Hoi allemaal, Help! Herkennen mensen dit of is het echt abnormaal dat wij na 17 maanden met de liefste baby nog steeds verschrikkelijk moe zijn en geen eigen leven hebben? Ik heb echt de indruk dat wij iets heel erg fout doen! Moeders die ik ken zien er sprankelend uit, hebben een sociaal leven en liggen niet het liefst om 21 uur s avonds in bed. Ik daarentegen ben zo moe dat ik zijn slaapje overdag nog mee doe, voel me nog steeds een zombie en heb geen tijd voor mezelf! O ja, onze relatie zit ook in de grootste dip ever...Ik kat mijn man continu af, puur uit slaapgebrek en irriteer me aan alles. Onze kleine is zo lief, maar heeft in anderhalf jaar tijd nog niet echt lange periodes gehad dat hij doorsliep. Nu ook alweer en paar maanden dat we er elke nacht uit te kunnen. En dan geen speentje en terg in bed, maar oppakken en kalmeren. En dat soms meerdere keren per nacht. Ik en mijn partner zijn alleen maar bezig met overleven. Voor de kleine zorgen, werken (beide parttime) en huishouden. Dat is alles waar we aan toekomen! Dat kan toch niet? I dacht echt dat het na anderhalf jaar er heel anders uit zou zijn allemaal Ik wil graag een tweede kindje, maar dat gaat echt niet lukken zoals het nu met ons gaat. Wie stelt me gerust, wie herkent dit, of: tips om weer een beetje mens te worden????
Ik ga ook nog vaak vroeg naar bed en onze jongens slapen meestal wel door Probeer in nachtdiensten te werken. Dus bijvoorbeeld jij een nacht en de volgende nacht je partner. Ga sporten of bewegen. Van stil zitten word je moe. Zorg voor gezonde voeding en drink veel. Eet en drink zo min mogelijk suikers en drink zo min mogelijk cafeine. En misschien een nacht uit logeren? Zodat jullie even samen tijd hebben en beiden een nacht goed kunnen slapen? Als laatste; als de vermoeidheid blijft, ga langs je ha. Soms kunnen vitamine tekorten voor vermoeidheid zorgen.
Herkenbaar hoor, mijn zoontje is pas met 2,5 jaar gaan doorslapen. Toen zijn we ook meteen begonnen voor een tweede Voor jezelf: prober veel te ontspannen, vroeg naar bed gaan, sporten is al genoemd. Veel frisse lucht, veel wandelen. Doe de nachten afwisselen, allebei 1 ochtend in het weekend uitslapen. Voor je kindje: heeft je kindje er baat bij om bij jullie in bed te slapen? heeft je kindje voldoende beweging, frisse lucht? Eet hij genoeg overdag? (eet/drinkt hij snachts nog iets?) Als het echt nachtmerries/angstaanvallen zijn die hij heeft => heeft hij overdag genoeg rust en regelmaat? Gaat hij naar een kdv, biedt hem dat voldoende rust of zijn er teveel prikkels? Heeft hij een vast ritme met slaapjes overdag?
Nee, jullie zijn niet abnormaal. Ik vind het vrij normaal dat je na 17 maanden slaapgebrek elkaar afsnauwt en continu doodmoe bent. Sinds de geboorte van de jongste hebben wij nog maar zelden een nacht doorgeslapen, ik weet waar ik het over heb Een oplossing weet ik niet. Tja, je kind laten huilen zodat hij/zij uiteindelijk wel doorslaapt. Maar daar moet je achterstaan. Andere tips: - Kindje uit logeren brengen - Kindje overdag naar de oppas brengen en samen overdag bijslapen (heerlijk! Heel populair hier ) - Samen een lang weekend weg gaan - Nachtdiensten, en als je dan geen 'dienst' hebt oordoppen in. Anders lig je nog wakker. Vind je dit moeilijk? Ga dan zelf uit logeren, bij een vriendin ofzo. Voor je partner is dat wellicht een zware nacht, maar daar staat tegenover dat jij de volgende dag weer energiek bent. - hulp vragen in het huishouden, zo bespaar je energie En inderdaad even langs de huisarts. Extreme vermoeidheid kan ook door een vitaminetekort of schildklierproblemen komen. Ben je al nagegaan of je kindje wellicht een medische reden heeft voor de doorwaakte nachten? Ik denk dat veel jonge ouders met deze problemen kampen, maar niemand die erover praat. Waar wel over wordt gepraat zijn de perfecte, zoete kindjes die na een paar weken doorslapen. Iets wat volgens mij vrij zeldzaam is. En daarbij wordt dan ook nog van je verwacht dat je naast de perfecte ouder zijn je ook nog een leuke relatie hebt, een bruisende vriendenkring en een uitdagende baan hebben. Dat kan niet. Verwacht dat ook niet van jezelf. Sterkte!
