Hi, Ik heb er lang over getwijfeld om dit hier te plaatsen maar ik moet het toch even van mij afschrijven. Ondertussen ben ik bijna aan het einde maar eigenlijk al vanaf het begin van de zwangerschap ben ik erg gesloten geweest over mijn zwangerschap naar mijn omgeving toe. Voor mijn gevoel is het zwanger zijn, de hele ervaring en het kindje echt iets van mijn man en mij alleen. Hier is natuurlijk niet iedereen het mee eens want je hebt te maken met familieleden, vrienden, collega's & kennissen die graag op de hoogte gehouden willen worden en het bijna allemaal even spannend vinden. Maar ik merk aan mezelf dat ik het daar stik benauwd van krijg. Ben altijd wel al op mezelf geweest maar de laatste 8 maanden lijkt het alleen maar erger te zijn geworden. Het meest 'last' heb ik van mijn moeder. Onze band is nooit super hecht geweest, dit komt vooral door mij en hoe ik haar zie. Zij doet wel haar best maar ik heb gewoon best veel moeite met hoe ze is en hoe ze zich gedraagd. 7 jaar geleden zijn mijn ouders uit elkaar gegaan, dit omdat mijn moeder niet meer wilde. Hier heb ik veel moeite mee gehad maar het uiteindelijk wel een plekje kunnen geven. Toch heb ik er nu en dan nog wel eens moeite mee als mijn moeder in de slachtoffer rol duikt omdat ze het zo verdrietig vind dat ze geen gezin meer heeft. Sinds dat ik zwanger ben heeft ze zich helemaal in de oma rol gevestigd. Ze koopt van alles en is hele dagen bezig met hoe zij oma gaat zijn. Harstikke lief, en ik denk dat iedere oma zo is en elk meisje zou willen dat haar moeder zo oma wordt maar toch voelt het voor mij niet goed. Ze heeft het continu over het nieuwe gezinnetje wat ze krijgt. En dat benauwd me. Want ik wil haar niet zo dicht in de buurt hebben van MIJN gezin omdat ik bang ben dat ze die ook stuk maakt zoals ze ons vroegere gezin kapot gemaakt heeft. En misschien kan je hier de conclusie uit halen dat ik nog steeds moeite heb met de scheiding maar in principe is dat niet zo. Ik wil gewoon niet dat mijn gezin en mijn kindje gebruikt wordt om voor haar een leegte op te vullen. Mijn oma geeft dan ook wel eens aan dat mijn moeder er zoveel moeite mee heeft hoe afstandelijk ik ben en dan voel ik me ook weer schuldig natuurlijk. Maar ik ben gewoon liever op mezelf. en haar issues wil ik niet hier hebben. Heb genoeg zelf aan mijn hoofd. Dus beetje onsamenhangend verhaal maar heb het even van me af kunnen schrijven. Mja.. Dan vraag ik me af. Zijn dit nou hormonen of is dit een onderliggend probleem wat ik toch echt zelf op moet gaan lossen voordat de kleine er is?
Ik denk eerlijk gezegd dat je je moeder nog niet vergeven heeft dat ze bij je vader is weggegaan. Zo komt het op mij over. Nu hou je haar op afstand, terwijl ze blij is oma te worden. Denk dat jullie maar eens goed moeten praten!
Ik kan me heel erg vinden in je verhaal.. Hier ook geen geweldige band met me moeder.. Ze is heel overheersend.. Ze geeft iedereen van alles de schuld maar zelf is ze heilig.. Misschien kan je met haar praten.. Ook al is het alleen maar om haar wat dingentjes uit te leggen hoe je je voelt. Zo weet je moeder ook waar ze staat en heel misschien word het allemaal een beetje minder. Dan krijgen jullie allebei weer een beetje rust.
Ik denk dat het deels hormonen zijn en deels dat je het toch nog niet echt verwerkt hebt of een plaatsje gegeven. Ik weet niet of je echt een gesprek met je moeder kan aangaan maar dat zou ik als eerste proberen. Gewoon je gevoelens op tafel gooien, en ook aangeven dat je niet wilt dat ze na de geboorte ineens elke dag bij je thuis is. Het is jullie gezin en je moeder mag er deel van uitmaken maar dit is niet om een of andere leegte bij haar op te vullen die ze zelf gecreëerd heeft. Ik snap je gevoelens wel, ben zelf ook best wel een gesloten persoon en heb niet graag veel mensen om me heen. Mijn schoonmoeder is ook wel zo een beetje, altijd klagen en zagen pfff. Nooit eens aan ons denken maar dadelijk als de kleine er is dan meent ze er wel als de kippen bij te moeten zijn, nou niet dus
Ik hoop dat een gesprek met je moeder kan helpen! Ik denk dat het belangrijk is dat jij haar uitlegt wat jíj graag zou willen, anders is het mss moeilijk te begrijpen voor haar. Weet je hoe je het graag zou willen?
