Ik post niet vaak persoonlijke dingen, maar nu zit het me echt hoog. Het voelt hier thuis haast als een loopgravenoorlog. De sfeer is ver ... veeerrrr beneden vriespunt. Ik word er niet goed van. Mijn man is de laatste maanden de negativiteit zelve. Niets is goed, alles valt tegen, is boos om het minste of geringste, kan alleen maar snauwen en grauwen. We hebben daar al zo vaak een gesprek over gehad. Heel rustig ... maar ook niet heel erg rustig (we hebben namelijk al te vaak dat soort gesprekken gehad en dat irriteert me dan weer mateloos dat we dat gesprek wéér moeten hebben). Hij geeft zelf aan dat hij zijn allergie vermoeiend vind. En dat snap ik volkomen. Als ik dan zeg dat ie naar een huisarts moet gaan maar dat wil hij niet. Of althans hij doet het niet. En ik heb heel veel geduld, maar niet als je weigert om er zelf iets aan te doen. Zijn werk is ook niet leuk. Snap ik ook helemaal, en dan komen er woeste verhalen over solliciteren e.d. ... maar het resultaat is altijd nul. Er wordt dan weer niet gesolliciteerd en als ik daar dan iets over zeg, dan krijg ik weer een snauw en grauw. Gevolg: ik boos wat natuurlijk ook de situatie niet verbetert. Hij heeft deze maand maar de helft van zijn salaris gehad. Ik vind dat zo asociaal, manlief ook. Is ook niet de eerste keer. Maar in de maand waarop heel Nederland meer geld krijg, krijgt hij minder dan een normale maand. En hij heeft een grote bek, maar geen resultaat. Waarop hij de spaarrekening plundert om naar zijn werk te gaan. Ik ben daar fel op tegen. Als zijn baas zo graag wil dat hij komt werken of naar klanten gaat, dan regelt hij ook maar dat dat mogelijk is. En als hij dat niet dus, wordt er dus niet door heel Nederland gereden op onze spaarcenten.Dus ik heb al het spaargeld naar een spaarrekening gesluisd waar hij niet bij kan. Kinderachtig, lullig ... ongetwijfeld, maar ik weiger nog langer als bank te fungeren. Van de week begaf het koffiezetapparaat het. Vanochtend bleek hij een teken van leven te geven, maar ik zei tegen hem dat ik er een hard hoofd in had. Koffiezetapparaten hebben nu eenmaal niet de mogelijkheid om miraculeus gemaakt te zijn. Resultaat ... geen koffie en vervolgens vloekt hij de hele wereld bij elkaar en smijt zijn koffiekopje door de keuken. :x:x Ik kan er niet meer tegen. Ik moet op mijn woorden passen en goed nadenken wat en hoe ik iets ga zeggen. En daar pas ik eigenlijk voor. En ik zal ook niet altijd politiek correct reageren, maar het kookpunt is bereikt bij mij. Geen idee wat ik hiermee wil. Ik moest het ff kwijt, maar tips zijn welkom.
Snap dat je hier gefrustreerd van raakt. Je geeft aan dat je wil dat hij naar de huisarts gaat, dus je denkt dat er iets medisch of psychisch achter zit? Want dan zou ik een afspraak maken en samen met hem gaan, misschien dat hij dan wel gaat?
Waarom heeft hij maar de helft van zijn salaris ontvangen? Daar moet toch een reden voor zijn of gaat het bedrijf failliet?
De officiele lezing is dat er geen geld is op dit moment. Het bedrijf is in opstart fase (al 4 jaar overigens, dat is ook een puntje van irritatie, maar goed dat kan ik niets over zeggen).
Lastig hoor. Waar wil je precies voor dat hij naar de huisarts gaat? Lijkt me enorm vervelend hoe het gaat, ik lees in je onderschrift dat het 11 jaar heeft geduurd om een kindje te krijgen. Heeft dit wellicht invloed gehad op jullie relatie? (Oprechte vraag, geen enkel verwijt oid). Dat je man het misschien toch wel allemaal moeilijk te behappen vind?