Wij zijn ook nog steeds vaak moe hoor en onze dochter is ruim 2.5! Nu is het wel zo dat mijn man en ik afgelopen jaar allebei ziekte van pfeiffer hebben gehad en dat ik daar nog steeds niet helemaal bovenop ben. Toch is jouw verhaal voor mij heel herkenbaar. Ik denk als ik andere ouders met jonge kinderen zie ook vaak: "hoe doen die mensen dat in vredesnaam?!" M.n. als het dan een gezin is met drie kinderen onder de 5 ofzo! Onze dochter slaapt ook meer nachten niet door dan wel. Op zich kon ze vrij snel zonder nachtvoeding, maar we zijn er ondertussen wel achter dat er zijn nog 1000 en 1 andere redenen waarom baby's en peuters 's nachts wakker kunnen zijn. Toen ze nog een speentje had, was ze die 's nachts vaak kwijt. Hoewel je dan snel weer in je bed ligt, is het toch wel een aanslag op je nachtrust als dat drie of vier keer in een nacht gebeurd. Elk tandje gaf dagen (of beter gezegd: nachten) lang drama's. Ze heeft veel oorontstekingen gehad. Ze is een koukleum en kan soms nachten lang spoken, voordat wij eindelijk doorhebben dat ze weer warmer aangekleed moet worden (als het winter wordt). Haar tutdoekje valt wel eens uit bed en als ze dan wakker wordt en hem niet kan vinden begint ze ook te huilen. Momenteel is het de zindelijkheid: ze is net zindelijk en heeft dat zo "goed" door, dat ze ook 's nachts weigert om in de luier te plassen. Dat betekent 's nachts vaak toch wel een of twee keer eruit om te plassen. Alleen wil ze dan niet uit haar bed komen, want ze wil slapen. Maar als je weggaat om haar te laten slapen, begint ze nog harder te huilen, want ze moet plassen. Dat drama duurt lang: in het ergste geval waren we 2 uur (!) verder voor we eindelijk weer op bed lagen! :x Zo kan ik nog wel even doorgaan. In periodes dat het nachten achter elkaar slecht gaat, doen wij inderdaad ploegendienst. De ene nacht slaap ik in het logeerbed en zorgt mijn man de hele nacht voor haar; de volgende nacht wisselen we het om. Zo krijgen we tenminste om en om een goede nachtrust. We hebben haar ook een aantal keer uit logeren gebracht bij opa en oma, inderdaad echt om bij te tanken. Vooral als ze echt een paar nachten weg was, hielp dat wel. Dan kun je op een gegeven moment tenminste weer wat gezelligheid met elkaar beleven. Ik ervaar toch altijd wel dat dat onze band weer versterkt, zodat we weer meer op elkaar kunnen bouwen als onze dochter er weer is.