Ik snap je gevoel heel goed, ik denk dat je een gesprek met je moeder aan moet gaan en dat je daarin aangeeft waarom je afstand creëert en dat jij niet wil dat jullie gezin een nieuwe kans voor haar is om het "beter te doen" of "anders dan bij haar eigen gezin te doen" dit is de enige manier om duidelijk te krijgen dat ze zich anders moet opstellen omdat het voor jou onprettig aanvoelt en om haar een beetje te doen beseffen dat dit geen tweede kans is voor haar omdat het jullie gezin is en zij geen direct deel van jullie gezin uitmaakt. natuurlijk wordt het gevoel versterkt nu je zwanger bent want net al die opspelende emoties kan het soms best een emotionele rollercoaster zijn. Wel zou ik dit nu bespreken voordat jullie kleintje er is want dan kan je moeder ook nog even beseffen hoe jij er in staat voordat het baby'tje geboren is.
Ik snap je! Alleen dan vanaf de andere kant. Ik voel me ook door sommige opmerkingen zo tegen de muur gezet, en dat ligt deels aan mezelf en deels omdat mijn Smoeder sommige opmerkingen niet kan slikken.
Hier ook geen geweldige band met mijn moeder. Dit is al jaaaren zo. Hoe meer ze mijn aandacht wil hoe verder ik ze op afstand hou. Ze is wel aardig hoor. Maar er is te veel gebeurd. Ik heb een keer gezegd dat ik iets meer afstand wilde maar haar niet geheel uit t oog wilde verliezen. Dit werkt natuurlijk niet bij iedereen. Na veel gesprekken met haar is t nu een beetje rustiger. Ze heeft een vriend waar ze nu heel veel liefde en veeeel aandacht aan kan geven dus laat ze mij beetje met rust. Heerlijk. Klinkt voor veel dames hier verschrikkelijk waarschijnlijk om zon band met je moeder te hebben. Het is ook een gemis op deze manier maar onze band zal nooit heel innig worden. Met mijn zwangerschappen mis ik wel een 'moeder figuur' wat mijn moeder mij niet kan geven, helaas. (Dat heeft weer met haar verleden te maken) er vrede mee hebben, en soms wat toegeven aan je moeder is de sleutel denk ik.
Ik denk dater toch meer speelt dan alleen hormonen. Teveel ook om op te lossen met een gesprek met je moeder, ik zou adviseren om met een deskundige (psycholoog) hier over te praten. Persoonlijk vind ik het geen goede gedachte die je hebt richting je moeder. Mijn ouders en schoonouders zijn nog samen en wij hebben met beide een normale band, ik kan me dit soort gedachtes dan ook absoluut niet voorstellen.
Hier tegenovergestelde mijn ouders zijn gescheiden, pa bedonderde de boel. Destijds heel boos geweest lekker lopen uitrazen. En nu beide nieuwe partners hebben zijn ze gelukkiger dan ooit. Echt een voorbeeld scheiding, ze komen zelfs bij elkaar op de verjaardag. Ik heb als kind hele mooie band met mijn oma gehad en hoop dat mijn moeder en stiefmoeder ook zo'n rol kan vervullen. Uit jouw verhaal proef ik dat je de scheiding van je ouders je moeder 7 jaar later nog verwijt. Misschien is het goed daar nog eens over te praten (met hulp erbij). Het zal het vast makkelijker maken wanneer je elkaar begrijpt en weet wat je wel en niet van elkaar verwacht. Zo wordt je moeder minder vaak teleurgesteld en hoef jij je daar niet schuldig om te voelen. Het is je goed recht om het allemaal lekker zelfstandig te doen met jouw gezin, als je moeder dat weet laat ze het misschien makkelijker los. Succes
Ik heb niet echt advies of dergelijke, maar het is erg herkenbaar. Ik kan alleen vertellen, dat het in mijn geval nooit goed gekomen is. Aan beide kanten eigenlijk. Schoonouders wel contact, maar wel irritaties. Alleen is oke zo. Moeder contact verbroken. Zoals ik het lees legt jou moeder zich zelf al een rol op die ze straks wil spelen, maar het is in eerste instantie jouw kind en jullie gezin. Je moeder zou veel meer afstand kunnen bewaren en als ze je goed had gekend en jou respecteerde voor wie je was en hoe je de zwangerschap ervaart had ze er ook anders mee om kunnen gaan.
