Pff, ik weet het even allemaal niet meer. Twee weken geleden zijn we met mijn ouders gaan uit eten. Toen kwam mijn moeder ineens af met een 'Jullie zijn toch niet met kinderen bezig he?' Nu, we hadden die ochtend nét een positieve test gehad, maar ik weet al langer dan vandaag dat mijn moeder serieus gekant is tegen kleinkinderen, dus hebben we gewoon staalhard gelogen. Ik had even écht geen zin in ruzie. Daar heeft ze dan op gereageerd met 'Oef, goed zo.' Nu was het plan gewoon om te bellen als we een kloppend hartje hebben gezien op de echo, en dan moet ze zelf maar zien hoe ze erop wil reageren. Maar nu heb ik gisteren van mijn zus te horen gekregen dat ze mijn broer en mijn ouders op restaurant heeft tegen gekomen. En raad eens... die waren over kleinkinderen bezig. En daar mocht het blijkbaar allemaal wél! Ze waren bezig over hoe je dan best stopt met roken, en nog meer van die dingen. Dat mijn broer thuis de favoriet is weten we allemaal al wel langer dan vandaag, maar dit gaat er voor mij echt vierkant over. Ik woon al 6 jaar niet meer thuis, werk, betaal mijn eigen rekeningen, ben gelukkig getrouwd, als ik aan kinderen wil beginnen is dat mijn eigen zaak toch zeker? Maar nee, de broer die nog niet eens is afgestudeerd, en die twee jaar jonger is dan mij, die mag wél aan kinderen beginnen. Horendol wordt ik ervan. En dan zijn we nog niet eens bezig over de schoonouders, waar de moeder ook vierkant tegen kleinkinderen is. Want we zijn nog 'te jong'. (We zijn 28 en 29 jaar) Ik weet het allemaal niet meer hoor... Langs de ene kant heb ik zoiets van 'laat ze maar doen', maar ik heb écht geen zin in dramas rond het kraambed.
Ik zou eerst gewoon vertellen en afwachten hoe ze gaan reageren. Mijn ouders zeiden ook altijd dat we nog moesten wachten etc, want we waren nog veel te jong (22 en 23, is ook vrij jong). Maar toen we het vertelden waren ze echt heel blij, mijn vader had zelfs de tranen in zijn ogen staan en dat had ik nog nooit bij hem gezien.
Denk je niet dat als je het je ouders verteld dat ze het dan tóch leuk vinden? het is natuurlijk niet leuk als het niet op prijs gesteld word dat jullie aan kinderen beginnen maar dat je broertje nota bene wel gestimuleerd word!! dat kan toch niet! buiten dit vind ik dat het wel of niet krijgen van kinderen je eigen zaak is en daar hebben zelfs je ouders niks mee te maken. en ik vind persoonlijk 28 en 29 helemaaaal niet jong om aan kinderen te denken!!! ff serieus wil ze dan dat je wacht tot jullie 40 zijn!!!! ik ben 25 en we zijn al een jaar bezig! sorry hoor maar ik zou in ieder geval eerlijk zijn over je zwangerschap ( gefeliciteerd trouwens) en duidelijk laten merken dat jullie er erg blij mee zijn en dan komen de ouders vanzelf wel los. succes
Sorry hoor, maar je (schoon)ouders hebben toch echt niets te zeggen over of jullie kindjes krijgen of niet? Zij hoeven ze niet op te voeden, dat moeten jullie doen. En als ze het er dan alsnog niet mee eens zijn (bij zwangerschap bedoel ik) dan is dat hun probleem. Ze weten niet eens wat ze gaan missen! Trek je eigen plan en stel je dan maar gewoon in op negatieve reacties, dan kan het altijd meevallen
Ik heb dr ervaring mee.. ik ben nu bijna uitgerekend van de derde en nog geen 1 keer is er leuk gereageerd.. Geniet van je zwangerschap en je kleintje, laat je geluk niet afhangen van hun!
ohh me moeder is ook zo'n typ. maar toen ik zwanger was draaide ze helemaal bij! miss is het even wennen voor haar dat haar kleine meisje groot geworden is! dochters zijn toch anders als zonen voor een moeder.. maar het komt vast wel goed meid! wees blij met je zwangerschap! dat is jou geluk en die van je man en daar komt niemand tussen!
lastig zeg, ik zou zelf inderdaad ook gewoon vertellen wanneer je eraan toe bent, calculeer haar reactie vast een beetje in om teleurstellingen te voorkomen. je keuze en je blijheid mag niet afhangen van anderen maar ik begrijp je wel hoor, geluk delen is veel leuker dan deze situatie. gelukkig deel je het wel met je man! en vergeet niet, wat hun reacties ook mogen zijn, geniet van je zwangerschap!! het is zo bijzonder en zo mooi als je straks je kindje in je armen mag hebben drama in je kraamweek zou ik al helemaal niet toelaten, vertel je man voor die tijd goed wat je wel en niet wilt, wie er wel en niet gelijk naast je bed mogen staan etc.