Bedankt dames voor jullie berichten, wat een opluchting om jullie te lezen. Ik kan er zo slecht met andere ouders over praten dat ik ook altijd maar een beetje doe alsof we het redelijk onder controle hebben. Voel me zo'n mislukkeling af en toe. Heerlijk om te lezen dat ik niet de enige ben, dat scheelt echt, voel me er soms heel alleen in staan. Zelfs mijn familie en beste vriendin wetet niet hoe moeilijk ik het vind. Ons zoontje is helemaal gezond en er is geen 'goede' reden dat hij 's nachts niet doorslaapt. Hij krijgt al lang geen nachtvoeding meer. We doen al vanaf het eind van mijn verlof ploegendienst, dan kon je idd nog best goed bijtanken en weer een dagje vooruit. De laatste maanden echter hangt ZL (las dit ergens, zal wel zoonlief betekenen?) zo sterk aan mij dat hij alleen bij mij wil zijn als hij 's nachts wakker wordt. Dus dan wordt ik alsnog gestoord als hij bij mij in bed gelegd wordt. Ja, bij mij in bed, want wij slapen al ruim een jaar niet meer samen hierdoor! Pfff.. Als hij bij mij in bed ligt is hij werkelijk binnen een seconde in dromenland, accuut. Naast mijn man blijft hij huilen en spoken. Ook overdag is hij nu erg claimerig naar mij toe. Zl gaat niet naar de opvang, er wordt thuis op hem gepast door oma en door paps en mams. Hij heeft dus lekker veel regelmaat en zijn eigen omgeving. Hij eet en drinkt genoeg. Het nachtritueel verloopt wel vaak niet naar (mijn) wens. Hij wordt er vaak pissig van: tanden poetsen zorgt sinds een paar weken voor hevige krijsbuien, nachtluier omdoen idem dito, boekje lezen wil hij nieter en daarna liedje zingen verloopt ook niet hoe ik het in gedachten had (gezellig op schoot tutten, nee hij wil loslopen en lijtk te voelen dat hij naar bed moet). Naar HA gaan is ook een goede tip, heb dit paar maanden geleden gedaan en had idd vitaminetekorten. Nu dat bijgevuld is scheelt het al wel een stuk, maar het houdt nog niet over. Uit logeren doen vind ik lastig. Ik vertrouw hem alleen ' s nachts toe aan mijn eigen moeder en die doet al zo veel voor ons....Ik maak het mezelf dus ook wel lastig zo. Hoe zien jullie weekenden eruit? Bij ons is het de zaterdag boodschappen doen, beetje huishouden en dan is de dag voorbij. Zondag dan iets sociaals doen, maar eigenlijk voelt dat meer als een verplichting dan dat we er heel veel zin in hebben. Te moe, teveel inspanning. Mijn man en ik zeggen vrijwel elke dag tegen elkaar: weer een dag overleefd...Dat hoort toch niet? Ik wil graag kunnen zeggen: wat was het weer een geweldige dag, wat kunnen we dit toch goed samen. Zucht...sorrie dames, af en toe beetje zelfmedelijden
Uit je verhaal is de vermoeidheid heel goed te proeven. En dit stukje viel mij vooral op. Om heel eerlijk te zijn: het is niet 'normaal' om zo moe te moeten zijn en zo te 'overleven' met een parttime baan en één gezond kind. Dat gezegd hebbende: dit is zeker geen kritiek naar jullie, maar ik wil het ook niet verbloemen. Ik denk dat jullie dus zeker iets kunnen veranderen, waardoor je meer energie kunt krijgen en waardoor jullie als gezin eindelijk van elkaar kunnen genieten. - zijn jullie beide zo extreem moe? - heb je je fysiek laten checken? bloedarmoede of vertraagde schildklier kunnen behoorlijke boosdoeners zijn; - heb je met de huisarts gesproken over jullie gevoelens - wil je misschien opschrijven hoe jullie gemiddelde dag eruit ziet, zowel doordeweeks als in het weekend? Want op zaterdag kun je misschien veel meer uit je dag halen dan 'boodschappen doen en een beetje huishouden'? - eerlijk gezegd zou ik je zoontje leren om in zijn eigen bed te slapen zodat jullie weer als man en vrouw samen kunnen slapen. En ik zou hem volledig laten nakijken, medisch. Hij wordt echt niet voor niks zovaak wakker 's nachts. Als het geen honger is, is het iets anders wat hem wakker maakt, en daar zou ik aan werken. Maar al met al, slaapgebrek is verschrikkelijk, maar je leven hoort niet 1,5 jaar in de 'overlevingsmodus' te zitten, ook niet met slaapgebrek [geloof me, ik weet er alles van...]. Dus misschien kunnen wij je helpen met tips om een beter dagritme te krijgen. En ik zou even bloed laten prikken..