Dankjulliewel allemaal voor de reacties. Heeft me doen inzien dat als eerst een goed gesprek misschien kan helpen. Al is het alleen maar voor mijn eigen gemoedsrust. Mijn ouders hebben allebei weer een nieuwe partner, met de vriendin van mijn vader minder moeite als met de vriend van mijn moeder. Hij is erg betweterig en heeft altijd wel zijn mening klaar. Het lastige is dan ook dat alles wat ik aan mijn moeder vertel achteraf besproken wordt met hem. Opzich is dat niet gek natuurlijk want daar zijn het partners voor maar sommige dingen wil je gewoon als moeder-dochter kunnen bespreken zonder dat je bij een volgende visite erachter komt dat hij er ook van weet en er een mening over klaar heeft. Maar goed Volgende week is ze hier en dan maar eens even rond de tafel gaan zitten. En proberen niet te hysterisch mijn verhaal te doen.
Ik snap je heel goed ik heb dat met mijn schoonmoeder. Sinds het moment dat ze weet dat ik zwanger ben wil en doet ze van alles en wil net liefst overal in mee bepalen zo irritant. ik wil dot ik wil dat hallo ik ben zwanger het is ons kind en ik beslis daarover. Ik wordt er heel moe een boos van maar vind het ook lastig om te zeggen. Je voelt je al anders als je zwanger bent soms denk ik echt laaaaat me met rust.
@Liesje12345: Precies dat! En mij irriteert het ook heel erg dat mensen dan vinden dat sommige dingen heel normaal zijn; zoals meegaan met echo's, bij de bevalling zijn, in de kraamweek heel de week je moeder over de vloer, etc.. En als je dat niet wilt dan ben je raar.. Lastige dingen. Maar goed, moet me er niet teveel over opvreten en gewoon gesprek aan gaan. En daarna zien hoe het loopt en het over me heen laten komen.
Succes! Nog een tip, zet van tevoren even de dingen voor jezelf op papier, dan kun je daar op terug vallen als het gesprek een andere wending krijgt. Wees vooraf ook duidelijk dat jij eerst je verhaal wilt doen voordat zij reageert.
Deels herken ik je verhaal, maar dan zonder het deel van de scheiding. De band met mijn moeder is ook niet heel hecht, er zijn wel wat dingen voorgevallen die het vertrouwen in haar beschadigd hebben. Mijn moeder was ook alleen maar bezig met haar eigen rol als oma. Ze kocht bijvoorbeeld eerder babyspullen voor in haar huis, dan dat wij zelf spullen kochten voor de baby. Want ze zou gaan oppassen, of wij haar wel of niet als oppas wilden, was niet eens in haar opgekomen. Wat bij mij de irritatie opwekte was dat ze alles alleen maar vanuit haar zelf kon zien en daarbij volledig over ons heen walste. En er tegenin gaan (ook op een nette manier) levert een slachtofferrol op van haar kant. Mijn weg die ik er in gevonden heb is beperkt contact en het oppervlakkig houden.
Praten meid! Vooral nu het nog kan. Misschien lees ik het helemaal verkeerd maar vermoed toch dat je ergens diep van binnen haar niet heb vergeven. En dat gevoel kan meer doen verpesten dan wat er toen is gebeurd! Ik had een tragische ongeluk gehad toen ik 7 was. Heb toen van 31 dec '87 t/m mei '88 in het zkh gelegen. Juni dat jaar vertrokken ik, zusje en moeder naar NL en eenmaal hier aangekomen vertelde mijn moeder dat ze gescheiden waren. Nu nog tijdens het typen zit ik als een kleine meid te huilen terwijl ik inmiddels 34 ben! Ben nog steeds boos op hun allebei. Mijn moeder heeft wel erover gesproken maar ja; tis weer haar kant van het verhaal; mijn vader belazerde de boel. Inmiddels is hij overleden en heb hem nooit meer kunnen spreken erover. We moeten natuurlijk als kinderen hard ons best doen om de geschiedenis niet te doen herhalen. We hoeven niet als ons ouders te zijn. Het kan zijn dat je moeder achteraf spijt heeft van haar keuze, en nu je zwanger bent ziet zij het als een nieuw begin. Een nieuw begin om het anders te doen. Kom haar (deels) tegemoet in deze. Komst van je kleine kan een "healing" moment zijn voor jullie allebei. Veel geluk tijdens het gesprek.