ie om kwart over 9 weer terug.... had ie beloofd... dus ik ga een uurtje slaap meepikken van 8 tot 9 voel me toch wat positiever en buiten dat.. mn zoon mist hem ook enorm dat merk ik aan me ventje.... nog 1 week en dan wonen we helemaal samen yay ben benieuwd of hij het blijft volhouden... toch is zo'n hele dag slopend
Ook ik herken je verhaal hoor! Mijn ventje heeft ook vééél werk buitenshuis (op de boerderij ) dus ik sta er ook vaak alleen voor. Ik heb na de geboorte van onze dochter ook periodes gehad dat ik er echt 'door' zat, dat alles op mij leek af te komen. Het is voor jezelf al moeilijk om je gevoelens te begrijpen, laat staan dat je ze kan uitleggen aan je vriend of dat hij het zou inzien uit zichzelf mannen ! En dan zit je natuurlijk in tweestrijd -wil je hem bij jou in de buurt, zonder er extra hulp van te krijgen, mét slaaptekort bij jou? Of niet in je buurt, maar dan mis je ook de nodige aandacht! Ik zou er toch voor kiezen om hem wél te laten komen om jou te steunen, probeer hem uit te leggen dat de laatste loodjes emotioneel echt zwaar zijn en dat je echt behoefte hebt aan aandacht en gezelschap. Trouwens, je bent nog maar een paar dagjes verwijderd van je bevaldatum, dus is het geen overbodige luxe om iemand te hebben die dicht bij je is als het moest beginnen hé? Je zoontje voelt vast ook aan dat er 'veranderingen' op til zijn, met de baby op komst en daardoor reageert hij vast zo 'hangerig' en lastiger dan anders. Probeer je rustig te houden, voldoende te slapen zodat je meer aankan dan dat je ook nog eens een slaaptekort hebt. Dit gaat wel weer over, deze negatieve gevoelens! Heel binnenkort hebt je een tweede wonder in je armen!! Vééél sterkte en succes bij je bevalling!! EDIT: ik lees nu je laatste bericht en merk dat alles al véél beter gaat! Die 'down'gevoelens horen er echt bij hoor! Je hormonen doen méér dan hun best bij jou
je hormonen spelen met je. dit is mijn eerste zwangerschap en ik heb ook last van me hormoontjes. ik heb ook een vriend die dat dan zogenaamd niet begrijpt. ik word niet verdrietig. maar boos. zodra hij wat verkeerds zegt. dan vlieg ik uit de pan. ik heb daarover met mijn verloskundige gepraat, waar mijn vriend bij is. mischien moet je meer rusten. ik heb dat ook dat ik meer moet rusten omdat je dat echt nodig hebt. mijn vriend snapt dat nu ook. het enige wat ik je kan aanraden is meer rusten. daar knap je echt van op. en mischien naar de verloskundige gaan en het verhaal uitleggen waar je vriend bij is. dan hoort hij het zelf ook wat zij zegt. veel suc6. het komt wel goed. xx
Ik kan alleen maar adviseren om dit idd toch met je vk te bespreken. De kans dat je na de bevalling in een post. depressie beland is wel degelijk aanwezig. Dit kun je zeker nog voorblijven met de juiste maatregelen! Schaam je hier niet voor...soms is het zo simpel te verhelpen...d.m.v. tijdelijke medicatie bijv. Stress voor de kleine en je hele huishouden is veeel slechter dan tijdelijk anti-depressivium. Mocht je hier niet voor kiezen, dan kan de vk iig met je kraamhulp bespreken dat ze jou extra in de gaten moeten houden....i.v.m. evt. post. depressie. Spreek ik uit ervaring