Normaal ben ik niet iemand die advies vraagt over haar relatie, we komen er meestal wel uit. Maar sinds kort maak ik me toch wel zorgen. Sinds ik zwanger ben, gedraagd mijn vriend zich zo vreemd. Hij is er blij mee, laat iedereen de echo zien en heeft zich al goed ingelezen dus dat is het probleem niet denk ik. Maar hij behandeld mij alleen maar slechter... Hij zoekt constant ruzie, bij een opmerking die hij niet als aardig beschouwd zoals "moet je je misschien niet scheren" word ie hartstikke boos terwijl hij normaal gewoon zou zeggen dat hij er geen zin in heeft. Nu begint hij te tieren, ben ik een zeikerd en laat ik hem nooit met rust. Elk weekend word hij om iets kleins boos, verheft zijn stem zo erg dat het gewoon schreeuwen word en zegt daarna dat ik niet moet huilen want ik begin. Hij is dan ook totaal niet voor rede vatbaar. Net heeft hij gewerkt, best lang, en daarna zouden we naar mijn vader in Tilburg(35min rijden) gaan. Hij wist dit al weken maar wou geen vrij vragen, kon gewoon daarna. Mijn vriend is trouwens een workaholic dus ik vond het best. Maar vanaf vanmiddag begon hij al te klagen dat hij moe was en geen zin had. Ja lullig maar ik wil niet op het laatste moment afzeggen en we gaan mijn vader vertellen van mijn zwangerschap. Al de hele tijd loopt hij te klagen en ruzies uit te lokken zodat ik zelf afbel. Als ik dit tegen hem zeg dan is het huis te klein. Hele verwijten krijg ik naar mijn hoofd, ik moet naar mijn eigen aandeel kijken, ik push hem te gaan terwijl hij doodop is en ik ben door de hormonen onuitstaanbaar geworden. Ik geef zeker toe dat ik wat chagrijnige en huilerig ben hoor maar ik kan het zo moeilijk tegenhouden. Vind het zelf ook niet prettig maar ik vind het ook gewoon oneerlijk dat ik weer iets op het laatste moment af moet zeggen omdat hij moe is van werk. Ik heb zelf geen rijbewijs en reken op hem en hij laat me weer staan. Nu heb ik maar afgebeld en mijn vader hoorde mij licht huilen en dat vind ik nog het ergst. Mijn vriend is nu boos weggegaan omdat ik hem overal de schuld van geef, niet begrijp of rekening met hem hou en omdat ik niet kan stoppen met huilen. Zouden dit mijn hormonen zijn? Zie ik mijn eigen gedrag niet goed of is er gewoon iets met hem aan de hand en zie ik het niet? Ik kan me soms moeilijk inleven, vooral omdat hij nu zelf ervoor koos om te werken. Hij is ook geen gezelligheidsdier dus hij hoeft al weinig mee maar hier wou ik hem gewoon bij hebben.
ik denk dat het hier prima ook staat, want persoonlijk denk ik wel dat het ook hormonen zijn, ben jij misschien wat onzekerder sinds je zwangerschap, probeer eerst eens naar jezelf te kijken hoezeer jij veranderd bent, en probeer eens een gesprek aan te gaan (zonder tranen en verwijten lastig ik weet het ) maar het enige dat je kunt doen is praten praten praten met elkaar, persoonlijk vind ik het raar dat hij nu "ineens" overal boos om wordt waarom niet een normaal gesprek voeren
Mijn eerste gedachte was, toen ik dit las: weet je wel zeker dat hij werkt als hij zegt dat hij gaat werken? Heb je gevraagd wat hem dwars zit? Reageert hij dan ook kwaad?