Hmmmmmm ik vind het wel heftig dat jullie hierdoor apart slapen... Ik bedoel, afentoe een nacht kan ik me voorstellen... Maar structureel, nee. Ik slaap nu ook de helft van de tijd met een baby naast me, maar mijn man blijft gelukkig gewoon ook bij me liggen. Ik zou er wel echt verdrietig van worden als hij apart zou gaan slapen. Wij werken ook allebei parttime, maar we zorgen er juist voor dat de boodschappen en het huishouden doordeweeks gebeuren, zodat we het weekend echt vrij hebben voor leuke dingen met het gezin die energie geven (dus geen verplichte familiebezoekjes oid)
Hier hadden en hebben de slaapproblemen altijd te maken met pijn. En die pijn kwam/komt hier door zowel normale baby-dingen, als ook minder normale zaken. Toen ze beiden wat groter werden, kwam dat met name door tandjes en door oorklachten. Beide meiden zijn enorm opgeknapt van het knippen van de amandelen en buisjes, (oudste alleen neusamandel, jongste met 18 maanden ook de keelamandelen). Verder: nachten afwisselen, (wij slapen om en om in het logeerbed, anders had ik dit echt niet overleefd. Absoluut niet ideaal, maar vele malen idealer dan aan slaapgebrek onderdoor gaan), samen met je kind slapen (ze slapen hier dan beter dan als ze in eigen bed liggen), kind uit logeren doen of opa/oma bijv bij je thuis een nachtdienst laten draaien. Vroeg op bed doe je blijkbaar al. En misschien ook even bloed laten prikken, want ervan uitgaan dat het door het slaapgebrek komt, klinkt logisch, maar als dat niet zo is, en er is toch wat meer aan de hand, is dat ook wel fijn om te weten.
Het is uitzonderlijk om nog steeds zo moe te zijn, maar het komt wel vaker voor. Ook het doorslapen, waar in onze Westerse wereld zoveel nadruk op ligt, gebeurt niet bij ieder kindje vóór het eerste levensjaar. Er zijn ook kindjes van 2 die die mijlpaal nog niet bereikt hebben en zelfs dat is op zich geen reden voor ongerustheid. Dat gezegd hebbende, jullie zitten in een situatie die jullie opbreekt. Ik heb met jullie te doen, want inderdaad: De vermoeidheid straalt van je woorden af. Slaap is zo belangrijk! Er is al heel veel gezegd, hele goede dingen. Ik ga nu eens omschrijven hoe ons gezin slaapt. Onze slaapsituatie is minder traditioneel, maar iedereen is anders en oplossingen bedenken voor problemen is maatwerk. Dit bleek voor ons, althans voor nu, dè oplossing. Mijn man en ik slapen in principe samen in 1 bed op onze slaapkamer. Onze dochter ligt in haar eigen kamertje. Sinds ze 12½ maand is, slaapt ze op een Montessori-bed (kortweg een matras of bed op de grond). 's-Avonds lezen we een boekje op bed, ze pakt dat zelf uit de boekenkast en komt bij ons op bed zitten. We blijven bij haar tot ze slaapt. Dit is de ene avond mijn man, de andere avond ben ik het. We liggen dan comfortabel naast haar op het matras. We zeggen altijd nog even iets tegen haar als we weggaan. Dit om te voorkomen dat we "wegsluipen" en dat zij in paniek wakker wordt als we er "opeens" niet meer zijn. Één van de voordelen van het Montessori-bed is, dat je er comfortabel bij kunt gaan liggen als je kind je 's-nachts nodig heeft. Dat komt hier nog wel eens voor, alhoewel veel minder vaak dan in de tijd van het ledikant. Soms val ik zo in slaap. Word ik later nog wakker, dan vertrek ik weer naar mijn eigen bed. Maar ik heb ook wel eens uren later mijn ogen open gedaan en het bleek ochtend te zijn. ook niet erg, want dan heb ik lekker geslapen.
