Ik zal proberen het even kort uit te leggen: December 2005 ben ik gestopt met de pil. December 2006 met spoed naar de gyn. geweest. Ik had een cyste in mijn eileider. Eind december voor controle teruggeweest en cyste was gelukkig vanzelf weggegaan. Op advies van de gyn. voor eind januari een afspraak gemaakt bij een fertiliteitsarts ivm lange en onregelmatige cyclussen en het uitblijven van een zwangerschap. We hebben hier al vaak samen over gepraat en telkens weer tot de conclusie gekomen dat we eigenlijk alleen volgens de natuurlijke weg zwanger willen worden. Hoogstens een hormoonkuur om voor een eisprong te zorgen maar meer niet. Vandaag hebben we een afspraak gemaakt voor zaadonderzoek. Ook hebben we samen het boekje van het ZH gelezen over het OFO. Na het lezen van het boekje zijn we tot de conclusie gekomen dat we best een zaadonderzoek en een bloedonderzoek willen laten doen maar daar willen we het bij laten! Daarnaast vinden we ons huwelijk erg belangrijk en willen voorkomen dat het krijgen van een kindje een obsessie wordt. Begrijp me niet verkeerd hoor. Ik heb respect voor de meiden die alle onderzoeken en behandelingen wel willen ondergaan! Moelijk, moeilijk en nog eens moeilijk... zucht... zijn wij de enige die er zo over denken?
Ow meid, wat vind ik dit vreselijk voor jullie! Ik respecteer jullie mening over vruchtbaarheidsbehandelingen en jullie zijn echt niet de enige hoor maar....jaja er komt altijd een maar. Een behandeling is echt niet per definitie het einde van je huwelijk. We zijn nu twee jaar aan het behandelen en hebben er eigenlijk nog geen ruzie over gehad. Het is ontzettend belangrijk dat je elkaar respecteerd en probeert te begrijpen. Misschien helpt het als jullie eens met iemand gaan praten, om je angsten en verwachtingen te uiten. Hier kan je uiteraard altijd terecht.... Je bent en blijft ongewenst kinderloos...wat je er ook voor gedaan of gelaten hebt. Elmo
Vraag anders aan je ziekenhuis een uitgebreid gesprek om alles te bespreken. Laat het daarna een paar weken bezinken allebei en kom er dan op terug. Bij ons hebben sommige dingen ook even bedenktijd nodig gehad..zeker bij mijn lieve man. Elmo
Nou Moonie ik kan me het wel voorstellen wat he bedoeld. Wij zijn sinds half november 2006 gestart met de mmm en het beheerst je leven ECHT wel hoor. Telkens weer wachten op die uitslagen. Ik heb veel respect voor iedereen die het volhoudt in de mmm. Ik denk wel dat als je eenmaal zwanger bent je dat allemaal snel vergeet en dat het uiteindelijk meer dan waard is. Het moeilijkst vind ik alleen dat je ook geen eens garantie hebt. Dus straks ben je 5 jaar bezig veel verdriet en geduld moeten opbrengen en is het toch niet gelukt dat lijkt me nog het zwaarst van alles.
@ Elmo Zit wat in... Aan een gesprek heb ik ook zitten denken ongeacht wat onze keuze zal zijn maar ik denk dat het goed is voor het verwerkingsproces. Thanx voor je lieve, steunende woorden!
nee je bent niet de enige die er zo over denkt. Veel mensen verklaarde ons voor gek toen wij dat hebben besloten, maar het komt of het komt niet. Hormoon behandelijk is ok, dat is moedernatuur een steun in de rug geven maar nee ook wij willen niet dat we ons leven op het krijgen van kinderen is gebasseert. Onze liefde voor elkaar is er ook nog, en seks moet leuk en fijn zijn en niet iets wat moet moet moet. Ieder zijn eigen keuze, en wij maakte deze keuze! Veel succes!
Ben eruuuuug blij dit te lezen! Heb je ook al een hormoonbehandeling gehad? En hoelang zijn jullie al "bezig"?
Over seks wat zou moeten of niet....dat is hier helemaal niet van toepassing hoor. We hoeven niet op commando te vrijen (IVF) en hebben dat ook eigenlijk nooit hoeven doen. Seks is echt nog wel leuk hoor...krijgen er alleen geen kinderen van
Elmo, Ik kan alleen maar zeggen dat ik onwijs veel respect voor jullie heb. Ik weet niet of wij zo sterk in onze schoenen zouden staan!