Ik herken het héél erg... Mijn man precies hetzelfde (behalve het financiële plaatje dan). Hij is uiteindelijk wel naar de huisarts gestapt en daar bleek dat hij een dikke vette burn out had. Wat zich thuis natuurlijk uitte.. (Dat gooien met spul herken ik wel). Frustraties over het werk stapelden zich op waardoor wij thuis de pineut werden. Hij is nu onder behandeling van een psycholoog en het gaat godzijdank stukken beter! Hij uit zich van frustratie op een verkeerde manier en nu wordt hem geleerd hoe hij dingen anders aan moet pakken. Het punt is wel dat hij het zelf moet inzien... Dus zou proberen hem naar de arts te krijgen want dit is een neerwaartse spiraal voor hem en trekt jou erin mee. Hier ook een knuffel voor je want weet hoe het is. Hoop dat je er iets aan hebt gehad!
Voor zijn allergie. Hij slikt cetrizine alsof het snoepjes zijn en niets helpt. Hij is een paar weken geleden geweest en kreeg te horen dat hij een allergie voor huisstofmijt en gras heeft en sindsdien is het bal. En als ik dan zeg dat hij even terug naar de HA moet gaan voor medicatie of een puffer dan lul ik uiteraard uit mijn nek. Maar wel de hele daf zuchten, steunen en klagen. En dan boos worden als ik na de 567-ste keer niet meer reageer... Overigens begin ik te vermoeden dat het meer is, wellicht een stukje burn-out. Moet nog een goed moment vinden om dar balletje op te gooien. We zijn idd lang bezig geweest voor een kindje, maar ik denk niet dat dat het is. Maar goed, dat weet ik natuurlijk niet zeker.
Klinkt als een burn out. Of in elk geval er tegenaan. Het begint bij dit zelf zien en daar naar handelen. Sterkte, want het is heftig.
De ontploffing van vanavond .... Ik had Eva een wit bolletje met smeerworst gegeven om te eten, ze vind uit het vuistje eten reuze interessant. Resultaat ... een vent die roept dat ik haar beter te eten moet geven ... 1 wit bolletje, de horror ... alsjeblieft zeg :x:x:x
Dan hadden mijn kinderen allang iets moeten hebben haha. Maar ik kan mij heel goed indenken, ook al is het een burn-out, dat jij ook steeds meer geïrriteerd raakt.
Oh ja, idd de meest minuscule dingen zijn reden tot ontploffing. Hier vorig jaar (ik toen nog hoogzwanger) vloog het gebakken spek door de woonkamer toen ik zei 'niets' toen hij vroeg waarom ik betraande ogen had (was ook echt niets). En meer van dit soort zaken. Plus dat er een hoop kwetsende zaken naar je hoofd geslingerd worden (waar hij achteraf wel spijt van had). Ik heb m toen duidelijk gemaakt dat ie hulp moest gaan zoeken omdat onze relatie anders kapot ging. Dit nam hij gelukkig wel serieus... Dit is ook geen doen voor jou toch? Geld wegzetten naar een andere rekening en constant irritatie/boosheid/frustratie kan niemand hebben.
Ik denk ook aan een burn out. Misschien toch proberen daar afspraken over te maken, mede omdat zijn gedrag ook zijn weerslag gaat hebben op jullie dochtertje. Sterkte.
Klinkt als burn-out idd. Denk dat het ook deels aan zijn baan ligt. Dit is namelijk echt niet normaal, 4 jaar in opstartfase en dan een halve maandsalaris! Dat kan echt niet. Ik zou een afspraak maken bij de huisarts voor hem en sleep hem er heen voor mijn part, want dit wordt er niet beter op vrees ik. Sterkte!
Oh my... Poeh, dit is echt behoorlijk ernstig. Misschien een brief schrijven. En wellicht dat een goede vriend of broer of zus of ouders eens met hem kunnen praten.
Je kunt ook nog aangeven dat je contact met zijn werk gaat zoeken als hij zelf niks gaat regelen. Niet leuk natuurlijk, maar misschien wel nodig.