Ik dut ook 2x per week 2 uur extra hoor! Maar idd wat Adi zegt: van stilzitten word je moe en van het besef van slaapgebrek nog meer. Dan besef je dat je moe bent en dan is er geen houden meer aan. Laat je idd ff medisch nakijken en je kind ook! Goede tips
Ik zou het er wel met je ouders over hebben en evt beste vriendin. Wij hebben er twee kort op elkaar en de jongste krijste echt maandenlang en slaapt nu nog steeds niet door. Echter, ze gaan af en toe wel een nachtje naar oma zodat wij kunnen bijtanken. Toen het niet goed ging met de jongste hebben onze beste vrienden ook voor ons klaar gestaan en bijv vaker gekomen en dan de jongste de hele dag op arm. Sterkte!
Wat vervelend! Wij zijn ook wel wat vermoeider na 8 maanden, maar leven verder eigenlijk weer ons gewone leven. Maar we zijn in de luxe positie dat hij met uitzondering van een speengje geven doorslaapt. Misschien moet je toch proberen toch dingen te ondernemen, ik persoonlijk krijg meer energie van een gezellig uitje of bijkletsen met m'n vriendin dan een middagdutje. Even uit de sleur! Wel hebben we iets meer ruzie maar niet zorgwekkend.
Ik ben het hier wel mee eens, zo lang zo moe vind ik er niet 'bij horen'. En ook het slechte slapen, het kán, maar ik zou wel even alle medische dingen uit laten sluiten, en dan ook voor jezelf. Mijn dochter slaapt meestal door, soms een keertje wakker voor wat water. Zoon wordt elke nacht zeker 3 of 4 keer wakker, voor z'n speen, of zomaar. Troosten en terug leggen. Ik moet er ook elke nacht een paar keer uit maar heb zeker niet het gevoel te moeten 'overleven', en ik doe het ook nog alleen Is er iets wat je kunt veranderen, dag anders indelen? Oppas regelen 1 keer in de week, zoiets? Iig gezond en regelmatig eten en idd echt even bloed laten prikken. Als dit allemaal normaal is ligt denk het 'probleem' toch bij jezelf. Je hebt het namelijk niet drukker dan een ander gezin en bijna iedereen heeft gebroken nachten. Groot deel is ook je instelling denk ik. Voor je sociale leven maak je tijd, je krijgt er energie van, ga eens om en om sporten. Je moet het wel doén op een gegeven moment, anders kom je nooit uit die sleur.
Kunnen jullie niet eens een weekend weg gaan onder jullie 2? Samen wat leuks doen. Van overleven word je meer moe dan van iets leuks doen inclusief een goede nacht. Dat dan oma en opa bij jullie thuis komen? Bij oma en opa kan het zo maar zijn dat hij wel doorslaapt. Dezelfde omgeving maar dan met oma en opa. Dan komt hij misschien uit die vicieuze cirkel. Ze hoeven hem zeker niet te laten huilen maar andere vertrouwde mensen kan al genoeg zijn om het te doorbreken. En jullie hebben een leuk weekend onder jullie 2. Verder zou ik ook alles uitsluiten, goed nakijken of er niks medisch is. Volg daar je gevoel in. En zoals adi zegt ook bij jullie. Laat jullie bloed eens nakijken. Zoek ook eens sport. Ga joggen, hardlopen. Al is het maar een kwartiertje. Daar krijg je echt energie van. Dan komt er een stofje vrij in je hersenen, welke weet ik niet vanbuiten maar dat geeft je energie. Wij vinden het soms lekker om een pyjama dag te houden maar dan zijn we s'avonds altijd heel snel moe. Veel moeër als normaal. Of hoe schrijf je dat?
