Hallo, Ik schrijf hier al een tijdje mee. Hier even kort mijn verhaal: vorige ronde kreeg ik te horen dat ik PCO heb en dat ik dus mocht/moest starten met clomid. Dit heb ik dan dadelijk die dag ook gedaan. Dan moest ik op controle gaan om mijn follikels te meten... uiteindelijk op CD 20 had ik een follikel van 20 mm, alles zag er heel gunstig uit (baarmoedermond, slijm, ...) Hij heeft dan pregnyl gespoten. We hadden een hele goede kans aldus de gynaecoloog. Ik had dus heel veel hoop, maar helaas, ik werd maandag ongesteld... Sindsdien zit ik in de put, ik voel het aan kleine dingen, normaal zoek ik heel veel gezelschap op, nu kan ik niemand, behalve mijn man, goed verdragen, ik ben normaal een goedlachse meid die echt kan genieten van het mooie weer, nu heb ik me echt enkele dagen opgesloten in huis. Ik ben wel nog gauw gaan sporten op woensdag. Ik twijfel plots aan alles: wil ik dit wel? Wil ik wel zover gaan? En ik besef ook dat we nog lang niet ver of diep zijn moeten gaan... Wat is clomid en pregnyl in vergelijking met IVF en de nog verdere stappen. Ik lees blogs van mensen hier op het forum waar ik enorm verdrietig van kan worden, ik voel die pijn echt. En als ik me nu al zo slecht voel, kan ik dat dan wel aan? Mijn beste vriendin wil bewust geen kinderen: ze vindt het fijn zo met haar man, ze hebben een mooi huis gezet, ze kunnen op vakantie wanneer ze willen.. De laatste dagen denk ik ook meer in die richting, en dat zorgt ervoor dat mijn man echt heel ongerust is: ik was diegene die op haar 24ste bezig was met BAM worden (alvorens ik hem leerde kennen), ik was diegene die op de eerste date vroeg: je wil toch wel kinderen anders stopt het hier, ik was diegene die gemaakt is om mama te worden en ik zou het NU al opgeven... Mijn man moest werken de afgelopen dagen en ik ben thuis dus ik had ook veel tijd om te piekeren, zonder te kunnen ventileren. Het weekend staat voor de deur en dan is hij er wel en dan gaat het wel beter met mij. Ik heb me gewoon nog nooit zo gevoeld. Ik ben ook wel clomid aan het slikken, misschien is het ook daardoor dat dit versterkt wordt... In elk geval heb ik contactgegevens van psychologen in de buurt opgezocht want ik twijfel plots aan alles: ik sta in het onderwijs: fijne job zeker met het oog op kinderen en een gezin, alle vakanties thuis enzo... Maar ik twijfel sinds 2 maanden om eventueel de overstap te zetten naar de privé, gewoon gedaan hebben met werken als je thuis komt lijkt me fijn, geen eetdagen meer in het weekend, ... Dit gevoel wordt nu heel erg versterkt met het idee ook straks blijf ik kinderloos en ben ik voor niets in het onderwijs blijven werken,... Wanneer maakten jullie voor jezelf uit: zo ver gaan we en niet verder? Wanneer zouden jullie de stap zetten naar een psycholoog, het gaat vandaag namelijk al stukken beter, ik heb nog niet gehuild . Ik snap ook dat sommigen onder jullie wel zoiets zullen hebben: stel je niet zo aan, je start pas, kom binnen 2 jaar naar mislukte IVF-pogingen nog maar eens terug. Ik heb gewoon oneindig veel respect voor jullie, voor ons allemaal die in de MMM zitten, het is gewoon zwaar, toch? Ik weet niet wat ik hiermee wil bereiken, misschien wil ik wel tips aangereikt krijgen, lotgenoten hebben om tegen te praten, het gewoon al eens opschrijven werkt voor mij wel... Bedankt om tot hier te lezen