Ik denk ook aan een burn out. Heeft hij een goede vriend of zus/broer waarmee je het er eens over kan hebben? Misschien dat zij het ook herkennen en het er misschien eens met hem over willen hebben (wellicht kan ie meer hebben van een ander). Wat betreft het financiële probleem (half loon ontvangen), dat had mijn man vorig jaar ook met zijn werk. Mijn man was toen ook een tijdje niet te genieten. Later gaf ie ook wel aan dat hij vond dat hij tekort deed aan zijn 'titel als kostwinner' en dat hij zich best wat zorgen maakte over de situatie op de zaak. Hij heeft destijds wel tegen z'n baas gezegd dat hij niet kon werken zolang hij de zakelijke tankpas niet kon gebruiken, wij zijn geen investeringsmaatschappij in de zaak. Goed dat je dat geld weggesluist hebt, ook al is het niet netjes dit in overleg te doen. Je doet het om jezelf, je kindje en uiteindelijk ook je man te beschermen. Succes met alles. Nb. Ik zie dat onze kindjes een dag na elkaar zijn geboren, leuk!
Ik zou duidelijk aangeven dat je het leven met hem nu niet zo leuk vindt en dat je dat graag samen met hem wil verbeteren. Vraag hem om samen met jou hierover na te denken, zonder aanval of verwijten. Veel sterkte! Overigens wel waardeloos dat hij maar een half salaris heeft gekregen. Dan ook voor de helft werken. Raar dat werkgevers er maar van uitgaan dat werknemers op deze wijze behandeld kunnen worden. Maar laat je man zijn frustratie daarover bij zijn baas uiten en niet tegenover zijn gezin.
Ja toch! Ergens is het nog wel zijn eigen schuld. Hij heeft teveel loyaliteit en zijn baas maar daar gretig misbruik van. Hij zegt daar dan iets van tegen zijn baas, maar er veranderd dan vervolgens niet en dan gaat hij maar door. Waarop ik zei dat als hij niet op de rem ging trappen, ik dan dan maar zou doen. Ouders leven niet meer, en met zijn broer is hij helaas niet zo close. Probleem is ook een beetje dat hij het niet zal aannemen van anderen, althans niet snel. Hij is nogal koppig wat dat betreft. Het is idd het kwetsen wat mij opbreekt nu. Ik kan niet normaal meer iets vragen, de ochtenden zijn waardeloos, wij praten ook niet meer, althans ik zeg niets meer, want het wordt toch alleen maar bonje. Het probleem mij is ook dat het mij afstompt. Alles is toch mijn schuld, dus ik zeg maar niets meer. Geen zin in snauwen en sneren en afgebekt te worden. Met Eva gaat hij gelukkig wel normaal om, daar ben ik dan wel heel blij om, maar het steekt me wel ergens dat ik blijkbaar zijn boksbal moet zijn. Ik word er ook doodongelukkig van. Nu is hij alweer naar bed, met de beschuldiging dat ik iets niet heb besteld. Ik ben toch verdorie zijn secretaresse niet? Hij kan dat toch prima ook zelf opzoeken, maar nee ... het is MIJN schuld. Zucht...
Nou dit idd. Twee weken geleden was ik in de keuken bezig en Eva liep daar ook rond. Dat werkt niet, die trekt aan alle lades en kasten en vroeg mijn man om haar even mee te nemen naar de kamer zodat ik even mijn handen vrij had ... zijn opmerking tegen Eva terwijl ze weg liepen ... "Kom maar hoor, je moeder wil je niet"... Ik ben werkelijk nog nooit zo ontploft. Vreselijk fout ook omdat te doen waar Eva bij was, ze schrok vreselijk van mij en begon te huilen (toen had ik het natuurlijk helemaal gedaan ...), maar die opmerking was werkelijk zo laag bij de grond. Die deed zo pijn Ik heb hem toen in zijn oren geknoopt dat geen enkele omstandigheid is dat die opmerking zou rechtvaardigen. Nooit ... Never... Ever! En misschien zal het dan komen door iets van een burn out of zo ... maar pffff ... die dingen komen gewoon zo aan.