Bedankt iedereen Normaal trek ik me echt geen bal aan van zo'n bemoeienissen, maar het werd me allemaal even teveel. Het loopt allemaal gewoon zo anders dan ik het me had voorgesteld. Lijkt wel dat elke keer ik goed nieuws heb, ik er mensen mee tegen hun schenen schop. Een vriendin van me die gelijk met mij is begonnen met proberen voor een kindje, is meteen hard beginnen huilen toen ik het ze vertelde, dus dat was ook al zo'n schok. Daar sta je dan iemand te troosten die je huilend geluk staat te wensen. Voel me nog altijd schuldig
Nou wat naar zeg! Ook al heb je inmiddels je eigen leven, het blijven je ouders en vooral met dit soort dingen wil je toch graag dat je ouders achter je staan. En dan hoor je ook nog dat ze het bij je broer wel leuk vinden, wat rot zeg. Maargoed het is nu eenmaal zover, dus ik zou proberen ervan te genieten en het inderdaad te vertellen als jullie een kloppend hartje hebben gezien! Waarom moest je vriendin huilen dan eigenlijk? Omdat t bij haar nog niet was gelukt?
Gefeliciteerd met je zwangerschap! wat leuk! Ik vind het belachelijk zoals de mensen (ouders) in jullie omgeving reageren. Tuurlijk bepalen jullie zelf! Ik zou dan ook heel duidelijk zijn. Komen er negatieve reacties, dan zou ik heel hard reageren met bijv dat het ze niets aan gaat en dat je niets negatiefs wilt horen. En dan kijken wat je denkt dat voor jullie het beste werkt en voelt. Veel sterkte met deze mensen, laat je niet gek maken! Wel genieten! En te jong..? Laat me niet lachen! Dat is toch heel persoonlijk? Als jullie er klaar voor zijn, dan is dat een goede leeftijd!
o jee verschrikkelijk!! mijn ma was ook zo. nu ik uiteindelijk zwanger ben wil ze gaan winkelen met me.. ach het wordt toch haar klein dochter of zoon, dan zal ze waarschijnlijk anders praten. en wat te jong?? jeetje mina........ ik zal dan maar niet zeggen dat ik 21 ben
Ja, wij zijn dus te jong Terwijl mijn man geboren is toen zijn moeder 19 was, maar dat is dus deel van het probleem dat tussen haar oren zit Mja, ze zijn iets voor ons beginnen proberen, maar ze zijn naar de fertiliteit moeten stappen, ze krijgt blijkbaar geen maandstonden zonder medicatie. Ik wist wel dat ik het heel voorzichtig moest aanbrengen, maar dat ze zou beginnen huilen had ik toch niet zien aankomen
Ik wou al vragen hoe oud jullie ouders zelf waren toen ze kids kregen... Dat zou ik ze vooral teruggeven en verder vooral er niet teveel van proberen aan te trekken.
Wat een nare situatie. Ik moet je eerlijk bekennen dat ik er ook tegen opzie om het mijn ouders te vertellen. Ik vrees dat ze het helemaal niks vinden.. (te jong idd, of iets anders) Ik probeer er maar niet te veel over na te denken nog, het is ons leven en wij willen graag een kleine. Ze moeten er maar mee leven en uiteindelijk vinden ze het toch wel leuk denk ik.. Sterkte! En denk vooral aan je zelf. Het is jouw baby
Ach, voor sommige vaders is elke stap van zijn "kleine meisje" eigenlijk teveel. Die zien je het liefst nog steeds "madeliefjes plukken, eendjes voeren, eindeloos". Sommige vaders wennen er nooit aan dat ze niet meer de belangrijkste man zijn in het leven van hun dochters. Dit is misschien wel de eerste confrontatie voor je vader met het feit dat zijn dochter onmiskenbaar een seksleven heeft En als je een kind met een andere achternaam krijgt, ben je nog wat verder weg! Je broertje daarentegen is stamboekhouder, en dat heeft meer invloed op vaders dan je anno 2012 zou verwachten! Waarom je moeder er zoveel moeite mee heeft is moeilijker te zeggen... heeft zij erg veel moeten opgeven toen ze kinderen kreeg, en is ze voor jou bang voor hetzelfde?