Wat jij vertelt gebeurt hier ook regelmatig, alleen begrijp ik niet wat het verschil is met een gewoon bed? Daar kun je toch ook erbij liggen? Wij liggen altijd met zijn 5en te lezen en te doezelen, maar daar heb ik geen matras op de grond voor nodig
En even over het doorslapen: een kind dat niet doorslaapt komt heel vaak voor. Wij hebben onze zoon tot 23 maanden om de beurt rondgedragen bijna de hele nacht, om de beurt bij hem in de kamer naast zijn bed geslapen met de arm over hem heen (hij sliep alleen OF in zijn ledikant OF over onze schouder -> oorproblemen.) En s ochtends stonden we om 7 uur weer op om andere twee dochters te verzorgen, drie kinderen naar kdv, wij werken. Zo leven heel veel mensen met jonge kinderen. En ja, je bent moe, s avonds lagen we vaak om 20uur helemaal uitgebrand op de bank. Maar nog had ik het gevoel niet die jij beschrijft. Iedereen beleeft vermoeidheid anders natuurlijk, maar ik denk dat bij jullie wel meer speelt dan alleen het niet doorslapen van jullie zoon. Want je zegt dat je overdag ook dutjes meepakt, daar kon ik een moord voor doen . Ik zou zoeken naar achterliggende oorzaak en jullie leven eens op de schop nemen.
Mijn ervaring is dat andere moeders het vooral hebben over de leuke dingen van het moederschap. Pas als je zelf vertelt hoe moeilijk je het vindt komen hun verhalen naar voren. Als ik naar mijn vriendinnen ga zie ik er ook tiptop uit maar daar is heeeel veel BB cream voor nodig Op een dag komt het goed!!
O lastig zeg. Vermoeidheid hoort er inderdaad bij (hier een tweejarige die overdag nauwelijks slaapt en in de nacht ook vaak wakker is). Maar bij jou klinkt het nog veel erger. Hierboven zijn al veel goeie tips gezegd. Ga naar de dokter! Mijn zus was ook zo verschrikkelijk moe, en toen bleek ze plots CMV te hebben. Laat alles nakijken! Ook bij je zoontje. Ga meer doen. Is het een optie om een poetsvrouw te nemen, zodat je in het weekend leuke dingen kan doen ipv kuisen? Is het een optie om je kind in de week toch naar de opvang te brengen? Misschien wordt hij daar meer moe van? En het geeft jou op je thuisdagen ook de kans om bij te tanken. Last nut no least: zoek oplossingen voor het slaapprobleem. Bij ons hielp de 1-3-5-7 regel met huilen goed. Maar misschien meer licht, minder licht, warmer, kouder.. En een slaapritueel moet rust en ontspanning brengen. Wil je zoontje geen tandenpoetsen, doe dat dan al eerder. Vindt hij lezen en zingen niet fijn, kijk dan even samen tv. Pas je ritueel aan aan hem, niet vice versa.
Zo'n gevoel lijkt mij niet normaal om eerlijk te zijn. Ik ken het wel van toen mijn dochter baby was en per nacht 4 uur sliep en verder huilde maar dat was echt extreem (en met medische achtergrond). Ik zou jezelf en je kleine laten checken en anders kijken hoe je uit die cirkel kan komen. Sommige dingen horen er ook gewoon bij (zoals boos worden bij tandenpoetsen) en is gewoon zonde om je energie aan frustratie te verspillen. Tandenpoetsen of luier verschonen moet gewoon en dan zeurt hij maar, verder met je dag daarna! En juist leuke dingen gaan doen waar je als gezin plezier uit kunt halen. Bedenken hoe moe je bent en hoe vervelend sommige dingen zullen je gevoel alleen maar versterken.