Ja dat hij werkt weet ik gelukkig zeker, ik ga vaak genoeg langs en zijn collega's zijn ook zijn vrienden dus die zie en hoor ik ook regelmatig over het vele werken dat hij doet. Qua inkomen kan ik het ook precies zien maar ik snap je gedachte. Zou liegen als ik zeg dat ik dat ook nooit gedacht heb. Praten probeer ik constant maar soms heb ik het gevoel dat hij totaal niet meer luistert. Pas na 5x zeggen komt er een oh bedoel je het zo maar vaak krijg ik de laatste tijd de kans niet. Kleinste beetje kritiek(zoals misschien een dagje vrij nemen, je raakt zo overspannen) zorgt ervoor dat hij explodeert. Ik denk zelf dat ie overspannen raakt maar volgens hem ligt het echt aan mij. Terwijl ik constant zeg dat hij even moet zitten en dat we normaal toch wel kunnen praten.. Maar ook ik word boos als er tegen me geschreeuwd word en dan loopt het zo op. Schaam me ook dood voor de buren, die zullen wel denken.
Misschien een idee, lijkt me ook fijner voor jezelf, om even ergens anders te logeren? Misschien als hij de rust kan vinden, dat hij daarna wel wil praten, kan hij er over nadenken. En misschien kan jij een brief schrijven, zonder verwijten, maar rustig schrijven wat je dwars zit? Ik weet niet of jij dit fijn vindt, maar ik probeer mee te denken.
Jeetje wat vervelend. Is hij niet zenuwachtig voor de zwangerschap en het kindje straks? En hoe gaat het op zijn werk? Verder heb ik geen tips.
Ik ben vrijdag en zaterdag naar mijn moeder in mijn geboortedorp geweest om familie en vrienden in te lichten en ook voor de rust. Normaal belt hij me dan heel vaak en komt hij me vaak ophalen maar dit keer had jij daar duidelijk geen zin in. Opzich helemaal niet erg, vond het soms ook wat overdreven maar het viel me wel op. Hij wou wel graag dat ik naar huis kwam en niet nog langer wegbleef.. Een brief schrijven is misschien wel een goed idee!
Hoi, Wat een vreselijk nare situatie! Ik ben niet niet zwanger maar ken het herken het wel. Man met burn out vorig jaar en op dit moment begint het alweer een beetje erger te worden. Ik heb ook niet zo'n sociaal geval. Heb niet echt tips maar wil je wel een dikke knuffel doen!
Misschien een idee om eens met een goede vriend van hem (in vertrouwen) te praten en vragen of hij merkt dat je vriend de laatste tijd is veranderd? Zo krijg je misschien wat meer inzicht of jij de enige bent die een verandering in hem ziet (en het wellicht toch aan jou hormonen ligt).
Volg je onderbuik gevoel, deze zit meestal goed. Ook al zal dit misschien wat moeilijk gaan met alle hormonen.. Succes! Ik hoop dat het snel beter gaat, want dit is geen ontspannen zwangerschap zo.
Omg wat een opmerking, sorry hoor maar dit slaat helemaal nergens op. Weetje wel zeker dat hij aan het werk is pff... Nou meid weetje wat ik denk, ik denk dat hij het zelf ook heel spannend vind; voor een man is het ook verantwoordelijkheid enzo.. hij gaat vader worden. Mannen uiten het op een hele andere manier. Dat jij je vader moet afzeggen is heel jammer... Maar schat word het niet tijd dat jij je rijbewijs gaat halen, nu dat er ook een kind bijkomt. Dan ben je tenminste niet afhankelijk van hem.. Misschien irriteert dat ook he.. Probeer vooral rustig en kalm te blijven; neem een beetje afstand.. Ik bedoel niet gaan zeiken gewoon stil zijn.. Dan zal hij vanzelf na je toekomen en zien dat het niet leuk is hoe hij zich gedraagt, pak dan je kans als hij komt... Om je gevoelens te uiten en alles eruit te gooien op een rustige manier.. Communicatie is zeker belangrijk. succes komt allemaal wel goed hoor
Wat vervelend dat je vriend zo doet . Is het jullie 1e? Misschien vind hij het inderdaad erg spannend . Wat ik je als tip wil mee geven . Stel je nooit afhankelijk van je vriend . Je kan ook reageren met dan ga ik alleen want ik heb wel zin. En pak ov. Of vraag of je pa je kan halen. (doe ik zelf ook , gister zelfs. Vriend wil uitslapen , broertje wil op visite komen . Die komt gewoon op visite . Want ik ben wel vroeg wakker, en slaapt hij maar lekker door toen mijn vriend beneden kwam was broertje al weg.) Niet alles hoeft samen en gedeeld . Trek af en toe je eigen plan. Succes . Hopelijk is weer snel gezellig samen en kunnen jullie samen genieten van de zwangerschap .