hoi meid.. ik snap precies hoe je je voelt. ik heb ook zo'n zus ...... die doet noooooooooit iets verkeerds.. terwijl ze echt een "probleem" kind is .. krijgt nog iedere week iets toegestoekt van mam. toen wij in 2007 vertelde aan mijn pap en mam dat ze opa en oma werden, waren ze niet echt enthausiast .. ze moesten heel erg wennen aan het feit dat ze opa en oma werden. maar gedurende de zwangerschap draaide ze langzaam aan bij. toen onze 2e zoon geboren was, draaide ze nog meer bij ze kochten zelfs een kinderstoel, en maakte zelfs een kinderkamer. en nu hebben ze zelfs een vaste dag dat ze oppassen had ik nooit kunnen denken wel gehoopt. wat ik wel heel vervelend is is dat ze 2 kleinkinderen hebben moeten "wennen" en nu totaal anders omgaan met de kleine van mijn zus en dat steekt ook wel eens hoor .. maar begrijp me niet verkeerd, als de kids op bezoek waren werd er niet eens gevraagd hoe het met ons ging/ gaat alle aandacht gaat naar de kids .. ik vind het ook een erg vervelende opmerking van je moeder. en hopelijk draaien ze bij en het is jou eigen leven en daar draait het om, dadelijk staat jou gezin om nummer een .. en de mening van andere is bijzaak hopelijk kun je lekker genieten van je zwangerschap
misschien als je gezegd had dat je wel met kinderen bezig was dat ze dan wel leuk hadden gereageerd? Dat ze oef zei omdat ze niet wilde laten blijken dat ze stiekem wel graag oma wil worden. En misschien heeft je broer anders gereageerd dan jij? Mijn moeder zei altijd dat ze niet zou gaan oppassen enzo en zelf ook een leven had. Nou... ze kan bijna niet zonder dr kleinkinderen Het is toch heel anders als het echt zo ver is. En al zijn ze er wel op tegen. Dikke vette pech. Je hebt geen toestemming van je ouders nodig.
Debby, nee hoor, ze zei echt 'jullie zijn toch niet met kinderen bezig he?' op een toon die geen twijfel toeliet MadeInUsa; zwijg over dat liedje! Blijkbaar stond dat 24 uur op 24 op bij ons thuis zodra ze wisten dat ik een meisje werd Ik kan dat liedje niet meer horen, haha. En waar mijn moeder vooral steeds op hamert is dat ze géén oppas wil spelen. Ze wil gewoon geen kleinkinderen omdat ze nu eindelijk van ons vanaf is, en dan zou de last dus weer beginnen. En dan gaan we natuurlijk om geld komen bedelen... Alsof ik niet voor mijn eigen kinderen kan zorgen, leuk hoor. Maar goed, ik was vroeger ook niet echt 'gewenst'. Alleen omdat de papa nog kindjes wou ben ik er gekomen, mijn moeder was toen al 37, en had er al twee uit een vorige relatie. En dan was ik tot overmaat van ramp nog een meisje, moest ze er nog eentje krijgen na mij. Maar goed, mijn probleem niet, verdorie! Bij ons mag het kindje zijn wat het is Dankjewel allemaal Natuurlijk gaan we gewoon ons ding doen, en als ze het niet leuk vinden, ach, dan is dat hun verlies maar. Het is gewoon jammer dat er altijd weer die bevestiging komt dat het wel nooit goed komt in de familie.
Balen, je wilt dit mooie geluk toch met je ouders/moeder delen! Snap je gevoelens heel goed. Mijn sm was dan niet tegen kleinkinderen, maar wel tegen adoptie: want je weet niet wat je in huis haalt, neem dan wel een witte, ja hoor gaan ze om een gehandicapte!(nee als je zelf zwanger raakt weet je ook niet wat voor soort kindje het wordt qua karakter, door die 2e uitspraak hebben we dik een jaar op de lijst van Ethiopie gestaan voordat we overstapten naar China dacht je zal een pikzwart kleinkindje krijgen, en wij hebben idd gekozen voor een kindje met wat special needs in ons geval schisis gr 3 nog niet geopereerd, vsd en een krom duimpje).. Door deze uitpraken, heb ik een sch*rft hekel gekregen aan haar. En hou ik mijn zoontje uit alle macht bij haar weg. Als we er dan toch heen moeten kan ze niet van hem afblijven, nou werkelijk waar....ik walg ervan!! Maar voor mijn zoontje en man probeer ik me te gedragen. Nu zwanger en zij denken dat het natuurlijk gelukt is hahaha, t is gewoon IUI-D...maar ze doet nou zoooo poeslief, forget it, deze zal ze ook zo min mogelijk te zien krijgen. Krijg alweer zwarte vlekken voor mijn ogen als ik dit oprakel. Laat je moeder doen. Die draait wel bij. Hoop alleen dat je niet als ik een soortje van wrok gaat koesteren, die kans is wel aanwezig!
Wel vervelend als juist je (schoon)ouders er zo tegenaan kijken .. maar uiteindelijk is het wel jullie keuze, en moeten jullie geluk niet af laten hangen van wat je (schoon)ouders vinden...ik zeg dan altijd maar it's gonna be their loss toch?! Misschien kun je het er eens heel open en eerlijk over hebben met je ouders, wie weet haalt dat de echte gevoelens uit de kast! suc6 1