Blijven lachen meid....en ook gewoon lekker heel hard huilen als het even niet meezit! Het leven gaat niet altijd over rozen.... en dat mag je echt wel aangeven hoor!
Ik snap je terughoudendheid at die MMM aangaat. Wij hebben heel duidelijk tegen elkaargezegd dat we zo weinig mogelijk "kunstgrepen" wilden doen. We hadden dus afgesproken dat we het eerste half jaar zonder hormonen IUI gingen proberen. Op mij komt het slikken van hormonen kunstmatiger over dan alleen een inseminatie. Maar dat kan voor iedereen natuurlkijk weer anders zijn. Uiteindelijk hebben we een aantal echo's gehad, een spuit om de eisprong op te wekken en de inseminatie. Voor mij voelt dit heel natuurlijk, het is echter een stuk efficiënter dan thuis elke keer klussen (want daar keam een beste druk op te liggen). Ik hoop dat je wat aan dit verhaal hebt. Vraagje: heeft het bij jullie ook met geloof te maken? Kan me dat namelijk ook erg goed voorstellen aangezien vriendlief in eerste instantie ook wel wat moest worstelen met zijn innerlijke strijd. groetjes Femke
Ik kan ieders mening respecteren. Zelf willen we gewoon dolgraag kinderen en hebben we het er dus voor over om een handje geholpen te worden; onnatuurlijk of niet... Als ik jullie verhaal hoor, zou ik iig de vooronderzoeken laten doen. Misschien is het al heel snel duidelijk waar het probleem ligt en is het idd heel eenvoudig op te lossen. Nu weet je helemaal niks, wat mogelijk ook tot frustraties (en meningsverschillen) kan gaan leiden. Ik hoop dat jullie er uit kunnen komen en dat er toch nog een wondertje voor jullie is weggelegd. Suc6 meid!
Ik ben niet gelovig maar mijn hummie wel en ik denk dat dit zeker wel een rol speelt al zal hij dat misschien zelf niet zo in die woorden zeggen! Bij jullie heeft het in ieder geval het gewenste resultaat opgeleverd Van harte gefeliciteerd!
hoi hoi, ik moet zeggen dat nu na een jaar behandelen wij dichter bij elkaar staan. We staan samen achter de behandelingnen en hierin staan we samen sterk. Ik kan me niet voor stellen dat als de kinder wens groot is je er voor kiest om niets te doen. Maar ik RESPECTEER jullie mening hierover wel. Het is iets wat ieder voor zich moet beslissen. En als je dat samen doet dan is het ok. Liefs Lydia
ff een up-dateje Gisteren hebben we zaadonderzoek laten doen. Ik moet zeggen dat ik het best raar vond om te doen. Op commando, zeg maar! Maar we hebben er saampje een leuk spelletje van gemaakt en toen ging het gelukkig goed Daarna heb ik het mijn hummie gauw naar zijn werk gebracht en ben ik direct naar het ZH gereden. En dan zit je in de wachtkamer en dan zie je dat er meer stelletjes hetzelfde "ochtendritueel" hebben gehad...hihi En dan besef je ineens dat er zoveel mensen in hetzelfde schuitje zitten. Ik wilde dit even kwijt omdat ik nu besef dat wij aan het begin staan van een emotionele achtbaan en dat ik nog meer respect heb voor diegene die hier al veel verder in zitten... liefs, Moonie
Maarre...hoe voel jij je nu? En je mannetje? Wanneer hoor je het het met de zwemmertjes staat? Ow ow ow...wat benne we weer nieuwsgierig.. Elmo
Moeilijk om te omschrijven hoe ik me voel maar er voelde wel een soort opluchting. Misschien toch het gevoel dat er nu eindelijk iets concreets gaat gebeuren. Mijn mannetje heeft vooral een schaamtegevoel maar ik hoop wel dat dat nu weg gaat nu "zijn" onderzoek voor nu voorbij is. De uitslag komt over 10 dagen en 29 januari natuurlijk de afspraak bij de gyn. Ik hoop dat de uitslag van mijn eerste bloedonderzoek dan ook bekend is maar moet eerst ongi worden. (als ik er over na denk heb ik er gewoon zin in... stom he)