Met rijbewijs ben ik bezig, helaas nu al 2x gezakt. Vind autorijden doodeng, daarom een tijd gestopt maar je hebt gelijk. Het afhankelijk zijn vind ik ook niet prettig en hij ook niet. Het ov kan ik pakken, en had hij het eerder gemeld dan had ik dat gedaan. Maar vrijdag en zaterdag ook al moeten doen, in totaal ruim 4 uur dus dat kon ik even niet weer opbrengen. Ik ga vaak genoeg alleen naar dingen, verjaardagen eigenlijk altijd(vind ik fijner want dan kan ik langer blijven). Ik hoop dat het bij ons beide spanningen zijn die verkeerd worden opgepikt maar ik voel dat er meer is... En dat maakt me dan wat angstig
Hoezo slaat dit nergens op? Ze heeft er zelf ook aan gedacht, dus zo raar is het niet. En ik heb zelf een soort gelijk iets meegemaakt en daar ging hij vreemd, dus ja....
Ik dacht eerlijk gezegd ook meteen aan iemand die vreemdgaat of hier in ieder geval niet ver meer vandaan zit. Maar daar kan ik verder niet over oordelen als dat niet t geval is zou t kunnen dat ie misschien niet lekker in zn vel zit wat betreft zn werk of dat jullie een kindje krijgen? Ik vind t altijd lastig om over relaties wat te zeggen aan de hand van een verhaal.
Is hij niet gewoon óp van de stress? Hij krijgt een kind, kan me voorstellen dat dat er best ik kan hakken! Ineens zie je de wereld door andere ogen, komt er iemand op de wereld waar je verantwoordelijk voor bent, die afhankelijk is van jou... Dat kan voor vaders ook echt heftig zijn he! Hij heeft dan wel de hormonen niet, maar die heb je niet nodig om je zorgen te maken over dingen. Geef 't tijd, probeer samen te praten, leuke dingen te doen...
Ik herken het wel van toen ik zwanger was, die eerste maanden. Mijn man had toen ook een veel korter lontje, en ook omdat ik onbewust hem toen wat probeerde te veranderen " onder het mom van, nu ik zijn kind draag zal hij wel veranderen". dat werkt nooit... Maar ook omdat hij stress had, hoe zal dat financieel gaan? Hoe gaat ons leven veranderen enz... Hij uitte zich toen ook zo... paar moeilijke maanden gehad toen hoor... Pas toen we alles voor de baby goed geregeld hadden sloop het er ook weer uit bij hem... Vaker even tot 10 tellen en die zuchten.. Je hoeft uiteraard niet alles te pikken, maar niet overal op in gaan... Denk echt dat het stress en zenuwen zijn...
ik herken het ook wel hoor. ik denk dat het gewoon de zenuwen zijn voor het vader worden. nu hebben wij natuurlijk al een kindje maar denk dat ml hier het ook gewoon erg spannend vind weer. ons huis is eigenlijk te klein en de weken voor ik uitgerekend ben heeft hij een volle agenda. dan denkt ie wat als ik nu daarmee bezig ben en het gaat beginnen en nog meer wat als en wat nu. geef hem de ruimte die hij nu even nodig heeft en probeer er niet teveel op te reageren. dat werkt voor mij iig nu het beste. de meeste mannen praten nou eenmaal niet graag over hun zorgen en gevoelens.