Wat een rot gevoel is het he? Bluh! Ik kan er helaas over meepraten. En je stelt je niet aan. Het is juist super goed dat je er vooraf goed over na denkt wat je wil, wil je aan IVF beginnen, wat houdt het in, wat is je meer waard enz enz enz. Bij ons was het zo dat ik altijd al dacht dat ik moeilijk mama zou worden, mijn man daarentegen kon zich niet voorstellen dat wij 'zo'n stel in de MMM zouden zijn' (in het kader van 'dat overkomt ons niet'). Ik schreeuwde van de daken dat IVF een stap te ver zou zijn, in mijn lijf zo min mogelijk naalden (en hormonen) en al zeker niet als ik ze er zelf in moet steken. Afijn, in het eerste zhuis stuurden ze ons naar huis voor nog een half jaar zelf proberen (na al 7 jaar proberen en 3 miskramen) en daarna zouden we eerst IUI krijgen, dan IVF. Maar dat zat me niet lekker, dus wij voor 2nd opinion naar een kliniek die zich alleen bezig hield met vruchtbaarheidsbehandelingen. Conclusie, zaadkwaliteit zo slecht, niets zelf proberen, niets IUI en ook niets IVF maar ICSI (mocht je het niet weten, ICSI is hetzelfde als IVF maar dan wordt ook nog eens het zaadje in de eicel gespoten ipv dat het zaadje dit zelf moet doen). Met andere woorden, spuiten, punctie, stress. We hakten direct de knoop door. Als dit zou zijn wat er nodig was, dan gingen we ervoor. Inmiddels lopen we nu in een universitair ziekenhuis en ben ik bezig met de laatste terugplaatsing uit mijn 2de poging (heb nu 11 terugplaatsingen gehad waarvan 9 zwanger en dus allemaal miskraam)... Dit laatste klinkt natuurlijk niet erg motiverend maar laat ik wel voorop stellen dat ik gewoon een heel bijzonder geval ben en echt een zeer complex figuur dus trek je daar vooral niet al te veel van aan, het zegt zo weinig over hoe het bij jullie zal gaan. In ieder geval, de wil was bij ons dusdanig groot dat we steeds een stapje verder zijn gegaan en nog steeds zoeken we wel grenzen op (qua medicatie, veiligheid voor evt, kind en voor mij staan wel voorop overigens). Wel had ik vanaf dag 1 twijfels als in, heb ik dit er écht voor over? Pushen we nu geen zaken die we moeten laten rusten enz. Maar de wens overwon de angsten. Inmiddels zijn we, in ons geval, heel wat teleurstellingen rijker en nu pas kom ik steeds meer op het punt dat ik mezelf de vraag stel, wil ik dit nog steeds zó graag? De reden om nog niet op te geven is voor ons dat we later geen spijt willen krijgen (naast de hoop dat het toch nog gaat lukken). Totdat de arts zegt dat we uitbehandeld zijn, of tot onze laatst vergoede poging, willen we doorgaan hebben we destijds besloten. Inmiddels weet ik ook dat, mocht 1 van ons het voortijdig niet meer trekken om langer door te gaan met de behandelingen en pogingen, dan stoppen we eerder. Wanneer praat je met iemand? Wanneer jij voelt dat het nodig is. Ik ben nogal van het 'niet zeuren, doorgaan' (tegenover mezelf, tegenover anderen niet hoor ) en ik ben daar ook wel wat in doorgeslagen. Sinds een half jaar praat ik nu in het ziekenhuis met een vrouw die meerdere stellen spreekt die in een zelfde soort situatie zitten of hier mee te maken gaan krijgen. Mij helpt het enorm. Zij zet alles in perspectief waar me dat zelf niet meer zo goed lukt. Het is fijn om tegen iemand te praten die er verder geen emoties bij voelt (zoals mijn man, familie, vrienden en zelfs collega's wel hebben) en die gewoon zegt van 'Joh, heb je het al zus of zo bekeken?'. Het klaart de lucht, voor mij. 1 ding is het meest belangrijk denk ik en dat is dat je je hart volgt in deze situatie. Alleen jullie kunnen de juiste keuze maken in deze situatie. Als ik je bericht lees dan lees ik tussen de regels door wel dat een kindje een grote wens is. Ik weet niet wat je leeftijd is en of je nog tijd hebt om na te denken over wat jullie willen alvorens de stap naar IVF te zetten maar het een kans geven behoort zeker nog tot je opties en wie weet wat voor moois het je brengt. Aan de andere kant, het is waar dat het veel energie vergt en alleen jullie weten of het dit waard is. Ik kan niet zeggen wat je moet doen, ik kan je alleen heel veel wijsheid wensen met het doorhakken van de knoop. Neem je tijd, weeg alles goed af en sta volledig achter je keuze!
