Hoi, Wij zijn vanaf oktober vorig jaar bezig geweest met iui behandelingen, met een maand pauze in april. Nu mogen we nog twee keer extra, maar het valt ons zwaar. Mij vooral. En dan vooral het stukje waar je toch hoop blijft houden, ook al is het de andere keren niet gelukt. Ik ben de laatste keren eigenlijk vanaf het begin van de cyclus gespannen en emotioneel. Nu is ons leven ook druk en was het het ook alles bij elkaar, maar ik heb de afgelopen weken meerdere keren gedacht : ik word overspannen. Herkende mezelf niet weer zo boos als ik soms was en dat ook af reageerde op mijn man, snel geïrriteerd, snel emotioneel. Om zelfbehoud wil ik eerst stoppen in het ziekenhuis. Het werd gewoon teveel. De zwangerschapsspanning werd door het ziekenhuis alleen maar meer. En geen leuke spannende spanning, maar meer het gevoel de laatste tijd van angst voor weer een teleurstelling maar toch ook het wel weer een kans willen geven op die manier omdat onze wens sterk is. Nu gaan we eerst zelf verder proberen, en daarnaast zijn we ook al een paar jaar geïnteresseerd in pleegzorg, wat wat ons betreft ook naast onze kinderwens kan. Het voelt goed om ook dat doel te hebben en de focus te verleggen naar iets dat minder onzeker voor ons zelf voelt. Of tenminste, anders onzeker, moeilijk uitleggen zo. Maar, nu ook nu we zelf gaan proberen, heb ik in lichtere vorm ook weer die angst of we niet gewoon onvruchtbaar zijn en vind ik het moeilijk om er rustig in te staan. Wie herkent dit? Hoe gaan jullie er mee om?
Hi @Groningse1983 ja natuurlijk is dat herkenbaar. Helaas niet makkelijk om zomaar vanaf te komen. Ik herken ook het overladen gevoel van dit traject naast je werk. Ik merkte bij mezelf dat het beter ging toen ik me ook wat minder druk ging maken om werk. Maar dat is niet iets wat je makkelijk even omzet in je hoofd natuurlijk. Ik probeer het hele MMM gebeuren vooral te accepteren en te zien als iets dat nu eenmaal deze periode bij het leven hoort. Iets waar ik doorheen moet of het nu wel of niet resultaat gaat hebben, omdat ik denk dat ik het nooit zal kunnen accepteren als ik kinderloos blijf en er niet alles voor gedaan heb. Daar horen alle nare dingen bij wat betreft ziekenhuis maar ook alle momenten van spanning. En dan houd ik mezelf maar voor dat het nog altijd beter is dan dat je voor een of andere akelige ziekte steeds naar het ziekenhuis moet. Soms helpt het wat om ontspanningsoefeningen te doen of mezelf af te leiden. Is het voor jou een optie om op je werk te zoeken naar mogelijkheden om meer ruimte voor jezelf en je emoties te hebben? Wij hebben trouwens ook een IUI pauze van een aantal maanden ingelast omdat het te veel werd, dat hielp ook wel wat. Nu gaan we naar de volgende stap IVF, wat ik ook fijn vind, want het vertrouwen in IUI is bij ons allebei wel behoorlijk laag. De laatste 2 keer IUI waren voor ons ook eigenlijk meer om het maar achter de rug te hebben.
Heel herkenbaar en goed dat je de signalen herkent. Ik ben zelf overspannen geraakt na de tweede mislukte ICSI poging icm hoge druk op werk. Heb toen afstand genomen van werk (100% ziek in eerste instantie, en heb me vooral gefocust op mijn herstel (psycholoog en yoga).) Dat hielp wel en toen had ik het gevoel wel weer klaar te zijn voor een derde poging. Toch heb ik achteraf het gevoel dat mijn lichaam er nog niet klaar voor was (lichaam heeft langer nodig om te herstellen ook al voel je je al weer prima) Ondanks dat in t begin van onze kinderwens slechte emmies gewoon innestelden hadden we nu goede emmies op dag 5 en gebeurde er niks in mijn lijf. Wij hebben nu gekozen om echt even langere pauze te nemen en te herstellen + te reintegreren op werk, zodat we bij een volgende poging er beter voor staan niet alleen psychisch maar ook lichamelijk. Heel bijzonder om te horen dat jullie ook pleegzorg overwegen naast de wens voor een kindje van jullie beiden, dat vind ik heel mooi. Focus verleggen is inderdaad ook een goed idee. Wij hebben een puppy in huis gehaald een half jaar geleden, kun je ook heel druk mee zijn! Succes en sterkte meid!
Ik ben nu bijna 3 jaar bezig en bezig met ivf poging 3. Zie verder onderschrift Ik merk nu pas bij de 3de poging dat ik het er meer bij doen. Zoals ik van de week tegen iemand zij het is niet meer het hoofdgerecht maar het bijgerecht. Ik kan het even niet anders uitleggen. Je verwacht eigenlijk niks. Ik heb laatste erg mee geworsteld met dat ik het nu als bijgerecht zie, dat ik weinig verwacht, geen postief gevoel/hoop & vertrouwen heb, maar ik probeer het nu maar te accepteren dat ik het zo voel/denk. Ik ben inmiddels zo bekend met hele riedeltje van het ivf traject. Het enige wat ik nu spannend vind is hoe ik op de menopur reageer, dat is een nieuw medicijn voor mij. Dus ben blij als ik de echo 30 juni heb gehad en er voldoende follikels zijn van voldoende grootte. Tijdens de 15 kid pogingen was ik in het begin ook van maar doorgaan en doorgaan. Maar op een gegeven moment lastte ik ook pauzes in. Even op vakantie of even een maand geen ziekenhuis en getest. En nu moet ik voor elke ivf poging gemiddeld 3 maanden verplicht rust in verband met de endometriose. Aan de ene kant vind ik het irritant dat wachten, want ja je wordt er niet jonger op. Maar aan de andere kant is het ook wel fijn die rust, even geen ziekenhuis en de mislukte poging verwerken. En even goed de batterijen op te laden. Ik merk zelf wel dat ik langzaamaan aan mijn grens zit. Als deze poging niet lukt nog een 4de poging ,maar dan ben ik er denk ik ook klaar mee. Maar dat is ook beetje afhankelijk van het resultaat met de nieuwe medicatie. Ik zou nog een kunnen bij verzekeren straks in januari weer voor een 5de poging maar ik weet nog niet of ik dat wel wil. Ik zou het liefst 1 "biologisch" kindje willen. Iets van mijzelf, iets eigens, het zelf mogen dragen en baren, etc. En 1 pleegkindje. Omdat ik weet dat ik ontzettend veel liefde, troost, warmte, geborgenheid, vertrouwen, etc. kan geven aan niet eigen kindje. En daarnaast er zijn zoveel kinderen die een warm en veilig thuis zoeken. Ik doe nu vrijwilligerswerk in een logeerinstelling voor zorgintensieve kinderen. En ik kan sommigen van hen wel op vreten haha. Vooral eentje van hen zou ik zo mee naar huis willen nemen haha.