Misschien kan ik het hier een beetje van me afschrijven; Vanmorgen hadden we de 7 weken echo omdat we zwanger waren na terugplaatsing van onze 4de cryo. De test die ik 3 weken geleden heb gedaan was wel licht positief maar mijn gevoel was positief, mijn symptomen waren overduidelijk en door het feit dat we al onderhand 5 jaar lang in de MMM zitten heb ik een gruwelijke hekel gekregen aan testen. Omdat ik n goed gevoel erbij had en niet meer wilde twijfelen aan alles had ik besloten om dus ook geen testen meer te doen, maar vertrouwen te hebben in mn lichaam en ervan uit te gaan dat de dingen die ik voelde echt wezen op n zwangerschap. Ik had pijn aan mn borsten, er liepen blauwe aders overheen, ik was ont-zet-tend moe, moest 's nachts uit bed om te plassen en nog tig andere dingetjes, kortom ik ging ervan uit dat het dit keer echt goed zat. Dus vanmorgen was ik strontnerveus maar ging ik er nog altijd van uit dat alles gewoon in orde zou zijn en dat ik een kloppend hartje zou zien en hooguit een paar dagen terug zou worden gezet (ik dacht n late innesteling als dat überhaupt kan met n cryo van 3 dagen) maar ik zag helemaal niks.... een baarmoeder die ik herken van alle andere echo's en geen vruchtzakje... helemaal niks... ik wist niks meer te zeggen, net zoals de dokter overigens... het vermoeden is omdat we wel een heel klein blaasje zagen zitten dat het ergens vroeg is misgegaan en dat de progynova en utrogestan alles hebben tegengehouden (kortom had ik getest had ik dit dus ook gezien) en tevens ook voor het hele scala aan symptomen heeft gezorgd. Achteraf voel ik me dom. Ipv dat ik een nuchtere instelling had, had ik een positieve instelling en dat heeft me nu wederom de das omgedaan (ik heb in december ook n miskraam gehad van n verse tp). O ja mn bloed is gecontroleerd en gelukkig waren er geen tekenen van n BBZ.
Wat ontzettend naar zeg. De instelling die je had is erg goed en ik vind het heel knap dat je dat kon, maar ik kan me voorstellen dat je daar nu anders over denkt. Heel veel sterkte
Dank jullie wel allemaal voor jullie steun.... Het van me af schrijven helpt, net als het erover praten zeker als je zo'n lieve woorden terug leest... Laurazoey, ja die instelling was en ben ik ook trots op, maar wat ik gister ook al tegen mn man zei, ik weet nu ff niet meer hoe ik t bij n volgende behandeling moet gaan handelen, dus t word voor de zoveelste keer neusje dichtknijpen en met beide voetjes in t koude, diepe water springen en vooral niet nadenken... Catmommy, ik heb vooralsnog geen hulp vanuit t ziekenhuis al loop ik wel zelf bij n psycholoog om dit hele traject door te staan (godzijdank, want zonder was ik doorgedraaid) en ik moet volgende week op gesprek komen (en voor controle echo) in t ziekenhuis. Ik denk na mijn reactie afgelopen week (helemaal dicht slaan en niet meer mensen durven aan te kijken) dat ze wel willen dat ik hulp krijg vanuit t ziekenhuis, waar ik eventueel over na wil denken... Nogmaals dank jullie wel <3