Ik zou vragen aan je gynaecoloog of er een maatschappelijk werker is in het ziekenhuis waar je naar toe kunt gaan. Of kijk op de site of bel de poli en maak zelf een afspraak. Deze hebben meer ervaring op dit gebied dan een psycholoog in de buurt. Ik heb in ieder geval wat (gehad) aan mijn maatschappelijk werkster; fijne gesprekken en voor mijzelf eye-openers. Ups & downs zul je houden in een vruchtbaarheidstraject. Ook al gaat het vandaag beter Als ik jou verhaal zo lees zou ik een afspraak maken. En het maakt niet uit waar je in het traject staat, als je iemand nodig hebt om mee te praten dan moet je gewoon een afspraak maken! Veel succes!
HoiHoi,,, Ik herken mijzelf in jouw verhaal.... Voornamelijk dat gepieker. Ookal heb ik genoeg te doen en werk ik meer dan 40 uur per week. heb ik genoeg afleiding dan pieker ik alsnog. Als je het niet trekt zou ik inderdaad een gynaecoloog vragen of je een afspraak kunt maken..... Veel succes!
Hoi juf, het maakt echt niet uit met welke behandeling of hoelang je al bezig bent. De hele mmm is gewoon een achtbaan van emoties. En de een kan er wat beter mee omgaan dan een ander. Ikzelf heb vorig jaar augustus voor het eerst contact gezocht met een psycholoog (doorverwezen door de fertiliteitsarts) en het heeft me enorm geholpen. Ik merkte aan mezelf dat ik er helemaal doorheen zat. Kon alleen maar huilen, voelde me down, ik ging niet meer met plezier naar het werk en toen heb ik aan de bel getrokken. Ik ben toen 3 keer geweest voor een gesprek en wat was het finn. Daarna ging het weer goed maar mocht altijd bellen als het weer nodig was. En dat heb ik vorige maand gedaan, en nu ben ik dus weer onder behandeling. Gewoon doen meid, als je denkt dat het nodig is. Sterkte!
@Jordan: Wauw wat een verhaal, wat een emoties, en wat fijn dat je de tijd neemt om hier te reageren. Ik ben pas 28 dus op zich hebben we nog wel tijd alvorens we zouden moeten kiezen voor IVF of ICSI. Ik hoorde vandaag van een vriendin die ook bezig is met ICSI dat er trouwens wachtlijsten zijn in België van ongeveer 6 maanden alvorens je op intake kan naar een ziekenhuis die hierin gespecialiseerd zijn. Zij vertelde me trouwens dat zij na de rondes clomid en pregnyl die 6 maanden wel fijn vond zonder stress en zij is toen spontaan zwanger geworden, wat wel jammer genoeg uitdraaide op een miskraam. Dus ik denk dat ik in elk geval wel weer opgeladen ben voor eventjes en we zien het wel verder. Mijn wens is inderdaad nog heel sterk en ik mag mijn man zijn wens ook niet zomaar aan de kant zetten... Bedankt! @Pinkflower: Ik moet dinsdag voor een follikelmeting naar mijn gynaecoloog en ik ga inderdaad telefoonnummer vragen van een maatschappelijk werker. Lijkt me inderdaad ook wel beter. Bedankt alvast voor je reactie! @Happy: Bedankt voor je reactie! Wat jammer dat je het herkend, maar ook ergens wel fijn, snap je? @Shally: Bedankt, ik denk dat ik dat ook ga doen, gewoon een verwijzing vragen bij de gynaecoloog naar iemand waarmee hij samenwerkt, zou me straf lijken als hij nog nooit die vraag heeft gekregen, dus hij zal me ook wel vooruit kunnen helpen. Bedankt allemaal! Het gaat vandaag echt al wat beter, ben sinds de middag op de baan, 2 dates met vriendinnen gehad. En dat doet wel veel, die afleiding . Ik neem jullie raad ten harte en ben heel blij dat jullie mijn verhaal even gelezen hebben!
Heel herkenbaar. Hier ook een juf, inmiddels al flink wat jaartjes in het medische circus. Bij ons is niks gevonden waarom het maar niet lukken wil. Die verschikkelijke emotie en wisselingen in je humeur is zo naar. Ik weet wel dat ik extreem reageerde op clomid. Wie weet kun je eens wat anders proberen? Het kan echt wel schelen. Kom anders gezellig bij ons clubje meekletsen? De naam is : "Wie start er nog meer met ivf in 2014? Kom gezellig meekletsen."
Wat lief beschuitje! Maar ik zit nog niet in het verhaal van IVF, voor nu nog niet... Ik hou het wel in mijn achterhoofd en dan kom ik misschien toch graag meelezen. Ben nu een beetje bang dat ik er alleen maar zenuwachtiger en banger van wordt.. Maar heel lief! Ik ga het wel onthouden!