Dag lieve mamma's van vlinders, Wat een rot tijd! Tegen de tijd dat je zelf begint te rouwen is de rest van de wereld al door gegaan met het volgende. Het is oneerlijk en wreed dat dit je overkomt, voor sommige meiden telkens opnieuw. Maar ik merk ook dat deze tijd voor mij veel wijsheid brengt. Het geeft me bagage die ik anders had gemist, kennis die ik later kan gebruiken en een stevige ruggegraat. Met alle stomme goed bedoelde opmerkingen van je omgeving kan ik me ook voorstellen dat het helpt om troost en wijsheid te krijgen van de meiden die het ook hebben meegemaakt. Dus ik wil jullie vragen je wijsheid en kracht te delen en hier op te schrijven. Wat heb je tussen het puin gevonden? Ik zal beginnen: ik was deze zwangerschap erg onzeker. Wilde ik het wel? Was dit een goede keuze? Ik weet het nu zo zeker. Er is een leeuwin in me wakker gemaakt die alleen mamma's voelen. Mijn kind komt, en het krijgt een ontzettend blije en toegewijde moeder (en vader, mijn vriend heeft hetzelfde). Tot slot heb ik vandaag een prachtig nummer gevonden. Het is eigenlijk bedoeld voor late miskramen, maar ik vond hem voor een vroege miskraam ook erg toepasselijk. Wat is "laat" tenslotte? YouTube - Zo mooi, zo mooi Ik hoop dat jullie je kracht en wijsheid hier ook willen opschrijven.
Dag zilvervosje Ook al verwens ik de voorbije periode vol angst, verdriet en pijn. Toch herken ik wat je zegt en heb ik het al vaak gedacht dat het me ergens toch sterker heeft gemaakt. Ik was altijd als de dood voor bloed afnemen, ziekenhuizen. Op een maand tijd heb ik men angsten verschillende keren in de ogen gekeken(bloed laten afnemen om men zwangerschap te bevestigen en dan na 14 onverwachts toch binnen moeten voor curretage terwijl ik een heel vroege mk had). En hey ik ben er nog he. Ik kan zelfs al terug lachen en genieten. Ik krijg opmerkingen dat ik een sterke ben en weet je wat dat vind ik ook. Men eigen pa zei tegen men ma dat hij echt schrik hoe sterk ik ben. Af en toe overvalt verdriet me nog maar ik heb vooral hoop. En ben blij eindelijk niet meer in schrik te moeten leven. Als je me een jaar geleden zou zeggen dat ik én 9 maanden moest doen voor een zwangerschap én dan vroegtijdig bloedverlies zou krijgen én zou blijken dat het een mk is én zou blijken dat ik curretage moest laten doen. Ik zou denken "dat kan ik niet aan, daar ga ik aan kapot" . En een jaar later overkomt het me en ik ben niet kapot integendeel. Begin voorzichtigaan al terug te hopen voor men eerste menstruatie en dus een nieuw begin. Amper twee weken na men curretage waarna ik riep " nu zeker een half jaar niets". dikke knuffel aan iedereen die er ook door moest/moet
Het doet zoveel pijn..en hoe sterk ik ook heb mogen worden, de pijn als het opnieuw gebeurd zal altijd heel heftig blijven. Voor alle vlinder mama s ...we houden van ze!!!!
Wat mijn miskraam mij aan wijsheid 'opgeleverd' heeft is dat ik weet dat ik op mijn intuitie kan vertrouwen. Kleine aanwijzingen waardoor ik achteraf zeg 'zie je nou wel dat het niet goed zat'. Ik heb me bijvoorbeeld niet aangemeld voor moeders voor moeders omdat ik dacht, straks komt die mevrouw met de test en is hij negatief. Mijn man had zijn reisje (werk) naar het buitenland afgezegd, want ja anders was ik alleen en stel dat... (wat uiteindelijk ook is gebeurd)(en het was nog wel iets waar hij al wel een half jaar naar uitkeek!). Heb nog tegen de verloskundige gezegd bij mijn intake: 'stel nou dat ze tijdens de echo zeggen: Mevrouw dacht u nou echt dat u zwanger bent??' Zo kan ik nog wel even doorgaan. Als ik achteraf terug kijk waren de signalen zo overduidelijk, omwille van de omgeving wilde ik ze toen niet zien. Je gaat niet tegen iemand anders zeggen, nou ik weet niet of het allemaal wel goed zit en als je het wel doet kijken ze je aan alsof je niet goed bij je hoofd bent en moet je niet zo negatief doen. Nu weet ik dat ik best op mijzelf en mijn intuitie mag vertrouwen. Ik hoop alleen dat ik bij mijn volgende zwangerschap (laten we er voor het gemak maar vanuit gaan dat ik nog een keer zwanger mag worden) het dus andersom heb, dat als het wel goed zit ik dit ook mag 'aanvoelen' en het vertrouwen mag hebben dat het dan wél goed mag gaan/goed zit. Vrees alleen dat dat op het moment nog een ander verhaal is want ik zou het enorm spannend vinden de eerste weken.
Allereerst een dikke knuffel voor jullie....Vind dat het vaak onderschat wordt wat dit met je doet, terwijl je je kindje verliest, hoe klein ook. Prachtig nummer trouwens! Ik heb ook geleerd dat ik op mezelf moet vertrouwen, ik heb wel tegen mensen (familieleden en vrienden) gezegd dat ik mijn eerste zwangerschap niet ''vertrouwde'' Toen ik met ongeveer 9 weken een goede echo kreeg dacht ik mijn gevoel zat fout... Maar helaas was mijn gevoel goed, en hier vertrouw ik voortaan op, nu ik weer zwanger ben heb ik bijdeze zwangerschap een heel ander gevoel. Wat ik ook heb geleerd is voor mijn kindje op te komen, wat mensen ook zeiden om ons verdriet teniet te doen, ik zou vroeger niet veel terug gezegd hebben, maar dat was ineens veranderd. Genieten van deze zwangerschap lukt nog nit helemaal, gelukkig met de dag iets beter, en hopelijk na 12 weken kan ik helemaal gaan genieten, en pas na 13 weken zal ik echt opgelucht ademhalen. Kan en wil ons Sterretje dan ook nooit vergeten en zal altijd van haar houden.
Hoi meiden, Dat herken zo sterk! Ik dacht dat het aan mij lag, maar ik voelde ook dat er iets niet in orde was. Heel diep van binnen was ik teleurgesteld over mijn zwangerschap, zonder enige aanwijzing. Ik wilde dolgraag kinderen, al jaren, maar dit was het niet. En we hadden als grapje dat de hersentjes wel in het hoofdje moesten zitten, als mensen ons vroegen wat we zouden doen als ons kindje gehandicapt zou blijken te zijn. Ik schreef in een dagboekje in week 6 dat zijn hartje wel moest gaan kloppen, dat ik me daar zorgen over maakte. Achteraf klopt het, het hoofdje was misvormd, het hartje klopte niet. Wat bijzonder, en ik ben blij te horen dat een gezonde zwangerschap echt anders voelt. Ik miste de roze wolk al
Hier ook een ervaring, maar misschien een stuk anders of verder dan sommigen hier. Het is maar net wat je verder of anders noemt. Na vijf miskramen hebben wij besloten te stoppen. Na dit besluit merk ik dat ik rustiger ben geworden. Hoe zwaar het ook was en soms nog steeds is, merk ik dat het leven ook mooi kan zijn zonder een eigen kindje. Het oer-gevoel van zilvervosje herken ik maar al te goed, dat gevoel heeft ons er toe gezet om dit negatieve in iets positiefs af te gaan sluiten. Wat dit proces ons concreet heeft gebracht is dat je bij een beslissing geen oogkleppen op moet houden. Bijvoorbeeld; we hadden door kunnen blijven gaan, we hadden ivf-pgd kunnen gaan doen, we hadden KID kunnen gaan doen, we hadden samen kunnen blijven, we hadden een adoptietraject in kunnen gaan of een pleegzorgtraject. Het is het laatste geworden en momenteel staan we op de wachtlijst en kijken we uit naar de komst van een pleegkindje. Een tijdje terug heb ik een blog op mijn hyves geschreven. Misschien helpt het een enkeling van jullie... Hierom dit voor mij zeer persoonlijke stukje op een publieke site. Augustus 2009 De streep.... Kun je het je voorstellen dat je leven wordt beheerst door een streep. Een streep? Wat voor streep? Nou gewoon, een streep. Voor velen schrijf ik nu waarschijnlijk wartaal en een enkeling zal begrijpen dat je dagelijks leven ongewild en onbewust echt beheerst kan worden door een streep. De afgelopen anderhalf jaar was ik ook in de ban van dé streep. Soms kreeg ik het gevoel dat die streep mij steeds meer in zijn macht kreeg en ging heersen over mijn geluk en leven. Had ik een extra streep, was ik even blij en gelukkig. Verdween die streep, was ik verdrietig en bang. Was die streep onduidelijk viel ik van het ene gevoel in het andere. Wat zou ik toen graag willen dat mijn emoties zo recht zouden zijn als die streep. Dat had alles dan een heel stuk eenvoudiger gemaakt. Maar nu is het mijn beurt, ik trek een streep! MIJN STREEP! Het is nu echt genoeg geweest. Dit geeft ons rust, zelfs vreugde en weer iets om naar uit te kijken. Na vijf miskramen en het leven in de ban van de streep, hebben wij de streep vaarwel gezegd. We hebben de cursus voor pleegzorg gedaan en staan momenteel op de wachtlijst voor een pleegkindje. ~sterkte meiden~